Skessuhorn - 25.11.2015, Side 44

MIÐVIKUDAGUR 25. NÓVEMBER 201544
lega nógu vel fyrir til þess að mér
var boðið starfið og þar hef ég ver-
ið síðan,“ segir Hrönn. „Það tók
þó sinn tíma uns ég trúði því að ég
ætti skilið að vera þarna, ég fór mér
hægt fyrstu mánuðina og beið hálft
í hvoru eftir því að þau áttuðu sig
á því að það hefðu verið gerð mis-
tök við ráðninguna!“ Hún hlær enn
dátt þegar hún minnist þessa.
Þarna hófst ævintýri sem stendur
enn við það sem Hrönn lýsir sem
sínu draumastarfi. „Ó, ég er him-
inlifandi hvern einasta dag. Ég er
svo þakkát. Það eru mikil forrétt-
indi að fá að hlakka til hvers dags í
vinnunni. Ég starfa í dag bæði sem
hönnuður og við verkefnastjórn,
sem felst í því að skipuleggja og
samhæfa hönnunarvinnu innan fyr-
irtækisins. Það þarf líka að hanna
flíkurnar, reikna út og skrifa upp-
skriftirnar, sjá um að flíkurnar séu
prjónaðar og síðan ljósmyndaðar og
komið í prent. Við erum með frá-
bært prjónafólk út um allan Noreg
sem prjóna fyrir okkur módelflíkur
og ég er í töluverðum samskiptum
við það.“
Naut þess að prjóna
En hvers vegna telur Hrönn að hún
hafi fengið þetta starf? „Ég hafði
haft gaman að prjónaskap og handa-
vinnu allt frá því ég var stelpa í Búð-
ardal. Ömmur mínar voru báðar
miklar hannyrðakonur sem ég dáð-
ist dæmalaust mikið að. Ég sinnti þó
ekki prjónaskap að neinu ráði fyrr
en ég gekk með eldri dóttur mína
árið 2007. Ég varð óvinnufær vegna
veikinda undir lok meðgöngunn-
ar og var þá mikið ein heima við.
Þá tók ég upp prjónana og hef eig-
inlega ekki sleppt þeim síðan. Mér
fannst alltaf meira gaman að leyfa
sköpunargleðinni að ráða ferðinni
þegar ég prjónaði en að prjóna eft-
ir uppskriftum. Mér hafði þó aldrei
dottið í hug að ég ætti eftir að starfa
við þetta, búa til uppskriftir í prjóna-
blöð og þess háttar. Ég hafði eigin-
lega ekki leitt hugann mikið að því
að til væri fólk sem ynni við þetta.
Fyrir mína parta var ég bara svo
bergnumin yfir göldrunum í prjóna-
skapnum; að skapa eitthvað úr ein-
hverju allt öðru. Vellíðanin er mik-
il í þessari hugleiðslu og ró sem felst
í því að sitja og skapa eitthvað með
þessum hætti; lykkju fyrir lykkju
og umferð fyrir umferð. Líklega
var það þó þessi ástríða sem skilaði
mér starfinu. Ég hef skilið það bet-
ur með tímanum að það er kannski
erfitt að mennta sig beinlínis til að
verða handprjónahönnuður. Það er
auðvitað hægt að læra fatahönnun
en til að gera prjónauppskriftir þá
þarf fyrst og fremst að hafa áhuga
og þekkingu á prjóntækni og skiln-
ing á því hvað mögulega getur glatt
prjónafólkið. Í starfinu fer saman
sköpunargleði og skipulagsfærni,
því hugmyndunum verður maður
að geta miðlað til fólks á skiljanleg-
an hátt, svo það átti sig á því hvern-
ig gera eigi verkefnið að veruleika.
Núna eftir fimm ára reynslu er ég
farin að skilja betur hvers vegna ég
varð fyrir valinu í stöðuna. Og ég
er alveg hætt að reikna með að vera
rekin á dyr!“
Hrönn naut þess líka að koma inn
í fyrirtækið á réttum tíma. „Áhug-
inn á prjónaskap hefur blómstrað
geysilega í Noregi á síðustu árum,
rétt eins og á Íslandi. Gjestal hef-
ur gengið vel. Fyrir fáeinum árum
keypti fyrirtækið upp tvö önnur
garnframleiðslufyrirtæki á norska
garnmarkaðnum; Dalegarn, sem er
allþekkt vörumerki á Íslandi, og Du
Store Alpakka, sem sérhæfir sig í
innflutningi á alpakkagarni frá Perú.
Það er fyrst og fremst hönnun fyrir
hið síðarnefnda sem ég sinni í dag.
