Morgunblaðið - 07.06.2018, Side 33

Hvers vegna var ekki a.m.k. komið á
staðinn og aðstæður hundsins kann-
aðar?“ spyr Óskar.
Um miðjan síðasta mánuð sendu
Óskar og Hafrún erindi til HHK þar
sem þau lýstu vonbrigðum sínum
með að ekki hefði verið brugðist við
því þegar þau létu vita af árásinni á
póstburðarmanninn. Þau spyrja þar
ennfremur hvort það, að starfs-
maður HHK hafi látið hjá líða að til-
kynna um atvikið, hafi verið brot á
ákvæði í lögum um velferð dýra sem
kveður á um tilkynningaskyldu þeg-
ar grunur leikur á að dýr sæti illri
meðferð. Ennfremur lýsa þau yfir
undrun sinni á því að þeim hafi ekki
verið sagt, þegar þau tilkynntu árás-
ina á póstinn, að þau gætu haft sam-
band við MAST í tilvikum sem þess-
um og lagt þar inn nafnlausa
ábendingu.
Óljóst hvernig ferlið virkar
Fyrir tveimur vikum sendu hjónin
erindi til MAST þar sem þau óskuðu
eftir upplýsingum um hvort stofnun-
inni hefði verið tilkynnt um árásina
á póstburðarmanninn. „Ef MAST
vissi af þessu máli, hvað gerði
MAST í því?“ segir í erindinu. Þar
er ennfremur spurt um hvað stofn-
unin geri þar sem um skýr brot á
lögum um velferð dýra sé að ræða,
sérstaklega því ákvæði þeirra sem
kveður á um tilkynningaskyldu þeg-
ar grunur leikur á að dýr sæti illri
meðferð. „Það virðist samt engin til-
kynningaskylda eða brot á lögum ef
hundur ræðst á fólk eða önnur dýr,“
segja þau.
Ásökuðu sjálf sig
Eftir atvikið með póstburðar-
manninn sögðust eigendur hundsins
ætla að halda hundinum innandyra
þangað til þau myndu reisa girðingu
fyrir hann á lóðinni. „Það var því
miður ekki gert,“ segir Óskar. Í
skýrslu lögreglu sem gerð var eftir
árásina á Sólon er haft eftir eiganda
hundsins að „aldrei fyrr hafi slíkt at-
vik komið upp með hundinn og hann
hafi aldrei sýnt slíka hegðun áður“.
Póstburðarmaðurinn sagði í viðtali
við Vísi.is að hann hefði ekki viljað
tilkynna atvikið til lögreglu, því
hann hefði ekki viljað valda því að
hundurinn yrði tekinn af eigand-
anum. Hann sagðist sjá mikið eftir
því og sagði ennfremur að eigandi
hundsins hefði ekki bætt sér úlpuna
sem rifnaði og sagt að hann gæti
sjálfum sér um kennt vegna þess að
hann hefði stigið ofan á hundinn og
að það hefði verið hundalykt af hon-
um sem hefði æst hundinn.
Hafrún segir að þau hjónin hafi
farið í gegnum tímabil þar sem þau
ásaki sjálf sig fyrir atvikið. „Þeir
einu sem við höfum verið reið út í er-
um við sjálf,“ segir hún. „Af hverju
vera nokkurt eftirlit með því hvernig
fólk hugsar um hundana sína og að-
búnaði þeirra. Þetta var ekki slys,
þetta var árás sem hefði vel verið
hægt að koma í veg fyrir ef öllum
reglum hefði verið fylgt. Samkvæmt
reglugerðum um hundahald eiga
hundar, sem hafa bitið, að vera með
múl og enginn hundur á að vera
laus. Ég held að ef hundurinn hefði
ekki bitið Sólon hefði hann bitið ein-
hvern annan. Hver ber ábyrgðina?
