Breiðfirðingur - 01.04.1955, Page 49

Þá var hanst
Eftir Guðmund Baldvinsson, Hamraendum.
Oft þegar ég var lítill drengur, varð mér starsýnt á fjöllin
í vestrinu, hinum megin við Hvammsfjörð, ekki af því að
þau væru fegurri en önnur fjöll, er héðan sjást, heldur af
því hve oft þau voru blá, stundum hvítblá, stundum roða-
blá, alltaf þessi fjarlægi töfrablámi, sem ég vissi ekki hvað
geymdi.
Þegar ég varð eldri, vissi ég, að kringum fjöllin blá var
byggð, og í dölum þeirra hafði verið söguríkt, langt aftur
í aldir, svo lét ég mig dreyma um fjöllin handan við fjörð-
inn og fólkið, sem byggi þar.
En margt getur nú skemmtilegt skeð, mitt í regnskúrum
síðsumarsins gafst mér loks tækifæri að heimsækja þessi
fjarlægu fjöll, sem þó voru bernskuvinir mínir.
Hjónin Ólöf Sigvaldadóttir og Ari Guðmundsson verk-
stjóri í Borgarnesi höfðu ákveðið skemmtiferð um Dali 11.
september síðastliðinn og tóku með nokkra vini sína, og
þar flaut ég með.
A melunum fyrir neðan Snóksdal beið okkar bíllinn, 20
manna bíll, sterkur og ganggóður.
Samferðafólkið var ungt og hrifið af ferðahug. Það gekk
því fljótt að raða sér í sætin, og fyrr en varir hljóma fyrstu
lögin, og bíllinn rennur norður um Laxárdalinn, áfram til
hinna fyrirheitnu Dalastranda.
Búðardalur, Ljárskógar, Ásgarður. Nöfn og staðir líða
hjá. Þetta hef ég allt séð áður, og þá er eins og ekkert