Morgunblaðið - 04.04.2019, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. APRÍL 2019
✝ Árni Guð-mundsson
fæddist í Reykjavík
16. desember 1931.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ 24. mars
2019.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Júlíus Júlíusson, f.
13. ágúst 1900, d.
18. mars 1986, og
Jarþrúður Bernharðsdóttir, f.
25. febrúar 1900, d. 1. maí 1988.
Systkini Árna voru sjö talsins:
Júlíus, f. 26. september 1922, d.
8. apríl 2017, Bjarnheiður, f. 9.
febrúar 1924, d. 10. júlí 1994,
Guðrún Áslaug, f. 31. október
1925, d. 24. febrúar 2019, Agnes,
f. 23. október 1926, d. 21. októ-
harðssyni, f. 28. júní 1969, dóttir
þeirra Sara Patricie, f. 26. febr-
úar 2013. 3) Þorbjörg, f. 3.
desember 1971, d. 27. desember
1977. 4) Anna Kristín, f. 31. mars
1976.
Árni ólst upp í Reykjavík og
bjó þar alla tíð. Hann hóf ungur
störf og var aðeins 14 ára gamall
þegar hann fór fyrst á sjó, árið
1956 hóf hann störf hjá Raf-
magnsveitum ríkisins við að
setja upp háspennulínur um
sveitir landsins. Seinna hóf hann
störf hjá Sindra og starfaði þar
þangað til hann hætti störfum til
að annast veika dóttur sína. Síð-
ustu starfsárin starfaði hann sem
næturvörður hjá Alþingi. Árni
var mikill áhugamaður um
bridge og tók þátt í fjölmörgum
bridgemótum.
Árni verður jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag, 4.
apríl 2019, og hefst athöfnin
klukkan 15.
ber 2014, Jórunn, f.
23. júní 1929, d. 24.
júní 1970, Anna, f.
17. október 1930, d.
29. janúar 2005, og
Bernharður, f. 17.
október 1930, d. 5.
október 2006.
25. október 1969
kvæntist Árni eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Margréti
Önnu Þórðardóttur,
f. 21. mars 1932. Foreldrar henn-
ar voru Þórður Sigurbjörnsson,
f. 27. nóvember 1907, d. 23. októ-
ber 1985, og Ragnhildur Einars-
dóttir, f. 12. júní 1909, d. 20. maí
1994. Börn Árna og Margrétar
eru: 1) Þórður, f. 25. apríl 1969,
d. 30. júlí 1969. 2) Margrét, f. 29.
ágúst 1970, gift Jóni Inga Rík-
Takk fyrir allt, elsku besti um-
hyggjusami, hlýi og yndislegi
pabbi okkar. Þú ert sá allra allra
besti.
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást
þín var.
Ó, pabbi minn, þú ávallt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn svo ástúðlegur eins og
þú.
Ó, pabbi minn, þú ætíð skildir allt.
Liðin er tíð, er leiddir þú mig lítið barn.
Brosandi blítt, þú breyttir sorg í gleði.
Ó, pabbi minn, ég dáði þína léttu lund.
Leikandi kátt, þú lékst þér á þinn hátt.
Ó, pabbi minn, hve undursamleg ást
þín var.
Æskunnar ómar ylja mér í dag.
(Þorsteinn Sveinsson)
Minning um frábæran pabba
og manneskju mun lifa, þú munt
alltaf eiga stóran part í hjörtum
okkar.
Við söknum þín og elskum.
Þínar pabbastelpur,
Margrét og Anna Kristín.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veist þú ert kominn
að vaðinu á ánni.
(Hannes Pétursson)
Nú þegar vinur minn, frændi
og vinnufélagi hefur haldið yfir
vaðið á ánni langar mig að rifja
upp okkar góðu kynni. Við erum
systrasynir, ég frá Eyrarbakka,
hann úr Reykjavík. Það var ekki
mikill samgangur milli heimila
okkar, ég þekkti ekki þennan
frænda minn. Örlögin höguðu því
svo til að Árni réðist í vinnuflokk
á vegum Rafmagnsveitna ríkisins
síðla vetrar 1956, í þeim vinnu-
flokki vann ég þá. Með okkur
tókst góð vinátta þó að við átt-
uðum okkur ekki strax á skyld-
leikanum. Árni var einstaklega
verklaginn og afbragðs „staura-
maður“, átti ekki lofthræðslu til.
