Morgunblaðið - 31.05.2018, Blaðsíða 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MAÍ 2018
✝ Birna Hjalte-sted Geirsdótt-
ir fæddist 11. októ-
ber 1944 í
Reykjavík. Hún
lést eftir stutta
sjúkralegu á líkn-
ardeild Landspít-
alans 21. maí 2018.
Foreldrar Birnu
voru Geir Stef-
ánsson stórkaup-
maður, f. 22. júní
1912 á Vopnafirði, d. 25. maí
2001, og kona hans Birna
Hjaltested, f. 4. apríl 1904 í
Reykjavík, d. 19. janúar 2002.
Birna átti tvær systur, elst
þeirra er Guðrún Sigríður, f.
29. maí. 1938, og næstelst er
Anna Þórunn, f. 3. september
1942, en Birna var þeirra
yngst.
Haustið 1945, þegar Birna
var ársgömul, flutti hún með
fjölskyldunni til Stokkhólms,
þar sem Geir stundaði fram-
haldsnám í alþjóðarétti en
starfaði jafnframt við sendiráð
Íslands í Stokkhólmi og að lok-
síðar húsameistara ríkisins.
Garðar fæddist 5. júlí 1942 í
Reykjavík, sonur Margrétar
Garðarsdóttur og Halldórs H.
Jónssonar arkitekts. Birna og
Garðar stofnuðu heimili á Sól-
vallagötu 18 í Reykjavík, þar
sem þau bjuggu í 15 ár, en
fluttust síðar að Skildinganesi
42 í Skerjafirði, í hús sem
Garðar hannaði fyrir fjölskyld-
una. Þar hélt Birna heimili þar
til hún lést. Börn Birnu og
Garðars eru: 1) Margrét Birna,
kennslu- og uppeldisfræðingur,
f. 30. júlí 1972, en hún á einn
son, Garðar Árna, með Garðari
Árnasyni, flugstjóra hjá
Landhelgisgæslunni. 2) Helga
María viðskiptafræðingur, f.
25. desember 1975, gift Ingvari
Vilhjálmssyni, viðskiptafræð-
ingi og framkvæmdastjóra.
Börn þeirra eru Þóra Birna,
Anna Fríða og Vilhjálmur.
Eftir að Birna og Garðar
giftu sig helgaði Birna sig
heimilisstörfum og uppeldi
dætranna. Eftir að dæturnar
komust á legg starfaði Birna
um nokkurra ára skeið sem
safnvörður við Listasafn Ís-
lands.
Útför Birnu fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 31. maí 2018, og hefst at-
höfnin kl. 15.
um við eigin at-
vinnurekstur. Árið
1954, þegar Birna
var níu ára, fluttist
fjölskyldan aftur
til Reykjavíkur og
bjó um skeið á
Kvisthaga í
Reykjavík en
lengst af í Mýrar-
húsum á Seltjarn-
arnesi.
Birna hóf al-
menna skólagöngu í Svíþjóð en
var frá níu ára aldri í Mela-
skólanum í Reykjavík og lauk
gagnfræðaprófi frá Gagn-
fræðaskóla Vesturbæjar í
Reykjavík. Síðar var hún einn
vetur við verslunar- og mála-
nám í Gautaborg í Svíþjóð.
Hún starfaði um hríð í útibúi
Útvegsbankans á Laugavegi en
fluttist síðan til Bandaríkjanna,
þar sem hún starfaði í nokkur
ár við fyrirsætustörf og um
skeið sem ritari við sænska út-
varpið í New York.
Birna giftist 3. júlí 1971
Garðari Halldórssyni arkitekt,
Það eru hartnær 38 ár síðan
ég man fyrst eftir henni Birnu,
það var í Norðurárdalnum í
Borgarfirði. Þar var ég smápeyi
og grunaði aldrei að Birna yrði
tengdamóðir mín.
Birna hafði sterkar skoðanir á
lífinu og tilverunni og lá sjaldn-
ast á þeim. Hún gat verið mjög
beinskeytt en þó ávallt sann-
gjörn. Hún hafði mikinn áhuga á
því sem tengdist tækni og vís-
indum og ekki síst því sem var á
mörkum þess yfirnáttúrlega.
Dýravinur var hún mikill,
hvort sem um var að ræða fer-
fætlinga eða fugla. Fuglalífið á
Snæfellsnesi, þar sem griðastað-
ur fjölskyldunnar er, fangaði at-
hygli Birnu, hvort sem um var
að ræða uglur, hrafna eða smá-
fugla.
