Morgunblaðið - 07.06.2018, Blaðsíða 60

60 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2018
Í dag kveðjum
við Sigrúnu Gerðu
Gísladóttur hjúkr-
unarfræðing frá
Ísafjarðarkirkju. Ég kynntist
Sigrúnu Gerðu fyrst þegar eig-
inmaður hennar Einar Oddur
Kristjánsson settist á þing.
Eftir kjördæmabreytinguna og
Norðvesturkjördæmi varð til
urðu samskiptin meiri vegna
náinnar samvinnu okkar Einars
Odds á vettvangi kjördæmisins
og Sjálfstæðisflokksins. Og það
var ekki í kot vísað að njóta
gestrisni þeirra hjóna á ferðum
okkar um Vestfirðina og nutum
við Hallgerður þess ríkulega að
vera með þeim og ræða málefni
fólksins og byggðanna í kjör-
dæminu okkar og leggja á ráð-
in í hinu pólitíska starfi. Þá
hafði vinátta dætra okkar sitt
að segja og tengdi fjölskyldurn-
ar þétt saman. Sigrún Gerða
var einstök kona, bæði hrein og
bein og gerði ekki mannamun
og lýsti skoðunum sínum af ein-
urð og festu. Frá fyrstu kynn-
um urðum við góðir vinir og
það var ljúft að heimsækja þau
Sigrúnu Gerðu og Einar Odd á
Sólbakka við Flateyri þar sem
heimili þeirra stendur og fjöl-
skyldan er bundin svo sterkum
Sigrún Gerða
Gísladóttir
✝ Sigrún GerðaGísladóttir
fæddist 20. nóv-
ember 1943. Hún
lést 22. maí 2018.
Útför Sigrúnar
fór fram 2. júní
2018.
böndum. Dugnaður
og styrkur Sigrún-
ar Gerðu var eftir-
tektarverður og
hún var hjúkrunar-
fræðingur af lífi og
sál. Það var fræð-
andi að fylgjast
með Sigrúnu
Gerðu fjalla um
starf hjúkrunar-
fræðinga. Hún
lagði mikla áherslu
á góða og fjölbreytta menntun
heilbrigðisstarfsfólks og sótti
sér framhaldsnám til útlanda
sem nýttist henni vel þar sem
hún starfaði jafnt á stóru
sjúkrahúsi sem í dreifbýlinu
þar sem þekking hennar, um-
hyggja og áræði varð mörgum
sjúkum til hjálpar og bjargar.
Kynni okkar og vinátta varð
nánari þegar hún um tíma
dvaldi heima hjá okkur Hall-
gerði þá er hún leitaði sér
lækninga á bakdeild St. Franc-
iskussjúkrahússins í Stykkis-
hólmi. Hvern morgun fyrir all-
ar aldir fór hún í sund þar sem
hún var hjá sjúkraþjálfara bak-
deildar en áður höfðum við
rætt dægurmálin, hlustað á
fréttir og greint hið pólitíska
landslag jafnframt því að ræða
hagsmuni kjördæmisins sem og
þörfina fyrir að efla sjúkra-
stofnanir á landsbyggðinni. Þar
var hún á heimavelli og gaf
ekkert eftir þegar hún lýsti af
þekkingu hjúkrunarfræðingsins
hvað ætti að gera svo heilbrigð-
isstofnanir kjördæmisins gætu
staðið undir nafni. Það var
mikið áfall fyrir Sigrúnu Gerðu
og fjölskylduna að sjá á eftir
Einari Oddi langt um aldur
fram. Og nú hefur hún kvatt
sína góðu fjölskyldu og vini. Á
kveðjustundu viljum við Hall-
gerður minnast Sigrúnar Gerðu
með þakklæti og virðingu og
sendum fjölskyldunni samúðar-
kveðjur.
Sturla Böðvarsson.
„Nei, ert þú kominn? Gaman
að þú skyldir koma.“
Það er allt annað en sjálf-
gefið að vera svo vel tekið af
fólki sem ekki hefur bein fjöl-
skyldutengsl, en svona vel var
mér alltaf tekið er ég fór í
heimsókn á Sólbakka. Ekki að
furða að ég fór helst alltaf í
heimsókn þangað þegar ég
mögulega gat komið því við. Ég
var þeirrar gæfu aðnjótandi að
vera boðinn velkominn á heimili
Einars og Sigrúnar þegar ég
dvaldi á sumrin, sem unglingur,
í vinnu á Flateyri. Ég fór þang-
að fyrst sumarið 1982, þá 14 að
verða 15 ára. Ég gisti í her-
bergi hjá Rönku heitinni og
vann í frystihúsinu Hjálmi hf.
