Morgunblaðið - 04.04.2019, Blaðsíða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. APRÍL 2019
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Sigrún Óskarsdóttir,
guðfræðingur
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Vesturhlíð 9, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
✝ BerglindMagnúsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 21. maí 1958.
Hún lést á líknar-
deild Landspít-
alans í Kópavogi
25. mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Einarsson, f. 10.
mars 1939, d. 9.
ágúst 2012, og
Guðrún Bára Jónsdóttir, f. 10.
febrúar 1940, d. 9. desember
2004. Systkini Berglindar eru:
Svava Lilja, f. 23. júlí 1959,
Jón Orri, f. 18. júní 1964,
Magnús Heimir, f. 21. desem-
ber 1967, d. 10. maí 1968, og
Magnús Ýmir, f. 19. febrúar
1970.
Berglind var gift Baldri
Arasyni, f. 16. maí 1954, d. 16.
júlí 2017. Börn þeirra eru þrjú:
1) Heimir, f. 5. janúar 1977,
hans börn eru Hul-
dís, f. 26. septem-
ber 2003, barns-
móðir Bryndís
Brynjólfsdóttir, og
Ingvar Emil, f. 9.
júní 2011, barns-
móðir Erna Hanna
Ásbjörnsdóttir. 2)
Sigríður Hafdís, f.
15. nóvember
1977, hennar mað-
ur er Hlynur
Hringsson, þeirra börn eru
Viggó, f. 10. ágúst 2004 og
Eva f. 1. ágúst 2007. 3) Bára, f.
14. mars 1985.
Berglind ólst upp í Reykja-
vík og á Hvammstanga. Lengst
af bjó hún á Hvammstanga og
starfaði við verslunar- og
skrifstofustörf. Síðustu árin
bjó hún í Noregi.
Útför hennar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 4.
apríl 2019, klukkan 13.
Elsku mamma mín. Ég veit
ekki hvort ég hef sagt það nógu
oft hvað ég elska þig mikið. Ég
væri ekki sú sem ég er í dag ef
þú hefðir ekki verið til staðar.
Skipulagið og hreinlætið í
kringum þig var alltaf til fyrir-
myndar og ég vonaði alltaf að
ég yrði eins skipulögð og þú en
það er erfitt að komast í þín
spor.
Þú varst með svo sterka
réttlætiskennd og lést ekki
misrétti yfir aðra ganga og þú
varst alltaf tilbúin að hjálpa.
Fyrir ári varstu á Íslandi í
fermingu barnabarns þíns og
ekkert var að, hálfum mánuði
seinna varstu orðin veik. Bar-
áttan hófst og þú tókst hana
eins og þér einni var lagið, á
hörkunni.
Þetta var ekki langur tími.
Elsku mamma, það er svo
skrítið að hugsa til þess að þú
sért farin og ég sjái þig aldrei
meir, minningarnar eru dýr-
mætar. Ég er þakklát og hepp-
in að hafa eignast þig sem
mömmu.
Nú ertu komin til pabba í
sumarlandið, knúsaðu hann frá
mér.
Þín
Hafdís.
Mér hefur alltaf fundist
Berglind vera eins og systir
mín en ekki systurdóttir, enda
var hún bara níu árum yngri en
ég og kom norður til Hvamms-
tanga nýfædd og var hjá
mömmu og pabba í vöggu á
meðan foreldrarnir fóru í ferða-
lag til útlanda.
Frá því að Berglind var
nokkurra ára átti hún heima á
Hvammstanga, fyrst í sama
húsi og ég þannig að kynnin
voru mjög náin frá fyrstu tíð.
Berglind og Baldur voru afar
ung þegar þau byrjuðu að vera
saman, samheldin og dugleg,
byggðu sér hús tvisvar á
Hvammstanga og sumarbústað
hér syðra.
Leiðir okkar lágu oftast sam-
an, fyrst sem börn og unglingar
og síðar þegar þau fluttu til
Reykjavíkur, voru kynnin
nærri daglegur samgangur.
Fyrir nokkrum árum fluttu
þau til Noregs eins og svo
margir gerðu eftir hrun, hið
sorglega er að þau komu bæði
aftur til Íslands til að deyja,
fyrst Baldur 2017 og hún um
síðustu áramót.
Elsku Heimir, Hafdís, Bára
og aðrir aðstandendur, mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Berglind mín, takk fyrir all-
ar ljúfu og skemmtilegu stund-
irnar og ferðalögin, óskandi
væri að við gætum hist seinna á
enda veraldarinnar.
Þín frænka og vinkona,
Ástríður
(Ásta).
