Morgunblaðið - 07.06.2018, Page 56

56 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2018
Í dag er heimur-
inn svo miklu fá-
tækari en í gær. Í
dag misstum við
Guðrúnu Ragnheiði
Jónsdóttur; Guðrúnu frænku.
Guðrún frænka, sem var alltaf
svo hress og skemmtileg. Alltaf
til í mannamót og að bjóða heim
í matarboð og veislur. Alltaf
hægt að leita góðra ráða hjá.
Alltaf með útrétta hjálparhönd.
Alltaf í göngutúrum, úti að
hjóla, að rækta garðinn sinn, á
tónleikum, í veiðitúrum og á
ferðalögum, sannarlega þunga-
miðja fjölskyldunnar.
Guðrún frænka gaf alltaf
bestu afmælis- og jólagjafirnar.
En í dag gaf hún sína síðustu en
jafnframt ótrúlegustu gjöf hing-
að til: líffæri sín. Og þótt við
sem þekktum hana vildum frek-
ar eiga hana, þá veit ég að Guð-
rún yrði svo ánægð og stolt af
gjöfum sínum. Gjöfum sem eiga
eftir að bæta líf svo margra ann-
arra, jafnvel bjarga mannslífum.
Þótt ég gráti af sorg í dag munu
aðrir ókunnugir gráta af gleði,
þökk sé Guðrúnu. Hún hefði
orðið himinsæl með það.
Ég mun sakna þín svo sárt
elsku Guðrún, heimurinn mun
sakna þín. Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem þú gafst okkur.
Takk fyrir að deila visku þinni
með okkur. Takk fyrir kærleik-
ann, skilninginn, gjafmildi þína
og svo ótal margt fleira.
Bál þitt var svo bjart
Það breiddi úr sér eins og
blómabreiða
og festi rætur við hvern þann
sem átti leið hjá
Þungamiðja svo margra
traustur klettur
brosið bjart
faðmlagið hlýtt
En þó bál þitt hafi slokknað
logar lítil glóð
og kyndir núna nýja elda
Þú sem gafst ávallt
svo mikið af þér
jafnvel á lokadegi þínum
gafstu mest
Sorgin er sár
þakklæti huggun
Þín frænka,
Gwen.
Haustið 1980 flutti ég til Upp-
sala í Svíþjóð og tók upp þráð-
inn í námi eftir nokkurra ára
hlé. Í Uppsölum var á þessum
árum nokkuð fjölmenn og afar
kröftug og skemmtileg nýlenda
íslenskra námsmanna. Íslend-
ingafélagið var öflugt, mikill
samgangur og mikið félagslíf í
þessari litlu nýlendu. Þarna
kynntist ég mörgu góðu fólki
sem hefur haldið vinskap og
kunningsskap allar götur síðan.
Ein í þessum ágæta hóp var
Guðrún Ragnheiður eða Gunna
eins og hún var oft kölluð
hvunndags. Hún hafði svolitla
sérstöðu í námsmannahópnum
sem nemandi í stærðfræði og
mikill bridgespilari. Rökföst
raungreinamanneskja. Guðrún
var góður og traustur félagi í
góðra vina hóp, hafði gaman af
að skemmta sér með góðum fé-
lögum, en var jafnframt einnig
alltaf tilbúin í að ræða djúpr-
istari mál ef svo bar undir. Hún
var fyrsti kvenkynstrúnaðarvin-
ur minn sem var gott að eiga að
Guðrún Ragnheið-
ur Jónsdóttir
✝ Guðrún Ragn-heiður Jóns-
dóttir fæddist 2.
febrúar 1960. Hún
lést 15. maí 2018.
Guðrún var jarð-
sungin 6. júní 2018.
þegar lífið virtist
vera aðeins flókn-
ara en ætlað hafði
verið í fljótu bragði.
Guðrúnu voru falin
ýmis trúnaðarstörf
fyrir hönd nýlend-
unnar og einnig
annarra Íslendinga
sem búsettir voru
erlendis. Hún sat
bæði í stjórn SÍNE
og var formaður
Félags Íslendinga á Norður-
löndum. Ég hitti Guðrúnu ekki í
allnokkur ár eftir að ég flutti
heim þar sem hún ílengdist í
Svíþjóð um árabil að námi loknu.