Á þessum árum voru Rafmagns-
veiturnar ekki svæðisskiptar,
vinnusvæðið vítt og breitt um
landið. Gist í tjöldum, mötuneyti í
sérstökum skúr og herbergi mat-
ráðskonu þar inni af, útikamar
við læk og línu- og verkamenn
fluttir milli staða í „boddíi“ á
vörubílspalli vetur og sumar. Við
kynntumst fólki í hinum dreifðu
byggðum landsins. Í vinnubúðun-
um var ekki sími, engin dagblöð,
og útvarp aðeins í mötuneytis-
skúrnum. Á kvöldin sest við tafl-
borð eða tekið í spil, Árni var
okkar snjallastur í brids. Það er
mér sérstaklega í minni er unnið
var norður í Suður-Þingeyjar-
sýslu 1957, Bæjarsveit í Borgar-
firði og Grundarfirði 1958, Árni
var hrókur alls fagnaðar, glaðvær
og glettinn. Þegar við vorum
orðnir fjölskyldumenn fækkaði
samverustundum, en er árin
færðust yfir bar hugurinn okkur
að heiman, vaknaði löngun til
samfunda á nýjan leik, rifja upp
ljúfar minningar og ferðast sam-
an á gamlar vinnuslóðir. Fórum
fyrstu pílagrímsferðina norður
að Laxárvirkjun sumarið 1990.
Þessar ferðir voru farnar öll sum-
ur til 2011, síðan eins dags ferðir
um Suðurland og Snæfellsnes.
Árni var frábær smiður, lék allt í
höndunum á honum. Byggði fal-
legt sumarhús með eigin hendi í
Faxabúðum við Tungufljót, nutu
þau Margrét og dætur þar sum-
arblíðu og fegurðar Biskups-
tungna í mörg ár. Urðu alltaf
fagnaðarfundir er þau hjón litu
inn hjá okkur Steinunni á gras-
býlinu Klifi við Brúará. Þó að við
viljum helst muna björtu stund-
irnar í lífinu hafa þau Árni og
Margrét þurft að upplifa erfið-
leika og sorgir sem þau hafa tek-
ist á við af ótrúlegri yfirvegun.
Við Steinunn vottum Margréti,
dætrum, tengdasyni og afastelpu
okkar innilegustu samúð.
Garðar Hannesson.
Árni Guðmundsson
✝ GunnlaugBjörk Þorláks-
dóttir fæddist á Ísa-
firði 28. febrúar
1936. Hún lést 17.
mars 2019. Hún var
dóttir Þórdísar
Gunnlaugsdóttur, f.
8.1. 1914, d. 10.12.
2002, og Þorláks
Guðjónssonar, f.
7.6. 1914, d. 25.8.
1982.
Systkini hennar sammæðra:
Eiríkur Ólafur Þórðarson, f.
21.3. 1938, Jónína Helga Þórð-
ardóttir, f. 30.10. 1940, Bergljót
Þórðardóttir, f. 28.1. 1943, Ingi-
björg Þórðardóttir, f. 12.8. 1944,
d. 4.10. 1990, Katla Þórðardóttir,
f. 3.10. 1945, d. 24.11. 2017, Ingi
Þór Reyndal, f. 6.3. 1948, og
Heiðrún Bára Jóhannesdóttir, f.
31.10. 1954. Systkini samfeðra:
Brandur Þorsteinsson, f. 28.8.
1934, d. 8.12. 2012, Halldóra
Kristín Þorláksdóttir, f. 12.9.
1936, d. 27.12. 2017, Sigurður
8.7. 1992, og Jón Sigfússon, f.
21.4. 1890, d. 1.1. 1969.
Gunnlaug og Magnús bjuggu
allan sinn búskap á Akureyri.
Þau skildu 1971. Þá flutti Gunn-
laug til Reykjavíkur. Börn
þeirra eru: 1) Jón Hafsteinn, f.
