Morgunblaðið - 07.06.2018, Síða 62

62 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2018
✝ Baldur R.Skarphéð-
insson fæddist á
Króki í Víðidal,
Vestur-Húnavatns-
sýslu, 17. október
árið 1930. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vestur-
lands á Hvamms-
tanga 26. maí
2018.
Baldur var son-
ur hjónanna Skarphéðins
Skarphéðinssonar, f. 2. júní
1892, d. 2. febrúar 1978, og
Þuríðar Kristínar Árnadóttur,
f. 7. júní 1898, d. 14. september
1980.
Systkini Baldurs voru: Þur-
íður, f. 12. apríl 1919, d. 12.
júní 2000, Sigríður, f. 12. apríl
1919, d. 18. maí 2002, Árni f. 4.
júní, d. 12. ágúst 2010 og
Anna, f. 17. maí, d. 18. júlí
2017
Fyrri eiginkona Baldurs hét
Ingibjörg Margrét Daníels-
dóttir, f. 23. mars 1931, d. 26.
ágúst 1989, börn þeirra Pétur
Þröstur Baldursson, f. 17. júní
er Jóhann Albertsson, börn
þeirra eru Hrund og Albert.
Unnusti Hrundar er Gunnar
Páll Helgason og dóttir þeirra
Hekla Sigríður. Sambýliskona
Jóhanns er Kolbrún Grétars-
dóttir. Grímur Lárusson, f. 31.
mars, börn hans eru Daníel,
Vigdís, Þórdís og Emil Ingi.
Seinni eiginkona Baldurs hét
Guðrún Áslaug Sigmundsdótt-
ir, f. 11. júní 1944, d. 7. sept-
ember 2015. Börn hennar úr
fyrra hjónabandi eru Eiríkur,
Guðrún, Auðbjörg, Sigmundur,
Gróa og Margrét.
Baldur ólst upp í foreldra-
húsum og var þar fram yfir
fertugsaldur og vann við öll al-
menn bústörf í Króki. Baldur
og Ingibjörg Margrét þekktust
frá unga aldri og tóku ekki
saman fyrr en 1967, giftu þau
sig sama ár og hófu þá búskap
á jörðinni Þórukoti í Víðidal.
Eftir að Ingibjörg Margrét lést
bjó Baldur einn þangað til Guð-
rún kom í Þórukot 1990, sem
ráðskona fyrstu árin. Baldur
brá búi um áramótin 1996 og
fluttist á Hvammstanga, að
Nestúni 6, ásamt Guðrúnu.
Giftu þau sig svo 12. ágúst
2002.
Útför Baldurs fer fram í
Víðidalstungukirkju í dag, 7.
júní 2018, og hefst athöfnin kl.
14.
1969, giftur Önnu
Birnu Þorsteins-
dóttir, f. 16. júlí
1972, börn þeirra
eru Rakel Sunna
Pétursdóttir, Ró-
bert Máni Péturs-
son og Friðbert
Dagur Pétursson.
Unnusti Rakelar er
Jóhann Bragi Guð-
jónsson
Kristín Heiða
Baldursdóttir, f. 29. júní 1970,
dætur hennar eru Inga Rún
Svansdóttir og Sigrún Heiða
Guðmundsdóttir. Unnusti Ingu
er Hjálmar Stefánsson.
