Dagblaðið Vísir - DV - 05.10.2018, Blaðsíða 23

FÓLK - VIÐTAL 235. október 2018
„Eftir fyrsta
skiptið þá
hugsaði ég; Vá,
mig langar að
gera þetta aftur,
þetta var geð-
veikt.
Reynir Bergmann er einn þekktasti snappari
landsins í dag en hann opnaði snapp sitt, reynir1980,
fyrir rúmlega ári. Upphaflega fór fólk að fylgja
honum vegna þess hve ótrúlega opinn, hress og
skemmtilegur karakter hann er, en eftir að hann tók
sér tveggja mánaða frí frá snappinu síðasta haust
varð sprenging í fylgjendafjölda hans. Ástæðan fyrir
gífurlega auknu áhorfi var sú að Reynir ákvað að
segja frá því í einlægni af hverju hann tók sér raun-
verulega frí frá Snapchat.
Reynir er þrjátíu og sjö ára
gamall fjölskyldufaðir sem býr
á Selfossi. Æska hans var góð og
einkenndist af umhyggju og góðu
uppeldi á ástríku heimili. Þegar
Reynir var þrettán ára fór hann
eins og margir aðrir unglingar að
fikta við áfengi, stuttu síðar varð líf
hans barátta upp á líf og dauða.
„Ég ætlaði alls ekkert að enda
sem eiturlyfjafíkill. Ég hafði plön
um að verða alveg brjálaður fót-
boltamaður. Þegar ég var að alast
upp þá var Ásgeir Sigurvinsson
karlinn og mig langaði bara að
vera þannig. En ég einmitt gerði
þessa vitleysu,
að prófa einu
sinni og það
varð ekkert
úr neinum
plönum sem
hafði. Fram-
tíðarplönin fóru
bara öll. Ég var
þrettán ára þegar
ég prófaði fyrst
áfengi, þá var ég
bara unglingur
að prófa mig eitthvað
áfram. En um áramótin
1998–1999 gjörbreyttist líf
mitt. Þá prófaði ég kókaín í
fyrsta skiptið, við vorum fjór-
ir strákar saman og keyptum
okkur eitt gramm. Eftir það hef
ég ekki litið við neinu öðru, hef
bara ekki notað neitt annað,“
segir Reynir í einlægu viðtali við
blaðakonu DV.
Byrjaði sem saklaus
skemmtun og endaði sem
vandamál
Áður en Reynir fór að nota
kókaín hafði hann prófað nán-
ast öll önnur fíkniefni en aldrei
ánetjast þeim.
„Ég prófaði að drekka, svo fór
ég og reykti kannabisefni eða hass,
það var lítið um gras á þessum
tíma. Ég prófaði sýru, amfetamín
og landa. Tók amfetamín á
djammið með landa í bakpoka í
sjoppunni. En þetta var ekki ég.
Mér fannst þetta ekkert spes.
Ég vildi frekar fara að selja
eiturlyf og græða peninga.
En áramótin 1998—1999
þá bara hvarf ég. Þá fann
ég eitthvert efni sem tók
mig, pakkaði mér saman,
traðkaði á mér og ég
hlýddi bara.“
Reynir segist strax
hafa fundið mun á
kókaíni og öðrum efn-
um sem hann hafði not-
að.
„Eftir fyrsta skiptið þá hugs-
aði ég; „Vá, mig langar að gera
þetta aftur, þetta var geðveikt.“
Og þetta var þannig fyrst um
sinn. Þá leið manni eins og mað-
ur væri tveir metrar, voða breiður
og svaka karl. Þetta var skemmti-
legt í byrjun en svo fór þetta að
vera semi-skemmtilegt með smá-
vegis af vandamálum og í lokin
var þetta ekkert nema vandamál.
Mér finnst það svolítið góð lýsing
á þessu ferli.“
Allt frá þessum afdrifaríku ára-
mótum, þegar Reynir missti tök-
in á neyslu sinni, hefur hann háð
baráttu við fíkniefnadjöfulinn
sem hefur birst honum í mörgum
myndum.
