Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Síða 89

L ó ð r é t t h r e y f i n g
TMM 2013 · 3 89
kom skyndilega að skurðarlínunni og hvarf út í eyðimörkina fyrir ofan.
Hann sneri aldrei aftur til okkar. Alltaf þegar við minnumst hans fellur á
dauðaþögn. Ég skynjaði ótta okkar allra.
Mannfólkið kom aldrei niður til okkar neðanjarðar en engu að síður
fengum við alls konar upplýsingar frá hinum dauðlegu verum fyrir ofan
okkur. Ég veit ekki eftir hvaða leiðum þessar upplýsingar komu. Sagt er að
þetta hafi allt verið mjög dularfullt og að það hefði eitthvað með líkams-
byggingu okkar að gera. Ég er meðalstór og venjulegur einstaklingur af
okkar tegund. Eins og allir aðrir gref ég í jörðina á hverjum degi og læt frá
mér minn úrgang. Það er mín mesta sæla í lífinu að minnast forfeðra okkar.
En þegar ég sef dreymir mig undarlega. Mig dreymir að ég sjái fólk; mig
dreymir að ég sjái himininn yfir því. Mannfólkið er duglegt að hreyfa sig.
Það virðist úfið viðkomu. Ég öfunda það gríðarlega af vel byggðum útlimum
sínum því neðanjarðar hafa útlimir okkar visnað. Við hreyfum okkur öll úr
stað með því að rugga okkur og snúa. Húð okkar er orðin of mjúk og særist
auðveldlega.
Við segjum þetta um mannfólkið:
„Ef þið nálgist mörk gula sandsins þá má heyra kúabjöllu gjalla: þetta er
það sem afi okkar sagði okkur. En ég vil ekki fara á slíkan stað.“
„Manneskjurnar tímgast allt of hratt: sagt er að fjöldi þeirra sé gríðarlegur.
Þær hafa neytt allra matvæla jarðarinnar og nú eta þær sandinn gula. Þetta
er skelfilegt.“
„Ef við hugsum ekki um himininn og fólkið á jörðinni, þýðir það þá ekki
á endanum að þetta tvennt sé ekki til? Af nógu er að taka með minningar
okkar og þekkingu um þetta. Það er tilgangslaust að kanna heiminn áfram.“
„Guli sandurinn uppi yfir okkur er meira en tíu metra djúpur. Hann er
líkastur hjara veraldar fyrir þau okkar sem búa í moldinni sem er hlý og rök
og djúp. Ég hef verið við mörkin og fundið þrána til að þrýstast upp á við.
Oft á tíðum hugsa ég til þess.“
Konungsríki svörtu jarðarinnar okkar hefur ekki alltaf verið til. Það kom
ekki til fyrr en seinna. Elstu forfeður okkar hafa heldur ekki alltaf verið til.
Þeir komu ekki heldur til fyrr en síðar. Og þess vegna erum við hér. Stundum
hugsa ég að eitthvert okkar ætti að taka áhættu. Fyrst við urðum til úr engu
ætti það að vera skylda okkar að taka áhættu.“
„Ég vil líka taka áhættu. Nýlega tók ég upp á því að fasta. Ég hata líkama
minn sem er sveittur og rakur og háll. Ég vil breytast. Ég fyllist skelfingu í
hvert sinn sem mér verður hugsað til gula sandsins sem er nokkurra tuga
metra djúpur. En því skelfdari sem ég verð því ákafari verður löngunin til að
fara á þennan stað. Þar myndi ég örugglega alveg tapa áttum. Kannski næði
ég einungis áttum útfrá þyngdarlögmálinu. En myndi þyngdarlögmálið
breytast á slíkum stað? Ég er síður en svo í rónni.“
„Við munum alla sögu okkar og allar frásagnirnar. Af hverju höfum við
bara gleymt afa okkar með langa gogginn? Mér finnst hann alltaf vera á lífi