Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2006, Qupperneq 39

ÞANKASTRIK
Vilborg Guðrún Þórðardóttir / kristin@krummi.is
HORFT UM ÖXL VIÐ STARFSLOK - HJÚKRUN ER LIST!
Það er ótrúlegt hvað óvæntir atburðir geta haft
örlagarík áhrif á líf manns.
Ég var að Ijúka námi í gagnfræðaskóla,
þá sextán ára, er ég veiktist snögglega
af botnlangabólgu. í framhaldi af því var
ég flutt í skyndi á Landspítalann til nánari
athugunar og síðan uppskurðar.
Þegar ég vaknaði eftir aðgerðina var ég
komin inn á fjölmenna sjúkrastofu. Ég
hresstist fljótt og tilveran innan veggja
sjúkrahússins var ævintýri líkust. Allt
atlæti, umönnun og hjúkrun og eins öll
samskipti við starfsfólkið var til fyrirmyndar
í alla staði. Eftir þessa vikudvöl mína á
Landspítalanum veltist það ekki fyrir mér
hvað ég vildi læra, það var hjúkrun.
Til að komast inn í skólann þá var
aldurstakmark miðað við nítján ára og
eldri. Svo ákveðin var ég í því að læra
hjúkrun að það dró ekkert úr mér kjarkinn
þó ég þekkti engar af væntanlegum
skólasystrum mínum. í þá daga eða
árið 1956 bjuggu hjúkrunarnemarnir á
heimavist á þriðju hæð Landspítalans. Við
vorum tvær og þrjár saman á herbergi og
myndaðist fljótt góð samheldni og vinátta
sem aldrei hefur borið skugga á.
Námið sóttist vel, var því skipt niður í
bóklega og verklega áfanga til skiptis.
í verklega náminu vorum við á hinum
mismunandi deildum Landspítalans,
auk þess að dvelja mislengi á sér-
hæfðu sjúkrahúsunum eins og Vífils-
stöðum, Kleppsspítalanum og Heilsu-
verndarstöðinni. Þar að auki var sex
mánaða starfstími á sjúkrahúsi úti á
landsbyggðinni. Fjórðungssjúkrahúsið á
Akureyri var minn staður. Námstíminn
stóð í þrjú ár og tvo mánuði.
Á þessum tíma kynntist ég mörgu fólki.
Þar vil ég fyrst nefna okkar ágætu kennara
auk yfirlæknanna og hjúkrunardeildar-
stjóranna sem báru hitann og þungann af
starfsemi sinna deilda. Hjúkrunardeildar-
stjórarnir höfðu afgerandi áhrif á verklegt
nám okkar nemanna og fylgdu því eftir..
Vilborg Guðrún Þórðardóttir
Margt af þessu fólki voru stórbrotnir og
ógleymanlegir persónuleikar. Það voru
forréttindi að fá að starfa undir leiðsögn
þessa góða fólks og læra af því. Ég
brautskráðist sem hjúkrunarfræðingur frá
Hjúkrunaskóla íslands árið 1959.
f starfi mínu hef ég unnið lengst við
hjúkrun aldraðra, einnig hef ég starfað
við skólahjúkrun og heimahjúkrun.
Síðustu ár hef ég starfað samhliða á
öldrunarlækningadeild og við skóla-
hjúkrun.
Þetta var mjög krefjandi starf en með
afbrigðum gefandi og skemmtilegt.
Hjúkrun er list, segi ég, vegna þess að
fjölbreytileiki starfsins er ótrúlega mikill.
Hafi hjúkrunarfræðingur náð að þróa
með sér hæfni, hæfileika, þekkingu og
þjálfun í umhyggju og samskiptum, geti
spurt spurninga sem skipta máli og lesið
í svörin jafnt með ytri sem innri sjón
getur hann orðið sannkallaður faglegur
listamaður í hjúkrun og þá er árangurinn
eftir því. í hjúkrun er grundvallaratriði að
sinna skjólstæðingum af virðingu og hlýju
hvort sem um er að ræða skjólstæðing
á sjúkrahúsi eða skólabarn sem kemur
í viðtal. Með virðingu okkar fyrir annarri
manneskju endurspeglast meðal annars
hæfni til að setja okkur í spor hennar og
nálgast hana sem jafningja. Hún birtist líka
m.a. í því að láta í Ijós áhuga á því sem
viðkomandi hefur að segja, hlusta á og
ræða það. Einnig í því að sýna samhygð
og í slíkum samskiptum felst umhyggja
og hvatning, tiltrú og traust sem er
forsenda þess að góð samvinna náist
milli skjólstæðings og hjúkrunarfræðings
í umönnunnar- og bataferlinu.
Að lokum vil ég segja þetta: Það er
ánægjulegt að sjá allar þessar framfarir
í hjúkrun. Fyrst vil ég nefna að hjúkrun
er nú orðin fræðigrein í háskólum. Þar
var stigið eitt stærsta framfaraspor í
menntun hjúkrunarfræðinga. Mun fleiri
hjúkrunarfræðingar fara í meistara- og
doktorsnám og prófessorunum fjölgar í
greininni. Er hjúkrunarfræðingar geta sýnt
í auknum mæli fram á árangur og eðli
hjúkrunarstarfsins með rannsóknum og
tölfræði verður Ijóst að hjúkrunarfræðingar
eru heilbrigðisstarfsmenn sem bjarga
mannslífum.
Ég skora á Katrínu Friðriksdóttur heilsu-
gæsluhjúkrunarfræðing að skrifa næsta
þankastrik.
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 4. tbi. 82. árg. 2006
37