Ráðunautafundur - 15.02.1986, Blaðsíða 82

-70-
háralangt og sterkt. Gljáinn er líkastur þvi sem gerist í "Mohair" en
þó er þaó mjög mismunandi. Togió er mjög gott í gólfteppa- og
vefnaðarband, það gefur sléttan gljáandi og mjög sterkan þráö.
Eitt af einkennum íslensku ullarinnar er, hve fjaðurmögnuö og
teygjanleg hárin eru. I>au leitast alltaf við að taka á sig sína fyrri
mynd. Af þessum sökum er íslenska ullin einkar vel fallin í voðir sem
eiga að halda lagi og krumpast ekki. Brotið hverfur vegna þess að hárin
taka á sig sína fyrri mynd.
III. Eðlisgallar islenskrar ullar.
Hér ber fyrst að nefna lit hvítu ullarinnar. Þvi miður er þessu
allt of lítill gaumur gefinn. Ullin er oft gulleit, blökk, skemmd af
illheerum eða stækjugul, vegna mikillar innistöðu fjárins og þá oft í
slæmum og illa loftræstum fjárhúsum. Þetta gerir það að verkum að
ómögulegt er að framleiða úr islenskri ull hreint hvitt band eða skæra
liti.
Sauðalitir hafa ákaflega lélegt ljósþol og upplitast fljótt. Til
að mæta þessu hafa framleióendur blandað sauðalitina með litaðri ull.
Togið er mjög misgróft, eftir þvi hvar er i reyfinu og einnig
misjafnt eftir kindum. Á sumu fé er það eins og hrosshár, en öðru fínt,
mjúkt og gljáandi.
Þessi misjafni grófleiki togsins innbyrðis og einnig milli togs og
þels gerir það að verkum að mjög erfitt er að spinna jafnt band og ekki
hjálpar hinn mikli munur á háralengd. Bandið verður því mjög misjafnt
og alsett þykkildum og þynningum.
Hér má einnig nefna hversu stór hluti islenskrar ullar fellur ekki
í ákveðinn lit og er flekkótt fé ágætt dæmi um það.
IV. Niðurlag.
Þó íslenska ullin hafi marga sérstaka og góða eiginleika, er ekki
þar með sagt að hún sé góð markaðsvara.
Þar sem íslenska ullin er mjög misjöfn að gæðum bæði eftir árstióum
og landshlutum svo og einnig innbyrðis, er hún mjög óheppileg til
framleiðslu á bandi i miklu magni. Markaðurinn vill fá jöfn gæði og sem
líkasta liti á sömu vörunni. Þetta er illmögulegt þegar notuó er
eingöngu islensk ull.
Nauðsynlegt er nú að gera stórátak i ræktun okkar fjárstofna með
ullargæði að markmiði. Við megum ekki skemma þá sérstöku og góðu
eiginleika islensku ullarinnar með skeytingarleysi og ræktun eða meðferð
hennar. Árin 1964 og 1965 var skipuð norsk-islensk nefnd sérfræðinga,
sem Stefán Aðalsteinsson og Pétur Sigurjónsson tóku sæti i af Islands
hálfu. Meginhlutverk nefndarinnar var að reyna að finna aðferð til að
aðskilja tog og þel. Tilraunir voru gerðar hjá ensku fyrirtæki og
tókust þær, að þvi er mér skilst, vel, nema hvað nokkur hluti ullarinnar
kembdist úr og lendi á milli flokka. Meginástæðan fyrir því að ekki var
farið nánar út i þetta verkefni, var sú að þetta er mjög dýrt i