Dagblaðið Vísir - DV - 05.10.2018, Blaðsíða 24

24 FÓLK - VIÐTAL 5. október 2018
„Ég hef oft farið upp á Landspít-
ala með hjartaflökt og óreglulegan
hjartslátt. Alltaf kem ég út af spítal-
anum og hugsa að nú sé ég hættur.
Aldrei aftur. Allt er voða fínt og
gengur voða vel, en áður en ég veit
af þá fer hugurinn að spila með
mig; „Heyrðu það gengur geðveikt
vel hjá þér, þú ert ekki búinn að fá
þér lengi, þú getur alveg fengið þér
smá.“ Ég reyni að rífast við þessa
rödd en áður en ég veit af þá er ég
bara búinn að fá mér. Ég er orðinn
svo lasinn af kókaíni að ég er orðin
úttaugaður. Ef ég dett í það þá fer
ég bara að gráta, fer inn í mig og
segi engum frá því. Ekki einu sinni
strákunum sem ég er að ná í efn-
in hjá. Það er kannski hringt í mig
og ég látinn vita að þeir séu með
fullt af efni en ég segi bara nei, ég
er edrú og er einn heima hjá mér.
Ég hef eytt ófáum dögum hérna
niðri í kjallara heima hjá mér, sitj-
andi þar hágrátandi. Ég man eft-
ir einu tímabilinu áður en ég fór í
meðferð síðast þá var ég búinn að
vera hérna niðri í einhverja daga,
pissandi í flöskur og kúkandi í
poka. Sat þar einn með smá ljós
á símanum undir teppi þannig að
enginn sæi mig. Niðri í geymslu
hjá mér, ég hefði alveg geta ver-
ið inni í þessari íbúð en þetta er
taugaveiklunin, geðveikin, geðrof-
in. Ég meika ekki að fólk sjái ljós og
geti kíkt inn.“
Vill ekki fá efnið inn í líkamann
en verður að fá það
Sólveig Ýr Sigurjónsdóttir, kona
Reynis til átta ára, hefur í ófá skipti
þurft að keyra með hann í geðrofi
upp á bráðamóttöku geðdeildar
vegna neyslu sinnar. Saman eiga
þau tvær dætur sem eru sjö ára og
þriggja mánaða, en fyrir á Reynir
eina tólf ára dóttur sem hann hef-
ur forræði yfir. Sjúkdómur Reynis
er svo alvarlegur að þrátt fyrir ást
hans á fjölskyldu sinni þá hefur
hún þurft að ganga í gegnum ým-
islegt með honum undanfarin ár.
„Já, ég hef farið í geðrof eft-
ir neyslu því þegar ég byrja að fá
mér þá get ég ekki stoppað fyrr en
ég sofna og dett út. Ég er búinn að
reyna það svo oft ég hugsa með
mér að ég ætli bara að fá mér eitt
stykki og fara svo heim, en áður
en ég veit af er ég búinn með tíu
stykki og tveimur dögum seinna er
ég bara röltandi hérna um svæðið
að hugsa um að stökkva í Ölfusána
af því að lífið er svo ömurlegt. Ég
er ánetjaður einhverju efni sem
ég hata og elska. Ég vill ekki fá það
inn í líkama minn en ég verð að fá
það. Sem er bara bilað. Ég elska
börnin mín og lífið en áður en ég
veit af er ég dottinn í það og ég veit
að ég er að fara að missa allt.
