Heimsmynd - 15.01.1990, Blaðsíða 22

STOÐ 2 SAGAN OLL
„Hann var eini maðurinn í veröldinni sem hefði getað hrundið þessu fyrirtæki af stað og líka sá sem átti síst að reka það.“ Páll Magnússon fréttastjóri og
Jón Óttar á góðri stund.
að hálfu ári eftir að félagið hefur sjálft lagt niður rekstur. Því
er tilgangslaust fyrir þann sem vill komast yfir Stöðina, að
bíða átekta, láta það fara á hausinn og ætla síðan að kok-
gleypa fyrirtækið fyrir slikk. Þess vegna er allt þetta kapp-
hlaup um kaup hlutabréfa í Stöðinni og forða henni þannig frá
gjaldþroti. Fljótlega kom í ljós að mikið bar á milli um álit
manna á núverandi hag Stöðvarinnar, fjárþörf, framtíðar-
möguleikum og hvernig gengið yrði frá núverandi skuldum.
Kaupsýslumönnunum var gefið upp að skuldastaðan væri 1150
milljónir og eiginfjárstaða neikvæð um 400 milljónir. Heklu-
menn töldu fjarri því að öll kurl væru þarna komin til grafar,
en buðu að fyrirtækin kæmu inn með 250 milljónir króna í
nýju hlutafé, en Verslunarbankinn og fyrri eigendur yrðu að
taka á sig það sem á vantaði til að koma eiginfjárstöðunni
réttu megin við núllið. í raun þýddi þetta að Verslunarbank-
inn yrði að afskrifa um 200 til 250 milljónir króna og taka að
öllu leyti á sig það sem kallað hefur verið „óskilgreindur
vandi“. Með því mun aðallega átt við óvissuþætti eins og úti-
standandi óbirtar auglýsingar og óvissu vegna yfirstandandi
skattrannsóknar aðallega um meint söluskattsvik, sem tengj-
ast þessum auglýsingum. Giskað hefur verið á að þessir
óvissuþættir gætu kostað frá 60 til 200 milljónir króna. Þetta
reyndist ekki ásættanlegt fyrir Verslunarbankann. Ennfremur
lögðu Heklumenn áherslu á að við lausn málsins yrði séð fyrir
endann á dæminu, það leyst í eitt skipti fyrir öll með því að
létta skuldsetningu þannig að það gæti staðið undir sér og far-
ið að skila hagnaði. Þann átjánda desember var viðræðum
hætt án þess að vera formlega slitið. Verslunarbankamenn
sökuðu Hekluhópinn um að hafa komið málinu í sjálfheldu og
væru augsýnilega að nota sér nauman tíma, sem Verslunar-
bankinn hefði til að gera upp sín mál áður en hann hyrfi inn í
Islandsbanka. Heklumenn
segja að slíkt hafi ekki hvarflað
að þeim, en telja að um þetta
leyti hafi möguleg sala á
Vatnsendalandi komið upp og
þar verið eygð lausn á málum
þremenninganna gagnvart
Verslunarbankanum: Þeir
kæmu inn með 150 milljóna
króna hlutafé og á móti fengj-
ust aðrir með 250 milljónir. Það hefði nokkurn veginn leyst
málin við bankann, en annað mál hvort vandi Stöðvarinnar
væri leystur fyrir því. Þessar viðræður lágu svo niðri fram yfir
hátíðar.
PÓLITÍSK BJÖRGUNARTILRAUN
Næst gerist svo það að strax eftir hátíðar snýr Jón Óttar sér
formlega til forsætisráðherra með beiðni um ríkisábyrgð á 400
hundruð milljón króna láni sem Stöð 2 hyggist taka erlendis til
að koma fjárhag sínum í lag. Ekki var þetta mál lagt formlega
fyrir ríkisstjórnarfund, en var rætt í „formannaklúbbnum"
svonefnda að viðbættum Jóni Sigurðssyni. I þessum viðræðum
sínum mikluðu ráðherrarnir mjög fyrir sér áhrif þess að Stöð 2
lenti í höndum þess, sem þeir kalla „einlitan skoðanahóp“ og
mun sú hræðsla hafa beinst einkum að Arvakri, en þó líka að
Hekluhópnum. Töldu þeir það „verðugt keppikefli þeirra sem
bera almenningshagsmuni fyrir brjósti að rekstur Stöðvarinn-
ar kæmist í hendur almenningshlutafélags, sem að meginuppi-
stöðu byggðist á áskrifendum", eins og Jón Sigurðsson orðar
það. Þeir höfnuðu þó strax þeim möguleika að setja bráða-
birgðalög um ríkisábyrgð. Jón Óttar og félagar áttu svo fund
með viðskiptaráðherra og fjármálaráðherra, Jóni Sigurðssyni
og Ólafi Ragnari Grímssyni. Eftir þann fund bauð viðskipta-
ráðherra Verslunarbankanum yfirlýsingu um að ríkið ábyrgð-
ist lánið með fyrirvara um, að Alþingi samþykkti slíka ábyrgð
strax og það kæmi saman í janúarlok. Verslunarbankinn vildi
ekki láta sér nægja neitt minna en bráðabirgðalög þegar í stað.
Einn heimildarmanna blaðsins sagði að Verslunarbankinn
hefði að sínu viti spilað þennan leik frámunalega vitlaust.
Hann átti hvað eftir annað kost á því í stöðunni, að losa sig
við skuldbindingar sínar yfir á herðar ríkisins og stjórnmála-
mannanna. Stjórnmálamenn
væru vanir því í samningum að
ævinlega væri skilin eftir út-
gönguleið fyrir aðila. Þegar
Verslunarbankinn hefði neitað
svo þvert hverju boðinu á fæt-
ur öðru og sagt að ef ekki yrði
gengið að öllum skilyrðum
hans, yrði Stöðin seld öðrum
hefðu menn séð fyrir sér að
Svokallaðir áílar fóm illa með álit Stöðvarínnar út á
við og grófu verulega undan annarrí aðaltekjulind
hennar auglýsingunum. fc/lrbyggðust á því að
auglýsingar á Stöðinni voiu notaðar sem
gjaldmiðill.
»
4
*
d
22 HEIMSMYND