1956, maki Elín Hrönn Gúst-
afsdóttir og eiga þau samtals sjö
börn og 16 barnabörn. 2) Ingi-
björg Guðrún, f. 1958, maki Ólaf-
ur Jóhannesson og eiga þau sam-
tals fjögur börn og þrjú
barnabörn. 3) J. Sigríður, f.
1960, maki Sigurður Pétursson
og eiga þau þrjá syni og fimm
barnabörn. 4) Björn Auðunn, f.
1961, maki Valgerður Lísa
Gestsdóttir og eiga þau tvö börn
og sjö barnabörn. 5) Magnús
Þór, f. 1962, maki Anna Carls-
dóttir og eiga þau samtals þrjú
börn og tvö barnabörn. 6) Bald-
vin Már, f. 1964, á hann tvær
dætur og eitt barnabarn.
Gunnlaug vann ýmis störf um
ævina, en skemmtilegasta starf-
ið að hennar mati var í skóversl-
un.
Gunnlaug greindist með alz-
heimer 2010 og í kjölfarið flutti
hún í Roðasali 1, Kópavogi, 2013.
Útför hennar fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 4. apríl 2019,
klukkan 11.
Brynjar Þorláks-
son, f. 5.3. 1940,
Guðmunda Salome
H. Þorláksdóttir, f.
27.8. 1941, Þorlák-
ur Þorláksson, f.
6.2. 1943, d. 17.7.
2018, Jón Kristján
Þorláksson, f. 27.4.
1944, og Gísley
Aðalsteina Þorláks-
dóttir, f. 6.8. 1945.
Gunnlaug fór
átta mánaða í fóstur til afasystur
sinnar, Ingibjargar G. Eiríks-
dóttur, f. 23. febrúar 1892, d. 3.
desember 1972, og Steingríms
Aðalsteinssonar alþingismanns,
þau skildu. Uppeldissystir Gunn-
laugar var Hermína Jakobssen,
f. 26.7. 1929, d. 31.1. 2013.
Gunnlaug fór á Héraðskólann
á Laugum 1951-1953.
Hún giftist 30.12. 1955 Magn-
úsi Guðberg Jónssyni, f. 18. apríl
1929, d. 17. desember 2018. For-
eldrar hans voru Jónína Sigríður
Magnúsdóttir, f. 30.12. 1890, d.
Elsku mamma, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Móðir
hættir því aldrei
hún
gaf af sér líf
sem
hún á alltaf
(Gunnlaug Björk)
Lífið er litróf og lærdómur
ljúfsárra minninga
tilfinninga torgsins
kvikan næfurþunna
hugarþelið flókna
sálarflækjur stundanna.
Stórbrotnar hugmyndir
glæðandi frelsi í lífinu.
Undur og býsn sem berast
mannshuganum
skynjar hið himneska.
Hvílíkt afl
hver hefur efni á að hafna
köfum í undirdjúp sálar okkar
syngjum lofsöng
um það sem veitt var
til umráða
verndum það og virðum
hvert okkar
gerum litrófið að lífsljósi
leiftrandi stunda
svo langt sem augað eygir
lengst inn í sálarkima
svo lengi sem lífið leyfir.
Þökkum þeim eina lífið
sem litrófið gaf.
(Gunnlaug Björk)
Þín dóttir,
Ingibjörg (Imba).
Hugurinn leitar liðins tíma
og fyllist af minningum og
þakklæti.
Úti í heiðríkjunni flögrar lítill fugl.
Blærinn vaggar honum
og hann finnur
andardrátt líðandi stundar.
Umhverfis hann er eitthvað
sem tengist trausti, vináttu,
kærleika.
Það fylgir honum
hvert sem hann fer;
í logni, golu, kalda,
en best finnur hann fyrir því
þegar rokið ætlar að taka völdin
og feykja honum til.
Öðru hverju tyllir hann sér á stein,
staldrar við,
finnur andblæ hins liðna.
Gleði, hlátrar, vökulangar viðræður,
áhugi, óvæntar uppákomur,
eðli mannsins, alheimurinn.
Skoðanaskipti
ef til vill einhvers konar niðurstaða.
Stundum brá fyrir dökkum skuggum
jafnvel svörtum
í kringum okkur,
en aldrei á milli okkar.
Áfram flögrar litli fuglinn
út í óvissuna
með von í hjartanu.
