Dagblaðið Vísir - DV - 16.02.2018, Qupperneq 45

tímavélin 4516. febrúar 2018
Susan
baðar sig
Susan Haslund, skemmtikraft-
ur frá Árósum í Danmörku,
kom hingað hvert sumar árin
1974 til 1981. Hún ferðaðist
um landið og sýndi nektardans
í samkomuhúsum, veitinga-
stöðum og karlaklúbbum. Ís-
lendingar voru óvanir nektard-
ansmeyjum og hvað þá því sem
Susan bauð upp á. En sýningin
varð engu að síður gríðarlega
vinsæl hér. Í atriði sínu baðaði
hún sig í ákaflega litlu baðkari
og dillaði sér í allar áttir. Hún
átti önnur atriði upp í erminni,
kom fram í jólasveinsbúning
og sem brúður. Baðkarið stóð
samt upp úr og var auglýsinga-
herferðin byggð á því: „Susan
baðar sig“. Susan lærði sálfræði
og starfaði síðar sem leikskóla-
kennari. Sagt var að hún væri
bráðsnjöll og reglusöm, snerti
hvorki áfengi né eiturlyf.
„Farið
varlega
– elskurnar“
Þann 23. nóvember árið
1953 birtist forsíðufrétt í Mánu-
dagsblaðinu um að kynvilla
fyndist hér á landi. Þar kom
fram að vitað væri um kynvill-
inga sem störfuðu hjá tiltek-
inni ríkisstofnun. Tekið var
fram að greinin væri ekki rit-
uð til að ákæra neinn mann
eða stofnun. „Til þeirra hefur
sézt og um þá er vitað.“ Blaða-
maður þóttist stíga varlega til
jarðar því að kynvilla væri mál
sem varla mætti festa á prent.
Vandamálið taldi hann að full-
orðnir menn tældu veikgeðja
unglinga til maka og gætu ung-
lingarnir því smitast af þessum
„sjúkdómi“ og orðið „homos-
exuals.“ Þetta afbrigði kynlífs
væri ekki viðurkennt af samfé-
laginu, kynvillingar væru vand-
ræðamenn sem móðguðu sam-
starfsfólk sitt. Greininni lauk á
orðunum: „Farið varlega – elsk-
urnar.“
Espihóls-
annáll 1782
„Kona síra Jóns Stefánssonar í
Vallanesi hóraðist með vinnumanni
föður síns, síra Eiríks á Kolfreyjustað“
sagði þar að ekki væri hægt að
ræða myndina á prúðmannlegan
hátt. Minntist hann þess að hafa
komið inn í baðhús í Pompei á
Ítalíu sem var prýtt með smá-
myndum af samförum manna og
dýra. „Þessar myndir voru gerðar
á hnignunartíma Rómarveldis og
sýndu hvernig var komið fyrir sið-
menningunni.“ Sagði hann menn-
ingu Dana og Svía komið á þetta
stig vegna klámvæðingarinnar.
Fólkið í pallborðinu hafði mikl-
ar áhyggjur af því að börn kynnu að
sjá myndina og Freymóður taldi að
börn undir 17 ára aldri hefðu ekk-
ert með kynferðisfræðslu að gera
yfirhöfuð, hvorki í kvikmyndahús-
um né skólum. „Eiga kannski að
vera samfarir í skólastofunum?
Vilja þeir sem hér eru viðstadd-
ir, rétta upp hendi, sem eru fúsir
til slíks.“ Myndin var kærð líkt og
Vixen! en kærunni vísað frá. Eftir
þetta fékk Freymóður viðurnefnið
Óðinn hinn meyfróði. n
„Eiga kannski að vera samfarir í skólastofunum?“
Freymóður Jóhannsson
Taldi ungmenni ekki þurfa á
kynferðisfræðslu að halda.
raunveruleg og segir aldrei nei.“
Upptalningunni lauk ekki þar.
Sjá mátti Ruddann, Ótemjuna,
Didda hrekkjótta, Tortímandann,
Kjaftakerlinguna, Þroskahjálp,
Broddgöltinn, Bragðarefinn,
Limakrúnuna, Frikka fljóta, Skeið-
varginn og margt margt fleira.
Sýndu nærföt, leður og tól
Haukur segir að verslunin hafi
fengið margar beiðnir um að sýna
vörurnar, bæði í saumaklúbbum og
annars staðar. Þá kom upp sú
hugmynd að ráða fyrirsætur til
að sýna vörurnar. „Við auglýst-
um eftir stelpum til að auglýsa
undirfatnað og djarfan leður-
fatnað. Það voru svo margar
stelpur sem sóttu um að þú
myndir ekki trúa mér. Þær vilja
náttúrlega allar vera módel.“
Haukur og Guðmundur réðu
þá nokkrar stúlkur til að sýna
í saumaklúbbum.
