Morgunblaðið - 12.01.2019, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. JANÚAR 2019
✝ Hulda Steins-dóttir fæddist
á Hring í Stíflu í
Skagafirði 4. febr-
úar 1927. Hún lést
á Skjóli 13. desem-
ber 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Elínbjörg Hjálm-
arsdóttir og Steinn
Jónsson, sem bæði
eru látin. Eftirlif-
andi systkini Huldu eru Regína,
Jóhann og Sigrún, en Ingólfur,
Jón, Fanney, Sigurjón og
Hreinn eru látin.
Eiginmaður Huldu var Hilm-
ar Steinólfsson bifreiðastjóri
frá Fáskrúðsfirði, sem lést í árs-
byrjun 2008. Hann var sonur
hjónanna Sigurborgar Jóns-
dóttur og Steinólfs Benedikts-
sonar.
Hilmar og Hulda stofnuðu
heimili á Siglufirði og áttu þar
heima uns þau fluttust til
Reykjavíkur árið 1983.
Börn Huldu og Hilmars eru:
1) Sigurður Gunnar, f. 1951,
kona hans er Jónína S. Gunn-
arsdóttir. Börn þeirra eru
við Barna- og gagnfræðaskól-
ann á kirkjuloftinu á Siglufirði,
fór í Húsmæðraskólann Ósk á
Ísafirði en henni var létt um
nám og hefði vel sómt sér á
langskólabekk. Eftir að hún
flutti til Reykjavíkur lagði hún
fyrir sig tungumálanám við
Menntaskólann við Hamrahlíð.
Hulda veiktist í nóvember
1955 af lömunarveiki sem setti
mark sitt á hana æ síðan. Hún
vann úti eftir sem áður, sinnti
börnum, heimili og tengda-
móður sinni, Sigurborgu, sem
alla tíð bjó á heimili Huldu og
Hilmars. Hulda lagði drjúgan
skerf af mörkum til félagsmála.
Hún var ein af stofnendum
Sjálfsbjargar árið 1958.
Hulda ferðaðist mikið og
sótti fundi og ráðstefnur á veg-
um Sjálfsbjargar. Eftir Huldu
eru fjölda blaðagreina og skrif
um félagasamtök fatlaðra og
heilbrigðismál. Á Siglufirði
starfaði hún um árabil á skrif-
stofu Sjúkrahússins og rak
sjúkrasamlagið þar í bæ um
langt skeið. Þau hjónin stofnuðu
flutningafyrirtæki, Vöruflutn-
inga Hilmars Steinólfssonar hf.,
árið 1957 og ráku það um ára-
tuga skeið uns þau fluttu suður.
Útför Huldu fór fram 21.
desember 2018.
Hulda Hrönn,
Þórður Már, Grét-
ar Ingi, Gunnar
Rafn og Hilmar
Smári. 2) Sigur-
borg Jóna, f. 1955, í
sambúð með Ara
Má Torfasyni. Syn-
ir hennar eru Hilm-
ar, sem lést 2010,
og Árni Þór. 3)
Elínborg, f. 1958,
maður hennar er
Magnús Pétursson. Börn þeirra
eru Valur Ingvi, Sigríður
Selma, Brynjar Helgi og Arnar
Bjarki. 4) Iðunn Ása, f. 1961.
Börn hennar eru Ásta Huld,
Hjördís Gígja og Hreinn Orri.
Barnabörn Huldu og Hilmars
eru 14 talsins, barnabarna-
börnin 21 og eitt barnabarna-
barnabarn.
Hulda fór níu ára gömul í
fóstur til hjónanna Sigríðar
Pálsdóttur og Gunnars Ás-
grímssonar á Siglufirði en þau
átti Hulda að alla tíð meðan þau
lifðu. Hulda fór ung að vinna
fyrir sér, saltaði síld og vann við
skrifstofustörf í Kaupfélaginu á
Siglufirði. Hún stundaði nám
Þú ert gull og gersemi
góða besta mamma mín.
Dyggðir þínar dásami
eilíflega dóttir þín.
Vandvirkni og vinnusemi
væntumþykja úr augum skín
Hugrekki og hugulsemi
og huggun þegar hún er brýn.
Þrautseigja og þolinmæði
– kostir sem að prýða þig.