Berglind
Magnúsdóttir
✝ Þóra S. Gunn-arsdóttir fædd-
ist á Grundarlandi
í Unadal 20. mars
1937. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Hlévangi í
Keflavík 22. mars
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Gunnar
Guðjón Stefánsson,
f. 15. október 1911,
d. 9. maí 2002, og Rósa Bjarn-
ey Sveinsdóttir, f. 13. mars
1916, d. 17. ágúst 1994. Syst-
kini Þóru eru: Bjarni Sverrir, f.
20. ágúst 1939, Guðlaug Guð-
rún, f. 19. ágúst 1942, Loftur
Rögnvalds, f. 13. mars 1945,
Stefán Sveinn, f. 23. ágúst
1946, Ásdís, f. 23. september
11. júní 1998. Stjúpbörn Gunn-
ars eru þau Kolfinna, Víðir og
Björn. 2) Stefanía Helga, f. 15.
febrúar 1964, eiginmaður
hennar er Birgir Guðnason, f.
8. september 1947. Þau eiga
tvo syni: Garðar, f. 7. maí 1987,
sambýliskona hans er Lovísa
Kjartansdóttir, þau eiga soninn
Magnús, f. 15. nóvember 2018,
fyrir átti Garðar synina Gunn-
ar Gauta og Steinar Aron, f.
11. apríl 2012, og Davíð, f. 24.
janúar 1994, sambýliskona hans
er Alexandra Högnadóttir.
Stjúpbörn Stefaníu eru Halla,
Heimir og Arndís.
Þóra fór ung úr foreldra-
húsum og flutti til Reykjavíkur.
Þar vann hún mestmegnis fyrir
sér við umönnunarstörf. Um
tvítugt fór hún í nám við hús-
mæðraskólann á Löngumýri í
Skagafirði. Eftir að Þóra og
Garðar stofnuðu fjölskyldu var
hún lengst af heimavinnandi.
Útförin fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 4. apríl
2019, klukkan 13.
1947, d. 18. júlí
2017, og Jóna
Rósa, f. 30. júní
1950, d. 23. júlí
1951.
Þóra giftist 2.
september 1961
Garðari Sæberg
Ólafssyni Schram
frá Reykjavík, f.
19. febrúar 1932,
d. 19. júlí 1999.
Börn þeirra eru: 1)
Gunnar Ólafur, f. 12. október
1962, eiginkona hans er Ellisif
Tinna Víðisdóttir. Gunnar á
fyrir tvö börn: Önnu Þóru, f. 2.
desember 1986, sambýlismaður
hennar er Aðalsteinn K. Gunn-
arsson og eiga þau soninn Al-
exander Reinhart, f. 13. nóvem-
ber 2018, og Gunnar Inga, f.
Tengdamóðir okkar er látin
og sorgin hefur sveipað heimili
okkar hulu sinni. Minningarnar
leita á hugann, hver af annarri.
Þetta eru eins og margar stutt-
myndir sem saman mynda eina
heild og úr verður ein manns-
ævi, ævi Þóru.
Ein af þeim minningum er af
lágvaxinni konu, standandi á
tröppunum á Baugholtinu, með
útbreiddan faðminn, tvístígandi
af gleði yfir að við værum komin
í heimsókn.
Önnur er úr veislu þar sem
mikið var sungið, Þóra ljómaði
eins og sól í heiði, söng með og
tók nokkur dansspor algjörlega
búin að gefa síg tónlistinni á
vald.
Enn ein minningin er af Þóru
að spila við barnabörnin, öllum
til ómældrar gleði.
Þeir sem kynntust Þóru vissu
að ekkert skipti hana meira máli
en fjölskyldan hennar og trúin,
en trúin veitti henni styrk til að
halda áfram eftir að tengdafaðir
okkar, hann Garðar, lést fyrir
rétt tæpum 20 árum.
Í dag kveðjum við Þóru í
hinsta sinn. Eftir situr minning
um góða, hjartahlýja og afar
trúrækna konu. Við kveðjum
hana með þeim tveimur erindum
úr bæninni sem hún fór svo oft
með. Minning hennar mun ávallt
lifa í hjörtum okkar.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu,
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
(Ásmundur Eiríksson)
Birgir Guðnason,
Ellisif Tinna Víðisdóttir.
Þá hefur elsku amma okkar
kvatt í síðasta skipti. Hún
sagði alltaf að við værum
börnin hennar, þar sem hún
átti svo stóran hlut í uppeldi
okkar, og það var rétt hjá
henni. Frá nokkurra mánaða
aldri vorum við á Baugholtinu
í faðmi ömmu, þar sem stjanað
var við okkur á meðan for-
eldrar okkur voru við vinnu.