Við Gulli sendum innilegar
samúðarkveðjur til Imbu,
Siggu, Jóns, Bjössa, Tuma,
Baldvins og fjölskyldna þeirra.
Sigrún Þórisdóttir.
Elsku amma Gulla er dáin og
eðlilega rifjar maður upp gaml-
ar minningar og hugsar til
baka.
Ég hugsa til ömmu með bros
á vör því ávallt tók hún á móti
manni með faðmlagi og kossi á
hvora kinn. Stundum nebba-
kossi meira að segja. Ég skipti
minningunum um ömmu í þrjú
tímabil:
Þegar ég var lítil stelpa og
við Svana frænka lékum okkur
saman hjá ömmu og fengum að
skreyta okkur með skartgrip-
unum hennar og máta fötin og
skóna.
Svo þegar ég var óharðnaður
unglingur og vissi ekki alltaf í
hvorn fótinn ég ætti að stíga.
Þá var gott að fara ein í heim-
sókn til ömmu og spjalla. Loks
er það tímabilið eftir að ég
eignaðist börnin mín. Það var
svo gaman að koma til hennar
með þau því hún dáðist svo að
þeim og talaði fallega til þeirra.
Seinni ár voru auðvitað aðeins
frábrugðin þar sem amma var
komin með alzheimer. Hún var
þó á þeim stað að hún þekkti
mig en spurði börnin mín
mörgum sinnum í hverri heim-
sókn hvað þau hétu og hvað
þau væru gömul. Þetta fannst
þeim skrítið en á sama tíma
forvitnilegt og stundum spaugi-
legt. Ég lét Ísabellu dóttur
mína yfirleitt fara í skóm með
glimmeri því þá tók amma svo
vel eftir þeim. Hún elskaði
nefnilega skó, var með skódellu
á háu stigi.
Það er leiðinlegt að geta ekki
heimsótt ömmu og hlegið með
henni, því það var það sem
maður gerði yfirleitt hjá henni,
hún hafði svo gott skopskyn og
sýndi það fram á síðustu
stundu. Það verður gott að
minnast hennar þannig; bros-
andi, kátrar og fallegrar. Elsku
amma, hvíldu í friði.
Þín
Imma.
Gunnlaug Björk
Þorláksdóttir
Það var auðvitað
ljóst að afi minn,
hann Aðalsteinn
Guðmundsson,
myndi að lokum hafa rétt fyrir
sér í síendurteknum spádómi
sínum við mig að „nú færi sko
að styttast í annan endann“ á
jarðlífi hans. Ef ég hefði heyrt
afa minn segja þetta í fyrsta
skipti um síðustu jól hefði mér
fundist mikið til spádómsgáfu
hans koma. Blessunarlega vill
hins vegar svo til að ég hef
heyrt hann spá ranglega fyrir
um endalok sín við mig um
nokkurt skeið! Við afi gátum
verið í djúpum samræðum um
hvaða málefni sem er, hvort sem
það var ástandið fyrir botni
Miðjarðarhafs, vaxtastefna
Seðlabanka Íslands eða enski
boltinn þegar afi, laufléttur í
lund, gat tekið upp á því að
hrista rækilega upp í samtalinu
með því að segja að nú færi
hver dagur að verða hans síð-
asti. Hann gerði það ekki með
trega í röddu, líkt og hann
hræddist dauðann og vildi
skjóta honum á frest. Þvert á
móti fylgdi orðum hans stærð-
arinnar gleðibros. Fyrir mér er
þetta lýsandi fyrir lífsviðhorf
afa. Hann vissi að þótt lífið væri
hverfult væru það mikil forrétt-
indi að fá að takast á við hvern
nýjan dag.
Hver nýr dagur hafði í för
með sér meiri tíma til að unna
afkomendum sínum, vinum og
öðru samferðafólki. Hann hafði
brennandi áhuga á fólkinu sínu
og lét sig viðfangsefni þess
varða. Hár aldur eða miklar
fjarlægðir drógu ekki úr um-
Aðalsteinn
Guðmundsson
✝ AðalsteinnGuðmundsson
fæddist 24. júní
1928. Hann lést 6.
mars 2019.
