Litli Bergþór - des. 2018, Blaðsíða 36

36 Litli-Bergþór
fullvaxinn, svo ég var látinn sitja á Castrol-
olíubrúsa til þess að ég sæi almennilega út. Svo
keyrði ég eins og leið lá upp að Tungufljótsbrú,
gömlu brúnni sem var ofan við Vatnsleysu. Nú
mætti ég fyrsta bílnum og ég man nákvæmlega,
enn þann dag í dag, hvar það var. Svo
fór Skúli á hreppsnefndarfundinn og
við fórum svo til baka og allt gekk
vel. Síðan keyrði ég oft heima við
en aldrei á böll eða út fyrir sveitina.
Á þessum tíma, sérstaklega fyrstu
sumrin, voru ennþá notaðir hestar við
heyskapinn og við smalamennsku.
Það var hestarakstrarvél og var Tígli
gamla oftast spennt fyrir hana. Ég
var mjög mikið á hestbaki og man
eftir mörgum hestanna sem voru
notaðir til gagns og skemmtunar.
Einn af þeim hét Neisti og var hann
dökkjarpur. Ég á mynd af mér á
Neista sem var tekin á Vatnsleysu
en þar var einhver skemmtun sem
við fórum ríðandi til. Þangað eru
einir 15 kílómetrar frá Bræðratungu
svo þetta var töluvert ferðalag. Ég
fór reyndar á hestbak hvenær sem
ég gat og reið mér til skemmtunar
á bökkum fljótanna sem þarna
renna, enda var það framúrskarandi reiðvegur.
Upp við Hrísholt, skammt frá Tungufljótsbrúnni
gömlu, var farið að efna til kappreiða fyrir fólkið í
sveitinni aðallega og einhvern tíma datt mér í hug
að fá lánaðan hest til að keppa í stökki. Ég fékk
blesóttan eða rauðskjóttan hest sem var frekar
röskur og gekk sæmilega. Ég held að ég hafi verið
annar í mark. Af öðrum hestum minnist ég Háfeta
sem var stór og mjög góður fjallhestur og hryssu
sem hét Fjöður sem var úrvalsgæðingur. Neisti
var líka fjallhestur, var þýður þótt hann væri
aðallega brokkari. Reyndar var hann töltari
líka ef maður hafði lag á að fá hann til að
tölta
Ég kom yfirleitt það snemma að ég gat
hjálpað til við sauðburðinn. Það þurfti að
fara kvölds og morgna til þess að fylgjast
með og hjálpa til við burðinn þegar þess
þurfti. Ég fór alla leið innundir Bergsstaði
og það sem maður þurfti að gera var að setja
merki í eyrun á þeim lömbum sem voru
nýborin og hjálpa þeim rollum sem ekki
gátu borið. Þá þurfti að snúa lömbunum í
fæðingarveginum eða toga í lappirnar og
varð ég mjög þjálfuð lambaljósmóðir að
lokum. Þetta var eiginlega mitt aðalstarf
seinni vorin sem ég var í sveitinni. Til þess
að komast í tæka tíð í sveitina þurfti ég stundum
að fá frí úr skóla og auðvitað vildi ég vera fram yfir
réttir og því kom ég í seinna lagi suður á haustin.
Ég held að mér hafi verið sýnt mikið traust og
ég er þakklátur fyrir það að hafa fengið að taka
þátt í atvinnulífinu svona ungur. Grundvöllurinn í
uppeldi barna held ég sé að þau fái að sýna ábyrgð
og þroskast við þau störf sem þeim eru falin.
Eitt af því sem ég tók þátt í var að reka á fjall og
var það langerfiðasta verkið sem ég minnist frá
þessum árum. Þegar sauðburði var lokið og búið
var að marka og rýja í lok júní, var féð rekið inn
yfir Hvítá, en það tók um tvo sólarhringa. Ég segi
sólarhringa því við máttum lítið eða ekkert sofna
þennan tíma því það varð að halda fjárhópnum
Gamili Willis jeppinn X 567, sem kemur við sögu í viðtalinu.
Páll Skúlason undir stýri.
Bræðratunga á þeim árum sem Magnús var í Tungu. Búið var í steinhúsinu t.h. Það var byggt
1925 og var með fyrstu steinhúsum í Tungunum. Þáverandi eigandi Bræðratungu, Sven
Paulsen kostaði bygginguna en Skúli, faðir Páls, var bústjóri og sá um verkið. Það var teiknað
af Jóhanni Kristjánssyni, sem vildi byggja hús á tveim-þrem hæðum, og var ekki gott hús. Það
var hætt að búa í því fljótlega eftir að Skúli dó 1966, en Sveinn lét rífa það 1987-88. Gamla
húsið t.v. var byggt upp úr aldamótunum 1900. Notað sem geymsla og kattarathvarf þegar
Páll var alast upp. Það var rifið upp úr 1970. Á myndinni má sjá menn járna í garðinum.