Eftir að hún flutti til Íslands aft-
ur og hóf störf hjá Hagstofu Ís-
lands þá hittumst við oft vegna
vinnunnar og sem nágrannar í
Borgartúninu. Gamla góða Guð-
rún var sjálfri sér lík og svo var
allan þann tíma sem leiðir okkar
lágu saman.
Það var því harmafregn þegar
fréttir bárust af því fyrir
skömmu að Guðrún hefði látist
langt fyrir aldur fram úti í Sví-
þjóð eftir heilsufarslegt áfall og
skamma sjúkrahúslegu. Það
sannaðist þar að enginn veit nær
stundin rennur upp. Eftir situr
minningin um góðan og heil-
steyptan vin sem ánægjulegt er
að hafa kynnst. Við Sigrún vott-
um fjölskyldu Guðrúnar, ætt-
ingjum hennar og vinum okkar
innilegustu dýpstu samúð.
Gunnlaugur og Sigrún.
Það kom eins og þruma úr
heiðskíru lofti þegar við fréttum
að Guðrún frænka væri fljótlega
að fara frá okkur. Við áttum
ekki von á öðru en að þessi ynd-
islega föðursystir, sem hefur
verið til staðar allt okkar líf, yrði
með okkur enn um ókomna
framtíð.
Það mun verða stórt tómarúm
sem hún skilur eftir í fjölskyld-
unni og í hjörtum okkar sem eft-
ir erum. Hún var límið sem hélt
okkur öllum saman.
Ef einhver ættingi, hvort sem
er fjar- eða náskyldur, kom að
utan þá hitti maður viðkomandi
heima hjá Guðrúnu. Ef það var
eitthvert tilefni í fjölskyldunni
þá var Guðrún frænka búin að
skipuleggja. Það var alltaf hægt
að tala við Guðrúnu, hún fylgdist
vel með og hafði sterkar skoð-
anir á flestum málum. Þar sem
Guðrún var barnlaus var það
þannig að við, börn systkina
hennar, vorum á vissan hátt öll
börnin hennar líka.
Við höfum undanfarið rifjað
upp minningar af heimsóknum
til hennar þegar hún bjó í Sví-
þjóð, af Guðrúnu að elda fram-
andi mat, sjá um garðinn sem
hún hafði svo mikið yndi af og
svo ekki sé minnst á dularfullu
Olof Palme-bókina sem hefur
alltaf verið sýnileg í bókahill-
unni, hvar sem hún hefur búið.
Þú fórst allt of snemma frá
okkur, kæra Guðrún, og þín
verður sárt saknað.
Hvíl í friði – takk fyrir tímann
sem við áttum saman (Tack för
den tid vi fick tillsammans).
Ásdís María, Ernir og Ari
Brynjólfsbörn.
Lífið er eins og kvika, ýmist
þunn- eða seigfljótandi. Stefnan
og hraðinn geta verið óvænt.
Kvikan storknar og skilur eftir
sig minningar um það sem var.
Þannig leið mér og kom í hug
þessi myndlíking þegar ég fékk
fréttir af skyndilegum veikind-
um Guðrúnar, æskuvinkonu
minnar, sem drógu hana til
dauða svo fljótt. Minningarnar
hrönnuðust upp. Guðrún hefur
verið hluti af tilveru minni, nán-
ast frá því ég man eftir mér; allt
frá því við vorum smástelpur í
Skólagerðinu. Leiksystur og
heimagangar hvor hjá annarri á
barns- og unglingsárunum, sam-
tíða í menntaskóla og hluta af
Svíþjóðarárunum og höfum síð-
an alltaf haldið góðu sambandi
þó að samverustundirnar yrðu
ekki eins tíðar seinni ár og þær
voru áður.