„Ég hef farið í ógeðslega margar
meðferðir og þar á meðal oft inn
á Vog. Ég er þannig alkóhólisti að
ef ég dett í það og fer á fyllerí þá
þarf ég bara að komast inn á lok-
aða stofnun til þess að geta hætt.
Ég vakna ekkert og ákveð að nú sé
ég hættur. Ég þarf að komast ein-
hvers staðar inn þar
sem ég er bara
lokaður af og
ég er trapp-
aður niður,
þá get ég byrjað að hugsa rétt. Líf
mitt hefur verið þannig að ég fer í
meðferð og verð edrú í tvö til þrjú
ár. Næ alltaf svolitlum tíma og svo
dett ég í það. Ég byrja kannski að
laumast og ég held
að ég sé voða
laumulegur
og enginn viti
neitt en for-
eldrar mínir
og konan mín
átta sig strax
á hvað ég er
að gera. Svo
spring ég og
eftir kannski
tvo mánuði þá
kemur „Fokk-i-
dið“, þá eru all-
ir búnir að loka á
mig og ég hryn.“
Fíkniefnaheimurinn mikið
svartari en fólk grunar
Það var einmitt síðasta haust
sem Reynir féll síðast og þurfti að
fara í meðferð í tvo mánuði. Eftir
meðferðina ákvað hann að vera
heiðarlegur við fylgjendur sína á
Snapchat og láta þá vita af hverju
hann hefði verið fjarverandi
undanfarna mánuði. Það var þá
sem fylgjendum honum fór hratt
fjölgandi og áður en hann vissi af
var hann farinn að svara um tvö
hundruð skilaboðum á hverju
kvöldi frá áhyggjufullum foreldr-
um eða hræddum unglingum.
„Ég setti söguna mína út í
maí, málið var að ég var búinn að
vera að snappa og datt svo í það.
Fór í meðferð í janúar og þá var
ég kominn með um tíu þús-
und fylgjendur á Snapchat.
Ég snappaði ekkert í tvo
mánuði og þurfti að út-
skýra það fyrir fólki. Það
var „heavy“ erfitt en ég
ákvað að segja fólki
hvað var í gangi og
það varð einhver
sprenging út af
þessari sögu. Allt í
einu voru 21 þús-
und manns að
hlusta á mig og fólk
bað mig um að segja
söguna aftur og aftur.
Ég fékk örugglega um tvö
til þrjú þúsund skilaboð frá ör-
væntingarfullum eiginkonum og
foreldrum og ég var í tvo mánuði
að svara öllum þessum skilaboð-
um. Ég var með grátandi mömm-
ur í símanum og var farinn að
hjálpa fólki. Ég fékk líka mörg fal-
leg skilaboð frá mömmum um að
börnin þeirra hefðu farið í með-
ferð.
Ég þekki konu sem var að
vinna á Vogi og hún sagi mér að
helgina eftir að ég sagði sögu mína
þá hefði verið mikil fjölgun í inn-
hringingum. Þetta hjálpaði mér,
ég hef rosalega gaman af því að
hjálpa fólki. Ég er ekki að segja að
ég sé meðferðarráðgjafarsnappari
en fólk leitar til mín og ég svara því
og hef gaman af. Ég get bara sagt
af minni reynslu og hvað ég er að
gera. Að geta hjálpað fólki með
þetta fíknidæmi í gegnum snappið
er magnað. Það er æðislegt. Þetta
er hrottafengin heimur, þetta er
miklu svartara heldur en fólk ger-
ir sér grein fyrir. Ég fór sem dæmi
á myndina Lof mér að falla um
daginn og ég hafði heyrt að hún
væri alveg sjúk og að fólk gengi
út í hléi. En mér fannst hún ekk-
ert sjúk, mér fannst hún alveg
„hardcore“ en ég hef verið á þess-
um stað. Ég hef verið þessi stelpa,
verið á götunni og átt kost á að fara
inn og ég hef líka verið ógeðslegi
gaurinn sem átti dópið. Ég hef
reyndar ekki sprautað mig, það er
eina prinsippið sem ég hef haldið
í. Ég hef alltaf sagt að sprautufíkl-
ar séu nískupúkar en þeir eru samt
ekkert veikara fólk en aðrir.“
Níddist á fólki til þess að fá
peninga
Það sem hefur bjargað lífi Reynis í
gegnum allt sem á hefur gengið er
að hann hélt alltaf vinnu.
