Litli Bergþór - des. 2018, Blaðsíða 37

Litli-Bergþór 37
saman. Við byrjuðum á því að smala
snemma að morgni og svo var safnið
rekið upp Eystri-Tunguna og féð hvílt
um stund hjá Gullfossi. Síðan var það
rekið inn að Sandá eftir veginum, en
þar er algerlega gróðurlaust og féð
varð sárfætt. Hjá Sandá er svolítið
gróðurlendi og þar var féð hvílt um
stund og sumir gátu fengið sér blund.
Síðan var það rekið inn með Hvítá fyrir
austan Bláfell og lítið stoppað fyrr en
komið var á Svartártorfur skammt frá
Hvítárnesi. Þar var reynt að sjá til þess
að ærnar fengju sín lömb og síðan var
riðið inn í Hvítárnes og þar sofnum við
í sæluhúsinu hvíldinni fegnir.
Síðan var riðið heim og gekk það
yfirleitt vel og var gaman. Í fyrra skiptið
sem ég rak á fjall fengum við mikið sólskin og
ég bar á mig júgurfeiti til að sólbrenna ekki. Það
hafði það í för með sér að sandkorn festust á efri
vörinni, svo ég var með einskonar yfirskegg þegar
ég kom heim. Ég man að þér leist ekki á þetta.
Þarna kom sér vel að hafa góða hesta og hundarnir
voru ágætir og nauðsynlegir við að halda fénu
saman. Eftirminnilegt var það, að í fyrri ferðinni
var ég á þessum skjótta kappreiðahesti sem ég man
ekki hvað hét og hann fældist við Sandá og ég átti
fullt í fangi með að hanga á honum. Svo fór ég að
athuga hvað það hefði verið sem hann fældist við,
en það reyndist vera gamall hermannahjálmur.
Ég hugsaði með mér að þarna væri komið ágætis
höfuðfat, setti hann á hausinn og fór á bak aftur, en
hesturinn varð alveg sjörnuvitlaus. Hann reyndi
að henda mér af sér svo ég tók það til bragðs að
henda hjálminum af mér og þá varð hann strax
rólegur. Svo héldum við áfram en hjálminn fann
ég ekki aftur þrátt fyrir nokkra leit. Sérstaklega
reyndi ég að leita að honum vorið eftir þegar ég
rak aftur á fjall, en hann hefur sennilega fokið.
Ég komst aldrei á fjall en ég öfundaði fjallmennina
mikið af þeim góða mat sem þeir fengu í skrínur
sínar, hangikjöt og allskyns kræsingar. En ég fór
nokkrum sinnum á Álfaskeið og nú ætla ég að
segja frá því. Það var draumur okkar krakkanna
að fá að fara á Álfaskeið, en mamma þín hafði
strangar reglur um það að við yrðum að vera
orðin tólf ára. Þessar skemmtanir voru í byrjun
ágúst í fallegum hvammi í Langholtsfjalli. Það
varð því að ríða yfir Hvítá og all löng reið. Þessar
skemmtanir voru all fjölbreyttar með fyrirlestri
söng og skemmtiatriðum og svo var dansað um
kvöldið á grundinni.
Það var hópreið úr Tunguhverfinu og svo bættust
fleiri við svo við vorum yfir tuttugu sem fórum
yfir Hvítá á Kópsvatnseyrum. Svo vorum við
þarna á skemmtuninni fram í myrkur og fórum
þá heim. Þá gerðist það að hesturinn hnaut með
mig einhvers staðar nálægt Flúðum og ég datt af
baki og ofan í gryfju og hesturinn á mig ofan og
fór alveg hring yfir mig. Ég meiddist ekki en það
hefði óneitanlega getað farið illa. Það stoppuðu
allir og hjálpuðu mér á bak, svo allt fór vel.
Það voru líka böll á Vatnsleysu og þangað
fengum við einstaka sinnum að fara. Það var
heldur frumstætt þar, stelpurnar sátu öðrumegin
og strákarnir hinumegin og svo hlupu þeir yfir
salinn og buðu upp. Þetta var bara gaman. Það var
spilað á harmoníku og fleiri hljóðfæri og þarna
dansaði ég minn fyrsta vangadans. Það þarf ekki
alltaf glæsihús til að skemmtunin sé eftirminnileg.
Svo átti ég þátt í því að byggja Aratungu. Húsið
var mikið byggt af sjálfboðaliðum og 1958 fór ég
með fleirum úr Tunguhverfinu og hjálpaði til við
bygginguna. Mér dettur það alltaf í hug þegar ég
fer þarna framhjá. Ég fór á böll þar en ekki voru
þau eins eftirminnileg og ballið á Vatnsleysu.
Úr Tungnaréttum 1958.
Réttarsöngur í Tungnaréttum 1958.