Heimsmynd - 01.05.1989, Síða 88

BESTl MAÐUR
B-KEPPNINNAR
kureyringurinn Alfreð Gíslason
er fæddur 7. september 1959,
sagnfræðingur og kerfisfræð-
ingur að mennt og starfar sem
kerfisfræðingur hjá Trygginga-
miðstöðinni. Alfreð lék um
fimm ára skeið með þýska lið-
inu Essen, jafnframt því að
vera í landsliðinu.
Alfreð er mikill að vallarsýn, einn
metri og níutíu sentímetrar á hæð og eft-
ir því þrekinn. Hann er hæglátur og yfir-
vegaður, en geislar þó svo af lífsorku að
maður fer ósjálfrátt að velta fyrir sér
hvernig hann muni finna henni útrás,
þegar hann segir skilið við handboltann.
Hann segist hafa byrjað að leika á ungl-
ingsárunum með K.A. og var valinn í
landsliðið 1979, þegar Jóhann Ingi
Gunnarsson var með liðið. Haustið 1980
hóf hann nám í sagnfræði við Háskólann
og fór að leika með KR. Síðan hefur líf-
ið snúist um þrotlausar æfingar, nám,
vinnu, keppni heima og erlendis. Hvern-
ig gengur svo að samræma nám, störf og
leiki?
Þetta er náttúrlega ævinlega erfitt
púsluspil og spurning um góða skipu-
lagningu á tíma. Menn reyna að lesa
námsbækurnar á ferðalögum og milli
leikja, en stundum er það ansi erfitt að
skipta snöggt þar á milli. Stundum missa
menn of mikið úr og verða að fresta
prófum. En þegar ákveðið hefur verið
að skella sér í próf verða menn oft að
sleppa æfingum og það er náttúrlega
ekki vinsælt hjá hinum leikmönnunum.
Þannig að þetta verður alltaf togstreita,
sem menn verða að leysa úr eftir bestu
getu. Eftir að út í vinnuna er komið hef-
ur yfirleitt ekkert skort á að vinnuveit-
endur okkar hafi sýnt fullan skilning á
okkar aðstöðu, en við vitum að oft geta
verkefnin ekki beðið og þessi tvískipting
okkar kemur þá niður á samstarfsmönn-
unum. En eftir því sem lengra líður
verður líka eðlilega erfiðara og erfiðara
fyrir fjölskyldur leikmanna að sætta sig
við stöðugar fjarvistir við æfingar, leiki
og ferðalög. Mér finnst þó að hafi gengið
furðuvel að samhæfa öll þau atriði einka-
lífs, náms og starfs, sem þurfa að falla
saman til að fá samstillta liðsheild. Þetta
er miklu samstilltari hópur en þeir sem
ég hef kynnst til dæmis í Þýskalandi og
Islendingar félagslyndari en flestar þjóð-
ir. Þótt menn séu ekki síður metnaðar-
fullir en annars staðar, kemur það lítið
fram í ríg milli manna, vináttan er traust
og laus við að byggjast á því sem manni
kemur best í þann og þann svipinn í
framapoti einstaklinga.
En maður hefur líka orðið var við að
þeir, sem ekki hafa náð að koma þessum
þáttum lífsins í samræmi, hafa helst úr
lestinni. Þó finnst mér að margir hafi átt
verr með að þola velgengni en þótt móti
hafi blásið.
Ég segist hafa tekið eftir því að í
landsliðinu er mikið um menn með há-
skólamenntun eða sambærilega skólun.
Er handboltinn íþrótt menningarvitanna,
en fótboltinn fyrir þá ómenntuðu? Al-
freð segist ekki vilja gera samanburð á
þeim nótum. Þó sé það staðreynd, að at-
hugun, sem gerð var í Þýskalandi í fyrra
á menntun manna í handbolta og fót-
bolta hafi leitt í ljós að tveir þriðju hlutar
hinna fyrrnefndu höfðu framhalds-
menntun af einhverju tagi, en mjög fáir í
fótboltanum. Þessi mismunur gæti þó
legið ekki hvað síst í mismunandi upp-
byggingu íþróttagreinanna. Fótboltinn
væri hrein atvinnumennska, þar sem þeir
færustu sinntu engu öðru, þar væru
miklu meiri peningar í húfi en í hand-
boltanum, mjög ungir yrðu menn nánast
eign félaga sinna og stæðust þeir álagið
um nokkurt árabil, gætu þeir dregið sig í
hlé án þess að hafa áhyggjur af afkomu-
möguleikum sínum. Þótt handboltamenn
gætu haft drjúgar tekjur á hátindi getu
88 HEIMSMYND