Söfnunargleði einkenndi hana
Birnu. Hún vildi hafa fallega
hluti í kringum sig, en hún átti
það til að hafa helst til mikið af
öllu. Hún undi sér illa í mjög
formföstu umhverfi, vildi fremur
hafa hlutina sína hjá sér og var
ófeimin við að blanda saman
gripum úr öllum áttum.
Garðvinna átti hug hennar
allan og varð garðurinn í Skild-
inganesinu hennar eftirlætis-
staður. Þar gat hún tímunum
saman gengið um og hugað að
ýmsum plöntum. Hún lagði mik-
ið upp úr því að túnbletturinn
væri ávallt nýsleginn og ekki
nóg með það, heldur þyrftu
rendurnar eftir sláttuvélina að
vera beinar. Það var ekki í boði
að kasta til hendinni og fara
þvers og kruss yfir blettinn.
Hestamennskan skipaði stór-
an sess í lífi hennar eftir að hún
og Garðar giftu sig. Upp frá því
var tónninn sleginn og má segja
að Birna hafi verið nátengd
hestamennskunni fram undir
það síðasta. Okkar síðasti reið-
túr saman var fyrir tveimur ár-
um, 2016. Þá riðum við Löngu-
fjörur á Snæfellsnesi, slíkar
ferðir hafa verið einn af há-
punktum fjölskyldunnar hvert
sumar. Því var það að mörgu
leyti táknrænt fyrir hana að
hafa þessa ferð þá síðustu.
Seinni ár hafa barnabörnin tekið
að sér að þjálfa hestana hennar
Birnu og munu gera það áfram
af þeirri alúð sem hún hefði
óskað.
Fjölskyldan skipaði ávallt
stóran sess í lífi Birnu. Það að
báðar dætur hennar hafi ákveðið
að búa í sama hverfi og foreldr-
arnir segir mikið til um hvað
fjölskyldan var náin. Ég var oft
spurður hvort það væri ekki
íþyngjandi að búa í næsta húsi
við tengdamóður mína, en því
var auðsvarað af minni hálfu,
nei, því kostir þess voru mun
fleiri en gallar, fyrir báða aðila.
Þakklæti er mér ofarlega í
huga þegar hugsað er til baka.
Það að hafa ömmu heima að
skóla loknum var börnum okkar
mjög mikilvægt, og höfðu þau
oft orð á því hve gott væri að
geta leitað til hennar þegar við
foreldrarnir vorum að heiman.
Ég þakka fyrir þann tíma
sem ég átti með Birnu. Minn-
ingin um hana lifir áfram með
okkur.
Ingvar Vilhjálmsson.
Amma okkar, Birna Geirs-
dóttir, var engri lík.
Það fór aldrei á milli mála ef
hún var í herberginu enda
ófeimin við að láta í sér heyra.
Hún hafði ískaldan húmor að
vopni alveg til síns hinsta dags
og það var ekki annað hægt en
að hlæja með henni enda stór-
skemmtileg kona. Þetta var töff-
arinn í henni sem hún oft klæddi
þó upp í líki hefðardömu.
Amma var ein allra mesta
skvísa sem við höfum kynnst.
Hún hefði getað gefið út bók
með fegurðarráðum og látið
fylgja snyrtivörur úr safni sínu
með hverju seldu eintaki. Þegar
eitthvað mikið stóð til gat hún
eytt hálfum deginum í undirbún-
ing, með góðum árangri. Þegar
hún var svo lögð inn á spítala
stoppaði það hana ekki í að lita á
sér augabrúnirnar og snyrta
neglurnar.
Hún var ekki síður falleg að
innan en utan. Amma var með
risastórt og hlýtt hjarta og pass-
aði vel upp á sitt og sína. Hún
tryggði það að við vissum hvað
henni þætti vænt um okkur og
við gátum alltaf leitað í opinn
faðm hennar, fengið hjá henni
heitt súkkulaði eða te og kex.
Hún var einstaklega góð við öll
dýr og hélt uppi heilu fugla-
stofnunum á veturna. Kettir
hafa líka verið stór hluti af
hennar lífi frá því að við munum
eftir okkur en dýrum leið alltaf
vel í návist hennar og öfugt.
Það er sárt að kveðja þessa
einstöku konu en eftir sitja góð-
ar minningar auk svo margs
sem hún hefur kennt okkur. Víst
er að hún verður með okkur í
anda og mun halda verndar-
hendi yfir okkur líkt og hún
sagði svo oft.
Takk fyrir allt elsku amma,
hvíldu í friði og fegurð.
Þóra Birna, Anna Fríða
og Vilhjálmur.
