Morgunblaðið - 07.06.2018, Qupperneq 58

58 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2018
Amma Inga Jóna
var sannkallað gull
af manni. Amma
var óspör á hrósið
og hafði þann eiginleika að geta
lýst allt upp í kringum sig. Hún
hafði mikinn áhuga á fólki og
það skipti hana miklu máli
hvernig því vegnaði. Ég og hin
barnabörnin vorum þar engin
undantekning en amma var mik-
il fjölskyldumanneskja og tjáði
ást sína á okkur margsinnis í
orðum og verkum. Ömmu fannst
sannanlega skemmtilegra að
gefa en þiggja og setti okkur
alltaf í fyrsta sæti. Hún var afar
stolt og henni var afar umhugað
um okkar þroska og vegferð og
tjáði okkur margsinnis, síðast á
dánarbeðinum, að íslenska þjóð-
in þyrfti ekki að örvænta. Amma
var líka glettin og gaf mér t.d.
bækurnar Bréf til Ungs Lög-
manns og Inngangur að lögfræði
í stúdentsgjöf en ég hafði á þeim
tíma ekki tekið endanlega
ákvörðun hvort lögfræðin skyldi
verða ofan á sem hún svo og
gerði.
Amma var mjög fróð og var
dugleg að sá og miðla þekkingu
sinni til okkar barnabarnanna.
Hún hafði einnig skýra framtíð-
arsýn og elskaði ekkert heitar
en að sjá afkomendur sína vaxa,
fjölga og dafna. Hún var hörku-
tól og lét ekki sjúkdóm sinn hafa
áhrif á sínar fyriráætlanir. Hún
ætlaði þannig t.d. að sjá íbúð
sem ég var að kaupa sem og hún
gerði það fáeinum dögum fyrir
andlát sitt. Ömmu verður sárt
saknað en ég veit að hún mun
vaka yfir og fylgjast með okkur
vaxa og dafna og lifa eftir þeim
góðu gildum sem hún hefur
kennt okkur og öðrum.
Guðmundur Heiðar
Guðmundsson.
Elsku amma.
Orð fá því ekki lýst hve mikið
ég elska þig.
Á hverju kvöldi hugsa ég til
þín og heyri í ljúfu rödd þinni.
Nærvera þín var mér ómetan-
leg. Þú varst svo ástúðleg, hlý og
uppbyggjandi við mig alla tíð.
Lést þig alla í kringum þig varða
og settir fólkið þitt í fyrsta sæti.
Þú varst rík kona, fjölskyldan
þín og vinir voru þér kærust. Þú
ræktaðir sambönd þín við ást-
vini af alhug sem ég kann mikils
að meta. Þú og afi voruð ávallt
með opinn faðm uppi á Skaga í
Jörundarholti sem var mitt ann-
að heimili í barnæsku. Þú kunnir
að gleðja okkur frændsystkinin,
hvert og eitt okkar. Varst búin
að kaupa uppáhaldsmatinn okk-
ar þegar þú áttir von á okkur,
þjónaðir okkur og matreiddir
líkt og við værum kóngafólk í
höllinni þinni. Þú gerðir allt fyr-
ir okkur og meir en það. Við vor-
um gimsteinarnir þínir og þú
okkar. Ég þakka guði fyrir allar
stundirnar sem við áttum sam-
an.
Þú ert sú sem mótaðir mig
hvað mest sem manneskju.
Kenndir mér fyrst og fremst að
vera hlý og góð við náungann.
Þú gast alltaf séð það besta í
fólki og lýstir upp allt í kringum
þig með gleði, húmor og ást. Þú
gerðir þennan heim að betri
stað.
„Þín velferð – mín velferð,“
sagðir þú alltaf. Þú hvattir mig
til dáða við hvert einasta tæki-
færi sem gafst. Engin hafði jafn
mikla trú á mér og þú. Þú munt
Ingibjörg Jóna
Jónsdóttir
✝ Ingibjörg JónaJónsdóttir
fæddist 21. mars
1944. Hún lést 28.
maí 2018.