Er það eigandinn sem veit að hund-
urinn hefur bitið mann? Eða er það
heilbrigðiseftirlitið sem hefur lítið
sem ekkert eftirlit með hundahaldi
fólks? Það er til bannlisti með til-
teknum hundategundum – hvað þarf
hundategund eiginlega að gera til að
vera á þeim lista? Þetta andvara-
leysi kostaði hundinn lífið og varð
barninu okkar að heilsutjóni.“
Af hverju er ég með sár?
Fyrstu dagana eftir árásina var
Sólon í miklu áfalli og á milli svefns
og vöku. Hann spurði ítrekað: Af
hverju er ég með sár? Af hverju er
ég bara með eitt auga? en eftir að-
gerðina var annað augað alveg lok-
að. Hann var á sterkum verkjalyfj-
um og fór í tvær aðgerðir með
svæfingu með skömmu millibili.
Spurð um hvort eða hvernig þau
ræði árásina við hann segjast Haf-
rún og Óskar hafa tekið þá ákvörðun
að leyfa honum að ráða ferðinni í
þeim efnum. Hann hefur af og til átt
frumkvæði að því að ræða árásina
við þau en einnig við ókunnuga sem
hann hittir á förnum vegi. „Stundum
finnst honum óþægilegt að tala um
þetta, því honum finnst þetta þá
vera að gerast aftur,“ segir Óskar.
Martraðir um hunda og ketti
Þau segja drenginn vera ein-
staklega skapgóðan og léttan í lund,
kátan og kraftmikinn, og að þeir eig-
inleikar hafi fleytt honum yfir mestu
erfiðleikana. Hann hefur, að sögn
FRÉTTIR 33Innlent
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2018
Hugleiðingar móður
Á sjúkrahúsinu, þegar tvísýnt var
um hverjar afleiðingar árásar-
innar á Sólon yrðu, skrifaði Heið-
rún niður hugleiðingar sínar.
„Okkur var sagt að við værum
heppin, það væri einstaklega fær
lýtalæknir á vakt. Umbúðirnar
hylja sárin á andlitinu á honum
sem eru saumuð saman með ein-
hvers staðar á bilinu 70-90 spor-
um. Fallega litla andlitið hans er
rifið, marið og bólgið en sárið
sem hann ber á sálinni sést ekki
ennþá. Hann var fluttur á sjúkra-
húsið með sjúkrabíl, hann öskraði
sig hásan og endurtók setn-
inguna: Ég er að deyja. Sólon litli
er of lítill til að deyja. Hann fékk
morfín í bílnum sem sló ekki á
skelfinguna sem greip hann.
Hann var skelfingu lostinn, vildi
ekki deyja, hrópaði eftir hjálp;
útataður í blóði með stórt opið
sár inn í bein því það vantaði
stykki í ennið á honum og með
marga djúpa skurði í andlitinu.
Hann ber þess líka merki á hönd-
um og handlegg. Barnið mitt var
búið að fá aðvörun um að koma
ekki nálægt þessum hundi því
nokkrum mánuðum fyrr hafði
hann bitið póstmanninn í hönd-
ina. Ég hringdi í dýraeftirlitið og
lýsti yfir áhyggjum mínum. Það
eina sem við gátum gert var að
tilkynna um vanrækslu á dýrinu
og koma fram undir nafni. Í með-
virkni okkar, vitandi hvaða hættu
við værum að bjóða heim, kunn-
um við ekki við að standa í ill-
deilu við nágranna okkar og saka
þau um eitthvað sem við vorum
ekki viss um. Í dag áfellist ég
sjálfa mig fyrir að hafa ekki stað-
ið með sjálfri mér og grunsemd-
um mínum.“
Áverkar „Sárið sem hann ber á sálinni sést ekki ennþá,“ skrifaði Hafrún.
Fólk fær sér stóra hunda og gerir
sér enga grein fyrir því hvað það er
með í höndunum. Það er vís leið til
óhappa. Þetta segir Björn Ólafsson
hundaatferlisfræðingur. „Hvolpar
eru svo hryllilega sætir, fólk fellur
fyrir þeim og áttar sig ekkert á
hvernig hundurinn verður þegar
hann verður stór,“ segir Björn sem
segir að allt of fáir fari á hlýðni-
námskeið með hunda sína eða
kynni sér reglugerðir um hundahald.
