Dagblaðið Vísir - DV - 27.04.2018, Qupperneq 10

10 27. apríl 2018fréttir
→ Inni- og útimerkingar
→ Sandblástursfilmur
→ Striga- og
ljósmyndaprentun
→ Bílamerkingar
→ Gluggamerkingar
→ Prentun á símahulstur
→ Frágangur
... og margt fleira
Skoðaðu þjónustu
okkar á Xprent.is
SundaBorG 1, reykjavík / SímI 777 2700 / XPrent@XPrent.IS
einhverjir nýir og nýir sem ég
þekkti ekkert, voru bara að koma
og sjá hvernig ég hefði það,“ segir
Ágúst.
„Ég trúði þessu ekki“
Það voru svo þessir menn sem
áttu eftir að bjarga Ágústi úr fang-
elsinu. „Það voru í raun fimm karl-
ar sem tóku þá ákvörðun að borga
trygginguna. Hún var komin upp
í 500 þúsund, sem eru tæpar tvær
milljónir króna, en þeir prófuðu að
fara með 400 þúsund krónur í pen-
ingum og það dugði. Allt í einu var
kallað á mig, „Ágúst, you’re going
home“. Ég setti teppi yfir hausinn
og trúði ekki orði sem þeir sögðu.
Endaði með að það þurfti að sækja
mig. Ég trúði þessu ekki. Þeir
biðu þarna fyrir utan eftir mér, ég
átti ekki orð. Þeir ákváðu bara að
hjálpa mér. Þeir voru þarna þrír
til fimm sem skáru sig úr hópnum
og hjálpuðu mér. Ég borgaði þeim
tryggingarféð strax til baka,“ segir
Ágúst.
Flóttinn mikli
Því fór þó fjarri að Ágúst væri laus
allra mála því enn stóð til að dæma
hann og hafði lögmaður hans sagt
honum að hann fengi að öllum lík-
indum langan dóm. En hann var
laus í bili og eitt kvöld fór hann í
bjúgnapartí, Íslendingar í Taílandi
hittust og fengu sér bjúgu og upp-
stúf. „Þar sagði ég upphátt: „Djöf-
ull væri gott að geta komið mér
úr landi“. Þá heyrði einn gaurinn
þetta, og sagði: „Hei, ég þekki einn
gaur“ og þá byrjaði þetta að rúlla,“
segir Ágúst.
Til að gera langa sögu örlítið
styttri þá hitti hann þennan mann
sem sagði honum að hann gæti
komið honum úr landi fyrir réttu
upphæð. „Það endaði með því
að ég eyddi 1.800 þúsund kalli,
til að komast til Malasíu, löglega,
eða löglega og ekki löglega inn-
an gæsalappa. Í fylgd lögreglu-
manns, hann fylgdi mér alla leið
til Malasíu. Við hittumst bara og
hann var búinn að redda öllu. Ég
fékk passann minn aftur. Bróð-
ir minn náði að redda honum frá
fyrrverandi kærustu minn,“ segir
Ágúst.
Fór með frænda yfirmannsins
Lögreglumaðurinn sagði Ágústi að
taka ekkert með sér nema það allra
nauðsynlegasta. „Ég var í rútu í 11
tíma og lögreglumaðurinn fylgdi
mér alla leið. Fyrst heimsóttum við
yfirmann landgæslunnar, í stóru
húsi. Svo hittum við frænda hans,
það var hann sem keyrði mig svo að
landamærunum og þá var löggan
farin og þeir búnir að taka við. Ég
bara treysti á þetta. Svo fórum við
yfir landamærin og þessi frændi rétti
mér 21 þúsund bhat og sagði mér
að rétta landamæraverðinum pen-
inginn og þá kæmist ég í gegn. Það
var einhver indversk kona þarna, og
spurði hvort þetta væri fyrsta skiptið
mitt í Malasíu og svo beið hún bara.
Var að bíða eftir peningum, um leið
og ég rétti henni þá fékk ég stimpil,“
segir Ágúst.
Því næst var leiðin nokkuð
greið. Fyrrnefndir Íslendinga voru
búnir að kaupa flugmiða fyrir
Ágúst frá Kúala Lúmpúr til Íslands,
þó með mörgum millilendingum,
og í Suður-Kóreu skall hurð nærri
hæli. „Ég var tekinn í Suður-Kóreu,
ég var á leiðinni inn í flugvélina og
var allt í einu tekinn úr röðinni.
