Breiðfirðingur - 01.04.1958, Qupperneq 41

BREIÐFIRÐINGUR
39
sjá út veður til ferðarinnar og hann var eins og vanir sjó‘
nienn á þeim tímum, ótrúlega glöggur á þess konar hluti,
og hefur sú gáfa og glöggskyggni gengið að erfðum meðal
íslenzkra manna, þó hún sé frá fleirum en Þórólfi komin.
Líklega hefur verið komið fram á mitt vor eða jafnvel
lengra, þegar öllum undirbúningi var lokið, og veðrátta
því verið farin að verða hæg og stöðugri, og Þórólfur getað
byrjað ferð sína í hagstæðum austanbyr með góðu útliti.
Og upp rennur sá dagur er kallið kemur, allt kemst á ferð
og flug, það síðasta er nú flutt um borð, bæði skepnur og
allt annað sem eftir var áður, auðn og tómleiki er alls staðar
yfir að líta á bæ Þórólfs. Að endingu fara allir á skip, sem
með ætla að fara í ferðina. Festar eru leystar, undin upp
segl og sigldur hagstæður byr til hafs. Noregs-strendur og
fjöll smálækka, þar til þau hverfa með öllu. Feðrafoldin
gamla er kvödd. Ekkert sést nema himinn og haf.
Þó að Þórólfur hafi engann áttavitann, verða honum ekki
svo mikil mistök í að halda áttinni, enda er byr af líkri
átt og veður bjart. Eftir nokkurra dægra siglingu, eygist
framundan eitthvað hvítt. Jöklar Islands rísa úr sæ og smá-
hækka, og áfram er haldið upp undir ströndina, en hún
er ekki glæsileg til landtöku, sízt með svona farm. Þórólfur
i'æður það því af að halda áfram siglingunni vestur með
ströndinni, því byr er þægilegur og veður gott. En að því
kemur að ströndina þrýtur í þessa átt, án þess að hægt sé
að halda sömu stefnu lengur, því að landið liggur svo
mikið til norðurs, þar að auki virðist haf eitt hér fyrir
innan, en lengst framundan bólar á einhvern hvítan koll
°g mun þar vera land fyrir. Þórólfur tekur því það ráð
að beita skipi sínu svo nálægt vindi sem hann getur, og sér
þá að með sömu vindátt muni hann geta náð þessu landi, ef
þar kynni höfn að vera nálægt.
Til frekari skilnings verð ég að lesa nokkrar línur úr