Börn Ingibjargar frá fyrra
hjónabandi eru Magnús Lár-
usson, f. 19. janúar 1954, giftur
Svanhildi Hall, börn þeirra eru
Edda Margrét og Berglind
María, fyrr á Magnús Hörpu og
Jósep Gunnar. Eiginmaður
Hörpu er George Mumford III
og dóttir þeirra Nova. Þórdís
Lárusdóttir f. 19. nóvember
1955. Sigríður Lárusdóttir, f.
20. febrúar 1958, d. 18. nóv-
ember 2015 eiginmaður hennar
Í dag þegar ég kveð Baldur
frænda minn er sumar úti en
hálfgert haust í sálinni. Það er
erfitt að sætta sig við tapað stríð
eftir hetjulega baráttu en það er
víst til lítils að deila við dóm-
arann, kallið var komið. Ég veit
að hann er nú hvíldinni feginn
enda líkaminn búinn að fá nóg,
þótt í anda væri hann alltaf ung-
ur. Baldur var ekki einungis
móðurbróðir minn og frændi,
hann gegndi líka hlutverki bróð-
ur, fósturföður og vinar enda ól-
umst við upp saman hjá afa mín-
um og ömmu í Króki. Eftir að
Baldur flutti í Þórukot varð
heimili þeirra Ingu mitt annað
heimili og ófáar ferðir voru farn-
ar norður í veiði, í réttir og á
réttarböll þar sem Baldur dans-
aði eins og enginn væri morg-
undagurinn. Nú þegar hann hef-
ur dansað sinn síðasta dans þá
leita minningarnar upp í hugann
ein af annarri. Ein sú fyrsta er
þegar hann fékk sér forláta rús-
sajeppa sem gjörbreytti sveita-
lífinu og rauf þá einangrun sem
fylgdi því að alast upp á heið-
arbýli þar sem ekki buðust aðrir
farkostir en hestar. Fljótlega
fékk ég að taka í stýrið og ekki
leið á löngu þar til ég fékk að aka
þessu undursamlega tæki um
tún og engi. ér er minnisstæð
ferð okkar niður í Víðidal einn
fagran vetrardag þegar ég fékk
að keyra Rússann, þá sennilega
11 ára en Baldur sat í framsæt-
inu við hliðina á mér. Þegar við
vorum komin að þeim stað sem
kallast Kambar lá svellbunki yfir
veginum og bíllinn fór að snúast.
Eitthvað hef ég gert rétt því bíll-
inn réttist af. Sé ég þá Baldur
skreiðast upp af gólfinu en þang-
að hafði hann hent sér niður
sennilega viss um að við værum
á leið inn í eilífðina. „Erum við
enn á veginum?“ var það eina
sem hann sagði og glotti. Það var
venja okkar í bílferðum að taka
lagið, eða réttara sagt Baldur
söng við raust enda raddmikill
og söngmaður góður og kunni
ógrynni af textum, hvort sem
það voru ættjarðarsöngvar eða
dægurlög, og ég raulaði með.
Önnur minning skýtur upp
kollinun, ég er 17 ára og á leið-
inni í bílpróf eftir þrjá ökutíma
hjá ökukennara. Ég var eitthvað
efins um að ég ætti að fara svona
fljótt í prófið og auk þess ekki
búin að læra umferðarreglurnar,
„Þú lest bara bókina í nótt og
færð bílinn í viku ef þú næði
prófinu.“ Þetta boð Baldurs var
ekki hægt að standast enda öll
réttarböllin framundan. Prófinu
náði ég þrátt fyrir yfirlið í spurn-
ingatímanum. Baldur stóð við
loforðið og bíllinn var minn í
viku.
Baldur var hraustmenni og
hamhleypa til vinnu. Önnur
minning sem leitar á hugann er
eltingaleikur okkar við kind.
Baldur var þá um sextugt en
ekki komu árin í veg fyrir að
hann hlypi uppi kindina án þess
að blása úr nös meðan ég rúm-
lega 20 árum yngri stóð á önd-
inni og hafði ekki roð við honum.
Hann hafði líka mjög gaman af
veiði og eftir að hann fluttist í
Nestún dvaldi hann nokkur sum-
ur með Dúdda kunningja sínum
við veiðivörslu uppi við Arnar-
vatn og undi þar hag sínum vel,
enda kallaði heiðin hann alltaf til
sín. Nú hefur rödd Baldurs
hljóðnað en minningin um ein-
stakan öðling kátan og glaðbeitt-
an lifir áfram.
Kristín Gunnarsdóttir
(Stella).
Minn kæri frændi er dáinn.
Baldri kynntist ég sem barn
hjá afa og ömmu í Króki í Víði-
dal. Var Baldur yngstur barna
þeirra, en þau eru nú öll látin.
Baldur var glæsilegur maður,
hár vexti og grannur. Það var
alltaf gaman að spjalla við hann
um gamla tíma, veðurfar, upp-
vöxtinn, hestana hans, en hann
hafði gaman að hestamennsku
og átti fallega hesta.
Þegar afi og amma hættu bú-
skap í Króki hafði Baldur kynnst
Ingibjörgu konu sinni. Þau hófu
búskap í Þórukoti árið 1968 og
byggðu þar myndarbú. Inga,
eins og hún var kölluð, átti fjög-
ur börn frá fyrra hjónabandi og
gekk Baldur þeim í föðurstað, en
saman eignuðust þau tvö börn,
þau Pétur Þröst og Kristínu
Heiðu.
