Fréttablaðið - 12.03.2016, Qupperneq 28

Ég man aðeins eftir þessu en það trúa því ekki allir vegna þess að ég var svo ungur þegar þetta gerð-ist,“ segir Anton Líni Hreiðarsson. Hann er
núna á átjánda ári og stundar nám
í vélstjórn við Verkmenntaskólann
á Akureyri. Hann er nýlega fluttur
norður en bjó áfram að mestu leyti
á Þingeyri eftir brunann.
Anton Líni hefur hugsað mikið
um þessa örlagaríku nótt sem fjöl-
skylda hans var hrifsuð frá honum.
„Ég man ég vaknaði um nóttina
og sá eld. Ég hljóp og vakti pabba.
Síðan man ég eftir að það var sagt:
Hvar er bróðir þinn? En ég man lítið
eftir það,“ segir Anton. Faðir hans
hafði þá hlaupið með hann út en
missti hann á leiðinni. Amma hans,
sem bjó á efri hæðinni, fór inn og
bjargaði Antoni út.
„Ég veit nokkurn veginn hvað
gerðist. Pabbi hljóp með mig fram
en missti mig á ganginum. Hann fór
út og þá var amma komin fyrir utan.
Hún fór inn þar sem allt var fullt af
reyk og ætlaði að fara að snúa við
því hún fann mig ekki en þá heyrði
hún í mér. Pabbi hljóp þá aftur inn
til að bjarga hinum.“
Faðir hans komst ekki aftur út lif-
andi. Hjónin ungu dóu bæði í elds-
voðanum og yngri sonur þeirra.
Alltaf verið lokaður með þetta
Fyrsta árið eftir brunann bjó Anton
hjá móðurforeldrum sínum. Hann
flutti svo til föðurforeldra sinna,
aftur á Þingeyri, í sama hús og brun-
inn hafði átt sér stað í. Þar bjó hann
þar til hann fór í menntaskólann á
Ísafirði þegar hann var 16 ára.
„Ég hef oft hugsað með bróður
minn að ég hefði viljað gera eitthvað
til þess að bjarga honum þó ég hafi
ekki haft vit til þess. Það koma upp
alls konar svona hugsanir,“ segir
Anton sem segist þó gera sér fulla
grein fyrir að hann hefði ekki getað
gert neitt.
„Í raun og veru hef ég alltaf verið
mjög lokaður með þetta. Ég byrjaði
ekkert að tala um þetta fyrr en fyrir
svona ári síðan. Þá var ég búinn að
vera dálítið langt niðri og brotnaði
pínu saman. Ég bjó þá á heimavist-
inni í Menntaskólanum á Ísafirði. Ég
hafði lokað mig svolítið af. Ég hafði
alltaf svo mikið að gera en þarna var
lítið að gera og þá fer maður að vor-
kenna sér. Ég fór að byggja mig upp
og gera eitthvað af viti. Ég horfðist í
augu við þessa minningar.“
Rosaleg reiði og sorg
Hann segir það hafa verið langt í
frá auðvelt að fara í gegnum þetta.
Lesa fréttir af brunanum og minn-
ingargreinar um foreldra sína. „Það
kom upp rosaleg reiði og sorg. Það
rifjaðist upp hellingur af minn-
ingum, margt sem mér hafði verið
sagt en ég hafði lokað á þetta allt. Ég
var bara búinn að reyna að gleyma
þessu öllu. Ég vissi að ef ég myndi
ekki gera neitt þá myndi ég aldrei
ná að lifa með þessu. Ég hugsa að
mér hafi alltaf verið svolítið hlíft.
Það voru allir glaðir þegar ég fór að
tala um þetta. Þau voru svo frábært
fólk,“ segir hann.
Foreldrar Antons Lína voru afar
tónelskir og hann hefur erft það frá
þeim. Móðir hans, Ingibjörg Edda,
hafði lokið námi á fyrsta ári í Tón-
listarskóla Ísafjarðar og hafði hafið
nám á öðru ári. Hreiðar var í píanó-
námi þegar hann lést en hafði einn-
ig leikið á orgel, gítar og trompet.
Anton segir tónlistina hafa hjálpað
sér mikið við að læra að sætta sig
við minningarnar en í gegnum hana
fái hann líka ákveðna tengingu við
foreldra sína. „Tónlistin hefur alltaf
verið í mér og ég syng alltaf eða spila
þegar mér líður illa. Mér fannst
Viktoría
Hermannsdóttir
viktoria@frettabladid.is
↣
Erfitt að horfast í augu við
FRéttAblAðið/Auðunn
minningarnar
Aðfaranótt 4. janúar 2002 varð hræðilegur eldsvoði á Þingeyri þar sem ung hjón létust
ásamt eins og hálfs árs gömlum syni sínum. Þau Hreiðar Snær Línason og Ingibjörg Edda
Guðmundsdóttir voru aðeins 22 og 20 ára þegar þau létust í brunanum ásamt syni sínum,
Leon Erni. Eldri sonur þeirra, Anton Líni Hreiðarsson, sem þá var 3 og hálfs árs, bjargaðist.
1 2 . m a r s 2 0 1 6 L a U G a r D a G U r28 h e L G i n ∙ F r É T T a B L a ð i ð