Hann segir að reglugerðir um hundahald séu nokkuð
mismunandi á milli sveitarfélaga. T.d. kveði samþykkt
um hundahald í Reykjavík á um að aflífa megi hund
eftir að hann hafi bitið eða valdið öðrum skaða í tví-
gang. „En það gengur illa að fylgja þessu eftir,“ segir
Björn. „Það er líklega vegna þess að við erum svo fá og
það vill enginn valda því að hundur sé tekinn af fólki.“
Að mati Björns ætti alltaf að tilkynna það til lög-
reglu þegar hundur bítur þannig að hann valdi skaða.
Stórir og sterkir hundar sem hafi verið „talsvert í
tísku“ valdi eðlilega meiri skaða en litlir hundar. Hann
segir að þetta snúist fyrst og síðast um eigandann og
viðhorf hans. „Hundi sem bítur er viðbjargandi ef hann
er í réttum höndum. Það er mikil vinna að vinda ofan
af svona vandamáli, þegar hundur er kominn í þessa
stöðu þarf stöðugt að fylgjast með honum og það er
ekki á allra færi,“ segir Björn og vísar í rannsókn sem
gerð var í Bretlandi meðal 17.000 eigenda hunda sem
höfðu bitið. „Það kom öllum jafn mikið á óvart að
hundurinn þeirra hefði gert þetta og fáir trúðu þessu
upp á hann,“ segir Björn.
Hægt að koma í veg fyrir ýmis vandamál
Hann segir að margt geti valdið því að hundar bíti. Ein
þekkt ástæða sé þegar þeir séu skildir eftir tjóðraðir
og eftirlitslausir og þá finnist þeim þeir þurfa að gæta
hússins, þeir hafi ekki flóttaleið og finnist þeir þurfa
að verja sig. Það auki á hættuna ef þeir eru með bein
eða eitthvert leikfang hjá sér, því þá þurfi þeir að
passa það líka. „Ég get ekki lagt nógu mikla áherslu á
að fólk kynni sér hundategundina sem það ætlar að fá
sér áður en það lætur til skarar skríða. Þannig er hægt
að koma í veg fyrir ýmis vandamál og slys,“ segir
Björn.
Bit sem skaða ætti alltaf að tilkynna lögreglu
ENGINN VILL VALDA ÞVÍ AÐ HUNDUR SÉ TEKINN AF FÓLKI, SEGIR HUNDAATFERLISFRÆÐINGUR
Björn
Ólafsson
Árás „Þegar ég tók hjálminn af honum blasti við mér stórt gapandi sár frá miðju enni þannig að sást í höfuðkúpuna. Það
vantaði stórt stykki í andlitið á barninu,“ rifjar Hafrún upp. Hún segir þau óendanlega hamingjusöm yfir því að ekki fór verr.
Á batavegi Sólon fór í aðgerð þar sem húðflipi var tekinn fyrir
aftan eyra hans og saumaður á enni og á milli augnanna.
Hjálmur Hjólahjálmurinn sem Sólon
bar þegar hann varð fyrir árásinni.
þennan dag en heima með Sólon. En
það er ekki hægt. Þetta gerðist,“
segir Hafrún. „Það leikur enginn
vafi á að það var ekki nægilegt eftir-
lit með dýrinu og það virðist ekki
bannaðir og með þekkta árásar-
hegðun? Við höfum farið í gegnum
þennan dag ótal sinnum, skipulagt
hann upp á nýtt í huganum og alltaf
verið einhvers staðar annars staðar
vorum við ekki ákveðnari þegar við
hringdum fyrst í hundaeftirlitið? Af
hverju gúggluðum við ekki þessa
hundategund – þá hefðum við vitað
að sums staðar eru þessir hundar  SJÁ SÍÐU 34