Bjölluhlátur, birtuljómi,
barlóm lætur eiga sig.
Trygglynd, trú, já algjört æði.
Takk fyrir að eiga mig.
(Höf. Anna Þóra)
Þín dóttir,
Jóna.
Margs ber að minnast og
margt ber að þakka. Hulda var
frænkan með stóru f-i. Fyrir
litla stelpu á Siglufirði var það
eins og að vera í ævintýri að
vera á Suðurgötunni heima hjá
Huldu og Hilmari.
Þau ráku stórt flutninga-
fyrirtæki og alltaf margt fólk
og eitthvað nýtt að gerast.
Að vera með Huldu í bílnum
að rukka fyrir flutningana var
alveg toppurinn fannst mér, að
flækjast inn og út úr bílnum
um allan bæ.
„Útilegurnar“ sem mín fjöl-
skylda fór í með Huldu og
krökkunum hennar á rauða
Willys-jeppanum inn í Stíflu, en
þaðan voru pabbi minn og
Hulda, gleymast seint. Farið
var snemma að morgni með
tjald og nesti; eggjabrauð, kakó
og kaffi.
Tjaldinu var slegið upp á
Nefstaðatúninu og yfirleitt var
farið yfir í Hringslandið og þá
var keyrt yfir ána sem Hulda
gerði eins og hún hefði aldrei
gert annað.
Fljótaferðirnar enduðu svo á
að farið var í heimsókn á Ný-
rækt.
Ekki má gleyma ferðalögun-
um sem ég fór með henni í, til
Akureyrar, Húsavíkur, í Mý-
vatnsveit og Grímsey svo eitt-
hvað sé nefnt, að ógleymdri
ferðinni til Noregs með Sjálfs-
björg. Þarna var gaman hjá
okkur frænkunum.
Svo fluttu Hulda og Hilmar
suður og þá fækkaði samveru-
stundunum í bili. Þegar ég fór
til Reykjavíkur í skóla 1985 var
það auðvitað frænka sem redd-
aði mér húsaskjóli þann vetur-
inn.
Þegar ég var sjálf komin
með heimili hér fyrir sunnan lá
leiðin oft í Álandið, Hraunbæ-
inn og nú síðast á Skjól sem
hún var til heimilis síðustu
fjögur árin.
Elsku frænka, takk fyrir
hvað þú varst alltaf yndislega
góð við mig og nenntir að leyfa
mér að skottast með þér.
Hvíldu í friði.
Hér við íshaf byggð var borin
bærinn okkar Siglufjörður.
Inn í fjöllin skarpt var skorinn
Skaparinn af höndum gjörður.
Til að veita skjól frá skaða
skipunum á norðurslóðum.
Sem að báru guma glaða
gull er fundu í hafsins sjóðum.
Hér er skjól og hér er ylur
hvarf þó ís að ströndum renni.
Þó að hamist hörku bylur
hlýju samt hið innra kenni.
Fólkið sem að byggir bæinn
bestu lofgjörð honum syngur.
Um að bæti öllum haginn
eitt að vera Siglfirðingur.
(Bjarki Árnason)
Þín
Elínbjörg.
Hulda Steinsdóttir
✝ SigurjónGuðni Ingvars-
son fæddist á Eski-
firði 20. apríl 1931.
Hann lést í Huldu-
hlíð, heimili aldr-
aðra á Eskifirði,
25. desember 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
urjóna Jóhanna
Júlíusdóttir, f. á
Hofi í Hjaltadal,
Skagafirði, 22.12. 1912, d. á
Eskifirði 20.1. 2009, húsmóðir
og verkakona, og Ingvar Guð-
mundur Jónasson, f. á Eskifirði
27.9. 1909, d. á Akureyri 22.5.
1985, sjómaður og verkamaður.
Sigurjón Guðni var elstur af
níu systkinum. Hin eru: Mar-
grét Aðalbjörg, f. 3.11. 1932,
maki Blængur Grímsson, lát-
inn. Þau eiga fimm börn. Rafn,
f. 5.3. 1935, d. 19.5. 2014. Barn-
laus. Eygló, f. 11.9. 1937, d. 7.7.
1940. Eymar Yngvi, f. 20.7.
1941, maki Guðrún Sigríður
Gísladóttir. Þau eiga tvö börn.
