Ráðunautafundur - 12.02.1980, Blaðsíða 11

61
vorir toku viö landinu osnertu. Nu eru aöeins eftir
2 + +
1.250 km . MegniÖ af þvi er lagvaxiö kjarr undir 2 m
á hæð. Við vitum þó með vissu og sjáum þess raunar
merki á vorum dögum, aö allvænn skógur - á íslenska
vísu - hefir vaxið, þar sem nú sést kræklukjarr eitt.
2.2 Flokkun birkiskógar á fyrri tíö, Jarðabók Arna Magnús-
sonar og Páls Vídalíns, er mjög góð heimild frá því
um 1700, hvernig ástand birkiskógarins var. Þar er
hann flokkaður í þrennt eftir notagildi:
1. Raftskógur
2. Skógur til kolagerðar og eldiviðar
3. Rifhrís.
Raftskógur var svo nefndur, ef hægt var að fá úr
honum 3ja álna langa búta, sæmilega beina, í árefti
á peningshús.
Kolaskógur var lágvaxnari og kræklóttari, en þurfti
að hafa nokkurn gildleika, svo að hann væri góður
til viðarkolagerðar.
Rifhrís var lágvaxnasta birkikjarrið, sem rifið var
upp með rótum - svo sem nafnið bendir til - og notað
til eldsneytis, en kannski líka að einhverju leyti til
skepnufóðurs. Það var ekki óalgengt í skógasveitum, að
"brum" væri gefið skepnum, en svo var nefnt fíngerða
limið af birkinu. Skepnur voru vitlausar í "brum" oft
og tíðum.
2.3 Verðmæti birkiskógarins:
I íslensku þjóðfélagi á fyrri tíð var verðmæti viðarins
oft ótrúlega mikið. ílg tek eitt dæmi að austan um þetta.