Það voru nokkur viðbrigði að
vera sendur einn í þorp vestur
á firði, þar sem ég þekkti í
raun engan, til að vinna fyrir
mér. Það var vegna vináttu
mömmu og Jóhönnu systur
Einars sem haft var auga með
mér og ég boðinn velkominn
þar sem ég barði að dyrum.
Það eru margar góðar minn-
ingar sem koma upp í hugann
nú þegar ég hugsa til baka öll
þau ár sem ég hef þekkt þau
Einar og Sigrúnu. Margar
minningar tengjast uppátækja-
semi Sigrúnar, ég man sérstak-
lega eftir sviðsetningu heilu
leikritanna með fjölda barna,
öllum í búningum og með hlut-
verk, í afmælisveislu einhvers.
Þegar hún bjó til skrúðgöngu á
17. júní, reddaði traktor með
kerru, sá til þess að allir væru í
búningum og með fána og hers-
ingin fór um eyrina syngjandi
og trallandi í tilefni dagsins.
Nú eða hinar mörgu ferðir til
nágrannasveitarfélaga að
keppa í hinum ýmsu íþróttum,
ég oftast hafður með til að
mæla lengdir, hæðir eða tíma.
Sú minning sem stendur upp úr
er sú einlæga gleði sem ríkti á
Sólbakka kvöldið þegar þau
hjónin urðu afi og amma í
fyrsta sinn. Barnalán þeirra er
mikið og barnabarnalán sömu-
leiðis. Það verður öðruvísi að
fara upp á Sólbakka nú þegar
þau eru bæði farin frá okkur en
minningarnar um gleði og
væntumþykju munu alltaf
fylgja húsinu á Sólbakka og því
góða fólki sem ég kynntist í
gegnum vinskapinn við þau
hjónin.
Það hafði óefað mikil og góð
áhrif á mig að kynnast þeim
hjónum og börnum þeirra á
unglingsárum mínum. Þau
sýndu mér að lífið gæti hæg-
lega verið öðruvísi en það sem
ég hafði sjálfur kynnst í upp-
vexti mínum. Á Sólbakka var
oft mikill gestagangur og alltaf
glaðværð og sérstök væntum-
þykja ríkjandi. Þau hjónin voru
með allra besta fólki sem ég
hef kynnst og börnin þeirra
bestu vinir sem ég get hugsað
mér.
Nú liggja leiðir þeirra Sig-
rúnar og Einars saman aftur,
það verða nú fagnaðarfundir.
Óttar Guðjónsson.
Það gustaði um hana Sig-
rúnu Gerðu Gísladóttur hvar
sem hún fór. Það átti við hvort
sem maður hitti hana í fjöl-
menni eða annars staðar. Hún
hafði lifandi áhuga á umhverfi
sínu og öllu því sem hún tók
sér fyrir hendur og lét skoðanir
sínar afdráttarlaust í ljósi.
Áhugi hennar á samfélaginu,
ekki síst nærsamfélaginu, var
óbilandi alla tíð og manni
fannst hún stöðugt hafa mörg
járn í eldinum. Svona fólk er
oft kallað eldhugar og það átti
sannarlega við Sigrúnu.
Við Einar Oddur Kristjáns-
son eiginmaður hennar vorum
aldagamlir vinir og baráttu-
félagar. Okkar leiðir lágu sam-
an fyrir vestan, jafnt í störfum
okkar og félagsstarfi, en ekki
síst í stjórnmálunum, þar sem
við snerum bökum saman. Eftir
að við höfðum báðir tekið sæti
á Alþingi má segja að við höf-
um unnið saman dag hvern að
alls konar málum, enda póli-
tískir samherjar og vinir. Það
var oft gantast með það við
okkur vinina að svo líkt væri
komið með okkur að ekki ein-
asta værum við samherjar í
pólitíkinni og nafnar, heldur
ættum við báðir mæður sem
hétu María og eiginkonur okk-
ar hétu báðar Sigrún.
