Breiðfirðingur - 01.04.1958, Side 31

BREIÐFIRÐINGU R
29
ferðamanna, þeir fengu marga gómsæta tuggu og gælur
við fax og flipa og hundarnir sváfu rólega í framdyrum
eftir góða máltíð.
Vart mundi sagt með meiri sanni, að nokkur bær
hefði verið byggður um þjóðbraut þvera en húsin á þessu
reisulega býli undir brekkunni fögru. Samt held ég, að
óhætt sé að fullyrða, að aldrei í þessa hálfu öld var greið-
inn seldur né ferðamaðurinn krafinn um eitt né neitt, aðeins
kvaddur með virktum fyrir ofan hliðið og beðið í hljóði
allrar blessunar Guðs á ferð sinni að loknum góðgerðum.
Og sú skuld þjóðarinnar eða almennings við Brekku-
heimilið er því orðin býsna stór, en líkt með hana og allar
beztu gjafir lífsins, að hana þarf aldrei að borga, heldur
aðeins að þakka með lífi sínu, eftir því sem hver er mað-
ur til.
Þarna ríkti hin sanna gyðja gestrisninnar borin í önd-
vegi af hinum sanna mannkærleika, sem finnur æðstan unað
í því að gefa og gleðja.
Og Guð launaði þeim, sem veittu með blessun í búi, svo
að þarna var alltaf mesta höfðingjasetur sveitarinnar, öll-
um að öfundslausu og framfarabragur í hvívetna. Enda
dugur og forsjá, reglusemi, nýtni og sparsemi uppistaðan
í hamingjuvoð heimilisins.
Hjónin á Brekku hétu Guðrún Halldórsdóttir og Andrés
Ólafsson, bæði af valinkunnu fólki komin. Traust skap-
gerð, göfgar erfðir og ágætt uppeldi mótaði svip þeirra,
störf þeirra framkomu og fas í einu og öllu.
Einkum var ætt Guðrúnar kunn og glæsilega samansett af
þjóðkunnum mönnum og hún var að verðugu stolt af góð-
um frændum, þótt ekki drægi það úr nærgætni hennar og
ástúð við menn og málleysingja.
Faðir hennar var Halldór sonur sr. Björns Eggertssonar
prests í Garpsdal. En sr. Eggert var prestur í Stafholti og