Heimsmynd - 01.05.1989, Síða 90

KONURNAR Á BAK VIÐ KNÖ TTINN
ngibjörg Kaldalóns, unnusta Porgils Óttars, er tvítug
Reykjavíkurmær, stundar nám í Kvennaskólanum og
verður stúdent í vor. Auk þess er hún mikið í félagslífi og
vinnur með skólanum í Félagsmiðstöðinni Frostaskjóli.
Það vakti athygli, að eftir sigurgönguna í Frakklandi
komst hún ekki út með eiginkonum landsliðskappanna til
að samfagna þeim, því að hún var veðurteppt úti á landi.
Þá hafði hún einmitt farið í skíðaferðalag með unglingun-
um úr Frostaskjóli, skilaboð lágu fyrir henni þegar hún
kom til Akureyrar, en hún varð veðurteppt, flug féll ein-
mitt niður þennan dag.
Ingibjörg og Óttar eru búin að vera í föstu sambandi í
tvö ár, en hafa að sjálfsögðu þekkst nokkru lengur, og búa
hvort fyrir sig í foreldrahúsum. „Þess vegna er þetta auðveld-
ara fyrir mig, en þær sem búa og eiga börn,“ segir Ingibjörg.
Hitt er svo annað mál, að það er erfitt að venjast því að allar
áætlanir um að gera eitthvað saman, fara í ferðalög, helgar-
reisur eða bara einhver fjölskyldusamkvæmi, geta allt eins far-
ið út um þúfur á síðustu stundu. Þessi tími undirbúnings fyrir
ólympíuleikana hef-
ur verið mjög slít-
andi. Oftast hafa
verið æfingar tvisvar
á dag, bæði í hádeg-
inu og á kvöldin.
Þegar gefst eitthvert
frí veitir ekki af að
hvfla sig fyrir næstu
átök. Síðan koma
óvæntir kappleikir
inn í dæmið heima
eða erlendis. Menn
komast í gegnum
þetta með því að
hugga sig við, að eft-
ir að þessi törn sé
búin, muni þetta
breytast til hins
betra. En þá byrjar
kannski bara ný
törn. Sem dæmi má
nefna að við höfðum
gert áætlanir um að
eftir ólympíuleikana
mundi okkur gefast
tími til að fara í
ferðalag um jólin.
En það varð ekki
neitt úr neinu. Það
vár byrjað að æfa á
fullu aftur. Óttar er
náttúrlega orðinn vanur þessu.
Lífið hjá honum er búið að
ganga út á þetta í tíu ár. Hann
þekkir ekki annað en vera allt-
af á fullri keyrslu.
Verðurðu fyrir óþægindum
út á við vegna sambandsins við
Óttar?
Það getur náttúrlega snúist á
báða vegu. Fólk talar mikið
um þetta og ræðir við mig. Ég
verð að viðurkenna að það var
oft erfitt fyrir mig, sem veit
hvað menn hafa lagt feikna-
mikið á sig, að hlusta á sleggju-
dóma fólks, meðan á ólympíuleikunum stóð. Þetta snerist svo
alveg á hinn veginn eftir leikina í Frakklandi. Menn eru ýmist
hafnir til skýjanna eða eru einskis nýtir, hetjur eða aumingjar.
Farið þið oft með liðinu í keppni erlendis?
Nei, það tíðkast ekki, að konurnar fari með á slíka kapp-
leiki. Sumar, sem kannski hafa verið giftar landsliðsmanni í
tíu ár, hafa kannski komist £ eina slíka ferð. Þess í stað reyn-
um við að koma saman. Meðan á ólympíuleikunum stóð hitt-
umst við allar til að horfa saman á sjónvarp frá leikjunum.
Það var eftirminnileg stund, þótt æsingurinn yrði mikill. Ann-
ars kynntumst við best eftir mótið í Júgóslavíu sumarið 1987.
Ég var þá að vinna í Lignano, en svo komu konurnar allar
þangað og við vorum saman í viku áður en strákarnir komu.
Þetta er frábær hópur. Ég var einna yngst, en maður fann
engan aldursmun. Svo vorum við mikið saman á ólympíutím-
anum og það er mikil samkennd innan hópsins. Allur lands-
liðshópurinn kemur líka saman að skemmta sér ásamt mökum
þegar tilefni gefast, til dæmis í þrítugsafmæli Sigga Sveins og
tuttugu og fimm ára afmæli Geirs. Þá er mikið stuð á mann-
skapnum og ferlega
gaman. Þeir eru allir
miklir félagar og
eiga gott með að
ræða málin.
Hefurðu áhuga á
handbolta?
I byrjun hafði ég
bara svipaðan áhupa
og hver annar Is-
lendingur. Samband
okkar Óttars væri
sennilega vonlaust,
ef mér fyndist hand-
bolti leiðinlegur. En
ég hef auðvitað
fyllst óhemju áhuga
og reynt að setja mig
sem best inn í tækni-
leg atriði, varnar- og
sóknarkerfi og svo
framvegis. Við þurf-
um að geta rætt mál-
in og ég reyni að
fylgjast með eins vel
og ég get.
Framtíðin?
Óttar er ekki bú-
inn að gera endan-
lega upp við sig,
hvort hann hættir
eða heldur áfram
enn um stund. En við erum
allavega ákveðin í að nota vel
þetta hlé, sem nú gefst. Ég fer
í stúdentsferð til Mexíkó með
skólafélögum mínum í vor og
svo ætlum við Óttar að hittast í
Bandaríkjunum á eftir, komast
til Florida og fleiri áhuga-
verðra staða.
Svo tekur við vinna, íbúðar-
kaup, heimilisstofnun - og
kannski meiri handbolti. Hver
veit?
Óttar ásamt unnustu sinni, Ingibjörgu
Kaldalóns. Lífið hefur ekki verið leikur
hingað til heldur leikurinn lífið. Nú er
það vinna, heimilisstofnun og
íbuðarkaup, sem krefjast athygli og
undirbúnings. En fyrst eru það
langþráð frí og hveitibrauðsdagar.
90 HEIMSMYND