Útför Ingibjarg-
ar Jónu fór fram 6.
júní 2018.
ávallt vera stór
hluti af mér og lifa
innra með mér um
ókomna tíð. Ég
mun alltaf finna
fyrir stuðningi þín-
um og stolti þegar á
reynir í lífi mínu.
Þú ert mín fyrir-
mynd og drifkraft-
ur, verður alla tíð.
Nú kveð ég þig,
elsku amma, og
græt þig svo sárt.
Þú varst engillinn okkar hér á
jörðu og nú ertu engill meðal
Guðs. Ég trúi að nú sért þú á
betri stað ásamt syni þínum og
systur. Einn daginn hittumst við
aftur.
Gullið mitt og gimsteinn,
hvíldu í friði.
Þín nafna,
Ingibjörg Rut Einarsdóttir.
Það er erfitt að kveðja yngri
systur mína eftir að hafa kvatt
eldri systur mína fyrir fjórum
mánuðum. Margar minningar úr
æsku koma upp í hugann. Pabbi
okkar sigldi og vildi mamma
fara í ferðir með honum þegar
hún gat, en þá þurfti hún að
koma okkur systrum fyrir. Þeg-
ar Inga Jóna var fimm ára vor-
um við Halla sendar saman í
sveit en Inga Jóna varð að fara á
annan stað. Hún var ekki sátt
við það. Mamma, ég og Halla
ákváðum að segja henni að það
væri bara eitt fjall á milli okkar.
Og hvað gerðist? Inga Jóna lagði
af stað upp fjallið til að finna
okkur! Hún lét okkur Höllu
heldur betur heyra það þegar
við hittumst um haustið. Eitt
sinn ætluðum við systur að vinna
okkur inn smáaura. Inga Jóna
stakk upp á að við seldum blaðið
Fálkann og fengum við 10 blöð
hvor. Eftir smátíma var Inga
Jóna búin að selja öll blöðin en
ég aðeins eitt blað. Inga Jóna
tók að sér að selja mín blöð líka.
Þarna kom berlega í ljós hvor
var meiri sölumanneskja, enda
kom síðar á daginn að hún vildi
ekki fara í neinn annan skóla en
Verslunarskólann.
Eitt sumarið fórum við saman
í sveit á Kalmanstjörn, ég var
níu ára og Inga Jóna sex ára.
Dag einn komu að bænum tveir
ungir bandarískir hermenn sem
langaði til að ganga að Reykja-
nesvitanum en vissu ekki göngu-
leiðina. Við sögðum konunni sem
við vorum hjá að við gætum
gengið með þeim. Við fengum
leyfi ef við færum ekki lengra en
það að við sæjumst frá bænum.
Við töluðum við hermennina
með bendingum. Þeir voru með
fullt af sælgæti, sem við fengum
af og svo tóku þeir myndir af
okkur. Þegar við vorum komin á
staðinn sem við lofuðum að fara
ekki lengra þá báðu þeir um
heimilisfang og skrifaði ég það
niður. Þeir sendu okkur mynd
sem þeir tóku af okkur, sem var
okkur mjög dýrmæt.
Bróðir okkar bauðst til að aka
Ingu Jónu í Landakotsskólann
eitt sinn, sem hún þáði, en þegar
hann ætlaði að beygja upp Tún-
götu þá heimtaði hún að fá að
fara út strax og hvers vegna? Jú,
bekkjarbróðir hennar var að
ganga upp Túngötuna. Hún var
strax sem stelpa mjög ákveðin.
Eitt skipti lagðist ég í mislinga
um jól og þá kom hún í dyra-
gættina og sagði við mig að ég
missti af jólaballi Öldunnar.
Næsta dag var hún líka komin
með mislingana. Þá sagði ég að
nú missti hún líka af jólaballinu.