Eygló Halla, f. 22.7. 1943, maki
Guðmundur Guðmundsson. Þau
eiga fimm börn. Kolbrún Ásta,
f. 24.8. 1949, maki Rögnvaldur
Reynisson. Þau eiga tvö börn.
Páll Geir, f. 13.2. 1951. Hann á
bát frá Eskifirði. Þar með hófst
sjómennskuferill Sigurjóns.
Eftir þetta var hann að mestu
til sjós vítt og breitt um landið
það sem eftir var starfs-
ævinnar. Fyrst sem háseti, en
síðar sem vélstjóri eftir að
hann tók minna mótorista-
námskeiðið á vegum Fiski-
félagsins sem haldið var á Eski-
firði, þá rúmlega 17 ára. Hann
fór síðar á meira mótorista-
námskeiðið í Vélskólanum í
Reykjavík, en lauk ekki því
námi.
Sigurjón var aðallega á fiski-
skipum af ýmsum stærðum og
gerðum, m.a. á fyrsta skuttog-
ara Eskfirðinga, Hólmatindi,
en síðar einnig á flutningaskip-
inu Eddunni í millilandasigling-
um.
Á milli úthalda vann hann
ýmsa tilfallandi fisk- og verka-
mannavinnu í landi, en felldi
sig samt aldrei við landvinnu til
lengdar og leitaði alltaf aftur
út á sjóinn. Hann dvaldi yfir-
leitt heima í foreldrahúsum
þegar hann var ekki til sjós eða
í vinnu annars staðar á landinu.
Nokkur slys á lífsleiðinni
urðu til þess að Sigurjón varð
um síðir að hætta til sjós og síð-
an alveg að vinna.
Hann fluttist því árið 1993 á
Hulduhlíð, heimili aldraðra á
Eskifirði, þar sem hann lést.
Útför Sigurjóns Guðna fer
fram frá Eskifjarðarkirkju í
dag, 12. janúar 2019, og hefst
athöfnin klukkan 14.
eitt barn. Ómar
Grétar, f. 13.2.
1954, maki Stein-
unn Jónasdóttir.
Þau eiga tvö börn.
Sigurjón Guðni
var ókvæntur og
barnlaus.
Sigurjón Guðni
fæddist á Brekku á
Eskifirði, heimili
föðurforeldra
sinna, en bjó síðan
fyrstu árin ýmist á Eskifirði,
Akureyri eða Dalvík með for-
eldrum sínum, en Ingvar faðir
hans var sjómaður á fiskibátum
sem stunduðu síldveiðar á
sumrin og gerðu út frá þessum
stöðum ásamt frá Siglufirði.
Fjölskyldan settist svo að á
Eskifirði haustið 1933.
Fyrir fermingu var Sigurjón
í sveit í tæp tvö ár hjá Sigrúnu
móðursystur sinni og Dúdda
manni hennar á Syðra-
Skörðugili í Skagafirði, en
flutti svo heim á Eskifjörð og
fermdist þar.
Sumarið eftir ferminguna og
fram á næsta vor vann Sigur-
jón í versluninni Verðanda á
Eskifirði, en eftir það réðst
hann sem „hálfdrættingur“ á
móti öðrum unglingi á síldar-
Það eina sem víst er í okkar
jarðneska lífi er það að eitt sinn
skal hver maður deyja. Síðastliðna
jólanótt kom röðin svo að okkar
hjartkæra elsta bróður, Sigurjóni
Guðna, eða Sjonna, eins og hann
var oftast kallaður.
Hann veiktist skömmu fyrir jól-
in og dró fljótt af honum. Starfs-
fólk Hulduhlíðar, heimilis Sjonna
síðustu 25 árin, var búið að vara
okkur systkinin við að það gæti
brugðið til beggja vona með hann.
Samt kom andlátsfregnin síðan
einhvern veginn ónotalega á
óvart, þótt við hefðum átt von á
henni undir niðri.
Sjonni var orðinn háaldraður,
tæplega 87 ára gamall, orðinn
nánast alveg ósjálfbjarga í hjóla-
stól og þurfti aðstoð við öll hin
helstu daglegu lífsverk. Hann var
heyrnarlaus í ofanálag og gat eða
vildi helst ekki tala síðustu árin.