Ég skal segja þér gott dæmi. Ég
var í forræðisdeilu og fékk elstu
dóttur mína til mín árið 2010. Mál-
ið var að fara að lokast hjá barna-
vernd og ég átti að mæta á mánu-
deginum og skila þvagprufu. Ég
var edrú og ekkert vesen. Svo kom
vinur minn til mín á föstudegin-
um og spurði mig hvort við ættum
ekki að fá okkur aðeins því ég væri
að vinna málið. Ég sagði; „Neeei-
iiiiieðajú, aðeins“. Ég hugsaði að
ég ætlaði bara að fá mér smá og
drekka svo heilmikið af vatni og
pissa því alla helgina, þá yrði ég
góður. En svo var ég á fylleríi fram
á þriðjudag og dóttir mín var tek-
in. Þetta er ógeðslega veikt. Þetta
er sjúkdómurinn, þetta er ekki það
að ég sé svo ömurlegur pabbi. Ég
var búinn að berjast fyrir barninu
mínu í þrjú ár með lögfræðistríði
og geðveiki. En ég er búinn að fá
hana í dag og nú á ég þrjár dætur.“
Skar upp sína eigin hönd til
þess að ná út míkrófón
Í eitt af þeim skiptum sem kona
Reynis þurfti að keyra hann inn
á geðdeild hafði hann skorið upp
höndina á sér vegna taugaveikl-
unar.
„Ég hélt að það væri míkrófónn
inni í höndinni á mér og var búinn
að skera mig allan. Konan horfði
á mig og þá var ég kominn með
puttann inn í höndina til að taka
míkrófón út. Ég hélt að það væri
verið að taka mig upp uppi á geð-
deild, var vakandi í einhverja daga.
Ég lét tattóvera yfir saumana. En
það er oft erfitt að komast inn á
geðdeild, ég hef komið þangað al-
veg ógeðslegur en verið vísað frá
með jafnvægislyf. Eitt skipti þegar
ég kom upp á geðdeild þá var ég
kominn með svo mikla sýkingu
í augun að það draup gröftur úr
þeim. Þá hafði ég fengið sýkingu
í ennisholurnar sem leiddi upp í
augu. Þá var ég að nota og í hvert
skipti sem ég fékk mér þá draup
gröftur úr augunum á mér og ég sá
ekkert, ég skreið bara um og blind-
aðist alveg. Svo hálftíma seinna
þegar verkurinn fór að minnka þá
fékk ég mér aftur þrátt fyrir að ég
vissi alveg að verkurinn kæmi aft-
ur. Geðveikin var það mikil að ég
gat ekki hætt en ég gat samt ekki
tekið í nefið því það var svo mik-
il sýking í andlitinu. Um leið og
það fór þá fékk ég mér aftur og það
sýnir bara hvað maður er sjúkur.“
Að berjast við fíknisjúkdóm á
hverjum degi ásamt því að vera
þriggja barna fjölskyldufaðir get-
ur tekið mikið á en Reynir þakkar
konu sinni og dætrum fyrir þolin-
mæðina og þrautseigjuna.
„Það er auðvitað best í ver-
öldinni að vera fjölskyldufaðir en
oft er þetta bara ógeðslega erfitt,“
segir Reynir. „Ég er að vinna frá
hálf átta til sex á daginn en ég á
frábæra konu og hún er búin að
bjarga mér. Ég hef alltaf sagt við
fólk sem leitar til mín á snappinu,
sem á börn í neyslu, að það eigi
alltaf að gefa börnunum séns. Því
það eiga allir skilið séns. Ég vil til
dæmis meina að það hafi bjargað
lífi mínu að hafa Sólveigu hérna
ennþá og vinnuna mína. Það er
oft ótrúlega erfitt að reyna að vera
edrú, fara á fundi og hjálpa fólki,
með þrjú börn, og stundum þarf
ég bara að fara út. En ég er vilja-
sterkur og ég held að á einhverjum
tímapunkti þá nái maður þessu.
Sumir fara í eina meðferð á meðan
aðrir fara í nítján. Svo bara kemur
þetta, maður lærir eitthvað í hverri
meðferð.
Gylfaflöt 6 - 8
S. 587 - 6688
fanntofell.is
BORÐPLÖTUR
& SÓLBEKKIR
„Ég fór að
reykja upp-
steypt kókaín, í
rauninni krakk.