Þegar ég var barn og ungling-
ur dvaldi ég oft á sumrin í Þór-
ukoti. Þar gat ég umgengist dýr-
in og auðvitað var farið á
hestbak á kvöldin með krökkun-
um í langa reiðtúra, ég var með
bú úti í móa, passaði Pétur Þröst
og Kristínu Heiðu, kenndi þeim
grunnatriði í reiðmennsku,
byggði hús og lagði götur í sand-
kassa, fór á íþróttaæfingar, rak
beljurnar, fór í réttir á haustin
og hjálpaði til við innverkin.
Baldur í Þórukoti notaði mikið
viss orðatiltæki og þegar var
verið að hjálpa til úti við, eins og
að standa fyrir kindum, þá var
betra að hafa þau á hreinu eða
eins og; stattu hér fyrir að aust-
anverðu, farðu vestur fyrir,
farðu að sunnanverðu eða að
norðanverðu við hliðið. Hann
notaði líka að fara vestur eftir, út
eftir, inneftir og austur fyrir.
Alltaf var maður velkominn í
Þórukot þótt þar væri margt um
manninn og þakka ég fyrir að
hafa dvalið hjá þeim. Á sumrin
voru oft kaupamenn í sveit hjá
þeim hjónum og hafa margir
dvalið þar sem sumarvinnu-
menn.
Baldur missti Ingu sína árið
1989 en hún lést úr krabbameini
fyrir aldur fram. Hann hélt
áfram búskap í Þórukoti og
kynnist hann seinni konu sinni
Guðrúnu en hún kom sem ráðs-
kona til hans og tók hún öllu
hans fólki eins og hún hefði verið
þar búsett frá upphafi. Árið 1997
hættu þau búskap og fluttu á
Hvammstanga. Þá tók Pétur
Þröstur, sonur Baldurs og Ingu,
og Anna Birna kona hans við
búinu í Þórukoti.
Á Hvammstanga bjuggu þau
Baldur og Guðrún í Nestúni í
íbúð fyrir aldraða. Fyrir utan
stofugluggann voru þau með lít-
inn garð með blómaræktun og
kartöflugarði. Þau voru samhent
og miklar félagsverur og voru
dugleg að halda uppi starfi í
Nestúni. Þau sóttu í heimsóknir
til vina, tóku þátt í kórstarfi,
sóttu þorrablót og margt fleira.
Þau nýttu líka tímann á meðan
heilsa Guðrúnar leyfði til að fara
ferðalög. Guðrún lést árið 2015
og var þá stórt skarð hoggið í til-
veru Baldurs. Sama haust missti
hann fósturdóttur sína, Sigríði
Lárusdóttur.
Baldur var góður og þolin-
móður við börn og þótti börnum
gott að vera nálægt honum, en
hann eignaðist fimm barnabörn.
Árni Þór sonur minn var í sveit
hjá Baldri og Guðrúnu í fjögur
sumur og sótti í frjálsræðið þar
og sveitalífið sem vinnumaður
við sveitastörf. Traktorar og
vinnuvélar voru heillandi og fékk
hann að vera sjálfstæður við
sveitastörfin en tók leiðbeining-
um og var honum var treyst fyrir
því að gera við heyvinnutæki 12
og 13 ára gamall. Þannig var
Baldur, hann var ekki að draga
úr manni kjarkinn heldur treysti
hann manni fyrir verkunum.
Ég var á Hvammstanga í maí
og heimsótti Baldur og dvaldi
hjá honum undir það síðasta.
Það var gott að geta kvatt hann.
Þó hann væri mikið lasinn síð-
ustu dagana þá sá maður blik í
augunum á honum og ánægju og
það gaf hann í skyn þegar hann
togaði í hárið á mér og brosti.
Takk, frændi, fyrir stundirnar
okkar saman.
Elsku Pétur Þröstur og Krist-
ín Heiða og fjölskyldur ykkar, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Þín frænka,
Kristín Árnadóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Baldur Ragnar
Skarphéðinsson
Nú er komið að
kveðjustund því
fallinn er frá kær vinur og bróðir,
Björgúlfur Andrésson.
Þegar ég hugsa til þín þá koma
einungis í hugann góðar minning-
ar, gleði og fegurð umluktu okkar
samband allt frá upphafi. Vinátta
okkar hófst einungis fyrir þrettán
árum á vinnustað okkar. Ég fann
það strax að ég varð að fara eftir
þínum reglum þarna og var það
nokkuð erfitt til að byrja með en
ég var fljótur að sjá að þarna var
eitthvað gott á ferð. Þarna var
maður með gildin á hreinu, þag-
mælskur, var, hófsamur og hjálp-
samur með eindæmum.