„Við vorum alltaf í frétt-
unum og það var farið að líta
á mig sem einhvern dóna-
karl þó að ég hefði upp-
runalega ekki viljað tengja
nafn mitt sérstaklega við
þetta. Blaðamaður Helgar-
póstsins tók viðtal og lofaði að
birta engin nöfn en stóð auð-
vitað ekki við það, heldur birti
þriggja síðna grein um nýjung
í ástarlífinu á Íslandi og birti
myndir úr Hustler og öðrum
klámtímaritum með.“
Þá hafði eigandi skemmti-
staðsins Sigtúns samband við
Hauk og bauð honum að setja
upp opna sýningu á staðnum.
Þeir tóku boðinu og ákváðu
jafnframt að bæta strákum inn
sem fyrirsætum. Sú sýning vakti
mikla athygli, svo mikla að Vil-
hjálmur Svan, eigandi skemmti-
staðarins Upp og Niður, bauð þeim
að halda sýningu í hverri viku
sem var samþykkt. Fram að þessu
höfðu sýningarnar fyrst og fremst
verið hugsaðar sem auglýsing fyrir
vörurnar en fljótt öðluðust þær
sjálfstætt líf.
Ein stúlkan í vændi
Fram að þessu hafði Upp og Nið-
ur verið í rekstrarkröggum en það
breyttist eftir að Pan-hópurinn mætti
á svæðið. „Það var fullt hús í eitt og
hálft ár, allar helgar og öll kvöld.“
Einnig var farið út á land, á Akureyri,
Ísafjörð, Vestmannaeyjar og víðar
til að sýna og í einkasamkvæmum.
Hópnum var skipt í þrennt en einn
var aðalhópur og yfirleitt voru þrjár
stúlkur og tveir strákar á sviðinu í
senn. Haukur segist ekki hafa haft
vaxtarlagið í að sýna sjálfur en hann
gegndi hlutverki kynnis.
Á sýningunum voru sýnd nær-
föt og leðurföt af ýmsum gerðum
og sum ansi efnislítil. Einnig voru
sýndar svipur, handjárn og fleira
sem nýta mátti í hjónalífinu.
Fyrir sæturnar voru mjög ungar,
á 16 til 20 ára aldri. Miklar sögur
spunnust um Pan-hópinn, að þar
væri mikið eiturlyfjasvall og vændi
stundað.
Var einhver óregla í gangi?
„Nei, þetta voru flestallt mjög
heilbrigðir og góðir krakkar sem
voru að sýna.“
Leiðir Hauks og Guðmundar
skildi þegar sýningarnar ágerðust
því Guðmundi leist ekki á stefn-
una sem farin var. Ákveðið var
að Guðmundur héldi áfram með
póstverslunina en Haukur héldi
áfram með sýningarnar. Í samtali
við DV í júní árið 1987 sagði Guð-
mundur: „Ég er sannfærður um
að Pan-sýningarhópurinn stund-
ar vændi samfara sýningarstörf-
unum … Rekstur sýningarhópsins
var farinn úr böndum og orðinn
baggi á fyrirtæki mínu. Fyrrver-
andi félagi minn sá um þetta og
eitthvert agavandamál virðist vera
innan hópsins því til mín hafa
streymt áfengisreikningar sýn-
ingarfólksins, svo ekki sé minnst
á leigubílanótur.“ Var nafni Pan-
hópsins þá breytt í Pam. Í sömu
grein stendur að hringt hafi verið
í Hauk á skrifstofuna og því svar-
að að hægt væri að „fá eina sýn-
ingarstúlkuna.“ „Annars er ég ekki
vanur að ræða þessi mál í síma.“
Var vændi í gangi?
„Ekki sem ég vissi um. Ég
reyndar frétti það seinna að ein
stelpan hefði verið að selja sig. Ég
vissi það ekki þá og það var ekk-
ert vændi á sýningunum. Það var
bara þessi eina manneskja.“
Sýningarnar gerðust
sífellt djarfari með leðju-
slag, gelslag, fatafellu-
samkeppni og blaut-
bolakeppni sem Baldur
Brjánsson töframaður
tók að sér að stýra. Stund-
um voru haldin sér-
stök karlakvöld þar sem
einungis stúlkur sýndu
og kvennakvöld þar sem
aðeins strákar sýndu.
Í Samúel segir að
áhorfendur hafi borg-
að fyrir sjá spjarir falla
af fyrirsætunum: „ Fyrir
ákveðnar upphæðir
tíndu þær af sér spjar-
irnar á „lostafullan“ hátt. Kossa og
kreistingar gátu áhorfendur fengið
fyrir eitt til fimm hundruð krónur.