En þá sagði sú stutta, að hún
skyldi koma okkur á jólaball og
hringdi á skrifstofu Oddfellows,
sem var til húsa rétt við heimili
okkar. Þegar okkur var batnað
stóð hún við orð sín. Við fórum í
fínu kjólana sem pabbi keypti í
Ameríku og á jólaball hjá Odd-
fellow. Það var svo flott að það
sló alveg út jólaball Öldunnar.
Við gerðum margt saman
systurnar þegar við vorum
komnar með fjölskyldur, en það
sem stendur uppúr eru allar
ferðirnar í Húsafell. Það eru
endalaus atvik sem skemmtilegt
er að rifja upp en ég læt hér
staðar numið og kveð þig, elsku
systir, og óska þér góðrar ferðar
á nýjar slóðir. Mínar innilegustu
samúðarkveðjur sendi ég til
Ingjalds, Sólborgar, og Ingu
Steinu, tengdabarna, barna-
barna og langömmubarns.
Kristrún.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Já, það var sannarlega bjart
yfir þegar Ingjaldur bróðir minn
kynnti kærustuna sína hana
Ingu Jónu fyrir stórfjölskyld-
unni í Miðtúni 10. Við vorum
hæstánægð með þessa glæsilegu
stúlku sem féll strax inn í hópinn
okkar. Eftir að hafa gengið í
hjónaband bjuggu þau í Reykja-
vík í stuttan tíma en fluttu þá á
Akranes. Á Akranesi buðust
betri tækifæri bæði til starfs og
búsetu. Þau byggðu sér glæsi-
legt hús við Jörundarholt. Heim-
ilið var rausnarlegt menningar-
heimili og hjónin höfðingjar
heim að sækja.Í Jörundarholt-
inu eins og á fyrri heimilum
þeirra ríkti gestrisni, góðvild og
hlýja og, þar var gott að vera.
Hjá þeim áttu bæði ungir og
aldnir gott skjól þegar á þurfti
að halda. Þau voru dugleg að
ferðast og á meðan börnin voru
lítil þá voru þau alltaf tekin með
bæði innanlands og utan. Þau
voru ættrækin og dugleg að
halda tengslum við fjölskylduna.
Ferðalög milli Akraness og
Reykjavíkur voru ekki alltaf
auðveld á veturna þegar allra
veðra var von, ekki um annað að
ræða en að aka Hvalfjörðinn eða
fara með Akraborginni til að
halda tengslum við ættingja og
vini.
Inga Jóna var gáfuð kona og
mörgum góðum kostum gædd
en aðalsmerki hennar var
hversu góð manneskja hún var.
Hún hafði þann hæfileika sem
ekki er öllum gefinn að kunna að
hrósa, hvetja og sýna væntum-
þykju. Hún var einstaklega ljúf
og góð við börn og ungmenni og
sýndi þeim áhuga. Ég tel að
þessi kostur hafi verið þáttur í
því hve vel henni gekk í starfi
sínu sem sérkennari.
Árið 2004 urðu þau fyrir
þungu áfalli þegar þau misstu
einkasoninn. Það fóru í hönd erf-
iðir tímar og sjúkdómar fóru að
sækja að. Þegar sjúkdómur
Ingu Jónu ágerðist var ákveðið
að flytja á höfuðborgarsvæðið til
að vera nær læknishjálp og fjöl-
skyldu. Nú var orðið styttra á
milli og auðveldara að hittast og
taka þátt í uppákomum með fjöl-
skyldu og vinum.
Þau hjónin nýttu tímann vel
og voru dugleg að sækja menn-
ingarviðburði, hitta vini sína og
skólafélaga og taka þátt í sam-
félaginu á meðan heilsa hennar
leyfði. Inga stóð ekki ein í bar-
áttunni. Ingjaldur og fjölskylda
þeirra öll annaðist hana svo að
til fyrirmyndar var.
Yndislegur hópur afkomenda
var mesta gleði og stolt Ingu
Jónu og þeirra vegna og Ingj-
alds hefði hún viljað staldra
hérna við eitthvað lengur. Hún
stóð á meðan stætt var og það
var ótrúlegt að fylgjast með hve
dugleg hún var að drífa sig upp
og taka þátt, þrátt fyrir oft á tíð-
um miklar kvalir og vanlíðan.