Hættur að þekkja eða virða flest
okkur systkini sín viðlits.
Það var sárt að horfa upp á
Sjonna bróður verða svona eftir að
hafa upplifað hann fyrr á ævinni
sem hinn kraftmikla og skemmti-
lega „sjóara“ og „sjarmör“ sem
gat haldið uppi fjöri og stuði hvar
sem hann kom, þegar hann vildi
það við hafa. En svo gat hann ver-
ið frekar fúll þess á milli.
Á sínum yngri árum var hann
með flott örmjótt og vel snyrt yfir-
vararskegg eins og Hollywood-
leikarar þess tíma. Hann gerði
líka „íðí“ að líta vel út, þegar hann
„sjænaði“ sig upp eftir langar og
strembnar vertíðir á sjó hér og
þar um landið – fyrir sunnan, vest-
an, norðan, austan og í Norður-
sjónum. Þá var slett úr klaufunum
og lífinu lifað.
Það var líka oft glatt á hjalla
heima í „Kotinu“ þegar hann og
hinir eldri bræðurnir, sjóararnir,
komu heim eftir löng úthöld og
sögðu sögur af sjómennskunni og
ýmsum ævintýrum og uppákom-
um sem þeir lentu í. Og þá var
Sjonni yfirleitt miðpunkturinn,
mælskastur, fyndnastur og flott-
astur, og hló svo mest sjálfur að
öllu saman.
En það var samt eitt sem
Sjonni, vélstjórinn og sjóarinn víð-
förli, þoldi alls ekki. Það var ef
fannst hár eða eitthvað álíka í
matnum, það gat alveg farið með
hann. Þetta uppgötvaði einn af
bræðrunum úr yngri hópi syst-
kinanna og átti það til að stríða
elsta bróður sínum með þessu –
þóttist finna hár á diskinum
sínum. Og þar með lét Sjonni sig
hverfa. Þetta var ekki fallega gert,
sérstaklega ef eitthvað gott var að
borða hjá mömmu.
Sjonni var mikil lestrarhestur
og hafði sérstaklega gaman af að
lesa bækur um sögulega atburði,
sögur af norrænum og enskum
konungsættum og einnig um
Grikki og Rómverja. Þetta gat
hann svo þulið upp úr sér fyrir þá
sem heyra vildu. Einnig hafði
hann mjög gaman af að ferðast,
sérstaklega til útlanda. Gerði
hann töluvert af því þegar tæki-
færi gáfust til.
Sjonna auðnaðist ekki að safna
miklum veraldlegum auði um æv-
ina og hefur ýmsa fjöruna sopið í
gegnum tíðina, sem varð að lokum
til þess að hann þurfti að fara á
hjúkrunarheimili miklu fyrr en
ella.
Við systkinin minnumst Sjonna
bróður af miklum hlýhug og virð-
ingu og vonum að hann sigli nú um
á nýjum og glæstum fleyjum í
betri heimum.
Guð blessi minningu hans.
Fyrir hönd systkinanna,
Ómar Grétar.
Sigurjón Guðni
Ingvarsson
Móðir mín
kvaddi lífið upp úr
miðnætti aðfara-
nótt gamlársdags.
Hún fékk hægt andlát. Við vor-
um hjá henni nokkur úr nán-
ustu fjölskyldu. Sjálf var hún
reiðubúin að kveðja, hafði um
skamma hríð tekist á við
ágengt krabbamein. Frá upp-
hafi tók hún því af miklu æðru-
leysi, hún hvíldi í sinni bjarg-
föstu trú um „endurfund allra
sem unnast í hinu eilífa dýrðar-
ríki“.
Hafði orð um það að hún
væri spennt að sjá hvernig um-
horfs væri þarna handan hinna
miklu vatnaskila lífs og dauða.
Frá því hún kvaddi hefur
hún verið mér ofar í huga en
gjarnan var meðan hún var enn
lífs. Þetta hefur eiginlega verið
Ingibjörg
Þorsteinsdóttir
✝ Ingibjörg Þor-steinsdóttir
fæddist 10. nóv-
ember 1937. Hún
lést 31. desember
2018. Útför Ingi-
bjargar fór fram
10. janúar 2019.
tími eins konar
endurmats og
skoðunar á því úr
hverju maður sjálf-
ur er gerður.