Þegar ég sit hérna við eldhús-
borðið heima og rifja upp allt
það sem mig langar að segja um
ömmu mína þá skjótast upp í
hugann margar fallegar minn-
ingar sem ég á um ömmu Birnu.
Eins og þeir þekkja til sem
þekktu hana ömmu þá var hún
dálítið litríkur og skemmtilegur
karakter á góðum stundum. T.d.
var hún ófeimin við að segja sín-
ar skoðanir sérstaklega þegar
eitthvað féll ekki í kramið hjá
henni en svo var hún líka húm-
oristi og hafði gaman af að hafa
góðar sögur eftir eða endurtaka
brandara sem við barnabörnin
hennar köllum „dónabrandara“
sem hún og Svavar klippari
deildu sín á milli.
Ég á margar ljúfar og nánar
minningar frá því ég var lítill og
amma passaði mig eða þegar við
mamma vorum nýflutt í Skerja-
fjörðinn og ég stundaði það að
stinga af til ömmu til að fá afa-
graut. Amma var alltaf að spara
sykurinn í grautinn enda algjört
hollustugúrú svo ömmugrautur
breyttist í afagraut þegar afi
laumaði auka sykri í skálina
þegar amma fór að bjástra við
kisurnar sínar. Ég hef heldur
ekki langt að sækja það að vera
mikill gourmet-maður og sá
amma til þess að kenna mér að
meta góðan mat og það sem hún
kallaði að setja punktinn yfir i-ið
í gourmet-matseld. Amma var
listakokkur og alltaf gaman að
koma til hennar og afa að borða
góðan mat. Þegar ég vildi ekki
borða eitthvað eins og hrátt
grænmeti hvort sem það voru
rófubitar eða skorið blómkál þá
var hún lunkin að koma því ofan
í mig með því að búa til spenn-
andi sögur sem fönguðu athygl-
ina og síðan skar hún stundum
hrámetið niður í alls kyns sögu-
persónur sem fylgdu sögunni.
Þetta þótti mér svo spennandi
að ég steingleymdi að hrátt
grænmeti væri vont og upp í
munn og ofan í maga hvarf allt
sem á diskinum var. Einn að-
algaldurinn hennar var að plata
ofan í mig allt sem ég vildi ekki
borða með því að segja að undir
borði væri mús í felum sem
laumaði sér í matinn á diskinum
þegar ég sæi ekki til. Það kom
ekki til greina að láta músina
stela matnum og þess vegna lét
ég platast og auðvitað borðaði
ég þá matinn minn. Við amma
brölluðum oft mikið saman og
grínuðumst mikið enda hafði
hún húmor fyrir hinum ýmsu
hlutum. Hún var líka sú sem tók
ávallt fyrst upp hanskann fyrir
mér þegar ég hafði komið mér í
vandræði. Síðan var hún líka
fyrst til að siða mig til og ala
upp þegar henni þótti upp á
góða siði vanta. Það er erfitt að
kveðja þessa yndislegu og frá-
bæru ömmu sem hún var. Skild-
inganesið verður tómlegt þegar
maður hættir að sjá ömmu skot-
tast um á náttsloppnum að gefa
krumma og fuglunum í þak-
hreiðrinu. Garðurinn hennar
verður tómlegur þegar amma
hættir að stinga niður haust-
laukum í grasbrekkuna sína en
mest af öllu sakna ég þess að
koma ekki í góðan matarbita í
eldhúskróknum hennar.
Guð blessi minningu hennar
sem lifir um ókomna tíð í hjarta
mínu.
Garðar Árni Garðarsson.
Mig langar til að minnast
hennar Birnu móðursystur
minnar með örfáum orðum.
Hún Birna frænka mín var
veraldarvön heimskona, glæsileg
svo eftir var tekið, meistara-
kokkur, fagurkeri, dýravinur,
húmoristi mikill og með lykt-
arskyn sem sporhundur lögreglu
gæti verið stoltur af.
Birna frænka var líka afar
góð vinkona mín og mér þótti
óendanlega vænt um hana. Hún
tók mér opnum örmum þegar
mamma mín kom með mig hvít-
voðunginn frá Kaliforníu til
hennar í New York. Mamma
sagði mér frá því að hún hefði
sjaldan fengið eins mikið af vít-
amínum og þá en Birna frænka
dældi þeim ofan í hana svo hún
næði sér vel á strik eftir barns-
burðinn, keypti ógrynni af
barnafatnaði á mig og vildi alltaf
hafa mig í fanginu, svona a.m.k.
eftir hádegið. Eftir þetta varð
ekki aftur snúið og á milli okkar
Birnu frænku varð til strengur
kærleiks og tryggða sem hélst
alla tíð.
