Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 71

BREIÐFIRÐINGUR
69
Og það, sem mestu skipti, hann „átti búið sjálfur“, eins og
harin komst einu sinni svo snilldarlega að orði.
En þótt Pétur byggi vel, að því leyti sem að framan er
greint, þá verður hans þó ekki lengi minnzt sem bónda. Og
mér er nær að halda, að þó að hann hefði fengið til þess
aðstöðu í æsku, að reisa bú á góðri jörð, þá hefði hann
ekki orðið mikill bóndi — seint gróið við torfuna. Hafið
og sjósóknin mundu jafnan hafa seitt hann til sín. Hann
var fyrst og fremst sjómaður, veiðimaður, farmaður. A því
sviði var hann frábær og verður lengi minnzt. Sjóferða-
saga hans verður þó ekki rakin hér, til þess er hvorki staður
né stund og kunnugleika skortir mig líka. En einu atviki
úr lífi hans vil ég þó bregða upp — einni sjóferðasögu —,
því að hún lýsir svo vel skaphöfn hans og innsta eðli.
Það var einhvern tíma meðan Pétur átti heima í Skál-
eyjum (líklega veturinn 1908), að hann reri undir Jökli
vetrarvertíðina. Þeir urðu samferða í verið, hann og Sveinn
Jónsson frændi hans úr Skáleyjum. Fyrst komust þeir í
Bjarneyjar. En á leiðinni þangað út á Sand hrepptu þeir
hið versta veður. Á þá skall suðvestan rok og þreifandi
bylur. Þeir urðu þá að snúa aftur og náðu loks landi á
Hallbjarnareyri í Eyrarsveit, eftir djarfa og hættulega sigl-
ingu. I þeim hrakningi missti Pétur bát sinn og allar færur,
en Sveinn gat bjargað honum og hásetum hans á síðustu
stundu. Ekki æðraðist Pétur þennan skaða sinn og létu ver-
menn sem ekkert væri. Og þegar veður batnaði var haldið
út á Sand og róin þar vertíðin til enda. Um vorið komu
þeir heim. Þá var það einn dag, er Pétur var staddur í
Flatey, að ungur frændi hans spyr hann, hvað hann hafi
nú eiginlega hugsað þarna langt úti á Breiðafirði í vestan-
roki, næturmyrkri og þreifandi byl, á sökkvandi bát, þegar
ergar skynsamlegar líkur voru til þess að honum yrði
hjargað frá bráðum bana. „Eg held nú, að ég hafi ekki