Fyrirtækin eru nú öll undir sama
móðurfyrirtæki sem heitir House of
Yarn. Við flytjum inn og seljum garn
víða að úr heiminum og það er mikil
Hrönn Jónsdóttir flutti með fjöl-
skyldu sinni til Noregs í kjölfar
efnahagskreppunnar sem skall á Ís-
landi haustið 2008. Þar hefur henni
vegnað vel. Hún er nú hönnuð-
ur og verkefnastjóri við hönnunar-
deild eins stærsta garnframleiðslu-
fyrirtækis Noregs. Hrönn er Vest-
lendingur, fædd og uppalin í Búð-
ardal. „Pabbi er ættaður frá Reyk-
hólasveitinni og mamma úr Stað-
arsveitinni þannig það má segja að
þau hafi mæst á miðri leið þegar
þau settust að í Búðardal. Þar fædd-
ist ég árið 1981 og ólst upp. Síðan
fór ég til Reykjavíkur í framhalds-
skóla 16 ára gömul. Unglingarnir
á landsbyggðinni þurfa oft að fara
snemma að heiman til náms. Skóla-
gangan mín varð því miður enda-
slepp. Ég hætti í framhaldsskólan-
um eftir eitt og hálft ár. Manni lá
svo á að fara að lifa. Ég eignaðist
svo mitt fyrsta barn, soninn Atla
Þorgeir, í desember 1998, þá tæp-
lega 18 ára.“
Fluttu út í hruninu
Hrönn fór út á vinnumarkaðinn
og hefur lítið sest á skólabekk síð-
an. „Þrátt fyrir formlegan mennt-
unarskort þá hef ég alltaf unnið við
spennandi og skemmtilega hluti og
aldrei fundið fyrir öðru en tilhlökk-
un yfir því að mæta til vinnu. Ég
datt meðal annars inn í starf á efna-
fræðistofu þar sem voru framleidd
prófefni fyrir ýmsar rannsóknir. Það
var mjög fjölbreytt og skemmtilegt
starf sem kenndi mér margt. En ég
hef einnig unnið við afgreiðslustörf,
m.a. í bakaríi og sjoppu.
Ég kynntist Tony, fyrrum sam-
býlismanni mínum, árið 2000.
Upp úr aldamótum bjuggum við til
skamms tíma í Noregi en fórum svo
aftur til Íslands. Dæturnar Herborg
Konný og Iðunn Iren bættust við
fjölskylduna árin 2007 og 2009. Síð-
ustu árin á Íslandi vann ég í sænsk-
um gjaldeyrisbanka, sem hafði sett á
fót útibú í Reykjavík. Þar var hægt
að kaupa gjaldeyri sem ekki fékkst í
íslensku bönkunum. Með gjaldeyr-
ishöftunum í kjölfar bankahrunsins
árið 2008 var fótunum kippt undan
starfseminni. Það var sjálfhætt og ég
missti vinnuna, þá í fæðingarorlofi
eftir fæðingu yngstu dótturinnar,“
rifjar Hrönn upp.
Hún segir að í kjölfar þessa hafi
þau tekið þá ákvörðun að flytja af
landi brott. „Tony er Norðmaður,
og hefur menntun og reynslu sem
gerði honum auðvelt að fá vinnu
við olíuiðnaðinn í Noregi, svo að í
ágúst 2009 fluttum við með börnin
þrjú til Stafangurssvæðisins í suð-
vestur Noregi þar sem mikið er um
olíutengd störf. Fyrsta árið var ég
heimavinnandi með börnin, en svo
komust stelpurnar að á leikskóla og
ég fór að leita mér að vinnu.“
Fann og fékk
draumastarfið
Til stóð að Hrönn færi aftur að
vinna fyrir sænska gjaldeyrisbank-
ann sem hún hafði verið hjá á Íslandi
en það fyrirtæki var um þær mund-
ir að opna útibú í Stafangri. Mál-
in tóku hins vegar óvænta stefnu.
„Rétt áður en til stóð að ég byrj-
aði þar haustið 2010 þá sá ég fyrir
algjöra tilviljun atvinnuauglýsingu
um starf við hönnun og vöruþróun
hjá fyrirtæki sem heitir Gjestal og
framleiðir prjónagarn. Þetta þótti
mér ósegjanlega áhugavert og sótti
um starfið í hálfgerðu stundarbrjál-
æði. Mér þótti í sjálfu sér óhugs-
andi að ég fengi þessa vinnu en fann
sterkt á mér að ég bara yrði að sækja
um, ella myndi ég ævinlega sjá eftir
því að hafa séð draumastarfið aug-
lýst og ekki einu sinni sent inn um-
sókn. Ég útbjó umsóknina í flýti,
hún var að mestu leiti sett saman
med myndum af því sem ég hafði
verið að prjóna sjálf, því mér þótti
ég ekki nógu sleip í norskunni til að
skrifa mikinn texta á þessum tíma.
Ég sendi inn umsóknina. Þar með
var málið frá í mínum huga, þar eð
ég hugsaði sem svo að ómenntuð
frístundaprjónakona frá Íslandi væri
engan veginn það sem fyrirtækið
væri að leita að. En að viku liðinni
hringdi framkvæmdastjóri Gjestal í
mig til að boða mig í viðtal! Hug-
myndin hafði verið mér svo fjarlæg
að ég trúði ekki að þetta væri satt,
var viss um að þetta væru einhverj-
ir vinir mínir að gera at í mér og
skellti bara á hann. Til allrar ham-
ingju hringdi hann strax aftur og
kom því til skila að þetta væri ekkert
grín og bauð mér í viðtalið nokkrum
dögum seinna. Enn þann dag í dag
man ég ekkert hvernig viðtalið gekk
fyrir sig, því ég var svo taugaóstyrk.
Mér þótti þetta svo fjarstæðukennt.
Hvorki hafði ég menntun, sértæka
þekkingu á hönnun né næga norsk-
ukunnáttu til að valda þessu, fannst
mér. Samt tókst mér að paufast í
gegnum viðtalið og kom greini-
Hrönn Jónsdóttir prjónahönnuður úr Búðardal:
„Mér lá svo á að fara að lifa“
Prjónaflíkur sem Hrönn hefur hannað.
Hrönn Jónsdóttir með dætrum sínum, þeim Herborgu Konný og Iðunni Iren, í Noregi.
Herborg Konný og Iðunn Iren í heimsókn heima hjá afa og ömmu í Búðardal. For-
eldrar Hrannar eru þau Jón Trausti Markússon og Guðrún Konný Pálmadóttir.