Ein af fyrstu minningunum
eru frá því við nokkrar stúlkur
úr götunni, á aldrinum 6-8 ára,
sóttum danstíma í Félagsheimili
Kópavogs og gengum saman í
myrkrinu eftir stíg yfir kirkju-
holtið. Sögur fóru af bófagengi
sem hélt til í holtinu. Það voru
„stórir“ strákar sem áttu það til
að handsama yngri krakka og
flýttum við okkur sem mest við
máttum yfir holtið og mögnuð-
um upp hræðsluna hver hjá ann-
arri. Á sumrin voru það annars
mest útileikirnir og á veturna
var götunni breytt í sleðabrekku
og krakkarnir spruttu út úr hús-
unum til að taka þátt.
Við vorum hvor á sínu árinu
og skiptu bekkjarfélagar okkur
meira máli um árabil þó að við
héldum alltaf okkar trygga sam-
bandi, ekki síst á sumrin en svo
fór að við urðum samtíða í
menntaskóla og vináttan hélt
áfram með ævintýrum og nýrri
reynslu. Eftir stúdentspróf héld-
um við tvær saman í minnis-
stæða lestarferð um Norður-
lönd. Heimsóttum vini í Noregi,
djömmuðum hressilega í Köben
og enduðum svo í Uppsölum þar
sem ég varð eftir veturlangt.
Sú skamma dvöl Guðrúnar í
Uppsölum varð væntanlega
kveikjan að því að hún hélt síðan
þangað sjálf ári síðar og búseta í
Svíþjóð varð að fjölmörgum ár-
um. Það var alltaf gott að heim-
sækja Guðrúnu, bæði í Uppsöl-
um og Stokkhólmi og ekki síður
að hittast heima um jól og deila
reynslusögum. Eftir að hún
flutti heim héldum við þræðin-
um, hittumst í hádegisverðum,
afmælum, matarboðum, göngum
og við ýmis önnur tækifæri.
Guðrún var opin og átti auð-
velt með að kynnast fólki. Hún
var örlát á vináttuna og Þórólfur
og Hrafnhildur urðu líka hennar
vinir. Hún var kletturinn sem
stóð upp úr, ræktaði garðinn
sinn og hlúði að hvar sem hún
fór. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að vera samferða svo
yndislegri vinkonu.
Elsku Sigrún. Ég votta þér
og fjölskyldunni allri mína
dýpstu samúð. Missir ykkar er
mikill.
Hvíl í friði, mín kæra Guðrún.
Þín vinkona,
Sigrún Valgarðsdóttir.
Árið er 1976. Við höfum ný-
lokið landsprófi úr Víghólaskóla
og förinni er heitið í Mennta-
skólann í Kópavogi þar sem
haldinn er kynningarfundur fyr-
ir nýnema. Eftirvænting var í
loftinu, enda allt lífið framundan
og svo margt enn óráðið og
spennandi. Einkennisbúningur-
inn var Álafossúlpa, kengúru-
skór og alpahúfa úr Andersen &
Lauth til að undirstrika rót-
tæknina. Þarna hittum við í
fyrsta skipti Guðrúnu Ragnheiði
vinkonu okkar. Þær sátu saman
Guðrún og Sigrún Valgarðs eins
og svo oft, enda óaðskiljanlegar
á þessum árum og vinkonur frá
barnæsku. Við áttuðum okkar
fljótt á því að þarna voru komn-
ar stelpur að okkar skapi og
varð strax vel til vina. Samveru-
stundirnar áttu eftir að verða
margar og í stærri hópi vin-
kvenna sem við kynntumst líka í
menntó.
Það er þyngra en tárum taki
að kveðja þessa yndislegu vin-
konu, langt fyrir aldur fram. Við
hittum hana síðast í janúar
heima hjá Kaju, á árlegri sam-
verustundu gamla vinkvenn-
ahópsins okkar úr MK. Það var
að venju létt yfir okkur öllum og
mikið hlegið þrátt fyrir skamm-
degið úti og válynd veður.
Guðrún var hress og kát og
sagði sögur, eins og henni einni
var lagið. Ein var af samskiptum
hennar við þaulsetinn ferðalang
sem hún hafði aumkað sig yfir
og boðið húsaskjól af því að
hann var í vandræðum, en vildi
síðan ekki fara þegar á reyndi.
