Heimsmynd - 01.05.1989, Qupperneq 86

FYRIRLIÐINN

að er ekki hlaupið að því að ná
viðtali við Þorgils Óttar. í gær-
kvöld og fyrrakvöld voru leikir í
Evrópukeppni félagsliða, í
kvöld er bikarleikur, annað
kvöld leikur í deildarkeppninni.
Við komum okkur saman um
að hittast í hádeginu í Kínahús-
inu, veitingastað í næsta ná-
munda við vinnustað hans, Iðnaðar-
bankann. Hann mætir á slaginu tólf,
dæmigerður landsliðsmaður, rólegur í
fasi, hæglátur, geislandi af sjálfstrausti,
sýnist í fullkomnu jafnvægi. Samræðurn-
ar koma auðveldlega, framsetningin er
skýr og ákveðin, skýringar á sigrum og
ósigrum yfirvegaðar; þetta er maður
með allt á hreinu.
Talið berst fyrst að þeim fórnum, sem
íþróttamenn í fremstu röð á borð við
landsliðið, verða að færa til að komast á
toppinn og halda sig á honum. Árin í
búningsklefunum, íþróttasölunum og
sturtunni, svitanum og táfýlunni, eins og
einn kunningi minn orðaði það nýlega.
Þorgils Óttar vill ekki gera of mikið úr
fórnunum.
Auðvitað fer í þetta mikill tími, en
bæði er að þetta er einmitt það, sem við
vildum vera að gera og að þetta er tími,
sem gefur mikið af sér. Þetta er tími ög-
unar og hörku við sjálfan sig. Maður lær-
ir líka að skipuleggja tímann sinn vel,
öðruvísi annar maður ekki námi eða
starfi með þessu. Það sem er þó kannski
mest um vert er félagsskapurinn. Náin
tengsl og vinátta meðal manna, sem ár-
um saman stilla saman strengi og keppa
að sama marki. Smám saman lærist
manni líka að taka sigrum og ósigrum
með æðruleysi. Þannig að ég held að
þessi ár séu mjög góður undirbúningur
undir lífið.
Fyrstu árin eru erfið. Þegar illa gengur
fer maður yfir leikina aftur og aftur í
huganum: Hvað gekk úrskeiðis? Hefði
það ráðið úrslitum hefði mér tekist betur
með þessa sendingu, gefið yfir á Guð-
mund í horninu í stað þess að reyna
skot? Þannig er farið yfir leikinn aftur og
aftur með engum árangri öðrum en að
firra sjálfan sig svefni og hvíld. Nú förum
við sameiginlega yfir leikina á mynd-
bandi, reynum að læra af reynslunni,
mistökum og vel heppnuðum atriðum og
þar með er málið afgreitt og menn safna
kröftum fyrir næsta leik.
Auðvitað er þetta ekki svona einfalt.
Eftir að okkur hafði misheppnast að
verða við þeim væntingum, sem til okkar
voru gerðar í Sól, þrátt fyrir nokkuð
góða leiki, en bara ekki alveg nógu
góða, voru menn lengi í lægð. Mönnum
sveið ósanngirnin og kröfuharkan,
fannst að forystan hefði gengið of langt í
að byggja upp þessar væntingar, og sum-
ir íþróttafréttamenn of óbilgjarnir þótt
menn gerðu sér líka grein fyrir því að á
því byggist fjáröflunin fyrir áhugamanna-
íþróttir, sem gera því meiri kröfur um
fjármagn, sem betri árangur næst. En
svo er líka eins og menn losni úr viðjum
og þá segir margra ára þjálfun til sín.
Við fórum til Frakklands án kröfu og
skuldbindinga um annað en að gera okk-
ar besta, vorum í toppformi og margir
okkar við það að segja skilið við hand-
knattleikinn og vildum auðvitað helst
gera það með glæsibrag. í þetta sinn
gekk dæmið upp. Þar sem tilviljanir spil-
uðu inn í voru þær okkur í hag. En það
má ekki gleyma því að munurinn á bestu
liðum er ekki geysimikill. Það gat munað
einum leik hvort við féllum alla leið nið-
ur í C-keppnina eins og Vestur-Þjóðverj-
ar, alveg eins og það munaði sekúndu-
Tími sem gefur mikið af
sér. Tími ögunar og
hörku við sjdlfan sig. Það
sem er þó mest um vert er
félagsskapurinn.
broti í Sól í vítakeppninni við Austur-
Þjóðverja, hvort við næðum tilætluðum
árangri eða ekki. Gullið eða C. Það er
langur vegur þarna á milli, en þó þarf
ekki mörg óhöpp til að dæmið geti snúist
á verri veginn, og án þess að hægt sé að
styðja fingri á að við nokkurn sé að sak-
ast. Innbyrðis úrslit annarra liða hafa
líka sitt að segja og geta valdið jafnmiklu
um hverjum stríðsgæfan snýst í vil, eins
og okkar eigin frammistaða.
Orðið sjálfstraust gengur raunar sem
rauður þráður í gegnum viðræður okkar.
Hóflegt sjálfstraust, sem ekki snýst upp í
ofmetnað.
Það er náttúrlega tilviljun í upphafi,
að austantjaldsþjóðirnar, aðrar en Júgó-
slavía, skuli endurgjalda Bandaríkjunum
fjarveruna frá Moskvu 1980 með því að
hunsa ólympíuleikana í Los Angeles og
þá komumst við inn. Við tvíefldumst
auðvitað við að ná þar góðum árangri,
sem okkur tókst svo að staðfesta í heims-
meistarakeppninni í Sviss 1986, þar sem
austantjaldsþjóðirnar voru aftur mættar
til leiks. En fjarvera þeirra frá Los Ang-
eles hafði á sama tíma grafið undan
þeirra eigin sjálfstrausti. Og þegar það
bilar er eins og það smiti út frá sér og nái
alveg niður í unglingalandsliðin og tekur
langan tíma að vinna það upp aftur. Fall
Þjóðverjanna núna niður í C-keppnina á
áreiðanlega eftir að hafa afleiðingar fyrir
þeirra handknattleik um ófyrirsjáanlega
framtíð.
Ég get heldur ekki fallist á að við höf-
um spilað langt undir getu í Sól. Við átt-
um að vísu einn eða tvo slaka leiki, en
að öðru leyti gerðist ekki neitt þarna,
sem hefði átt að koma mönnum gersam-
lega á óvart. En sálfræðilega höfðum við
brekkuna í fangið. Ef við lítum til dæmis
á lið Tékkanna, sem höfðu engu að tapa
þar sem þeir höfðu þegar tryggt sér sæti í
A-keppninni sem gestgjafi heimsmóts-
ins, þá komu þeir á óvart með léttum og
áreynslulausum leik. Og Suður-Kóreu-
liðið, sem spilaði á heimavelli frammi
fyrir tugum þúsunda hliðhollra áhorf-
86 HEIMSMYND