Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2006, Blaðsíða 13

Ung- og smábarnavernd
að fara á námskeið í Húsmæðraskólanum
og læra matargerð, það var ekki vanþörf
á!“ í þá daga var ekkert fæðingarorlof, hún
eignaðist drenginn um vorið og var heima
launalaus um sumarið. „Maðurinn minn
hafði fengið styrk til að fara til náms til
Bandaríkjanna og fór um haustið, ég flutti
þá heim til foreldra minna með drenginn
á meðan. Mamma var heimavinnandi
og gætti drengsins með glöðu geði, því
afréð ég um haustið að sækja um vinnu
á Heilsuverndarstöð Reykjavíkur. Ég
hafði fylgst með því þegar farið var að
grafa grunninn, fannst ævintýraljómi yfir',
byggingunni, auk þess sem ég hafði unnið
tvö sumur hjá borgarlækni, allt þetta kveikti
áhuga minn á að starfa þarna. Ég fór því
einn góðan veðurdag að kanna málið og
hitti fyrir yndislega og fallega konu, það
var Sigrún Magnúsdóttir forstöðukona,
og spurði hana hvort þar væri vinnu að
fá. Ég sagði henni að ég væri nánast
nýútskrifuð og því ekki með mikla reynslu.
Hún réð mig á staðnum. Þetta var haustið
1958, þá var Heilsuverndarstöðin nýtekin
til starfa. Þaðan átti ég ekki afturkvæmt,
starfaði þar allan minn starfsaldur með
smáhléum vegna tímabundinnar dvalar
erlendis, barneignaleyfis og námsleyfa,
og lét ekki af störfum fyrr en lögin tóku í
taumana þegar ég var orðin 70 ára. Þarna
var mitt áhugasvið og þarna fannst mér ég
eiga heima, andrúmsloftið var gott, engin
stéttaskipting," segir Bergljót.
Fannst þér þetta strax vera framtíöar-
starfið?
„Ég ætlaði fyrst aðeins að vinna þarna
á meðan Guðmundur væri erlendis,
byrjaði á berklavarnadeildinni, fór í alla
„Hef starfað hér allan minn starfsaldur"
framhaldsskóla í Reykjavík og gerði
berklapróf. Sigrún bað mig síðan að leysa
af á barnadeildinni yfir sumarið, hún bað
mig svo að fara aftur í berklaprófin um
haustið, þannig gekk þetta í fjögur ár, ég
fór í berklaprófin á haustin og leysti af á
hinum ýmsu deildum á sumrin, einkum
barnadeild, þannig að þegar upp var staðið
hafði ég unnið á flestum deildunum."
Eiginmaður Bergljótar fór aftur til náms
haustið 1960, „að þessu sinni til Bretlands.
Ég fór eftir áramót en hafði sótt um vinnu
í London nokkrum mánuðum áður en ég
fór. Ég hafði alltaf haft áhuga á að vinna
með öldruðum eða á langlegudeildum,
tækni var ekki mitt áhugasvið, því bað
ég um starf á slíkri deild, ekki kom til
greina að fá vinnu við heilsuvernd. Það
fór þó svo að ég var sett á slysadeild en
þar hafði ég aldrei unnið, engin slík deild
var inni í mínu hjúkrunarnámi. Einhvern
veginn slampaðist þetta og ég lærði
mikið, ekki aðeins í hjúkrun heldur mikið
um mannlíf og annars konar menningu
og þjóðfélag. Skriffinnskan var hins vegar
svo gífurleg að ég fékk ekki endanlegt
starfsleyfi fyrr en ég var komín heim sex
mánuðum síðar."
Þegar heim kom vorið 1961 brosti fram-
tíðin við. „Ég hóf aftur störf á Heilsu-
verndarstöðinni. Við vorum komin í nýjá
íbúð, Guðmundur var kominn í nýtt starf
og síðast en ekki síst, við áttum von á
öðru barni okkar.“ En þá dundi ógæfan
yfir. Guðmundur eiginmaður hennar var
greindur með krabbamein og eftir harða
og óvægna baráttu lést hann aðeins 32
ára gamall. Bergljót var þá aðeins 27
ára gömul, ól seinní son þeirra meðan
Guðmundur lá banaleguna, hann hlaut
nafnið Guðmundur Þór.
Þetta hefur veríð erfiður tími?
„Já, svo sannarlega. Guðmundur var
lagður inn á spítala í lok febrúar en dreng-
urinn fæddist 13. mars. Guðmundur lést
svo 16. júní. Ég var með lítið nýfætt barn
og naut þess eðlilega ekki við þessar
aðstæður. Mitt lán á þessum erfiða
tíma var að ég gat flutt með drengina
heim til foreldra minna sem bjuggu í
góðu einbýlishúsi. Þeir ólust því upp í
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 4. tbl. 82. árg. 2006
11