Hvaðan maður er.
Vissulega tengist
hún mörgum dýr-
mætum minningum
mínum en samt er
þarna eitthvað
meira en það.
Vissulega voru þau
foreldrar okkar bæði samhent í
því að vera vakin og sofin yfir
velferð okkar systkinanna.
Studdu í hvívetna og hvöttu til
menntunar og voru þannig
dyggir bakhjarlar sem alltaf
var vitund um, langt fram á
fullorðinsár.
Ég finn samt að það sem
tengir mig við mömmu stendur
á einhvern hátt enn dýpri rót-
um í sálarlífi mínu. Við vorum
ekki alltaf sammála um allt og
litum ýmis málefni líðandi
stundar misjöfnum augum.
Þannig vorum við alls ekki eins
á öllum sviðum.
Þótt ég muni það ekki sjálfur
þá veit ég að þegar ég fæddist
var mér tekið fagnandi af henni
og föður mínum og fjölskyld-
unni allri.
Ég veit að ég fékk alla þá ást
og umhyggju sem mögulegt var
að veita einu barni. Tilfinning
fyrir þessu hefur með einhverj-
um hætti búið í vitund minni
alla tíð. Þessi skilyrðislausa
umhyggja og ást hefur á ein-
hvern hátt orðið grunnur að
grundvallartrausti. Eitthvað
sem hefur að ég held orðið lyk-
ill að minni lífshamingju, getu
til þess sjálfur að gefa og
þiggja og treysta. Ég finn að
þannig hefur móðir mín gefið
mér það dýrmætasta sem ég á
og gætt mig því sem mestu
varðar í fari mínu.
Guð blessi minningu hennar,
megi fyrirheit Drottins á henni
rætast.
Eiríkur Jóhannsson.
Ekki hefðum við gert okkur
það í hugarlund í afmælis-
kaffinu í Breiðvangi fyrir
tveimur mánuðum að nú vær-
um við að skrifa þessa minning-
argrein um hana ömmu Ingu.
Þó að sárt sé að kveðja erum
við þakklátar fyrir að hafa
fengið að eiga dýrmætar stund-
ir saman síðustu vikurnar á
líknardeildinni.
Við minnumst ekki síður
allra góðu stundanna á síðustu
árum. Það var svo gott að koma
til ömmu á Breiðvanginn og
bara spjalla eða stússa eitthvað
saman. Þrátt fyrir kynslóðabil-
ið var hægt að ræða við hana
um allt milli himins og jarðar.
Amma var einstaklega hjarta-
hlý manneskja og var vænt-
umþykja hennar í okkar garð
áþreifanleg.
Hún kom fram við alla af
einskærri vinsemd, hvort sem
um var að ræða ættingja, vini
eða ókunnuga.
Þegar við hugsum um sam-
skipti okkar við ömmu í æsku
koma meðal annars upp í hug-
ann „Doddasögurnar“ sem hún
samdi fyrir okkur, leiðangrar
okkar á músaslóðir og blóma-
skoðanir.
Hina hversdagslegustu hluti
gat amma gert ævintýralega í
huga okkar. Alltaf kom hún
fram við okkur af mikilli þolin-
mæði og rólyndi, sama hvað á
bjátaði, og má segja að það hafi
einkennt hana í öllu til síðasta
dags.
Við kveðjum ömmu Ingu
með söknuð í hjarta en teljum
okkur samt heppnar að hafa
fengið að hafa þessa yndislegu
konu í lífi okkar og munum við
reyna að taka hennar hugsun-
arhátt og framkomu til fyrir-
myndar á okkar æviskeiði.
Fanney Margrét og Sóley
Sara Eiríksdætur.
Hver er vilji þinn varðandi skipulag og fyrirkomulag
útfarar, þ.e. hinsti vilji. Við bjóðum þér til samtals um
það sem er þér mikilvægast við lífslok þín. Viljayfirlýsing
þín verður eftirlifendum mikilvægt leiðarljós. Samtalið
og varðveisla upplýsinga er þér að kostnaðarlausu.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Elín Sigrún Jónsdóttir,
lögfræðingur
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Vesturhlíð 9, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is