Og þannig var Guðrún. Hún var
gull af manni og mátti ekkert
aumt sjá. Góðmennskan var ekki
bara í orði, heldur einnig á
borði.
Það er margs að minnast frá
þeim rúmum fjörutíu árum sem
vinátta okkar spannar. Á
menntaskólaárunum var enda-
lausum tíma varið í spjall á
kaffihúsum við að leysa lífsgát-
una eða hvaðeina sem í hugann
kom. Í þá daga var aðeins eitt
kaffihús í Kópavogi og það var í
Félagsheimilinu. Þar sátum við
daginn út og inn, enda ábótin á
kaffið ókeypis og það hentaði fá-
tækum námsmeyjum vel. Við
fórum síðan hver í sína áttina og
margar áður en náminu í
Menntaskólanum í Kópavogi
lauk, þar sem okkur lá á að
komast að heiman og út í heim.
Guðrún flutti til Svíþjóðar og
bjó þar um margra ára skeið
eftir útskrift úr menntaskóla og
lærði þar stærðfræði. Strengur-
inn á milli okkar slitnaði þó aldr-
ei og við hittumst reglulega í
gegnum árin og deildum sögum
úr persónulega lífinu. Guðrún
hafði sterka tengingu við börn
systkina sinna og vinkvenna,
sem hún var afar stolt af, og við
fylgdumst með þeim vaxa og
blómstra í gegnum frásagnir
hennar.
Guðrún fylgdist vel með al-
þjóðlegum straumum í pólitík,
efnahags- og samfélagsmálum.
Hún tók alltaf faglega nálgun á
hlutina í samræðum en hafði
jafnframt sterkar skoðanir og
ríka réttlætiskennd. Við sleppt-
um því ekki tækifærinu á að
skransa yfir það sem var efst á
baugi í umræðunni þegar við
hittumst og komum aldrei að
tómum kofunum hjá Guðrúnu.
En nú er Guðrún skyndilega
farin í ferðina löngu. Að leiðar-
lokum viljum við þakka fyrir
dýrmæta vináttu og samfylgd í
gegnum árin. Minningin um
góða vinkonu lifir um ókomin ár.
Við vottum fjölskyldu Guðrúnar
okkar innilegustu samúð og ást-
vinum hennar öllum.
Bryndís Hlöðversdóttir og
Regína Ásvaldsdóttir.
Elsku Guðrún okkar.
skærasta stjarnan á himnum,
hlýjasta sólin,
bjartasta tunglið
og sterkasta ljósið.
Og rigningin. Þú ert vatns-
dropinn sem fyllir blómin okkar
lífi. Blómin sem þú sást um að
planta og næra og hlúðir að.
Rétt eins og þú hlúðir að okk-
ur öllum í kringum þig. Við vor-
um og erum enn auðmjúk blóm-
in þín og þú blómið okkar.
Gjafmildin botnlaus, faðmur-
inn endalaus, ástin skilyrðislaus.
Mér virðist ómögulegt að
þakka fyrir allt sem þú hefur
gefið mér, allt sem þú hefur
kennt mér og gert fyrir mig, en
ég vil lifa í þeirri trú að þú vitir
allt sem vita þarf þar sem þú ert
núna.
Þó ég hafi aldrei nefnt það við
þig varstu og munt alltaf vera
mín önnur mamma. En ég held
þú vitir það. Sem og önnur
mamma svo margra annarra
barna sem treystu á þig, litu
upp til þín og elskuðu, eins og
ég gerði og geri.
Minningin um þig mun lifa að
eilífu og ég mun alltaf hlýja mér
við allar þær yndislegu minn-
ingar sem við höfum skapað
saman, mér ómetanlegar.
Sitjandi á svölum að lakka á
okkur táneglurnar, dagsferð til
Feneyja, sagan um Rauðhettu
og Línu og Bangsímon, berja-
mórinn, djúpar samræður um
ástina, Esjan og fjallgöngur á
Ítalíu, tjaldferðalagið um Fjalla-
baksleið, stærðfræðikennsla, og
svona gæti ég endalaust talið
upp.
Það verður tómlegt án þín.
Ég elska þig, Guðrún.
