Ráðunautafundur - 15.02.1986, Blaðsíða 102

-90-
þessi ör stafa en ef til vill stafa þau af skordýrabiti, gaddavirs-
stungum eða rúningssárum. Þessi galli er ákaflega bagalegur þvi margar
aergærur væru hið ágætasta hráefni ef þessi galli væri ekki í þeim.
Eftir að leðurvinnsla hófst hefur nýr galli komið í ljós, sem er
slit i kviðskinni, það er veikasta hluta skinnsins. Hugsanlega eru
ástæður fyrir þessu sliti erfðafræðilegar, þ.e. gærur eru mismunandi
sterkar, en einnig virðist fláningsaðferð skipta hér máli, bekkfláning
virðist skila gærum með meira sliti en fláning á keðjuhúsum.
Eðlislægir gallar eru ef til vill erfiðari viðfangs, og getur
eflaust orðið erfitt að útrýma sumum þeirra. Fram að þessu hefur lítið
verið hugsað um ræktun með tilliti til gærugæða enda sauðfé fyrst og
fremst verið ræktað i landinu til kjötframleiðslu og gæran því verið
aukaafurð. Á þessu hefur nú orðið breyting, því nú er starfandi hópur
fulltrúa verksmiðjanna, Búnaðarfélagsins og Rala, og á hann að kanna
möguleika á að auka gærugæði með kynbótum. Hafa þegar komið fram
athyglisverðar niðurstöður á starfi þessa hóps, til dæmis telur hann
auðvelt að rækta út tvískinnung, sem er einn alvarlegasti gærugalli sem
við sjáum. Annar slæmur galli stafar af hárrótum, sem liggja djúpt i
skinninu og valda gegnumslipun og skinnið verður ekki ólikt sandpappir
viðkomu og ónothæft til fatageröar.
Eitt af einkennum islenskra gæra er fjölbreytni i lit. Þetta er
ókostur i augum sútunarverksmiðjanna því okkur nýtast best hvitar gærur,
þá ráðum við litnum sjálfir getum litað allt frá ljósustu litum og upp i
dökka liti. Mórautt og svart verður aldrei litað nema mjög dökkt og
flekkótt er nánast ekki hægt að lita þannig að munur á milli ljósu og
dökku blettanna hverfi. Okkur er hins vegar ljóst að ullariðnaðurinn
þarf á sauðalitunum að halda, og á þvi að rækta hreina liti en reyna að
losna við flekkótt og óhreina liti eins og til dæmis mógrátt. Reyndar
þyrfti að losna við gul hár í hvitri ull þvi að i ljósum ullarlitum
skina gulu hárin i gegn, þau litast á annan hátt. Þá er einnig mikilvægt
að gærurnar hafi lokk þvi þá er hægt að nota fleiri gærur sem ekki
nýtast i mokka, i pelsskinn.
Að framansögðu skyldi maður ætla að björt framtið biði islensks
sútunariðnaðs. ÞÓ eru blikur á lofti, og er fyrirhuguð áframhaldandi
fækkun sauðfjár mikið áhyggjuefni. Heyrst hefur aö fækka eigi sauðfé
niður i að minnsta kosti 500.000 fjár. Þetta eru uggvænleg tiðindi. NÚ
þegar verksmiöjurnar hafa lagt i mikla fjárfestingu og geta breytt
islensku gærunni i verðmæta og eftirsótta útflutningsafurð, þá er verið
að skipuleggja stórkostlega fækkun islenska fjárins þannig að verk-
smiðjurnar standa uppi meö um helming þess hráefnis, sem þær áður höfðu.
Það er slæmt að þurfa að grípa til innflutnings á erlendum gærum, þær
öðlast ekki eiginleika þeirra íslensku við það að vera sútaðar hér. Ég
vil því i lokin vona, að mönnum takist að auka neyslu kindakjöts
innanlands og að finna viðunandi markað erlendis, þannig að kjötið
komist i tisku á sama hátt og ull og skinn.