Maður sem hefur réttlæti og
hreina samvisku efst á blaði það
er maður sem gott er að eiga að
sem vin. Þú varst minn traustasti
vinur og ég sakna þín mikið. Við
áttum eftir að gera svo margt
saman sem við vorum búnir að
plana en við vorum þó byrjaðir og
fyrir það er ég þakklátur. Eftir að
við hjónin héldum upp á afmæli
Hafdísar með ykkur í Kaup-
mannahöfn þá hef ég litið borgina
öðrum augum en Kaupmannahöfn
var staður þar sem þú kunnir vel
við og þar fannst þér alltaf gaman
að vera með Hafdísi. Þið voruð
alltaf eins og ástfangið ungt par
og vona ég svo sannarlega að sam-
Björgúlfur
Andrésson
✝ BjörgúlfurAndrésson
fæddist 3. febrúar
1946. Hann varð
bráðkvaddur 27.
maí 2018.
Björgúlfur var
jarðsunginn 5. júní
2018.
band okkar Kristín-
ar verði jafn farsælt
og ykkar Hafdísar.
Ég á þér svo
margt að þakka, þú
kynntir mig fyrir
veröld sem ég vissi
ekki að væri til, þú
tókst mig í nokkurs
konar þjálfunarbúð-
ir og slepptir mér
svo lausum og sagð-
ir að ég myndir alltaf spjara mig
bara ef ég fylgdi samvisku minni,
halda stöðugt áfram í leit að ljósi
og sannleika og gefast aldrei upp.
Þú studdir mig í einu og öllu og
ég gat alltaf leitað til þín eftir
ráðum, háttupplýstur varst þú
svo það var auðvelt að leita svara
hjá þér við öllu. Þegar ég hafði
ekki látið vita af mér þá hringdir
þú í mig til að taka stöðuna. Þú
passaðir upp á okkar samband og
lést ekkert skyggja á það. Við
áttum svo margt sameiginlegt og
þú skildir mig svo vel. Það er fyr-
ir þínar sakir að okkar samskipti
og samband var alltaf fullkom-
lega heiðarlegt og einlægt.
Ég hugga mig við það að við
eigum okkar stað þar sem ég get
verið með þér í anda og ég mun
líta eftir þínu þar til við munum
ná saman aftur. Þegar laununum
hefur verið útdeilt eftir aflokið
dagsverk þá á ég ekki von á öðru
en að þú sért sáttur.
Hvíldu í friði uns við náum
saman aftur.
Við hjónin vottum Hafdísi okk-
ar dýpstu samúð og biðjum að
Guð veri með þér og styrki í þess-
ari sorg.
Með bróðurlegri kveðju,
Baldvin Bjarnason.
Magnús Hjartar-
son bílstjóri er lát-
inn í hárri elli og
verður minnst af fjölskyldu og
vinum fyrir einstaka góðvild og
dugnað.
Margir minnast gælunafns
sem hann gekk gjarnan undir
„Maggi í kók“.
Magnús Hjartarson
✝ Magnús Hjart-arson fæddist
2. desember 1929.
Hann lést 27. apríl
2018. Útför hans
fór fram í kyrrþey
4. maí 2018.
Ég kynntist
Magnúsi fyrst sem
unglingur í Þing-
holtunum í Reykja-
vík, en Árni bróðir
minn og Magnús
voru jafnaldrar og
vinir.
Þannig tengd-
umst við einnig fjöl-
skyldu Magnúsar
gegnum árin.
Magnús var glaðvær og
tryggur í öllu og varðveitti í sér
áhrif uppeldis í íslenskri sveit og
táningsár vaxandi borgarmenn-
ingar seinni stríðsáranna.
Þannig komu Coca Cola áhrif-
in til sögunnar, en Magnús fékk
óskastarf við útkeyrslu á kók á
flottustu vörubílum síns tíma.
Uppúr þessu gerir hann út
um áratuga skeið leigubíla á
BSR og svo rútur í þjónustu
ferðamanna.
Mest og helst var treyst á
Mercedes Benz og alltaf gert út
á vönduðustu bíla.
Magnúsi fylgdi mikið við-
skiptatraust og ætíð fylgdi hann
sínum málum eftir af rómaðri
snyrtimennsku.
Það var hægt að treysta
Magnúsi í hvívetna.
Þannig var hann einnig frum-
kvöðull og hafði góð áhrif á þró-
un mála.
