Breiðfirðingur - 01.04.1955, Síða 72

70
BREIÐFIRÐINGUR
hugsað margt, frændi,“ svaraði Pétur samstundis, „en ég
studdi við árahlummana, því að ég hélt að Guði gamla
kæmi það betur, að það væri andæft meðan flyti.“
Af þessu má hver draga þá ályktun sem vill. Ég minnist
ekki, að hafa nokkru sinni heyrt opinskárri eða karlmann-
legri trúarjátningu. Hin óbilandi karlmennska Péturs, þrek
hans og æðruleysi birtist svo dásamlega í þessu svari. —
Aldrei gefast upp. Ef hann skyldi deyja þarna úti á miðj-
um Breiðafirði í blóma lífsins, í stórsjó og næturmyrkri,
þá skyldi hann koma til dyranna eins og hann var hertygj-
aður mitt í stríðinu. Mæta Guði sínum með árarnar í hönd-
unum og segja: Hér er ég. Nú get ég ekki meira. Tak þú
nú við og sjáðu fyrir framhaldinu.
Pétur fór marga bratta báruna eftir þennan atburð, svo
sem nærri má geta. Og loks á gamals aldri, þegar margar
af þeim eyjum á Breiðafirði, sem mest var sóttur úr sjór
fyrrum, voru komnar í eyði, og illt orðið að fá háseta, reri
hann einn á bát heiman frá sér úr Bjarneyjum og Flatev.
Var slíkt þó engan veginn hættulaust, því að heilsu hans
var þá mjög tekið að hnigna. En alltaf komst hann heill
í höfn. Ægir karl kom honum aldrei svo mikið sem á kné.
Og ekki munu þeir hafa verið margir dagarnir frá því
að hann fór sína síðustu sjóferð og þangað til hann dó.
Hann andæfði sannarlega meðan flaut.
Pétur var jafnan glaður og reifur í vina hóp, og aldrei
heyrðist það á honum, að honum þætti sér ekki fullkosta,,
eða væri óánægður með lífið. — Þó er mér nær að halda
að hann hafi aldrei verið á réttum stað í tíma og rúmi
— ekki verið á réttri hillu í lífinu.
Hann fæðist tólf árum áður en æskilegt þótti, fer korn-
ungur að stunda sjó á opnum bátum og skútum. Gerist
formaður heima fyrir haust og vor, skútukarl á sumrin
og smábóndi á vetrum. Þetta fer honum allt vel úr hendi.