Sigrún Gerða lagði oft og
margt til málanna þegar við
nafnar rökræddum verkefni
okkar. Það gerði hún af þeim
eldmóði sem var henni eðlis-
lægur og áhuginn leyndi sér
aldrei. Það var eiginlega sama
hvar borið var niður; einstök
baráttumál kjördæmisins, hin
stærri pólitísku mál eða verk-
efni af öðrum toga, heima og
annars staðar. Stundum fannst
manni ótrúlegt hversu ástríðu-
full og áköf hún gat orðið, jafnt
í þeim smærri sem hinum
stærri málum.
Eftir að hafa unnið lengi og
farsællega að heilbrigðis- og
öldrunarmálum á heimaslóðum
sínum hóf Sigrún störf í
heimabæ mínum Bolungarvík á
sviði heilbrigðismála. Hún var
þá nýkomin frá Bretlandi þar
sem hún hafði stundað fram-
haldsnám á sínu sviði og var
sem endranær uppfull af nýjum
hugmyndum.
Á engan er hallað þótt full-
yrt sé að að Sigrún Gerða hafi
verið potturinn og pannan í
stofnun lýðheilsuverkefnisins
Heilsubærinn Bolungarvík,
merkilegu frumkvöðuls-
verkefni, sem strax frá upphafi
setti svip sinn með jákvæðum
hætti á mannlífið í bænum og
bar ríkulegan árangur. Hún
uppskar mikla virðingu og
væntumþykju bæjarbúa og þar
stofnaði hún til góðra kynna og
vináttu við margt fólk.
Þegar Einar Oddur féll
skyndilega frá langt um aldur
fram árið 2007 varð hann öllum
harmdauði. Sigrúnu, líkt og
fjölskyldunni og öðrum sem
hann þekktu, varð þetta vita-
skuld alveg óskaplegt áfall, sem
setti æ síðan mark sitt á hana.
Síðustu árin átti þessi hressa
og öfluga kona við mikið og
vaxandi heilsuleysi að stríða.
Þrátt fyrir það slokknaði ekki
blik baráttugleðinnar í augum
hennar þegar mál voru rædd
sem hún bar fyrir brjósti. Eld-
hugi var hún því alla tíð þótt
vanheilsan sækti grimmilega að
henni.
Við Sigrún sendum vinum
okkar, börnum og tengdabörn-
um þeirra Einars Odds og af-
komendum, fjölskyldu og
venslafólki innilegar samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu
Sigrúnar Gerðu.
Einar Kristinn Guðfinnsson.
✝ Halldóra(Dóra) Sigur-
jónsdóttir fæddist
á Norðfirði 19.
október 1922. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 23. maí
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Magnea
Guðmundsdóttir og
Sigurjón Magnús-
son. Dóra var
næstelst sex systkina, en hin
voru Sigurbjörg, Herdís, Anna,
Ari og Laufey.
Dóra ólst að mestu leyti upp
á Sjafnargötu 12 í Reykjavík
hjá frænku sinni Guðrúnu Jóns-
dóttur (Rúnu) og
Guðnýju H. Guð-
jónsdóttur (Dúní).
Uppeldissystir
Halldóru var Helga
Sigríður Ólafs-
dóttir (Sísí).
Dóra giftist
Björgvini Ólafssyni
12. júní, 1954. Þau
áttu tvö börn,
Eddu Guðrúnu og
Birgi. Barnabörnin
eru Áslaug, Andri Björn og
Brynja Dóra og eitt langömmu-
barn, Týr Fáfnir.
Útför Höllu fer fram frá
Hjallakirkju í dag, 7. júní 2018,
og hefst athöfnin klukkan 13.
Amma var amma með stórum
staf. Þegar vinir manns og ætt-
ingjar lýstu ömmum sögðu þau
stundum „það er svona eins og
amma hennar Áslaugar“. Hún
var alltaf til staðar fyrir alla og ég
held að mér hafi aldrei hug-
kvæmst að hún myndi ekki vera
heima ef ég þyrfti á henni að
halda. Mínar daglegu minningar
úr æsku eru að hafa setið í eld-
húsinu og horft á hana baka, gera
sultu, útbúa mat og gefa fólki að
borða. „Sestu niður og borðaðu
með okkur“ heyrðist oft þegar
hún var á fullu að passa að allir
fengju nóg. Rjómann þeytti hún
með handknúnum þeytara í bláu
plastglasi. „Bollar“ í uppskriftum
voru ekki hefðbundnar mæliein-
ingar, heldur kaffibollinn hennar.
