Breiðfirðingur - 01.04.1958, Síða 63

BREIÐFIRÐINGUR
61
Guðmundur var bráðger í æsku, þroskamikill og kjark-
góður með afbrigðum. Snemma bar á miklum hæfileikum
hjá honum. Greindur var hann prýðilega og orðheppinn.
Var hagur á mál og létt um að kasta fram stöku þegar á
barnsaldri. Söngrödd hafði hann góða og var því sjálfkjör-
inn forsöngvari í hópi jafnaldra sinna, auk þess var hann
lag viss mjög. Vinsæll var hann á meðal leikfélaga sinna.
Hann var höfðingi í lund og greiðvikinn, svo að af bar. —
Síðar er hann flutti í fjarlægt hérað og dvaldist þar um
langt skeið ævi sinnar, kom það bezt í ljós, hversu mikinn
hlýhug og tryggð hann bar til æskustöðvanna og fólksins,
sem hann hafði þar verið samvistum við. Voru honum það
gleði- og hátíðisdagar að heimsækja æskuslóðirnar, ferðast
þar um með gömlu kunningjunum og rifja upp og skemmta
sér við minningarnar frá bernsku- og unglingsárunum. —
Hrutu þá tíðum af vörum hans margar fallegar vísur um
bernskuár hans, leik félaga og ættbyggð. Samkvæmt því,
sem þegar er sagt, átti hann ætíð létt með að koma hugsun-
um sínum í viðeigandi orð í hvert sinn, jafnframt því að
varpa fram stöku við tækifæri. Ræðumaður var hann ágæt-
ur og talaði oftast blaðalaust. Mátti með sanni segja, að það
sópaði að honum í ræðustóli, því að auk ágætrar raddar og
málsnilldar var maðurinn hinn gervilegasti ásýndum.
Guðmundur giftist hinn 17. júní 1920 eftirlifandi konu
sinni, Gunnjónu Sigrúnu Jensdóttur, kaupmanns á Þingeyri,
Guðmundssonar, hinni ágætustu konu. Var það mikil ham-
ingja fyrir hann að eignast slíkan lífsförunaut, enda talai
hann það sitt lífslán. Eignuðust þau tvö myndarleg og vel
gefin börn. Þau eru Anna, búsett í Ameríku, og Jens giftur
og búsettur í Reykjavík.
Nú að leiðarlokum minnumst við vinir og kunningjar Guð-
mundar hans með hlýjum og þakklátum huga, og blessunar-
óskir okkar fylgja honum yfir landamærin miklu.