Við fengum algjörlega óskipta
athygli hennar og þegar við
hugsum til baka þá var alltaf
svo gaman hjá okkur.
Hún sá til þess að okkur
vanhagaði ekki um neitt og að
maginn væri alltaf fullur. Þeg-
ar við uxum úr grasi breyttist
ekkert hjá ömmu. Þangað gát-
um við alltaf komið, fengið
innilegt knús og látið stjana
aðeins við okkur.
Hádegishléum í grunnskóla
og framhaldsskóla var gjarnan
eytt þar í mat og svo gátum
við fengið okkur smá lúr í sóf-
anum hans afa.
Alltaf var svo amma kvödd
með fingurkossi á leið út inn-
keyrsluna á Baugholtinu og sú
hefð hélst alveg til hins
síðasta, þrátt fyrir að minnið
væri aðeins farið að bresta.
Alltaf brosti hún út að eyrum,
sendi fingurkoss til baka og
veifaði. Við kvöldmat, þegar
grænar baunir voru á boð-
stólum, hafði amma mjög gam-
an af því að spyrja hvort ein-
hver borðaði ekki grænar
baunir, eða járn eins og hún
vildi kalla þær. Hún var alltaf
jafn hissa þegar einhver borð-
aði ekki grænar baunir.
Það mikilvægasta í lífi
ömmu var að börnin hennar og
barnabörn væru heilbrigð. Svo
sagði hún alltaf að það sem
hefði hjálpað sér mest í gegn-
um tíðina væri trúin og bjart-
sýnin, það er nokkuð sem við
getum öll tekið til okkar.
Við munum aldrei gleyma
hversu hlý og góð amma hefur
alltaf verið, hún vildi öllum
alltaf það besta.
Anna Þóra, Davíð, Garðar
og Gunnar Ingi.
Þóra systir er látin. Þóra
fæddist á Grundarlandi í Una-
dal 20. mars 1937. Átti þar
heima til tveggja ára aldurs en
þá fluttist hún með foreldrum
sinum á Hofsós.
Við vorum sjö systkinin og
sex af okkur komust á full-
orðinsaldur.
Eins og flest okkar systkina
fór Þóra snemma að heiman
og hennar vegur lá til Reykja-
víkur þar sem hún kynntist
manni sínum, Garðari Schram,
og eignuðust þau tvö börn,
Gunnar og Stefaníu.
Það var hennar líf og yndi að
hlúa að og hugsa um fjölskyldu
sína.
Það var henni mikil missir
þegar Garðar féll frá en hann
var hennar besti vinur og fé-
lagi, þau gerðu margt saman
og voru til að mynda dugleg að
ferðast vítt og breitt um landið.
Við Þóra fylgdumst að í
gegnum lífið þar sem fjölskyld-
ur okkar uxu og döfnuðu. Þau
komu oft til okkar Gullu í
sunnudagskaffi og iðulega hitt-
umst við í fjölskylduboðum og
þá var glatt á hjalla. Þóra var
hress og kát og gat sagt hlut-
ina með sínum hætti. Þóru
fannst gaman að hitta fólkið
sitt og rifja upp gamla tíma.
Kæra systir, takk fyrir sam-
veruna í gegnum lífið, ég veit
að Garðar bíður eftir þér við
hliðið, sé þig fyrir mér snúa
þér við og brosa til okkar hinna
því nú ertu loksins búin að fá
Garðar þinn aftur.
Mig langar að enda á fallegri
vísu sem ort var af fjölskyldu-
vini til þín þegar þú varst
tveggja ára og mamma okkar
Rósa lét mig hafa á sínum
tíma:
Hreinan jafnan blíða ber
brostir hýrt um dróttir.
Þýð í anda þykir mér
Þóra Gunnarsdóttir
Hvíl í friði.
Sverrir Gunnarsson.
Ég er svo þakklát fyrir að
hafa kynnst Þóru í byrjun árs
2017. Ég man hvernig okkar
fyrstu kynni voru. Hún tók í
báðar hendurnar á mér og tal-
aði svo fallega til mín lengi vel,
þar til Garðar kom og tók okk-
ur í sundur.
Ég sá fljótt hvað sambandið
á milli hennar og Garðars var
fallegt. Henni þótti svo óskap-
lega vænt um hann en var allt-
af að segja mér hvað hann væri
stríðinn.
Við áttum margar góðar
stundir á Hringbrautinni, þar
sem Þóra var svo oft í mat hjá
Stefaníu og Birgi og við Garðar
líka með Gunnar og Steinar.
Henni var svo annt um lang-
ömmustrákana sína og var allt-
af að biðja okkur að passa þá
vel.