Þegar ég bað hana um uppskrift-
ir sagðist hún ekki eiga neinar,
hún „sullaði bara einhverju
saman“. Ef ég sat ekki með henni
í eldhúsinu var hún niðri í þvotta-
húsi að strauja rúmfötin með
rullunni, eða sat í stofunni að
prjóna eða stoppa í sokka. Hún
hlustaði á hvaðeina sem manni lá
á hjarta og gjarnan fylgdi með
kókó og jólakaka.
Fjölskyldan var ömmu allt og
hún leyfði yfirleitt öðrum að
njóta sín og taka orðið, en var
samt svo ánægð að vera innan um
okkur öll. Þetta var áberandi síð-
ustu árin, en þá var augljóst að
henni leið aldrei eins vel eins og
með sem flesta fjölskyldumeðlimi
nálægt sér, enda var viðkvæðið
þegar maður kom í heimsókn oft:
„Ertu bara ein?“
Þó að amma hefði ekki alltaf
verið með „fulle fem“ eins og hún
hefði sagt, síðustu misserin, voru
ákveðnir hlutir sem hurfu ekki.
Hún var alltaf glöð að sjá mig, þó
að hún væri ekki alltaf viss hver
ég væri. Henni fannst alltaf gott
að fá góðan konfektmola, sér-
staklega frá Anthon Berg. Og
þegar sólin sýndi sig fannst henni
yndislegt að sitja úti og snúa and-
litinu að sólinni. Það er því viðeig-
andi að hún kvaddi okkur á næst-
um eina sólardeginum í maí – hún
hefur viljað njóta síðustu geisl-
anna.
Ömmu verður sárt saknað og
mun lifa áfram með okkur sem
minning um ljúfa og góða konu
sem vildi öllum vel. Mættum við
öll taka okkur hana til fyrir-
myndar.
Sól fer eldi
um svanatjarnir
og silfurvoga,
rennir sér bak við
reginhafið
í rauðum loga.
Söknuð vekja
síðustu geislar
sólarlagsins.
En svefnveig dreypir
í sálir jarðar
systir dagsins.
Bregður á landið
brosi mildu
frá blómi og stráum.
Vornóttin laugar
vængi sína
í vogum bláum.
Fegurstu perlur
fjaðra sinna
hún foldinni gefur.
Aldan niðar
við unnarsteina,
og Ísland sefur.
(Davíð Stefánsson)
Áslaug.
Kynni okkar Dóru hófust fyrir
alvöru eftir að hún flutti til San
Francisco árið 1953 en við Sig-
urður höfðum þá búið þar í nokk-
ur ár.
Dag einn hringdi síminn og var
það Dóra sem þá var stödd í New
York. Sagðist hún vera á leið
vestur um, hvort við gætum skot-
ið yfir hana skjólshúsi þar til hún
hefði komið sér þar fyrir. Við
náðum í hana út á flugvöll og svo
vildi til að með okkur var vinur
okkar Björgvin sem þá vann í
Pittsburg en hafði alltaf sama-
stað hjá okkur þegar hann kom
yfir flóann til San Francisco.
Björgvin eða Beggi eins og hann
var alltaf kallaður var frekar orð-
fár á leiðinni frá flugvellinum og
þeir sem hann þekktu vita að það
var ekki honum líkt. Enda liðu
ekki margar helgar þar til þau
Dóra voru orðin par og ári seinna
héldum við öll til Reno þar sem
Dóra og Beggi giftu sig.
Ég er lánsöm að hafa átt Dóru
að vinkonu. Dóra var allra manna
hugljúfi, einstaklega hlý mann-
eskja og jákvæð.
Að leiðarlokum minnist ég
allra ferðalaganna upp og niður
vesturströnd Bandaríkjanna en á
meðan við bjuggum öll í Kaliforn-
íu voru allar helgar nýttar til
ferðalaga. Eftir að við fluttum
heim til Íslands héldu ferðalögin
áfram hér heima þótt töluvert
stopulli væru. Ég þakka Dóru
samfylgdina og sendi ykkur,
elsku Edda, Birgir og fjölskyld-
ur, mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Auður Ingvarsdóttir (Didda).
