Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2006, Síða 12

sér hvers vegna hjúkrunarkonur ættu að
hafa köllun frekar en læknar og aðrar
heilbrigðisstéttir. „Eða hafa unnið á spítala
eða vera duglegar að skúra, eins og hún
Sigþrúður okkar? Vissulega voru þetta allt
kostir en hinir áttu að sjálfsögðu einnig
að fá tækifæri, líka þeir sem voru kannski
svolítið breyskir. Guði sé lof að þeir fengu
það, en mér fannst fullmikil áhersla lögð á
framangreinda þætti, sjálfsagt vegna þess
að ég hafði ekkert af þessu til að bera.
Þetta á að vera áhugavert starf sem krefst
þekkingar, það gefur mikla möguleika og
þessi fjölmenna stétt á að endurspegla
allar manngerðir enda gerir hún það.“
í kveðjuhófi Bergljótar á Heilsuverndarstöðinni
með Geir Gunnlaugssyni lækni
í náminu var boðið upp á húsnæði og
fæði meðan á námstímanum stóð og það
koma sér vel fyrir margar ekki síst þær
sem bjuggu úti á landi.
Þegar verklega námið hófst þurfti hún að
flytja inn á heimavistina. „Það fannst mér
skelfilegt, ég bjó nánast í næsta húsi, en
þetta var skylda til að hægt væri að hafa
auga með okkur. Ég átti alla mína vini
utan skólans en þurfti að vera komin inn
klukkan 10 á hverju kvöldi, mér fannst
þetta geipileg frelsisskerðíng. Við fengum
að vísu fjögur útileyfi í mánuði en það
dugði mér ekki þar sem mig langaði bæði
til að nota þau til að vera heima í fríum,
sem voru oft á virkum dögum, og sinna
hinu Ijúfa lífi um helgar.
Það tók mig því tíma að kynnast skóla-
systrum mínum, tek fram að mér hefur
alltaf leiðst orðið „hollsystir" því að ég var
alltaf rokin heim strax eftir vinnu og kom
ekki til baka fyrr en rétt fyrir lokun. Ég var
hins vegar óttaleg gunga og þorði aldrei að
brjóta reglurnar. Ég á því ekki sams konar
minningar um heimavistina eins og flestar
aðrar. En ég eignaðist þarna margar og
góðar vinkonur sem voru umburðarlyndar
við þennan furðufugl og eru þær góðar
vinkonur mínar enn í dag og styrkjast
vináttuböndin með hækkandi aldri.“
„Ég hafði aldrei verið
dugleg að skúra“
Hún segir nemana hafa verið vinnuafl
fyrir spítalann. „Ég held að það sé ekki
ofsagt að við héldum uppi starfsemi
Landspítalans. Mér fannst fullmikið um
að við værum að skúra og þrífa, það var
ágæt byrjun, t.d. fyrsta árið til að kynnast
starfseminni og þeim störfum sem við
áttum síðar að bera vissa ábyrgð á, en
draga hefði mátt meira úr því með árunum.
Maður fékk of lítið að vita um sjúklingana,
heilsu þeirra, veikindi, fjölskyldu o.s.frv.,
við áttum að vinna, hlýða og þegja. Ég
hafði það stundum á tilfinningunni að ég
væri að svíkjast um ef ég lenti á tali við
sjúklingana án þess að vera að gera þeim
til góða að öðru leyti. Það var líka mikið
metnaðarmál að skila af sér deildinni í
góðu ástandi við vaktaskipti og vann
maður oft töluvert fram yfir vinnutímann til
að ganga frá dúkum, bekkenum o.s.frv.
enda óskemmtilegt að taka við vakt þar
sem allt væri á rúi og stúi á deildinni.
Mér fannst þetta stundum ganga yfir
þjónustuna við sjúklingana."
Hún bætir við að Þorbjörg skólastjóri hafi
kallað þær fyrir eftir 6 mánaða reynslu á
spítalanum og spurt hvernig gengi, hvort
þetta væri það sem þær hefðu átt von
á. „Þá þorði ég ekkert að segja þó að
mig langaði að segja: „Nei ég bjóst við
að þetta væri svolítið öðruvísi." Ég var
líka hrædd um að þetta þætti hroki, ég
þættist of góð til að sinna nauðsynlegum
störfum eins og þrifum. En ég held líka
að mér hafi fundist það ókurteisi og
Bergljót í nemabúníngnum
framhleypni að fara eitthvað að gjamma
þarna, enginn annar gerði það, þetta var
því líklega eins og það átti að vera." Hún
bætir við að þetta hafi vissulega verið
góður skóli að mörgu leyti, „og þar lærði
ég margt sem ekki var vanþörf á enda
hafði ég aldrei verið dugleg að skúra."
Eitthvað annað sem kom þér á óvart?
„Já, ég hafði aldrei kynnst eins mikilli
stéttaskiptingu og á Landspítalanum.
Læknarnir voru að sjálfsögðu þéraðir en
þéringar voru að vísu siður á þessum
árum, þeir borðuðu allir saman við
sérstök borð á sérstökum stað, allt í einu
hætti maður hálfvegis að þekkja ýmsa
lækna sem verið höfðu heimilisvinir á
mínu bernskuheimili."
Skömmu áður en hún lauk námi giftist
hún fyrri manni sínum, Guðmundi
Jónassyni enskukennara. „Við ætluðum í
ferð til Flateyjar á Skjálfanda, en hapn var
þaðan, en þá var betra að vera giftur til
að gæta allrar siðsemi þeirra tíma og það
hafði líka í för með sér að ég flutti út úr
heimavistinni."
Hvað tók svo við eftir útskriftina?
„Ég fór að vinna um tíma á fæðingar-
deildinni en hætti tveimur mánuðum áður
en ég átti eldri son minn, Jónas. Ég hef
ekki allt of mikla trú á að skipuleggja
barneignir þó það sé áreiðanlega algjört
ábyrgðarleysi að segja þetta. Ég er hálf-
hjátrúarfull og þeirra skoðunar að ef menn
bíða sífellt með hlutina þá komi tækifærin
hreinlega ekki." Hún segir það hafa verið til
siðs á þeim tíma að konur hættu að vinna
töluvert fyrir fæðingu. „Ég notaði tímann til
Tímarit hjúkrunarfræöinga - 4. tbl. 82. árg. 2006