Heimsmynd - 01.05.1989, Blaðsíða 104

SKAPAR KONAN
KARLREMBU?
Nú þekkist sú skoðun og þykir
fín að karlmenn sjái aðeins
brjóst, læri, tækifæri, þeir líti á
konur eingöngu sem kynverur.
Karlar eru lokaðir, tilfinninga-
sljóir og ofbeldishneigðir, segir
sagan. En konur aftur á móti
eru tilfinningaríkar, andsnúnar
hvers kyns ofbeldi og strýtulaga
samfélögum. Pær eiga þá ósk heitasta að
hitta ástríkan mann sem er frábitinn
valdbeitingu og eindreginn jafnréttis-
sinni. Gallinn er bara sá að þessi hvíti
hrafninn er sjaldséður og hefur karlveld-
ið þar um vélt.
En er málið svona einfalt? Lítum á fá-
ein dæmi sem kastað gætu ljósi á eðli
sveina og snóta: Vel menntuð kvenrétt-
indakona var eitt sinn gift prýðismanni,
ágætlega mjúkum og jafnréttissinnuðum.
En svo tekur hún upp á þeim ósóma að
halda við annálaðan glæpamann. Þeim
skötuhjúum sinnast og skiptir engum
togum að glæponinn hjólar í konuna og
ber til óbóta. Svo er honum stungið inn
fyrir innbrot og losnar eftir hálft ár. Og
hver skyldi svo bíða eftir honum með út-
breiddan faðminn nema kvenréttinda-
konan? Búin að gleyma barsmíðunum
og sínum mjúka ektamaka. Þangað leitar
konan sem hún er kvöldust.
Virk kvennaframboðskona tók upp á
því af skömmum sínum að fara að búa
með manni sem er frægur fyrir að berja
konur. Og kona á sama pólitíska róli
giftist manni sem segir henni fyrir verk-
um þótt honum detti ekki í hug að leggja
hendur á hana.
En hvernig stendur á þessum ósköp-
um? Hvernig stendur á því að þessar
konur láta fara svona með sig? Skýring
mín er sú að ekki ódrjúgur hluti kvenna
laðist framar öðru að styrk, í einni eða
annarri mynd. Annaðhvort vilja þær
töffara sem kúga þær eða skaffara sem
vernda þær. Skaffarinn á það sameigin-
legt með töffaranum að vera inn í sig og
flest annað en mjúkur maður. Þeir eru
báðir sterkir þótt þeir beiti styrk sínum
með mismunandi hætti.
Einhver kann að malda í móinn og
segja að konur laðist oft að hlýjum
mönnum. En hvers konar hlýju veita
þeir? Oftast nær skaffara-hlýju, föður-
lega hlýju sem sá sterki sýnir þeim veika.
Karlmaðurinn verður að vera sá sterk-
ari, meira að segja í blíðunni.
Góð vinkona mín segir að konur þoli
ekki veikleika. Þær fyrirgefa körlum
fremur ruddaskap en minnsta vott um
öryggisleysi.
Þær smíða hlekki sína sjálfar, eiga þátt
í að skapa karlrembur. Karlar verða að
vera macho, meðal annars vegna þess að
það borgar sig kynferðislega. Þeir verða
að hafa skaffaratöfra, töffaratöfra eða
einhverja blöndu. Það er hrein ekki
ónýtt að vera skaffaratöffari. Og vei
þeim karlmanni sem ekki hefur vit á að
dylja veikleika sína og sýnast sterkur,
hann mun vart ná ástum nokkurrar
konu.
Það er því ekki síst kvennasamfélagið
sem bæklar karlmenn tilfinningalega.
Við megum ekki gráta því þá missum við
sjansinn. Afleiðingarnar af þessari bækl-
un eru sjálfsvíg, drykkjuskapur og
hjartaáföll. Og konan er að hluta sek.
