Heimsmynd - 01.09.1989, Blaðsíða 47

Sverrir Jónsson flugmaður, er fórst út af Norðfirði 1966, Ey-
þór Jónsson, starfsmaður hjá SIS, Eiríkur Jónsson garðyrkju-
maður í Hveragerði, Ingibjörg Jónsdóttir, látin, og Kristín
Jónsdóttir, gift Guðmundi Þóroddssyni loftskeytamanni.
Seinni kona Jóns Eyþórssonar var Ada Holst cand. pharm.
Annað hálfsystkina Sigurðar í móðurætt var Guðrún Ey-
þórsdóttir, kona Þórðar Kristleifssonar frá Stóra-Kroppi,
söngkennara á Laugarvatni. Þau voru barnlaus.
Þriðja í röðinni er Benedikt Eyþórsson sem enn er á Iífi há-
aldraður og rekur trésmíðaverkstæði á Vatnsstíg 3. Kona hans
er Astrid Eyþórsson og börn þeirra Björg matráðskona á
Laugarvatni, gift Guðmundi Júlíussyni, Jan starfsmaður
Landsvirkjunar og Frank bifvélavirki.
Fjórða var Margrét Eyþórsdóttir, gift Eyjólfi Þorsteinssyni
byggingameistara. Kjördóttir þeirra er Sigrún kennari.
Fimmta var Jónína Eyþórsdóttir, gift Páli Pálssyni bygging-
armeistara. Þau voru barnlaus.
Sjötta er Björg talkennari í Danmörku sem enn er á lífi.
Hennar maður er Egil Folkhammer prófessor og eiga þau
kjördóttur.
LEIFTURGNEISTAR JÓHANNESAR ÍSHÚSSTJÓRA
Jóhannes Guðmundsson, faðir Sigurðar Nordals, hafði
misst föður sinn aðeins sex ára gamall og var lífsbaráttan því
hörð í æsku. Hann fór 17 ára gamall til Ólafs verts Jónssonar á
Skagaströnd og gerðist smám saman með gildustu karlmönn-
um til burða. Tamdi Ólafur hann mjög við áræði og harðfengi.
Gengu lengi sögur af svaðilförum þeirra Jóhannesar. Upp úr
1881 hófst samfelldur harðindakafli á íslandi, hafís lá fyrir
Norðurlandi og bændur misstu fé sitt. Jóhannes sagði síðar
svo frá að hann hefði gjörsamlega misst trú á landið að sú hafi
verið ástæðan til þess að hann fluttist til Vesturheims vorið
1887. Hann settist að í Manitoba við Winnipegvatn og vann
þar hjá auðfélagi sem fékkst við fiskveiðar á vatninu. Fiskur-
inn var frystur og fluttur þannig til Bandaríkjanna. Jóhannes,
sem nú var búinn að taka sér ættarnafnið Nordal, vann aðal-
lega við smíðar og einnig var hann um hríð stýrimaður og
vélamaður á gufuskipi félagsins. Einnig kynntist hann vel ís-
hústækninni.
Eftir 1890 jókst mjög skútuútgerð við Faxafíóa en einn
helsti vankanturinn við hana var beituleysið. Um þetta leyti
bárust fregnir af nýjustu íshústækni frá Ameríku og beitti
Tryggvi Gunnarsson bankastjóri sér fyrir því að fá Jóhannes
Nordal heim til að koma hér upp fullkomnu íshúsi þar sem
hægt væri að frysta sfldina og hafa jafnframt ís til sölu fyrir
skipin. Jóhannes kom heim í október 1894, stóð fyrir byggingu
íshússins og var síðan alla sína tíð framkvæmdastjóri þess og
eignaðist það að lokum enda var það þá kallað Nordalsíshús.
Það var í Hafnarstræti 23 (þar sem nú er bensínstöð á horni
Kalkofnsvegar). Jóhannes Nordal þótti með afburðum dug-
legur framkvæmdastjóri og lipur í samskiptum. Sérstaklega
var rómað hið góða bókhald hans.
Honum var svo lýst árið 1915 að hann væri lágur meðalmað-
ur á hæð, þéttur á velli, dökkur á brún og brá með ljós augu
sem slægju leifturgneistum þegar í hann fyki en þó einkum
þegar hann væri glaður. Þá var sagt um hann að hann væri
gleðimaður hinn mesti og hrókur alls fagnaðar og hefði vegna
meðfæddrar gleði einkennilegt lag á að vera með æskunni og
gera jafnvel óknyttastráka að dugandi mönnum. Hann var tal-
inn gjöfull langt um skör fram og mætti ekkert aumt sjá. Ekki
safnaði hann veraldlegum auði og eitt sinn sagði Tryggvi
Gunnarsson við hann: „Það er svo einkennilegt með þig, Jó-
hannes, þú kærir þig aldrei um að eiga neitt, en gleðst yfir því
þegar dónarnir græða“. í fyrrnefndri mannlýsingu sagði enn-
fremur um hann: „Allra manna lagnastur að synda milli skers
og báru til þjóðnytja hér á þessu sundrungarinnar landi og tala
þó ætíð í þarfir þess málstaðar sem hann vill verja.“
Eins og sjá má af þessari lýsingu sótti Sigurður Nordal
margt til föður síns. Jóhannes mun þegar í Ameríku hafa lagt
vel til hins unga sonar síns á Eyjólfsstöðum í Vatnsdal og átti
frumkvæði að því að koma honum til náms. Þessa naut gamli
maðurinn því að eftir að Sigurður var fluttur til Reykjavíkur
HEIMSMYND 47