„Ég hef alltaf unnið, í dag
þakka ég vinnuveitendum mín-
um og verkstjórum fyrir að gefa
mér alltaf sénsinn,“ segir Reynir.
„Ég hef farið í meðferðir og heyrt
fólk vera að tala um það að kom-
ast á endurhæfingarlífeyri til þess
að geta hlúð að sjálfu sér. En þetta
er yfirleitt fólkið sem er fyrst á fyll-
erí. Ef ég tæki þennan pakka, væri
heima að hlúa að sjálfum mér í
sex mánuði þá færi ég bara á fyll-
erí. Maður þarf að komast út í lífið.
Borga skatta og skyldur, vera með,
hitta fólk og spjalla við strákana í
vinnunni. Það er þetta sem hjálpar
mér mest því það er hausinn á mér
sem er alltaf verstur. Það er hann
sem fær mig til þess að hugsa að
það sé allt í lagi að fá sér smá. En á
meðan ég er að vinna þá er ég ekki
í þessum pælingum. Þá þarf ég
bara að glíma við hausinn á mér
þegar ég kem heim á kvöldin. Mér
finnst svo sorglegt að fara í með-
ferð og sjá unga krakka sem hugsa
bara um að komast á endurhæf-
ingarlífeyri, mér finnst það svo
grátlegt.“
Reynir hefur þurft að gera ým-
islegt til þess að fjármagna neyslu
sína í gegnum árin enda er fíkni-
efnaneysla alls ekki ódýr.
„Þetta er ógeðslega dýrt. Við
erum tvisvar sinnum búin að
safna okkur fyrir útborgun fyrir
íbúð. Með fimm milljónir inni á
bankareikningi og ætlum að fara
að hjóla í íbúðarferli þegar ég hef
dottið í það. Einum og hálfum
mánuði seinna á ég ekki krónu. Ég
hef þurft að bjarga mér á ýmsan
hátt, ég hef flutt inn haug af eit-
urlyfjum, ég hef þurft að níðast á
fólki til þess að fá peninga, ég hef
þurft að vingast við kvenfólk til
þess að geta sent það til útlanda
til þess að sækja eiturlyf. Þetta er
búið að vera ógeðslegt ferli.“
Krakkneysla skemmdi tauga-
boðkerfið í heilanum
Eftir eina meðferðina sem Reynir
fór í ákvað hann að flytja til Noregs
til þess að reyna að halda sér edrú.
Líf hans gekk ótrúlega vel og hann
var kominn í góða vinnu og farinn
að safna sér pening til þess að geta
keypt sér íbúð á Íslandi.
„Allt var æðislegt, ég var bú-
inn að safna mér fullt af pening
en þá datt ég í það í Noregi og það
var mjög erfitt að komast í kókaín
þar þannig að ég fór að reykja upp-
steypt kókaín, í rauninni krakk. Ég
brann út á einum mánuði, var bú-
inn að selja allar eigur mínar og
veiktist mikið. Ég þurfti að liggja
á spítala í Stavanger og það vissi
í rauninni enginn hvað gerðist.
Ég hálfpartinn missti málið, gat
ekki talað, var allur skakkur og átti
erfitt með að ganga. Mér skildist á
læknunum að þetta væri bara út af
krakkneyslu, eitthvað í taugaboð-
kerfinu í heilanum. Þegar ég kom
svo heim var ég með talsvert magn
af eiturlyfjum með mér og ætlaði
þá að byrja edrú líf, nýtt líf. Ég kom
heim, datt í það og ég bara datt út.
Ég man að ég fór í sjúkrabíl upp á
taugadeild Landspítalans þar sem
ég var í þrjár vikur. Þá var ég búinn
að vera vakandi á kókaíni heima
hjá mér í einhverja daga. Tauga-
kerfið hrundi.“
Þegar Reynir hefur fallið er
neysla hans sjaldnast tengd ein-
hverju neikvæðu í lífi hans né er
hann að neita eiturlyfja vegna þess
að hann sé að skemmta sér með
vinum sínum.
Aníta Estíva Harðardóttir
anita@dv.is