Saga - 2011, Síða 225

vandi tæknifræðingastéttarinnar er sá að hún var þegar í upphafi skil-
greind út frá því hvað hún væri ekki, fremur en því hvað hún væri.
Tæknifræðingar voru ekki verkfræðingar. Og íslenskir verkfræðingar höfðu
meira að segja verið svo frekir að sölsa undir sig sjálft verkfræðingsnafnið, í
stað hinnar erlendu skiptingar í „inginör“ og „sívil-inginör“.
Miðkafli bókarinnar fjallar að langmestu leyti um rimmuna um starfs-
heiti, baráttuna fyrir viðurkenningu á menntun og stöðu stéttarinnar — sem
varð í raun til í þessari stöðu- og valdabaráttu, einkum við verkfræðinga.
Þessi kafli er áhugaverður og mikilvæg viðbót við það sem ritað hefur verið
um efnið. Deilur um mörk verkfræðisviðsins og annarrar tæknimenntunar
áttu sér stað í öllum löndum. Það hefði því verið fróðlegt ef litið hefði verið
til erlendra fyrirmynda, en sjónarhorn bókarinnar er nær einvörðungu
bundið við Ísland.
Lokahluti verksins hefst með stofnun Tæknifræðingafélagsins árið 1960
og rekur fyrst og fremst starfssögu félagsins, svo sem réttindamál, launaþró-
un og fjölgun í stéttinni. Þar er einnig safnað saman ýmsum tölfræði -
upplýsingum úr gagnagrunni félagsins þar sem fræðast má um allt frá
aldurs dreifingu verkfræðinga og skiptingu þeirra í undirgreinar fagsins til
þess hvort tæknifræðingar vinni fremur í einkageiranum eða hjá hinu opin-
bera.
Þessi kafli gerir vel grein fyrir sögu félagsins en segir minna um dagleg
störf tæknifræðinga. Til að bæta úr því hafa útgefendur falið Sindra Freys -
syni að taka viðtöl við ýmsa tæknifræðinga sem lesa má í rammagreinum.
viðtölin bæta ýmsu við, en á þeim er sá galli að hvergi kemur fram hvenær
þau eru tekin. Af samhengi má þó ráða að þau eru ekki öll ný af nálinni.
Þetta er ekki eina dæmið um heimildahnökra. Þannig eru tilvísanir í vef -
slóðir varhugaverðar, þar sem hvorki er getið um hvenær þær voru sóttar
né frekari grein gerð fyrir efni svo forgengilegra heimilda.
Í aðfaraorðum sínum biður höfundur Tækni fleygir fram nánast afsökun-
ar á að saga tæknifræði skuli vera gerð að viðfangsefni í ritröð um iðnsögu,
en kemst að þeirri niðurstöðu að forsaga greinarinnar réttlæti þá ráðstöfun.
Slík hlédrægni er óþörf, enda er bókin rökrétt viðbót við bókaflokk sem
verður sífellt glæsilegri. eftir á að hyggja er áherslan á forsöguna einmitt
helsti veikleiki verksins; meiri og markvissari umfjöllun um dagleg störf og
viðfangsefni tæknifræðinga hefði verið til bóta, einkum eftir að starfstitill-
inn hafði hlotið viðurkenningu.
Stefán Pálsson
ritdómar 225
1-SagaVOR2011—NOTAGreinar_Sagahaust2004-NOTA5/4/111:13PMPage225