Passinn minn athugaður og spurt
hvaða ferðalag væri á mér og það
væri mjög skrýtið. Þeir sögðu mér á
endanum að ég mætti fara. Ég veit
í rauninni ekki af hverju, það hlýt-
ur að hafa verið einhver ástæða fyr-
ir því. Þeir slepptu mér samt,“ segir
Ágúst sem komst að lokum til Ís-
lands.
Stakk mann sem þekkti hann
Eitt alvarlegasta atvikið sem Ágúst
lenti í gerðist eftir að hann var laus
úr fangelsinu en áður en hann
náði að flýja úr landi. Það var
þegar Taílendingar könnuðust við
hann úr myndbandinu alræmda
og endaði það með því að Ágúst
stakk einn þeirra í sjálfsvörn.
„Þá var einhver gæi sem þekkti
mig og hrópaði: „you are the guy
from the video!“ Svo endaði ég í
slagsmálum við Taílendinga, ég
stóð upp, en einn af þeim hjólaði
í mig og þá byrjuðu slagsmál og
læti, það voru hnífar og það gekk
ýmislegt á. Það var þarna einhver
„ladyboy“-vinur minn sem stóð
með mér. Einn af þeim var með
hníf en missti hann og ég náði
honum. Það endaði með því að
ég stakk hann. Næsta sem ég veit
er að það var búið að berja mig í
klessu, en ég rotaðist ekki og svo
mætti lögreglan og ég var hirtur
aftur. Og á lögreglustöðinni hugs-
aði ég „fokking hell, ég trúi þessu
ekki, ég er á leiðinni heim en er
kominn hingað inn,“ segir Ágúst.
Í þetta skipti átti Ágúst pening
og þá sást vel hvernig það skipt-
ir sköpum í Taílandi. „Daginn
eftir var ég tekinn í yfirheyrslu og
það voru einhverjar tvær stelpur
vitni og sögðu að ég hefði byrj-
að, og ég var að reyna að segja
þeim að ég hefði ekki byrjað held-
ur hafi þeir komið til mín og einn
af þeim hafi ráðist á mig. Ég var í
nauðvörn þarna með fimm Taí-
lendinga á mér og gerði þetta.
Það var dæmt mér í óhag og mér
hent inn aftur, 20 til 30 ár. Sem
betur fer átti ég pening, og bank-
aði á hurðina, þegar fangavörður-
inn kom sagði ég: „ef ég borga þér
200 þúsund bhat, geturðu hleypt
mér út?“ Hann sagði ekki orð og
opnaði bara og ég hringdi í félaga
minn og bað hann um að græja
þetta og hann gerði það. Ég þurfti
ekki að borga nema 100 þúsund,“
segir Ágúst.
Á leið í meðferð
En núna er Ágúst kominn heim,
kominn í skjól, en allt sparifé búið.
Hann er búinn að panta tíma í
meðferð en biðtíminn er óra-
langur, mörg hundruð manns á
biðlista. Þangað til er hann á göt-
unni og svaf í Gistiskýlinu nóttina
áður en blaðamaður hitti hann.
Hann segist þó ekki ætla sér að
bugast. Hann lifði af martröðina í
taílenska fangelsinu og ætlar því
að lifa áfram.
„Ég er ennþá slæmur í öxlinni
en er í sjúkraþjálfun, ég er búinn
að fara í tannmótun einu sinni, og
er svo að fara í aðra, koma í mig
tönnum. Svo er ég að fara í með-
ferð og ætla að snúa lífi mínu við
aftur, eins og ég gerði hérna áður.
Fara að lifa eðlilegu lífi. Ég sé ekki
fram á að þetta gangi mikið leng-
ur, að rölta um götur Reykjavíkur,
það er engin framtíð í því. Ekki
minn stíll einhvern veginn, ókei,
ég er háður fíkniefnum og það er
bara ein leið út úr því, að koma sér
í meðferð, eins og ég gerði. Ég var
líka edrú í níu ár eftir það. Þangað
stefni ég aftur.“ n
„Ég
setti
teppi yfir
hausinn og
trúði ekki
orði sem þeir
sögðu. End-
aði með að
það þurfti að
sækja mig.