Heimsmynd - 01.03.1990, Síða 96

gamlársdag að við erum saman á stofu-
gangi og litum á barnið. Hún var voða-
lega grá og guggin - þá hafði ég ekki séð
hana í tvo daga - og ég segi: Það er eitt-
hvað mikið að. Við erum þá að fara í
smásamkomu sem hér er haldin á gaml-
ársdag en stöldrum við og sjáum að við
erum að missa hana og sem við stöndum
þarna hættir hún nánast að anda. Við
hlaupum með hana út á gjörgæsludeild,
en meðan við erum að koma pípu ofan í
barkann stoppar hjartað og við þurfum
að hnoða hana í gang. Upp úr því hófst
öll þessi barátta. Þá hafði hún verið hálft
ár í gervinýrnameðferð með miklum erf-
iðleikum, en þegar þarna var komið
sögu er hún komin með mjög slæma
lungnabólgu. Eftir þetta var hún meðvit-
undarlaus vikum saman á og á þeim tíma
var það sem allt þetta, sem ég er búinn
að rekja hér á undan, átti sér stað. En
fékk þó þetta farsæla lausn. Þannig að
það er margt sem ræður. Af hverju hætt-
um við ekki á einhverju stigi að með-
höndla þessa litlu stúlku? í fyrsta lagi þá
er mjög erfitt að hætta að meðhöndla
barn eða ungling, sem getur átt allt lífið
framundan og svo hitt að reynsla okkar
beggja sagði okkur það, að þau þola
ótrúlegustu áföll. Við töldum okkur líka
hafa nægilega þekkingu til að bera til að
ráða þessu máli til lykta á farsælan hátt.
Það er mjög sjaldgæft annars staðar að
börn á þessum aldri séu meðhöndluð í
gervinýra og í svona tilfellum er maður
þakklátur fyrir að hafa ekki verið bund-
inn fyrirfram af reglum, sem beinlínis
gerðu það óheimilt.
Þetta eru semsagt tvö dæmi um að
gott er að vera ekki um of njörvaður nið-
/
ur af ytri reglum, sem algengar eru í
heilbrigðiskerfum annars staðar, einkum
í Bretlandi. En stundum vildi maður
gjarnan hafa meira að styðjast við. Eg
kynntist því í Bandaríkjunum, að algengt
var að hafa sjúklinginn með í ráðum
miklu fyrr, jafnvel þannig að hann gæfi
um það skrifleg fyrirmæli („living wiU“).
hvernig með skyldi farið færi eitthvað úr-
skeiðis, til dæmis að hann skyldi ekki
endurlífgaður eftir að hjarta hætti að slá,
eða að öndunarvél skuli tekin úr sam-
bandi verði yfirgnæfandi líkur á að hann
eftir nauðsynlegar aðgerðir geti ekki lif-
að ásættanlegu lífi að eigin mati. Þetta er
auðvitað til komið vegna hræðslu lækna-
stéttarinnar þar í landi við lögsóknir, en
er í sjálfu sér lofsvert og eftirbreytnivert.
Það auðveldar lækninum starf sitt, ef
hann veit, að meðan sjúklingurinn var
með fullu ráði og rænu og vel upplýstur
um horfur, áhættu og aukaverkanir,
hafði hann sjálfur óskir um hversu langt
skuli gengið í því að halda honum á lífi
með þeirri tækni og þekkingu sem nú-
tíminn ræður yfir. Væri þetta almenn
regla, fækkaði þeim tilfellum til muna,
þegar læknirinn verður að glíma við
þessa erfiðu ákvörðun.“D
Ættarsaga.,.__________________
framhald af bls. 75
Reykjavík. Hún var borgarfulltrúi fyrir
Sjálfstæðisflokkinn 1970 til 1974 og
landskjörinn þingmaður fyrir sama flokk
á árunum 1974 til 1978. Henni var þá
bolað af lista Sjálfstæðismanna á Vest-
fjörðum og líkaði illa. Stofnaði hún til
sjálfstæðs framboðs með atfylgi Sigurð-
ar, bróður síns, og Vigurmanna en náði
ekki kjöri. Hefur hún síðan þótt sigla
nokkuð sjálfstæðan sjó og lítt bundið
trúss sitt við flokkinn. Maður hennar er
Þorsteinn Thorarensen lögfræðingur, rit-
höfundur og bókaútgefandi.
3. Stefán Sigurðsson (1893, látinn)
verslunarmaður og bæjarfulltrúi á ísa-
firði.
VEÐRAMÓTSFÓLKIÐ
Systir þeirra bræðra, séra Sigurðar í
Vigur og Stefáns skólameistara, var Por-
björg Stefánsdóttir (1855-1903). Um hana
var sagt að hún væri glæsileg að vallar-
sýn, skapstór og örlynd, enda djarfmælt
og hreinskilin við hvern sem hún skipti
orðum við. Henni hefur því kippt í föð-
urkynið. Hún var listelsk og spilaði á
langspil og söng í rökkrinu fyrir börn sín.
Þorbjörg giftist Birni Jónssyni og bjuggu
þau lengst af á Veðramóti í Gönguskörð-
um, rétt hjá Heiði. Er þessi leggur ættar-
innar stundum kallaður Veðramótsætt.
Björn var hreppstjóri og gegndi mörgum
trúnaðarstörfum. Eins og á Heiði var
vinnuharka mikil á heimilinu. Haraldur
Bjömsson leikari, sonur þeirra hjóna,
sagði að vinnan hefði þar setið í fyrir-
rúmi og vei þeim sem sló slöku við. Tíu
börn þeirra komust upp og fylgdi þessum
systkinahóp mikil gleði og vaskleiki. Þar
var enginn dauðdoppuháttur á fólkinu,
sagði Hulda Stefánsdóttir í endurminn-
/
FOLK REKUR UPP STOR AUGU
(JAFNVEL RÚSSAR ÞURFA NÝJA HEIMSMYND)
VIGDIS