Þessa dagana dreymir mig
Birnu frænku mína mikið. Sumt
eru kunnugleg minningabrot en
annað skýst úr hugarfylgsnum
mínum, án efa framleitt í þeim
tilgangi að veita mér huggun.
Oftar en ekki er Birna frænka
að segja eitthvað fyndið svo að
eftir situr notaleg tilfinning þeg-
ar ég vakna. Þó að það sé erf-
iðara en orð fá lýst að fá ekki að
njóta nærveru hennar áfram er
það huggun harmi gegn að hún
er laus við þá vanlíðan sem
fylgdi þeim illvíga sjúkdómi sem
tók hana til sín að lokum.
Hún Birna frænka skildi eftir
sig svo margt frábært í dætrum
sínum, Margréti Birnu og Helgu
Maríu. Húmor og kátínu sem er
svo smitandi og á stundum
næstum óbeislanleg, matar-
áhugann, næmt auga fyrir því
sem er smekklegt, ást á dýrum
og lyktarskynið, þetta er þarna
allt saman og lifir áfram og mun
gera kynslóð fram af kynslóð.
Garðar, eiginmaður Birnu
frænku, var aldrei langt undan.
Ávallt gætti hann þess þá, öð-
lingurinn sem hann er, að yf-
irskyggja ekki eiginkonu sína,
en það er afar mikilvægt þegar
maður er giftur konu af Hjalte-
steds-ætt. Mannkostir hans eru
óteljandi og dýrmætir og ég hef
svo sannarlega fengið að njóta
þeirra í gegnum árin.
Elsku Garðar, Margrét Birna,
Helga María og fjölskyldur, ég
sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigríður Hjaltested (Níní).
Mér er minnisstætt þegar ég
sá Birnu í fyrsta sinn. Hún var
þá nýkomin til landsins eftir að
hafa búið lengi í Svíþjóð og var
komin í Melaskóla. Hún bar með
sér ferskan blæ og ég man hvað
hún var brosmild og var í fínum
fötum. Við kynntumst Birnu síð-
ar þegar Garðar kom með hana
inn í vinahópinn. Eins og fyrr
skar hún sig úr, hafði dvalist er-
lendis, var glaðlynd og kímnin
aldrei langt undan og gamanið
alltaf græskulaust.
Birna var að ýmsu leyti
óvenjuleg, m.a. var hún einstak-
ur dýravinur sem mátti ekkert
aumt sjá og dýr, jafnt ferfæt-
lingar sem fuglar, löðuðust að
henni. Hún var mótfallin allri
sóun á matvælum, það sem dýr-
in gátu ekki nýtt sér af afgöng-
unum fór í safnhauginn.
Eitt af því sem einkenndi
Birnu var hversu föst hún gat
verið fyrir væri henni eða því
sem henni þótti vænt um mis-
boðið.
Birna var einstaklega smekk-
leg og hafði næmt auga fyrir fal-
legum hlutum, gömlum sem nýj-
um og naut þess að skoða söfn
þegar færi gafst. Hún hafði líka
áhuga á sögu og samhengi hlut-
anna og leit gjarnan inn í búð-
irnar í söfnunum og keypti bæk-
ur til að geta betur deilt með
barnabörnunum því sem hún
hafði séð og lært. Hún var líka
mjög áhugasöm um myndlist og
var gaman að fylgjast með, þeg-
ar við skoðuðum saman Salva-
dor Dali-safnið í Figueres,
hversu vel hún tók eftir minnstu
smáatriðum í þessu ótrúlega
safni.
Það var gaman að vera á ferð-
inni með Birnu því að henni var
alls staðar svo vel tekið vegna
persónuleika hennar og fram-
komu.
Garðar og Birna voru höfð-
ingjar heim að sækja. Allt sem
þau gerðu fyrir gesti sína var
gert af alúð og smekkvísi. Þar
voru smáatriðin útfærð af natni.
Fyrir tæpum þremur árum
dró ský fyrir sólu þegar ljóst var
að Birna var með ólæknandi
sjúkdóm. Hún barðist hetjulegri
baráttu og um stund leit út fyrir
að hægt væri að halda vágest-
inum í skefjum en því miður
dugðu nýjustu aðferðir lækna-
vísindanna ekki til.
Að leiðarlokum koma upp í
hugann myndir af hjartahlýrri
manneskju sem sló birtu á um-
hverfi sitt. Minningarnar um
Birnu eru okkur dýrmætar.
Innilegustu samúðarkveðjur
sendum við Garðari, Margréti
Birnu, Helgu Maríu og fjöl-
skyldum þeirra og systrunum
Sigríði og Önnu.
Sigríður og Ingimundur.
