Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.2018, Blaðsíða 26

26 fólk - viðtal 28. mars 2018
Á
stríðan fyrir lífverum er
reyndar ekki það eina sem
gerir Ingu Maríu öðruvísi
en allflestar konur. Hún
er mikill ofurhugi, stundar bæði
köfun og fallhlífarstökk og segist
ekki í rónni nema ný áskorun sé
framundan. Þegar myndlistin hef-
ur ekki dugað til að draga björg í
bú hefur hún stokkið í fjölbreytt
verkamannastörf enda jafnoki
margra karlmanna þegar kemur
að styrk og líkamlegu atgervi. Inga
hefur bæði hellulagt og málað hús
enda fæstir garðar svo háir að hún
treysti sér ekki til að ráðast á þá.
„Ég var alltaf mjög hvatvís og
orkumikill krakki. Út á við var
ég reyndar feimin en á sama
tíma gekk ég lengra en aðrir, var
óhrædd og djörf, beit á jaxlinn og
harkaði af mér. Þótt æska mín hafi
verið nokkuð ágæt var hún engan
veginn áfallalaus og á margan
hátt held ég að áföllin hafi fært
út mörkin mín og tilfinninguna
fyrir því hvað telst eðlilegt enda
hef ég oft upplifað að það sem er
mjög eðlilegt fyrir mér, er það alls
ekki fyrir öðrum,“ segir Inga María
hugsi og veltir því upp hvort botn-
laus áhugi hennar á dýrum gæti
átt svipaðar skýringar.
„Yfirleitt tjái ég mig betur með
því að teikna en að tala. Ég hef líka
alltaf átt auðvelt með að tengjast
dýrum og ná sambandi við þau.
Maður skapar sér öryggi og ramma
í því sem maður þekkir og treystir
en dýrin og myndlistin eru samof-
in tilveru minni og hafa alltaf ver-
ið það. Kannski að ég hafi skapað
mér öryggi í þessu tvennu.“
Flutti heim til fjölskyldu
vinkonu sinnar
Inga María, sem er fædd árið
1980, ólst upp hjá einstæðri móð-
ur, Gunnhildi Oddsdóttur sjúkra-
þjálfara. Þær mæðgur bjuggu í
Danmörku frá því Inga var tveggja
til fjögurra ára og fluttu svo til
Noregs þegar hún var um tíu ára.
Þess á milli bjuggu þær í Hlíða-
hverfinu í Reykjavík. Hún segir
teiknihæfileikana hafa komið sér
vel þegar kom að því að kynnast
krökkum í Noregi.
„Með teikningunum gat ég
einhvern veginn brúað bilið sem
vantaði af því ég talaði auðvitað
ekki tungumálið,“ rifjar hún upp.
„Þau samþykktu mig strax þegar
þau sáu að ég gat teiknað.“
Þótt félagslífið hafi gengið
ágætlega í Noregi langaði Ingu
samt aftur heim til Íslands enda
saknaði hún vina sinna. Þar sem
móðir hennar átti enn tvo vetur
eftir af náminu var afráðið að Inga
færi til móðurömmu sinnar sem
bjó í Vogahverfinu. Þar fannst
henni samt enn allt of langt í vin-
ina svo úr varð að hún fékk að búa
heima hjá bestu vinkonu sinni,
Hildi Eddu, dóttur Einars Kára-
sonar og Hildar Baldursdóttur,
konu hans.
„Mér fannst alveg frábært að
dvelja á heimili þeirra. Fram að
þessu hafði ég alltaf verið bara ein
með mömmu eða ömmu og kær-
komin tilbreyting að búa allt í einu
á stóru og líflegu heimili. Fjöl-
skyldan var með fjöldann allan af
gæludýrum og mér fannst ég al-
veg komin í himnaríki. Við Hildur
Edda deildum líka áhuganum á
dýrum og ég á enn skráningar-
bækur frá þeim kvöldum þar sem
við gengum í hús í hverfinu og
skrásettum, nöfn, tegundir, heim-
ili og aldur dýranna sem þar voru,“
rifjar hún upp og hlær.
„Agúrka kostar svona þúsund
kall. Ef hún er þá til á landinu“
„Með aldrinum varð ég svo hálf-
gerð „ofsatrúarmanneskja“ í dýra-
verndunarmálum. Skráði mig í
PETA og fleiri dýraverndunarsam-
Fólk er mishrifið af dýrum. Sumir hreinlega þola þau
ekki meðan aðrir elska þau út af lífinu.
Inga María Brynjarsdóttir teiknari tilheyrir
síðarnefndum hópi. Í raun er hún svo heilluð að hún
er með heila frystikistu af dauðum dýrum heima hjá
sér og lifibrauð sitt hefur hún af því að teikna þau.
Margrét H. gústavsdóttir
margret@dv.is
n Varð amma 37 ára n Fann sænskan kærasta á Tinder n Leiðin liggur til Uppsala
Kann best við sig
með „brotna“ fólkinu