Halldóra
Sigurjónsdóttir
✝ Jónas Jón-asson, hús-
gagnasmiður,
fæddist í Reykja-
vík 26. janúar
1944. Hann lést á
Hjartagátt Land-
spítalans við
Hringbraut 3. maí
2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Jónas
Jónasson frá Völl-
um á Kjalarnesi og Jóhanna
Björnsdóttir frá Norðfirði. Jón-
as var elstur fjögurra systkina,
nú er aðeins eftirlifandi Arn-
fríður Jónasdóttir, f. 1953, en
látin eru Málfríður, f. 1946, d.
1947, og Björn, f. 1948, d. 2015.
Eftirlifandi eiginkona Jónasar
er Bára Sigfúsdóttir, f. 1944,
frá Hvammi í Þistilfirði. Jónas
og Bára gengu í hjónaband 30.
maí 1964. Þau eignuðust tvö
börn. Þau eru: a) Katrín Jón-
asdóttir, f. 1964, maki Guð-
mundur Ólafur Guðmundsson,
f. 1965. Börn þeirra eru: 1)
Guðmundur, f. 1986, unnusta
hans er Arna Barkardóttir.
Börn þeirra eru Ásgeir Ernir,
f. 2013, og Hekla Marí, f. 2015.
2) Arnór, f. 1988.
3) Karen, f. 1994,
unnusti hennar er
Guðni Freyr. Barn
þeirra er Mikael
Elmar, f. 2016. b)
Jónas Jónasson, f.
1969, maki Krist-
rún Sigurdísar-
dóttir, f. 1975.
Saman eiga þau
tvö börn: 1) Júlíu
Kristine, f. 1998,
unnusti hennar er Sindri Þór
Ingimarsson. 2) Aron Kristian,
f. 2004. Fyrir átti Jónas Báru
Steinunni, f. 1989, móðir henn-
ar er Jóhanna Bóel.
Jónas ólst upp á Sjafnargötu.
Hann gekk í Austurbæjarskóla
og Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar þaðan sem hann lauk
gagnfræðaprófi. Síðan lá leiðin
í Iðnskólann þar sem hann lauk
námi í húsgagnasmíði og fékk
svo meistararéttindi í fram-
haldi af því. Hann réð sig til
Reykjavíkurborgar, þar starf-
aði hann í 40 ár og síðustu
fimmtán árin við byggingar-
eftirlit.
Útför Jónasar fór fram 17.
maí 2018.
Elsku afi, mikið er erfitt að
hugsa til þess að þú sért kominn
í sumarlandið og sofnaður hin-
um hinsta svefni. Okkur líður
eins og þetta sé draumur og við
eigum eftir að vakna upp af hon-
um. Við bíðum alltaf eftir því að
þú komir akandi á Hilux-inum
inn á bílastæðið með ömmu í
framsætinu.
Það er svo óraunverulegt að
við fáum ekki að hitta þig aftur í
kaffi, eins og þú sagðir svo
ósjaldan þegar þú komst í heim-
sókn: „er ekki heitt á könn-
unni?“ Síðustu daga erum við
búin að rifja upp svo margar
góðar og fallegar minningar um
afa sem hafa yljað um hjarta-
rætur og skilið eftir sig þó nokk-
uð mörg tár.
Missirinn er mikill en minn-
ingin um góðan mann, góðan
afa, lifir og við munum geyma
hana í hjörtum okkar alla tíð.
Við getum þakkað afa fyrir
svo margt og gátum við alltaf
leitað til hans eftir góðum ráð-
um eða aðstoð.
Elsku afi, við lofum að hugsa
vel um ömmu fyrir þig.
Þín
Karen, Guðni Freyr og
Mikael Elmar, Guðmundur
S., Arna, Ásgeir Ernir og
Hekla Marí.
Jónas
Jónasson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ANNA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Miðhópi,
Hofsvallagötu 23, Reykjavík,
sem lést á líknardeild Landspítalans
fimmtudaginn 24. maí, verður jarðsungin frá Fossvogskirkju í
Reykjavík mánudaginn 11. júní klukkan 13.
Þórunn Birna Böðvarsdóttir Hugi Helgason
Kristín Böðvarsdóttir Valgeir Jónasson
Ólöf Ása Böðvarsdóttir
barnabörn og langömmubörn