Baráttan var hörð en hinn illvígi
vondi sjúkdómur hafði að lokum
betur. En nú er hún laus frá
þrautum og kvölum og komin á
annan stað þar sem vel hefur
verið tekið á móti henni.
Með þakklæti og virðingu
kveð ég mína kæru mágkonu og
vin. Elsku Ingjaldur, Inga
Steina, Sólborg, Gurrý og fjöl-
skyldur, innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
Ingu Jónu.
Hjördís.
Með þessum fátæklegu
kveðjuorðum viljum við þakka
kærri vinkonu, svilkonu og mág-
konu okkar, Ingibjörgu Jónu
Jónsdóttur, samfylgdina á um-
liðnum árum. Það var fyrir
meira en fimmtíu árum síðan
sem við kynntumst Ingibjörgu
Jónu fyrst, en það var þegar hún
og Ingjaldur fóru að draga sig
saman og hún varð hluti fjöl-
skyldunnar. En það var mikil
gæfa fyrir fjölskylduna að hún
yrði hluti hennar. Þessi farsælu
kynni hafa staðið óslitið síðan og
aldrei borið skugga á.
Inga var glæsileg vel mennt-
uð kona sem hafði góða nærveru
, sérlega hjartahlý, glögg og ná-
kvæm.
Hún hafði afburða minni og
var því ávallt hægt að leita til
hennar með ýmiskonar upplýs-
ingar sem mann vanhagaði um.
Óhætt er að fullyrða að stór
hluti hinnar farsælu samheldni
fjölskyldunnar hafi verið Ingu
að þakka.
Að vísu vorum við ekki alltaf
að troða hvert öðru um tær í
tíma og ótíma en þegar einhverj-
ir sérstakir viðburðir áttu sér
stað stóð ekki á því að allir tækju
þátt og fögnuðu saman .
Einnig var það að ef eitthvað
bjátaði á hjá einhverjum þá sam-
einaðist fjölskyldan og stóð sam-
an sem einn maður við lausn
vandans.
Fyrir allnokkrum árum
greindist Inga með illvígan sjúk-
dóm sem að lokum hafði yfir-
höndina. Allan þann tíma barðist
hún hetjulega og leitaðist við að
lifa eðlilegu lífi eins og kostur
var á og var ótrúlegt að fylgjast
með dugnaði hennar í þeirri bar-
áttu.
Við viljum þakka Ingu allar
góðu samverustundirnar sem
margar eru ógleymanlegar.
Ekki verður auðvelt að fylla það
skarð sem myndast við brott-
hvarf hennar. Við sendum Ingj-
aldi og öllum afkomendum
þeirra okkar bestu samúðar-
kveðjur.
Svandís Valsdóttir og
Guðbrandur Bogason.
Inga Jóna frænka er fallin frá
aðeins fjórum mánuðum á eftir
elstu systur sinni. Lífið er skrít-
ið og það kennir okkur að njóta
hvers dags. Hugurinn reikar til
baka. Einu sinni vorum við
systkin í pössun hjá Ingu Jónu.
Hún kallar á okkur í kvöldmat
og það sem við blasti voru sviða-
hausar. Við systkinin höfðum
aldrei séð sviðahaus áður, hvað
þá borðað. Inga Jóna sá hvað
okkur var brugðið og bauð okk-
ur að fá annað í staðinn, sem við
þáðum með þökkum. Inga Jóna
var mjög gestrisin og það fór
enginn svangur frá henni. Eig-
inkona tannlæknisins bauð ekki
upp á sælgæti, þó hún hafi verið
sælgætisgrís á yngri árum. Það
var boðið upp á malt, ekki coke.
Þetta breyttist þó í seinni tíð og
var farið að sjást sælgæti í skál-
um heima hjá þeim hjónum.
Inga Jóna var gjafmild og vildi
gera vel við alla sem hún þekkti.
