Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Qupperneq 94

C a n X u e
94 TMM 2013 · 3
Ekki leið á löngu uns eitthvað gerðist: á meðan ég gróf upp á við fór skyndilega
af stað skriða. Það var þó ekki fyrr en eftir á sem það varð niðurstaða mín að
þetta væri skriða. Þegar þetta gerðist áttaði ég mig á því að ég væri að falla
og ég vissi ekki hvert ég hafði fallið. Ég man að í fyrstu var ég spenntur og
heyrði óljóst hávaða eins og talað er um í fornum sögnum: hljóðið frá fólkinu
fyrir ofan sem var að safnast saman til að syngja og dansa. Á meðan á þessu
stóð hugsaði ég, hvernig getur verið samkoma í eyðimörkinni? Kannski var
svo ekki eyðimörk yfir okkur eftir allt saman? Svörtu hlutirnir tveir fyrir
ofan mig hleyptu núna ljósinu í gegn fyrir alvöru. Ég tala hér einungis um
niðurstöðu mína því ég áttaði mig ekki á þessu. Ljósið var hvorki bleikt né
gult eða appelsínugult. Hljómarnir frá undirspilinu urðu sífellt sterkari og
ég varð sífellt spenntari. Ég neytti allra krafta til að ýta upp á við … og þá
féll skriðan.
Ég var alveg ráðalaus því að ég var viss um að ég hefði fallið þangað sem ég
var áður en ég tók upp lóðréttu hreyfinguna. En löng stund leið og hvarvetna
í kringum mig ríkti kyrrð. Var annað konungsríki undir eyðimörkinni,
konungsríki dauðans? Það var mjög þurrt hérna og jörðin ekki lengur svört.
Allt í einu skildi ég það: þetta var ekki jörðin heldur sandur! Alveg rétt. Þetta
var sandur án sköpulags! Ég hafði greinilega fallið niður svo að ég hugsaði
hvernig ég hefði getað lent á svona stað. Hafði þyngdarlögmálið breytt um
stefnu? Ég vildi ekki hugsa of mikið um þetta. Ég varð að taka til starfa eins
fljótt og hægt var því að vinnan ein gat gert mér létt í skapi með stöðugu
sjálfsöryggi.
Ég tók að grafa upp á við – enn með lóðréttu hreyfingunni. Í eyðimörkinni
var hreyfing allt öðruvísi en hreyfing í jörðinni. Í jörðinni getur maður
fundið slóðina sem hreyfingin skilur eftir sig. En þessi vægðarlausi sandur
kaffærði allt. Það var ekki hægt að skilja neitt eftir og því gat maður ekki
dæmt um stefnuna sem hreyfingin tók. Miðað við núverandi lífsstíl minn
var lóðrétt hreyfing auðvitað hið besta mál, því innri líkaminn var stilltur
á þyngdarlögmálið. Á meðan þessu hélt fram fann ég að þessi vinna varð
erfiðari og strangari en áður. Og ég var að éta sand: allt bragð var útilokað.
Ég át hann til þess eins að fylla magann. Ég var þaninn af því ég var hræddur
um að tapa áttum fyrir slysni. Ég varð að halda athyglinni við skynjun mína
á þyngdarlögmálinu: það var eina leiðin til að halda mér á lóðréttu brautinni.
Þessi sandur myndi líkast til kyrkja alla mína skynjun. Ég vissi ekki lengur
hvort ég hreyfðist eða ekki. Og þannig rénuðu tilfinningar mínar innra með
mér. Það var engin slóð lengur, hvað þá útskurðurinn, heldur bara iðrin sjálf
sem slógu veikt en einnig daufir ljósglampar í heila mínum.
Og þannig engdist ég í sömu sporunum eða mjakaðist ég upp? Eða sökk
niður? Var ég fær um að fastsetja þetta? Auðvitað ekki. Af og til þandi ég
mig út og herpti mig svo saman en með þessu taldi ég mig hreyfast upp.
Vitaskuld var mótstaða sandsins ekki næstum því jafn mikil og jarðarinnar
en það gerði mig órólegan að mótstaðan var minni. Ef maður getur hvergi