Dýrkun hennar á valdi birtist í ýmsum
myndum. Alkunnur er kynþokki her-
manna, samanber ástandið hérlendis
forðum tíð. Því þýðir lítið fyrir kven-
rembugyltur að kalla kvenkynið friðar-
kyn. Eða kom friðarást þýskra kvenna
fram í aðdáun þeirra á Hitler, þessum
kalda rudda? Það er hald manna að
meirihluti spænskra kvenna hafi stutt
Franco í borgarastyrjöldinni, meirihluti
karla lýðveldið. Falangistar Francos
voru nefnilega töff gaukar í svörtum leð-
urstígvélum, lýðveldismenn mjúkir lúðar
með baskahúfur. Og svo gaf Franco,
stórskaffarinn, konum svo yndislega ör-
yggistilfinningu. Það voru frjálslyndir
menn og sósíalistar af báðum kynjum
sem börðust fyrir kosningarétti konum
til handa. En þegar á hólminn var komið
kusu þær fhaldsflokka, sem andsnúnir
voru jafnrétti, í stórum stfl. Konur eru
nefnilega aldar upp við að leita öryggis
fremur en frelsis. Þessi öryggisleit sýnir
sig í stefnu Kvennaframboðsins sem er
einhver argasti miðstýringar- og ríkis-
hyggjuflokkur á öllu íslandi. Það er engu
líkara en kvennaframboðskonur trúi því
að ríkið sé einhver algóður verndari sem
öllu bjargi. Ríkið kemur í stað hins um-
hyggjusama föður eða eiginmanns, það
verður reðurtáknið mikla í krafti kven-
hyggju. Vopnin snúast í höndum
Kvennaframboðsins, það þjónar í reynd
gamalgrónu feðraveldi.
En auðvitað má margt að þessari rýni
minni finna. Eg styðst einvörðungu við
brotakenndar upplýsingar, ég veit ekki
með fullri vissu hvort dæmin sem ég tek
eru marktæk eður ei. Og einhver kann
sjálfsagt að segja að konur, sem falla fyr-
ir rustamennum, geri það af móðurlegri
umhyggju. Þær vilja breyta ruddunum.
Sjálfsagt eru dæmi til um slíkt en ég er
þess fullviss að oftar en ekki heillist kon-
ur af föntum af því þeir eru töff en ekki
vegna þess að þær vilji ala þá upp. Til-
raunum til að útskýra hegðun þessara
kvenna með móðurlegri umhyggju vísa
ég á bug sem lið í kvenfegrun kvenrétt-
indakvenna. Auk þess býður mér í grun
að margar þessara kvenna göfgi hrifn-
ingu sína af ruddaskap með tali um um-
hyggju. En aftur verð ég að játa að ég
styðst við takmarkaðar heimildir. Þess
utan má vera að ég sjái það sem ég vil
sjá, sjái valdadýrkun í öllu mögulegu og
ómögulegu. Og þá er ég eins og öfga-
maðurinn sem verður hvaðeina að stað-
festingu á kreddum sínum. En að svo
miklu leyti sem kenning mín stenst tel ég
að valdadýrkun kvenna sé áunnin, ekki
ásköpuð. Það er alkunna að sá kúgaði
virðir aðeins þann sem er harður við
hann. Þrælarnir rísa gegn þeim sem auð-
sýna þeim mannúð. Mín ætlan er sú að
sama gildi um konur, þær eru aldar upp
til að vera minni máttar og dá aðeins
þann sterkari. Því ber karlveldið ábyrgð
á valdadýrkun kvenna þegar allt kemur
til alls.
En konur komast ekki hænufet áfram í
jafnstöðubaráttu sinni með því að búa til
glansmynd af sjálfum sér. Gagnrýni án
sjálfsrýni er harla lítils virði. Aðeins
miskunnarlaus sjálfsgagnrýni gerir okkur
kleift að uppgötva þær frumstæðu vænt-
ingar sem drepa okkur í dróma.D
104 HEIMSMYND