Við systkinin sendum Ingj-
aldi, Ingu Steinu, Sólborgu,
tengdabörnum, barnabörnum og
langömmubarni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan
skjótt
hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Þú veist að tímans köldu fjötra
enginn flýr
enginn frá hans löngu glímu aftur
snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
því fegurðin í henni býr.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Hróðný og Jón Tryggvi.
Blasir við breiða;
brekkan græna skýlir.
Svanirnir seiða;
sál mín þar sig hvílir.
Ó að mætti’ eg eyða
æfi minnar dögum
í heimahögum!
(Halla Eyjólfsdóttir frá Laugabóli)
Akranes var stór partur í lífi
okkur systkinanna meðan við
vorum að alast upp. Þar bjuggu
nefnilega þrjár systur afa, en afi
Þór fór löngu áður en við fædd-
umst og misstum við því af hans
kynnum. Inga Jóna á Akranesi,
eins og hún var kölluð á heimili
okkar, passaði upp á að halda
minningum afa á lífi. Hún talaði
ávallt um hann þegar við hittum
hana. Það er því skrítið að minn-
ast þess núna þegar Inga Jóna
er búin að kveðja þennan heim,
að það er henni að þakka að við
fengum að kynnast afa örlítið
betur, þá í gegnum hana. Það er
alltaf sárt að kveðja, en að
kveðja Ingu Jónu er okkur
þungbært. Hún var miklu meira
en bara frænka og við fundum
það ávallt frá henni, jafnvel þó
að langur tími leið á milli hitt-
inga. Hún var alltaf svo auðmjúk
og góðhjörtuð, hún var engum
öðrum lík. Böndin á milli okkar
og hennar voru sterk og það var
henni að þakka, því faðmurinn
var alltaf eins. Þéttingsfast
faðmlag, koss á kinn og hvísl í
eyra „þú ert gull, afi þinn væri
stoltur af þér“. Það er skrítið að
þegar hún kvaddi þá fann maður
skyndilega fyrir öllum minning-
unum og arfleifðinni sem hún
skildi eftir sig og þykir afskap-
lega vænt um það. Við eigum eft-
ir að sakna þín, elsku fallega
Inga Jóna okkar.
Takk fyrir allt, við elskum
þig, minningin lifir.
Þór, Sara, Hera.
Við erum að fara upp á Skaga,
til Ingu og Ingjalds, var sagt við
okkur systkinin. Við sögðum þá
gjarnan við hvort annað; „Inga
mun örugglega segja þegar við
komum að börnin hafi bara ekki
sofið í nótt vegna tilhlökkunar
að hitta okkur.“ Jú, það stóð
heima og frændsystkini okkar
urðu vandræðaleg og reyndu að
koma því að að víst hefðu þau
sofið, og sjálf reyndum að koma
því að að við værum varla svo
merkileg að þetta gæti staðist.
En Inga sat við sinn keip, setti
saman greipar og hló. Við átt-
uðum okkur ekki á því þá að það
gæti hafa verið Inga sem hefði
verið glöð að sjá okkur, en sá
skilningur kom síðar því alltaf
var Inga glöð og faðmaði okkur
eins og sín eigin börn, og varla
leið sá afmælisdagur að ekki
bærist kveðja eða gjöf, þótt við
værum komin á miðjan aldur.
Og þannig var Inga, hún snérist
í kringum okkur og aðra og
gerði allt til þess að fólki liði vel
og alltaf væri nóg af öllu. Minn-
ingarnar ofan af Skaga, hvort
sem við dvöldum þar skemmri
eða lengri tíma, eru því sveip-
aðar björtum ljóma, ekki síst
vegna þín, Inga, takk fyrir okk-
ur.
Bogi Hjálmtýsson og
Steinunn Hjálmtýsdóttir
(Systa og Bogi).
Í dag kveðjum við okkar ást-
kæru frænku Ingu Jónu. Fyrir
okkur systur var hún miklu
meira en frænka, hún var ljós-
beri sem umvafði okkur hlýju og
stuðningi. Ótal fallegar minning-
ar koma í huga okkar sem við
munum ávallt varðveita með
okkur. Þegar við misstum föður
okkar ungar stóðu hún og fjöl-
skylda hennar þétt að baki okk-
ar með hvatningu og stuðningi.