Ég er líka svo þakklát fyrir
að hún náði að sjá Magnús, son
okkar Garðars, sem fæddist 15.
nóvember síðastliðinn. Hvíldu í
friði, elsku Þóra.
Lovísa Kjartansdóttir.
Þóra S.
Gunnarsdóttir
Að heilsast og kveðjast, það
er lífsins saga. En aldrei erum
við samt viðbúin því. Ég á eftir
að sakna Ellu. Við vorum
systradætur og á svipuðum
aldri.
Hún var á ýmsan hátt ekk-
ert venjuleg. Það er ekki til
önnur svona Ella, það er ég
viss um. Ella ólst upp á Reyni-
mel á yndislegu heimili, hjá
yndislegum foreldrum og
systkinum. Þetta heimili stóð
alltaf opið fyrir okkur ætt-
ingjana austan fjalls ef á þurfti
að halda, sem var oft. Ella fékk
þessi gen í arf frá foreldrum
sínum.
Eftir að ég hætti að geta
keyrt bílinn minn vegna sjón-
arinnar var hún boðin og búin
að keyra mig í borginni það
sem ég þurfti að fara og vel-
komið að gista ef ég þurfti
þess. Hún naut þess að vera
úti í náttúrunni og fara í
gönguferðir. Hún tók vel eftir
umhverfinu og dýrum sem
urðu á vegi hennar og talaði
gjarnan við þau.
Fyrir tæpum tveimur árum
fórum við saman um Vestfirð-
ina og tókum á leigu bústað í
Vatnsfirði. Þaðan keyrðum við
svo um firðina. Það var góð
ferð.
Ella tók vel eftir umhverfinu
og var sífellt að benda mér á
eitt og annað. „Sibba sérðu
þetta,“ sagði hún oft.
Einu sinni sem oftar sáum
við kind með lömb í vegkant-
inum.
Þá stoppaði Ella, skrúfaði
niður rúðuna og jarmaði. Það
kunni hún ágætlega. Viti
menn; henni var svarað með
jarmi. Þannig var hún.
Ella fór ekki troðnar slóðir í
lífinu. Ég mun geyma vestur-
ferðina og fleiri góðar minn-
ingar í huga mér um ókomna
framtíð.
Ég er viss um að nú er hún
umvafin ást og umhyggju for-
eldra, annarra ættingja og
vina.
Guð blessi þig, Ella mín.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Sigurbjörg Gísladóttir.
Elín Eygló
Steinþórsdóttir
✝ Elín Eygló Steinþórsdóttirfæddist 13. maí 1946. Hún
lést 13. mars 2019.
Útförin fór fram 29. mars
2019.
Nú er elsku Ella frænka far-
in frá okkur eftir erfið veik-
indi. Sannast hið kveðna: „á
snöggu augabragði, af skorið
verður fljótt, lit og blöð niður
lagði, líf mannlegt endar
skjótt“ (Hallgrímur Péturs-
son). Dauðinn kemur alltaf í
opna skjöldu. Það hlaðast upp
minningar, maður finnur hve
Elín Eygló hafði sterka nær-
veru. Hún var mín stóra
frænka og stundum eins og
systir. Það var margt sem við
töluðum um og gátum velt fyr-
ir okkur enda var Ella andlega
þenkjandi og hugurinn flaug
víða.
Ella var sem dæmi zen-iðk-
andi um tíma og félagi í Guð-
spekifélaginu. Oft var sem Ella
gæti fundið og séð það sem
aðrir gátu ekki.
Hún var unnandi og neyt-
andi listar og menningar og
gaman þegar við fórum saman
á tónleika.
Í gamla daga er það ljóslif-
andi þegar Dudda frænka og
stóri Steini komu austur að
Hofi til Hveragerðis á sumrin
með börnin sín fjögur, berandi
með sér höfuðborgarþytinn
ferskan og spennandi.
Á þessum árum var Elín
ballettstelpa og fylgdist vel
með nýjustu stefnum í fót-
mennt tengdum Bítlunum.
Þannig kenndi hún litlu frænku
„hippy, hippy shake“.
Ella átti eftir að verða víð-
förul og ferðast um lönd
heimsins. Það var hennar líf og
yndi og sterkt í henni að vera
leitandi og áhugasöm mann-
eskja. Ég mun alltaf vera
þakklát fyrir hve annt hún lét
sér um dætur mínar og þeirra
börn með gjafmildi og björtu
uppliti. Unglega frænka.
Guð geymi Elínu Eygló
Steinþórsdóttur og við vottum
systkinum hennar og fjölskyld-
um þeirra okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning frænku
minnar.
Sigrún Valgerður
Gestsdóttir og fjölskylda.