Sem bílstjóri á BSR fyrir
langalöngu stofnaði hann til þess
sem hann kallaði „Svartaskóla“.
Hægt er að sjá fyrir sér út-
lendinga ganga að röð leigubíla
og biðja um akstur, kannski
austur að Geysi. Auðvitað á
fyrsti bíll í röðinni að fá akst-
urinn, en samningar takast ekki
vegna þess að bílstjórinn og
akstursbeiðandi eiga erfitt með
að skilja hvor annan.
Prófað er að fara aftar í röð-
ina og loks þegar kemur að
Magnúsi er málið leyst.
Illindi verða meðal hinna bíl-
stjóranna sem missa viðskiptin.
Hvað gerði Magnús málstaðn-
um til varnar? Hann hvatti til
þess og kom því á að haldin voru
tungumálanámskeið á „stöðinni“
svo betri þjónusta yrði veitt
(Svartiskóli).
Einnig veit ég að þau hjónin
Gunní og hann voru á ferð í New
York og komu heim með nýjung
sem var talkerfi í bílana.
Ég hef fyrir satt að Magnús
var skipuleggjandi og kom á
fyrstu dagsferðum með „túrista“
á það sem kallað er Suðurströnd,
þ.e. söguslóðir, fossa, jökla,
svarta sanda og fuglalíf.
Þessar dagsferðir eru með
allra vinsælustu ferðum á land-
inu, allan ársins hring.
Þeir sem fóru í ferðir með
Magnúsi minntust hans ætíð fyr-
ir greiðvikni og kunnáttu um
landshagi, náttúru og mannlíf,
sem hann miðlaði af gleði.
Einnig var Magnús til fyrir-
myndar og neytti hvorki tóbaks
né áfengra drykkja.
Samferðamenn Magnúsar
hljóta að taka undir með mér að
hann var ætíð hinn besti félagi
sem hægt var að treysta á.
Hygg ég að hann hafi lokið
langri starfsævi við áhættusöm
störf án óhappa.
Ég kveð Magnús með söknuði
og þakklæti fyrir samfylgdina.
Aðstandendum hans votta ég
samúð og bið þeim blessunar.
Gunnar Gunnarsson.
Það myndast
stórt skarð í lífi
manns þegar móðir
mín lést. Síðustu ár
mömmu voru henni
nokkuð erfið og þurftu því að-
standendur að hafa nokkuð fyrir
henni.
Á yngri árum var mamma
ákveðin og vildi láta hlýða sér.
Þegar við fluttum í Auðholtshjá-
leigu var fjósinu breytt í
hænsnahús og fljótlega var
mamma komin með 300 hænur
Unnur
Benediktsdóttir
✝ Unnur Bene-diktsdóttir
fæddist 24. nóv-
ember 1923. Hún
lést 26. apríl 2018.
Útför hennar fór
fram 14. maí 2018.
og fór alltaf sjálf
með eggin til
Reykjavíkur. Var
ég hænsnahirðir og
vann fyrir matnum
þannig. Þegar hún
kom í sveitina var
enginn sauma-
klúbbur og fannst
mömmu það
ómögulegt og fékk
fljótlega konurnar í
sveitinni til að
koma í klúbb.
Við þetta batnaði samstarf
kvennanna í sveitinni. Var
stundum hlegið svo hátt í
saumaklúbbnum að ég var
stundum að hugsa um að fara
út. Mamma var virt í kvenfélag-
inu og var hún gjaldkeri Kot-
strandarsóknar.
Eftir að hún flutti í Hvera-
gerði og hætti að vinna, fóru
þau hjónin að læra að skera út í
tré. Pabbi fór að renna hluti og
hún skar út. Var hún einnig
mikil saumakona.
Síðustu árin bjó mamma á
Selfossi þar sem ég bý og var þá
stutt á milli okkar. Var hún
heimsótt oft og þannig vildi hún
hafa það. Þegar fólk kom í heim-
sókn var hún hispurslaus á að
segja fólki sína skoðun og móðg-
aði því suma.
Fyndið var að oft sagði hún
fólki að það væri orðið heldur
feitt og kom síðan með rjóma-
tertur á borðið. Þegar hún var
80 ára keypti hún sér nýjan bíl
og ók honum þar til hún var
orðin 94 ára.
Síðasta árið var henni erfitt
eftir að hún fór á Lund á Hellu.
Hún var sjálfstæð og var það
henni erfitt að þurfa að fara á
hjúkrunarheimili.
Blessuð sé minning hennar.
Hennar sonur,
Ásgeir Eggertsson