Útförin fór fram
í kyrrþey 14. mars
2019.
hyggjusemi hans.
Eitt lítið og skondið
dæmi þess er þegar
ég seint á síðasta
ári fékk nagla í eitt
afturdekkja bifreið-
ar minnar – í
Bandaríkjum Norð-
ur-Ameríku. Afi
unni sér ekki hvíld-
ar fyrr en hann
vissi að dekkjamál
mín væru komin í
góðan farveg!
Nýr dagur hafði aukinheldur í
för með sér meiri tíma til að
sinna áhugamálum. Eitt hans
helsta tómstundamál var að
fræðast um fólk, lífið og heiminn
almennt. Afi var gjörsneyddur
öllum fordómum gagnvart fólki
og málefnum. Ef eitthvað var
nýtt í hans augum sóttist hann
eftir að kynnast því og fræðast
um. Ef til vill er skýrasta sönn-
un þess að eftir að ég kvæntist
konu frá Pakistan átti hann það
til að setja upp þjóðarhatt Pak-
istana þegar hann kom við á
kaffistofu Hlévangs. Fram til
síðasta dags hafði lærdóms-
þorstanum ekki verið svalað. Til
að mynda varð mér ljóst um síð-
ustu jól að hann tilheyrði þeim
fámenna hópi einstaklinga sem
hvortveggja eru komnir á tí-
ræðisaldur og láta sig fjórðu
iðnbyltinguna varða!
Við fráfall nákomins ættingja
eða vinar leitast eftirlifendur við
að líta yfir farinn veg til þess að
sjá hvaða lærdóma hinn látni
hafi fært okkur á lífsleið sinni.
Mér hefur verið það morgun-
ljóst um árabil að það veiga-
mesta af mörgu sem afi minn
kenndi mér er að ég eigi að
hátta lífsviðhorfi þannig að mér
geti með tíð og tíma hlotnast sú
viska sem þarf til þess að geta
sagt við afkomendur mína með
bros á vör: „Jæja, elskurnar, nú
fer að koma tími á kallinn!“
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Rósant Ísak Rósantsson.
Í dag kveðjum við
ástkæra systur,
Siggu Dóru, eftir
erfiða baráttu við
krabbamein eins og
kvenleggurinn í
þessari fjölskyldu hefur fengið að
kenna á svo rækilega. Á kveðju-
stund er þakklætið þó ofar öllu
öðru, þakklæti fyrir alla sam-
veruna með fjölskyldunni en þar
léku Sigga Dóra og Bragi stórt
hlutverk í að halda saman systk-
inahópnum og oftar en ekki bjóða
fram heimili sitt til slíkra sam-
verustunda eins og á jólum, ára-
mótum, kappreiðahelginni, fýla-
tímanum og fleiri skemmtilegum
tímum. Samgangur fjölskyldna
okkar var líka mikill þegar við
bjuggum í Mýrdalnum og var þá
hús þeirra hjóna okkur og sonum
okkar ávallt opið. Sigga Dóra var
Sigríður Dórothea
Árnadóttir
✝ Sigríður Dó-rothea fæddist
11. júlí 1952. Hún
lést 16. mars 2019.
Útför hennar fór
fram 29. mars 2019.
líkt og undirritaður
talsvert fyrir búfén-
að og var í mörg ár í
sveit hjá frændfólki
okkar í Úthlíð í
Skaftártungu og
Tungumenn henni
ávallt nærri hjarta-
stað. Það var svo
kærkomið tækifæri
að geta stutt hana
lítillega í hesta-
mennskunni hin
seinni ár eftir að hún hafði komið
börnum sínum upp og meiri tími
gafst til tómstunda. Sigga Dóra
var einstaklega natin við foreldra
okkar meðan þeir lifðu og sér-
staklega annaðist hún hann
pabba vel hans síðustu ár og
verður það seint fullþakkað. Ég
er þess fullviss að vel verður tek-
ið á móti henni í Sumarlandinu
góða. Hafðu þökk fyrir allt og allt
kæra systir.
Elsku Bragi, Árni, Lolla
Sigga, Hanna, Hákon og fjöl-
skyldur, megi allt hið góða
styrkja ykkur í sorginni.
Hermann og fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Minningargreinar