Breiðfirðingur - 01.04.1955, Síða 30

28
BREIÐFIRÐINGUR
Tíminn líður. Skólinn er hættur að starfa og skólastjór-
inn hefur fyllt 7. tug æviára. Utmánaðarstórhríðin geisar
í marga daga. En innan veggja í Olafsdal er líf og fjör.
Búnaðarnámskeið er haldið fyrir bændur og búalið. Vekj-
andi og fræðandi fyrirlestrar og fjörugir málfundir skipt-
ast á. Einhvern tíma dagsins er farið út á loft geymslu-
hússins og iðkuð íslenzk glíma. Þegar dyr íbúðarhússins
eru opnaðar, blasir við iðulaus stórhríð. Það er sama. Ut
á loft. Engin miskunn. Hin þjóðlega íþrótt er þreytt af
kappi. I útjaðri glímusvæðisins stendur sjötugur öldungur
og eggjar fast.
Seinasta æviárið er að renna upp. A hlaðinu í Ólafsdal
stígur Torfi á bak hesti sínum og heldur í frosti og snjó
út hlíð, suður Svínadal áleiðis til Hjarðarholts. Þar er
haldið búnaðarnámskeið. Sjötugur æskumaður tekur þar
undir við raddir vorsins. Það er seinasti starfsþáttur héraðs-
frömuðsins.
Sumarið 1902 ferðaðist þáverandi forseti Búnaðarfélags
Islands, Þórhallur Bjarnason, um Dalasýslu og kom í Ólafs-
dal. I skýrslu um ferð sína, sem birt er í Búnaðarritinu,
farast honum meðal annars orð á þessa leið:
„Það er kunnugt, hvað Torfi hefur unnið fyrir íslenzkan
landbúnað, og þó vart fullmetið enn, hitt liggur ekki jafnt
í augum uppi, enda þarf persónuleg kynni til að skilja það
og finna, að frá heimilinu í Ólafsdal hefur síðasta aldar-
fjórðunginn runnið út yfir landið sérlega hollur og hlýr
straumur. Ég á auðvitað ekki við þessa búfræðimenntun
þar, heldur viðmótið sem heimili Torfa hefur sett á marga
lærisveina þaðan í siðfræði, tápi og trausti á landið.“ Þessi
ummæli hins gagnmenntaða áhugamanns um ræktun lýðs
og lands er staðföst játning um, hvað fyrsti búnaðarskól-
inn á íslandi var fyrir land og þjóð.
Eins og pósturinn flytur hið ritaða orð milli fjarlægra