Góða ferð. Þín
Þorgerður Atladóttir (Thea).
Við mæðgur vorum svo lán-
samar fyrir 38 árum að kynnast
Guðrúnu þegar hún flutti til
Uppsala í Svíþjóð. Ekki var það
verra þegar hún flutti inn til
okkar þar sem hún var á hrak-
hólum með húsnæði. Þetta var
allra hagur og okkur kom svo
ljómandi vel saman frá fyrstu
stundu. Bjuggum við saman í
mörg ár eða þar til hún flutti til
Stokkhólms. Átti hún þó alltaf
sitt annað heimili hjá okkur í
Uppsölum á meðan við bjuggum
þar.
Guðrún tók virkan þátt í upp-
eldi Ingu Sóleyjar. Ég las fyrir
hana og söng á kvöldin en ekki
leið á löngu þar til Inga þakkaði
mér fyrir lesturinn og kallaði
svo á Guðrúnu og pantaði söng.
Guðrún mætti með gítarinn og
saman sungu þær nokkur góð
baráttulög um jafnrétti og frið á
jörð. Þegar ég fór að afsaka að
ég væri ekkert sérstaklega lag-
viss, svaraði Guðrún að það væri
ekki rétt, ég syngi bara svolítið
falskt.
Ég veit ekki enn í dag hvort
er skárra.
Mannréttindi og friður voru
Guðrúnu hjartfólgin. Hafði hún
óendanlega þolinmæði við að út-
skýra og ræða hin ýmsu málefni
við stelpuhnátu. Ingu fannst
gott að kúra hjá henni í sófanum
og horfa á fréttirnar. Ræddu
þær saman flókin málefni svo
sem aðskilnaðarstefnu Suður-
Afríku, morðið á Olof Palme eða
viðskiptabann á Kúbu. Inga
svarað þá iðulega, ég breyti
þessu þegar ég verð forseti.
Guðrún fylgdist vel með
þróuninni í umhverfisvernd og
var fljót að tileinka sér nýja siði.
Hjá henni var allt endurunnið
sem hægt var. Að fara vel með
jörðina var gegnumgangandi
þráður í öllu bæði stóru og
smáu. Það eru ófáar gönguferð-
irnar sem farnar hafa verið sam-
an, í berjatínslu, sveppaleit eða
upp á fjall.
Guðrún hafði gaman af að
kynnast nýju fólki og var bæði
formaður SÍDS og í stjórn
SINE. Var heimilið eins og upp-
lýsingamiðstöð og Guðrún
greiddi götu allra af stakri ljúf-
mennsku. Mörgum fannst gott
að leita til hennar því hún gaf
sér tíma til að hlusta og veita
góð ráð. Hún hafði góða nær-
veru og fannst gaman að bjóða
fólki í mat. Var oft glatt á hjalla
á heimilinu. Margir höfðu mikla
matarást á Guðrúnu og létu sig
ekki vanta í veislur hjá henni.
Þá var hún líka snillingur í að
galdra fram góðan mat í úti-
legum.
Hún var mjög stolt af fólkinu
sínu og fylgdist vel með börn-
unum í leik og starfi. Um daginn
ræddum við vinskap mæðra
okkar sem kynntust þegar
mamma hennar flutti í íbúð við
hliðina á mömmu minni. „Við
kaupum bara íbúðirnar þeirra
þegar við verðum gamlar og bú-
um hlið við hlið,“ sagði Guðrún.
Það fannst mér góð tilhugsun.
Guðrún var hugrökk, sönn,
sterk og ráðagóð. Nú þegar
komið er að leiðarlokum erum
við þakklátar fyrir alla vænt-
umþykjuna, umhyggjuna og ein-
lægnina sem við upplifðum í
gleði og sorg. Það voru forrétt-
indi að fá að vera henni sam-
ferða öll þessi ár.
Kristjana og Inga Sóley.
Guðrún okkar!
Það var erfitt að fá fréttir um
að þú værir farin frá okkur.