Á jólum, afmælum og öðrum
merkisviðburðum í lífi okkar var
hún þar. Eitt sérstaklega
minnisstætt og lýsandi dæmi um
hugulsemi hennar er þegar við
urðum 40 ára og fengum sendar
40 rauðar rósir. Það var einstök
upplifun.
Inga Jóna var mikil kjarna-
kona og sterkur persónuleiki.
Hún var jákvæð, falleg og með
góða nærveru. Enda valdi hún
sér starfsgrein sem hún gaf sig
alla í. Hún byrjaði ung að að-
stoða litlu frænku við að draga
til stafs. Síðar valdi hún sér að
starfa sem kennari og sérkenn-
ari. Má segja að hún hafi lifað og
starfað við það sem hún unni
mest, að aðstoða börn og ungt
fólk að fóta sig í lífinu. Vitum við
að barnabörnin leituðu til ömmu
til að fá næði, aðstoð og stuðning
við námið. Sem kennari var hún
mörgum fyrirmynd og hafði hún
örugglega áhrif á starfsval
margra.
Inga Jóna var mikil fjöl-
skyldukona og rækti þau tengsl
vel. Fjölskyldan skipti hana
miklu máli. Hún var í góðu sam-
bandi við börn, barnabörn og af-
komendur alla tíð. Hún sýndi
ættingjum mikla umhyggju og
var dugleg að kalla þá saman.
Gaf hún sér alltaf tíma til að
ræða við unga og aldna. Hún var
einlæg í áhuga sínum að fylgjast
með sínu fólki.
Hún var sérstaklega ætt-
rækin og stolt af formóður sinni
Höllu Eyjólfsdóttur skáldi frá
Laugabóli. Þegar sýningar, út-
varpsþættir eða annað sem
tengdist Höllu Eyjólfsdóttir var
á dagskrá fengum við sendar lín-
ur eða spólur með upptökum hér
áður. En í seinni tíð var hún dug-
leg að senda okkur skilaboð eða
tölvupósta um viðburði eða
þætti. Umræður um Laugabóls-
ættina voru oftar en ekki upp-
spretta mikilla gleði og glettni.
Okkur finnst þetta erindi úr
ljóðinu „Mig langar að fljúga“
eftir Höllu Eyjólfsdóttur ömmu
hennar eiga vel við hana og
hennar framkomu við aðra.
Næra og gefa sér tíma fyrir já-
kvæða hvatningu.
Ef guðsástin vaknar, þá gefst æðri
sýn,
því guð er í öllu sem lifir og hrærist,
þá sæju menn betur hve sól hennar
skín
í sérhverri fræögn, er af henni nærist,
þá birtist í lofti svo hugurinn heima
fær háfleyga þekking, sem vert er að
geyma.
Inga Jóna frænka hefur skap-
að varanlega minningu hjá okk-
ur sem hefur auðgað og skerpt
vitund okkar á lífið og tilveruna.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum Ingu Jónu frænku.
Við þökkum þér, kæra Inga
Jóna, fyrir allt sem þú gafst okk-
ur, alla þína umhyggju fyrir okk-
ur. Hvíl í friði. Við sendum Ingj-
aldi og fjölskyldu okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún og Inga Jóna
Þórsdætur.
Í dag kveð ég kæra vinkonu.
Það má segja að Ingibjörg
Jóna og Ingjaldur Bogason hafi
verið miklir örlagavaldar í lífi
mínu og eiginmanns mín heitins,
Lárusar Arnars Péturssonar.
Eftir að Lárus útskrifaðist tann-
læknir þá réð hann sig í vinnu á
Tannlæknastofu Ingjalds á
Akranesi. Við ákváðum að vera
eitt ár á Akranesi en úr varð að
árin urðu vel á fjórða tuginn og
var það ekki síst vegna þess hve