Gestir stungu peningum í nærhald
stúlknanna og fengu sína fjár-
festingu þá strax til baka. Fljótlega
voru þrjár stúlknanna orðnar ber-
brjósta … Þegar hitna fór í hamsi
enduðu tvær stúlkur í faðmlög-
um liggjandi á miðju gólfi, hvattar
áfram af fremur daufum áhorfend-
um (miðað við aðstæður) létu þær
vel hvor að annarri.“
Mættuð þið einhverri andstöðu?
„Auðvitað var fjöldi fólks á móti
þessu og varð hneykslað, helst Þjóð-
viljinn sem sagði okkur setja upp
sadistasýningu. En yfirleitt var fjall-
að um þetta á jákvæðum nótum.“
Blökkufólk og gott framboð af
taílenskum stúlkum í Evrópu
Aðeins 18 mánuðum eftir stofnun
Pan-hópsins var öllu lokið en áhugi
landsmanna hafði þó síður en svo
minnkað. Skipuleggjendur önnuðu
vart eftirspurn og fjölgað hafði í
hópi þeirra sem sýndu. Haukur
bauð upp á val milli blökkufólks
og hvítra en í viðtali sem birtist í
DV, laugardaginn 12. júlí árið 1986
sagði hann menn geta „pantað
blandaðan hóp, svartan eða alhvít-
an, allt eftir óskum hvers og eins.“
Hann hafði þá ráðið þeldökkt sýn-
ingarfólk til starfa og bauð sýningar
á alla mannfagnaði, hvort sem væri
í heimahúsum eða á opinberum
skemmtistöðum. Í maí sama ár
sagðist hann einnig vera að flytja
inn þrjár stúlkur frá Taílandi:
„Það er nóg framboð af þessum
stúlkum í Evrópu. Þessar sem við
höfum verið í sambandi við starfa
nú við sýningar í Þýskalandi. Það
er ekkert mál að fá þær til að koma
hingað. Vandinn er bara sá að við
komumst ekki yfir að anna öllum
þeim beiðnum um sýningar sem
við fáum. Því er enn óráðið hvenær
þær taílensku koma,“ sagði Hauk-
ur í baksíðufrétt DV.
Frelsaðist og leysti upp hópinn
Skömmu eftir að Pan-hópurinn
leystist upp síðla árs 1986 birt-
ist Haukur á öldum ljósvakans á
kristilegu útvarpsstöðinni Alfa,
sem var forveri bæði Lindarinnar
og Ómega. Síðustu þrjá áratugi hef-
ur hann meðal annars starfað við
húsamálun, flutt inn gallabuxur og
selt sólgleraugu í Kolaportinu.
„Við vorum búin að innrétta og
vorum að fara að opna flotta búð með
hjálpartækjum ástarlífsins en ég fór
þá í kirkju í Njarðvík og frelsaðist. Þá
henti ég þessu öllu frá mér og fór í
Biblíuskólann, akkúrat þegar allt var
á toppnum. Ég var fullur og flottur á
þessum tíma en væri sennilega dauð-
ur ef ég hefði ekki reddað mér út.“
Um áratug eftir að Pan-hópur-
inn var og hét varð Ísland skyndi-
lega mjög kynferðislega opinskátt
land. Tímaritið Bleikt og blátt seld-
ist eins og heitar lummur, nektar-
staðir spruttu upp eins og gor kúlur,
Páll Óskar og Rósa á Spotlight
héldu klámkvöld og fyrstu erótísku
kvikmyndirnar voru framleiddar.
Myndu sýningar eins og þær
sem Pan-hópurinn bauð upp á
ganga upp í dag?
„Nei. Þetta myndi hvorki þykja
fugl né fiskur í dag. Það hafa nátt-
úrlega komið þessir strippstaðir
og sýningar Pan-hópsins voru eins
og englakór við hliðina á þeim.“
Banaslys á Hverfisgötu
Miðvikudagskvöldið 20. apríl árið
1988 lést hin 22 ára gamla Linda
Björk Bjarnadóttir í bílslysi á Hverfis-
götu. Linda var einn þekktasti með-
limur Pan-hópsins og sú sem kom
hvað oftast fram á síðum blaðanna.
Lögreglan fékk tilkynningu
klukkan 23.21 um að slys hefði átt sér
stað rétt austan við Klapparstíg eftir
kappakstur tveggja bifreiða. Linda
gekk yfir götuna með hópi fólks
þegar bílarnir komu á miklum hraða
á báðum akreinum. Bílstjórarnir
sáu hópinn of seint og náðu ekki að
hemla. Önnur bifreiðin lenti á Lindu
sem lenti á framrúðunni og svo í
götuna. Hún var úrskurðuð látin
við komuna á sjúkrahúsið og félagi
hennar slasaðist. n
Baldur Brjánsson og
Alfreð Alfreðsson á sýningu
Helgarpósturinn, maí 1986.
Gelslagur Helgarpósturinn, maí 1986.
Linda lést í sviplegu
bílslysi DV, maí 1986.
Sýnin arhópu inn
Tíminn, 1986