Hugurinn fór á flug og minn-
ingar streymdu fram. Svo ótal
margar og fjölbreyttar minning-
ar um sterka og magnaða konu
sem þú varst. Þú varst vinkona
var það fyrsta sem kom upp í
hugann, svo endalaust góð vin-
kona allra sem þú þekktir. Þú
gerðir aldrei mannamun og aldr-
ei hallmæltir þú nokkurri sál. Þú
varst alltaf fyrst til að bjóða þig
fram ef eitthvað þurfti að skipu-
leggja, leggja til húsnæði, gist-
ingu, hjálp með útreikninga á
lífeyrismálum svo eitthvað sé
nefnt. Svo mikill snillingur.
Hjálpsemin jókst bara með
þroska þínum. Á komandi haust-
mánuðum ætlaðir þú að gerast
hjálparstarfsmaður í Palestínu.
Nú höfum við vinkonurnar
ákveðið að gefa peningaupphæð
í minningu þína til að styðja
konur í Palestínu. Þú varst gáf-
uð, elsku Guðrún, heilsteypt og
góð manneskja sem sást gott í
öllum og öllu.
Kynni okkar hófust í Upp-
sölum í Svíþjóð. Hún er ljúf
minningin þegar við grilluðum
saman á klettinum, Þorrablótin
okkar saman og skemmtiatriðið
í gulu pilsunum. Blakferðirnar
til Lundar o.fl.
Hvernig þú og Kristjana sáuð
til þess að allir sem fluttu til
Flogsta fengju eftirminnilegar
móttökur, móttökur sem ein-
kenndust af kærleika og enda-
lausri hjálpsemi. Nú rifjast
þetta allt upp eins og gerst hafi í
gær og smitandi samkennd þín
er okkur veganesti þar til við
förum líka í þessa vegferð sem
við öll förum.
Vegferð sem þú fórst í allt of
snemma. Það er erfitt að skilja
af hverju svona góð og falleg
manneskja fékk ekki að vera
með okkur lengur. Í dag, 6. júní,
er þjóðhátíðardagur Svía. Er
það tilviljun, elsku Guðrún, að
þú sért jarðsungin á þessum
degi, þar sem Svíþjóð var svo
stór hluti af lífi þínu.
Takk fyrir vináttuna, við
söknum þín.
Þínar Uppsalavinkonur,
Þóra Jóna, Kristjana,
Ólöf (Lóa), Margrét
(Magga), Unnur, Sigríður
(Sirrý), Anna, Svanhildur,
María, Stefanía, Nanna,
Hjördís og Elva.
Kær vinkona okkar, Guðrún
Ragnheiður, lést eftir stutt veik-
indi 15. maí síðastliðinn. Frétt-
irnar komu algjörlega á óvart og
það er erfitt að trúa því að Guð-
rún sé endanlega horfin okkur.
Hún var gædd einstökum mann-
kostum. Hafði hlýja framkomu,
var heilsteypt og skemmtileg,
greiðvikin og gestrisin. Hún hélt
í heiðri gömul og góð gildi en
var á sama tíma nútímalegur
umhverfissinni.
Við höfum síðastliðin 15 ár
hist reglulega yfir vetrartímann
og spilað bridds okkur til
ánægju. Guðrún var leiðtoginn í
HINSTA KVEÐJA
Upp í hugann kemur
brosið hennar Guðrúnar,
fallegt, hlýtt og glettnis-
legt. Við vorum vön að
hitta þær Guðrúnu og
Kristjönu, gömlu Uppsala-
vinkonurnar okkar, ásamt
fleiri á Kaffi Rósenberg
þegar við vorum stödd á
Íslandi. Guðrún tók alltaf
vel í þegar við höfðum
samband og hóaði í Krist-
jönu og það var auðvelt að
taka upp þráðinn á ný. Við
minnumst líka skemmti-
legra stunda heima hjá
Guðrúnu í Norðurmýri í
garðveislu eða fordrykk
eins og síðast, áður en hjól-
að var niður Laugaveginn
á björtu sumarkvöldi og
sest inn á krá. Við þökkum
af alhug góðu kynnin, vin-
skapinn og tryggðina.
Blessuð sé minning yndis-
legrar konu.
Þórdís Richardsdóttir,
Per-Otto Sylwan,
Uppsölum, Svíþjóð.