Breiðfirðingur - 01.04.1955, Síða 54

52
BREIÐFIRÐINGUR
hærra, unz brúninni er náð. Mér verður á að hugsa til
mannanna, sem uppi eru, hvernig færi, ef þeir misstu nú?
En auðvitað missa þeir ekki festina. Staðarfellsbóndinn er
þykkur undir hönd og átakagóður, og einhver talar um að
þar efra sé líka frægur glímumaður og aðrir fleiri, og
allt fer þetta vel.
Snörp suðaustan gola fer um sundin og minnir okkur á
slæma veðurspá, og einnig að enn er margt óséð af dá-
semdum strandanna. Við setjumst aftur í bílinn og unga
fólkið syngur dægurlög af hjartans lyst. Jón, ó, Jón, bu-bu-
tu-tu-ru-tu.
Klifið fyrir utan Harastaði vekur athygli. Vegurinn er
sprengdur gegnum þetta fáséða stuðlagrjót, það er eins og
allir stuðlarnir liggi á hliðinni. Þung högg hafa vegagerð-
armennirnir orðið að greiða þessum steinum, unz þeir létu
undan og vegurinn varð nógu breiður fyrir bitana. Þegar
ekið er fram með klettunum er að sjá eins og maður fari
hjá vegg úr höggnu grjóti, að vísu eru allir steinarnir ekki
eins í lögun og stærð, en allt er það fellt og slétt, á mann-
lega vísu er þetta klettabelti meistaraverk. Annars eru þau
furðu mörg klettabeltin úti á ströndunum, bæði tiguleg og
stílhrein. Og aftur erum við komin í skóg, stórar, kaffi-
brúnar hríslur með grænu blaðskrúði, þekja stórar spildur,
golan vaggar þeim, það skrjáfar í lundinum, þegar blær-
inn þýtur, þrösturinn vaggar sér á greinunum, margir
þrestir, aragrúi þessara indælu söngvara. Við veginn sér
ofan á lítið hús með rauðu þaki, líklega sumarbústaður.
Það fer svo notalega um litla húsið milli runnanna, og
skammt frá niðar áin blá og tær.
Þetta er ein fegursta mynd, er ég hef séð, svo yfirlætis-
laus, en þó svo sterk í smæð sinni.
Því er ver, að nú ætlar þó að rætast veðurspá lítvarpsins.
Þegar lengra kemur vestur á Strandirnar, er vindur orð-