Í dag kveðjum við góða vin-
konu okkar, Birnu Geirsdóttur,
en hún lést á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi eftir
skamma legu, þar sem hún naut
góðrar umönnunar starfsfólks
og fjölskyldu sinnar.
Það voru þungbærar fréttir,
sem bárust okkur í sauma-
klúbbnum fyrir u.þ.b. þremur
árum, þegar Birna greindist
með illvígan sjúkdóm. Það var
aðdáunarvert hve hún tók örlög-
um sínum af miklu æðruleysi al-
veg frá byrjun. Hún sagði að úr
því sem komið væri ætlaði hún
að nota tímann vel, hafa það
skemmtilegt og hlæja og það
gerði hún svo sannarlega eins og
hægt var.
Minningarnar leita á hugann
og margs er að minnast, enda
höfum við verið saman í sauma-
klúbb um margra áratuga skeið.
Þar var oft glatt á hjalla og átti
Birna mikinn þátt í því. Hún
hafði leiftrandi húmor og gat
alltaf gert grín að hlutunum og
þá ekki síst sjálfri sér. Við minn-
umst ótal stunda, þar sem við
hlógum dátt þegar Birna sagði
frá, færði í stílinn, en alltaf á já-
kvæðum nótum.
Margt var gert í sauma-
klúbbnum og á vegum hans en
lítið saumað. Margar ferðir voru
farnar bæði innanlands og utan
og oft með mökum okkar, enda
nutu þeir ekki síður samverunn-
ar en við. Þetta voru góðar ferð-
ir. Við minnumst sérstaklega
ferðarinnar til Rómar. Í þeirri
ferð var mikið hlegið, enda
Birna og Garðar í essinu sínu og
hrókar alls fagnaðar.
Birna var falleg og glæsileg
kona, alltaf vel tilhöfð, enda list-
ræn og smekkleg í öllum sínum
gjörðum. Hún var að eðlisfari
mikill dýravinur og náttúrubarn
og mátti ekkert aumt sjá. Þá
hafði hún yndi af hestaferðum
og ekki má gleyma öllum kis-
unum, en þær komu stundum úr
öllum áttum og fylgdu henni inn
í húsið og eins í gönguferðum
hennar um nágrennið. Þá sinnti
hún fuglum himinsins, þegar
hart var í ári hjá þeim. Garð-
urinn var í miklu uppáhaldi hjá
Birnu og hafði hún alltaf nóg
verkefni þar.
Fjölskyldan var þó í fyrirrúmi
og voru barnabörnin augastein-
ar hennar. Sóttu þau mikið til
afa og ömmu, enda fjölskyldan
afar samhent í öllu því, sem hún
tók sér fyrir hendur. Þau Garð-
ar áttu glæsilegt heimili og voru
höfðingjar heim að sækja, enda
listakokkar er nutu þess að veita
gestum vel.
Góð vinkona er kvödd og er
söknuður okkar vinanna mikill.
Við sendum Garðari, Mar-
gréti Birnu, Helgu Maríu, Ingv-
ari og barnabörnum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hildur, Snæfríður,
Sigríður (Sigga Dóra),
Guðrún og Gyða.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Við andlátsfrétt vinkonu
minnar og fyrrum nágranna,
Birnu Geirsdóttur, sit ég hljóð
og hugleiði góðar minningar.
Það er sárt að sjá á eftir góðri
og gefandi vinkonu sem hverfur
ótímabært af lífsins vegi. Fyrir
skömmu áttum við ljúfa stund
saman þar sem við litum yfir
liðna tíð, skoðuðum gamlar
myndir og minntumst ógleym-
anlegra samverustunda. Birna
hafði einstaklega góða nærveru
og kom jafnan með gleðina með
sér. Ég minnist þess þegar hún
birtist einlæg, glaðvær og glæsi-
leg. Okkar góðu kynni hófust
þegar við urðum nágrannar fyr-
ir rúmlega 40 árum. Dætur okk-
ar léku sér saman og urðu góðar
vinkonur. Í framhaldi af því
kynntumst við foreldrar stúlkn-
anna og einlæg vinátta mynd-
aðist milli fjölskyldnanna. Þetta
er vinátta sem hefur enst allt til
þessa dags og öll samskipti ver-
ið einstaklega ánægjuleg. Á
sorgarstundu sem þessari
streyma minningar um hugann.
Minningin um Birnu er full af
birtu, gleði og þakklæti. Ég og
fjölskylda mín sendum Garðari,
dætrum og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Arnheiður Guðmundsdóttir.
Birna Hjaltested
Geirsdóttir
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 10-17 alla virka daga