Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.2018, Qupperneq 27

fólk - viðtal 2728. mars 2018
tök og hikaði ekki við að vinda mér
upp að konum í pelsum og úthúða
þeim. Með aldrinum hafa viðhorf
mín hins vegar gerbreyst. Núna
finnst mér mikið eðlilegra að fólk
drepi sér til matar og nýti svo
alla afurðina í stað þess að kaupa
plastað kjöt í næstu búð. Það er
mannúðlegri og eðlilegri tenging
við náttúruna að fella dýr með eig-
in hendi og verka þau svo en að
kaupa sem fjöldaframleidda vöru
hjá næsta kaupmanni. Að mörgu
leyti finnst mér mannfólkið kom-
ið úr tengslum við náttúruna og
dýrin,“ segir Inga María um leið og
hún bendir á að flest fólk keyri rak-
leiðis framhjá, sjái það slasað eða
dautt dýr liggjandi í vegkanti.
„Á sama tíma hafa aldrei fleiri
grænmetisætur verið á Íslandi.
Það er auðvitað frábært að fólk
sé meðvitað um mataræði og
neyslu en á sama tíma finnst mér
þetta svolítil nútíma firring. Fyrir
nokkrum áratugum hefði ekki
verið hægt að vera grænmetisæta
á Íslandi, einfaldlega af því nátt-
úran býður ekki upp á það,“ segir
Inga og ber saman okkar matar-
menningu og matarmenninguna
hjá nágrönnum okkar á Græn-
landi:
„Þar væri ekki séns að vera
vegan!“ segir hún og skellir upp úr.
„Agúrka kostar svona þúsund kall.
Ef hún er þá til á landinu.“
Sjálf prófaði Inga María að vera
grænmetisæta í eitt ár en segir að
sér hafi ekki liðið vel af því. Hún
varð orkulaus og meltingin léleg.
„Hins vegar fór ég að hugsa tölu-
vert um mataræðið eftir þetta;
hvað maður borðar og hvað það
skiptir miklu máli að bera virðingu
fyrir því sem er drepið svo að aðrir
geti borðað það.“
Bíta í endaþarminn og rífa
innyflin út
Inga María kom fyrst til Grænlands
síðasta sumar en þangað fór hún
að frumkvæði Hrafns Jökulssonar
sem er mikill Grænlandsvinur
og hvatamaður þess að settur
var á laggirnar sérstakur sjóð-
ur fyrir grænlensk börn. Þann 17.
júní 2017 reið mikil flóðbylgja yfir
austur strönd Grænlands sem olli
því að heilu þorpin þurrkuðust út
og fólk missti heimili sín. Tilgang-
ur ferðarinnar var að heimsækja
munaðarlaus börn sem búa í hinu
afskekkta þorpi Uummannaq en
þangað er aðeins hægt að komast
með þyrlu. Hún segir heimsókn-
ina hafa haft mjög mikil áhrif á sig
og langar að fara aftur og setjast þá
jafnvel að í stuttan tíma.
„Íslendingar og Grænlendingar
eiga margt sameiginlegt og að
koma til Grænlands er eins og að
fara mörg ár aftur í tímann hér á Ís-
landi. Öll skynjun mín á umhverf-
inu breyttist þegar ég kom í þetta
einstaka land. Við vöknuðum við
gól í sleðahundum og sofnuðum
út frá því líka en hundarnir eru
alls staðar. Flestir eru hlekkjaðir
niður með keðjum, enda eru þeir
alls engin gæludýr heldur fyrst
og fremst vinnudýr. Þeir eru ekki
teknir inn nema veðrið sé algjör-
lega brjálað. Einu sinni gekk mjög
vont veður yfir og daginn eftir lágu
margir hundar dauðir í keðjunum
sínum. Svo koma reglulega upp
tímabil þar sem menn verða að
skjóta niður lausa hunda, einfald-
lega af því þeir eru vargar. Hættu-
legir bæði börnum og öðrum dýr-
um. Sumir sleðahundar eru meira
að segja þjálfaðir í að drepa full-
orðna ísbirni með einu biti. Þá bíta
þeir í afturendann, eða
Inga lýsir upplifun sinni þannig
að gríðarlega miklar andstæður
mætist í menningunni og lífsstíl
fólksins á Grænlandi. Til dæmis
segir hún skólann sem hún kenndi
myndlistina við í Uummannaq
hafa verið best útbúna skóla sem
hún hefur komið í á ævinni. Þar
séu drónar í kössum og hátækni-
tölvubúnaður, börn sem búa þar
á munaðarleysingjahæli fái að fara
í flott ferðalög á hverju ári, meðal
annars til Mexíkó og annarra
framandi landa og yfirleitt komi
þessi lífsins gæði í formi alls konar
fjárveitinga og styrkja.
„Stemningin er svo sértök.
Fólkið er einhvern veginn svo
brosmilt og glaðlegt en á sama
tíma veit maður bæði og skynj-
ar að undir yfirborðinu bjátar oft
mikið á.“
Lærði að kafa til að komast yfir
hræðslu við hákarla
Talandi um yfirborð. Inga segir að
á sínum tíma hafi hún lært að kafa,
einfaldlega af því að hún var skít-
hrædd við yfirborð hafsins. Hún
vildi yfirstíga þennan ótta, fara
undir yfirborðið og kynnast ver-
öldinni sem þar leynist.
„Ég er ein af þeim sem fékk hið
svokallaða Jaws-heilkenni eftir að
hafa horft á myndina um hákarl-
inn ógurlega. Til að komast yfir
þennan ástæðulausa ótta ákvað
ég að læra að kafa og sé ekki eftir
því. Um leið og maður er kominn
niður í þennan fallega og framandi
heim tekur eitthvað alveg nýtt við.
Maður rekst á alls konar fiska, sem
hver og einn hefur sín einstak-
lingseinkenni og ef það kemur há-
karl, jú, þá er auðvitað bara ekkert
við því að gera,“ segir Inga og skell-
ir upp úr.
Þunglyndur fiskur og kanína
með sjálfsmorðshneigð
Spurð að því hvort einhver sérstök
dýr séu í meira uppáhaldi en önn-
ur segir Inga það aðallega vera dýr
sem enginn annar vill eiga og þær
eru ófáar skepnurnar sem hún
hefur tekið að sér.
„Seinni barnsfaðir minn
var að vinna í gæludýraverslun
við Hlemm og ég var auðvitað
fastagestur þar. Í búðinni hafði
lengi verið til sölu dökkleitur,
þunglyndur suðrænn fiskur sem
enginn vildi kaupa. Hann sópaði
alltaf sandi upp að glerinu á fiska-
búrinu með sporðinum og faldi
sig þar. Ég fór heim með fiskinn og
smátt og smátt tók hann að skipta
litum. Varð röndóttur og alveg
ofsalega fallegur. Mér fannst hann
samt þurfa stærra búr en þegar ég
var kominn með það, fattaði ég að
n Varð amma 37 ára n Fann sænskan kærasta á Tinder n Leiðin liggur til Uppsala
Kann best við sig
með „brotna“ fólkinu
„Ég vara þig við. Kannski er
svolítið vond lykt af honum.
Ég er orðin frekar ónæm.“ All-
ir sem þekkja Ingu vita að hún
safnar hræjum. Þennan hrafn
fann vinur hennar í Keflavík
en Inga afþíddi hrafninn sér-
staklega til að sýna Sigtryggi,
ljósmyndara DV.