Heimsmynd - 01.05.1989, Blaðsíða 50

: *’ÍSæ8&
* ; ■# $$ .
* ’
::-p
Ólöf Kolbrún sem greifafrúin
Rösína í Brúðkaupi Fígarós:
„Við söngvararnir könnumst
ágætlega við tilfinningarnar
sem lýst er í þessu verki, þótt
það gerist á löngu liðnum
tíma, og ég hef gaman af
greifafrúnni sem elskar sinn
breyska mann...“
glæsilega hæfileika máttu margar söng-
konur þola basl og erfiðleika, eins og
lesa má um í ævisögum og frásögnum
þeirra Maríu Markan, Guðrúnar Á.
Símonar, Puríðar Pálsdóttur, og þó ekki
síst í Lífsjátningu Guðmundu Elíasdótt-
ur.
Lífshlaup Ólafar Kolbrúnar hefur ver-
ið friðsælla. Hún byrjar rólega, í kirkju-
kór, þjóðlagatríói, syngur það sem til
fellur, við jarðarfarir, giftingar og á árs-
hátíðum, og er síðan með í Islensku
óperunni frá upphafi.
„Mín kynslóð er sú fyrsta sem hafði
tækifæri til að syngja samfellt," segir
hún. „Mér finnst lífið hafa leikið við
mig. Fyrst að eiga góða fjölskyldu, næst
að vera svo lánsöm að vinna mín er líf
mitt og yndi. I hvert sinn sem ég kem inn
í þetta hús verð ég glöð . . . Ég sé ekki
eftir einni mínútu sem hefur farið í þetta
uppbyggingarstarf, þó tekjurnar hafi
ekíci alltaf verið miklar. Hér er líka
þröngt, saumakonur, smiðir og skrif-
stofufólk situr undir söngnum allan dag-
inn. Pað hefur raunar líka sína kosti.
Það er engin stéttaskipting, starfsfólkið
skiptist ekki niður í einangraðar deildir,
við hjálpumst að og óperan verður eins
og barnið okkar allra. Þessar átta vikur
eða svo, sem æfingar og undirbúningur
stendur, finnast mér alltaf yndislegur
tími.“
1
Olöf Kolbrún er fædd og uppalin í
Langholtshverfinu og býr þar
enn. „Afi minn og amma áttu
lítinn bæ sem hét Langholt þar
sem nú er Holts apótek. Faðir
minn og bræður hans sátu yfir
geitum og ráku kýr um Efsta-
sund og Skipasund. Foreldrar
mínir byggðu sér lítið timburhús
þar sem nú er Hrafnista, en það land var
tekið eignarnámi þegar ég var sjö ára.
Faðir minn byggði þá fjölbýlishús innar
við Langholtsveginn. Þar eignaðist ég
íbúð eftir að ég hafði stofnað eigið heim-
ili.
Eg er komin af góðu, venjulegu fólki,
elst af fjórum systkinum. Pabbi, Hörður
Haraldsson, var húsasmiður og vann
myrkranna á milli, mamma, Aðalheiður
Jónasdóttir, var lærð hjúkrunarkona, en
vann mest heima meðan við krakkarnir
vorum litlir. Bæði höfðu yndi af tónlist
og það var hækkað í útvarpinu þegar
söngkonur eins og Erna Sac eða Galli-
Curci voru kynntar. Mamma söng í kór
Langholtskirkju í mörg ár.
Það þurfti að fara vel með peningana
en þegar að því kom að lyfta sér eitthvað
upp var farið með okkur krakkana í leik-
hús, ég man til dæmis eftir sýningu á
Rakaranum í Sevilla í Þjóðleikhúsinu.
Sex ára var ég send í ballett niður í
Edduhús við Lindargötu - þá voru ekki
tök á að keyra krakka fram og aftur eins
og nú er. í fyrsta sinn var mér fylgt í