Ráðunautafundur - 12.02.1978, Side 84

178
gert meö þeirri aöferö.
Alþekkt var, sem kunnugt er, aö setja húsdýraáburö
undir þökurnar þegar sléttaÖ var meö undirristuspaöa og gafst
vel. En þessi nýjung, sem nú var reynd, fólst í því aö
plægja upp slétt, gamalgróiö tún, rista þunna jafna strengi
og setja mykju undir, í þeim tilgangi aö nýta betur hin rok-
gjörnu áburöarefni, binda þau í jaröveginum.
Af þessu tiltæki Kristjáns frétti bændahöföinginn
GuÖmundur Þorbjarnarson á Stóra-Hofi, sem þá var formaður
Búnaöarsambands Suðurlands. Þegar ég kom suður á land aftur,
eftir tveggja ára dvöl á Hólum, gerði Guðmundur boö fyrir mig,
kvaöst hafa orö Kristjáns skólastjóra fyr'ir því aö ég væri
góður plægingamaður og kynni öll handtök við þessa nýju aÖ-
ferö að nýta húsdýraáburðinn. Nú vildi hann ráða mig til
búnaðarsambandsins nokkurn tíma til aö fara milli bæja í Rang-
árvallasýslu og plægja niður húsdýraáburð. Þetta var mjög
kærkomið verkefni fyrir mig, því eins og ég áður sagöi, hefi
ég ekki önnur störf skemmtilegri unnið en aö plægja meö hestum.
Meðal þeirra staöa sem ég vann þetta verk var Gunnarsholt.
Gunnlaugur Kristmundsson var þar þá sandgræöslustjóri og
þótti mér mikið til hans koma og allrar hans orðræðu. En
beztu plóghestarnir voru hjá Guðmundi á Stóra Hofi.
Heiöruöu áheyrendur. Ekki var ætlun mín aö flytja hér
æfisögu mína eöa taka ykkur í búnaöarsögutíma, heldur má
þessi formáli skóöast sem upphitun aö hætti íþróttagarpanna
okkar og skal ég snarlega snúa mér aö því verkefni, sem mér
er ætlað.
Búskaparháttum okkar íslendinga er svo komið nú, aö
hross hafa ekki mikla fjárhagslega þýðingu fyrir bóndann
víöast hvar. Þó verður aö telja aö erfitt sé fyrir sauöfjár-
bændur, enn sem komið er, aö stunda sinn fjárbúskap án þess
að eiga smalahesta, aö minnsta kosti þar sem féð gengur á
heiðalöndum yfir sumariö. Ekki réttlætir þessi þáttur þó
mikla stóöeign almennt. Þrátt fyrir þessa lausn hestsins frá
þjónustuhlutverki hans viö bústörfin, er fjöldi hrossa í
landinu sízt minni en var áöur, jafnvel meiri samkvæmt bún-