Fréttablaðið - 31.10.2015, Side 94

„Þetta var alveg rosalega gaman,“
segir Úlfur Karlsson sem var nýbú-
inn að skoða sýningu Errós undir
leiðsögn meistarans. „Hann er svo
flottur kallinn, algjör vinnuþjarkur.
Vinnur tólf tíma á dag og finnst best
að vinna um helgar því þá er síminn
ekkert að angra hann.
En þetta er alveg mögnuð sýning
og það er óhætt að segja að Erró sé
skrásetjari tuttugustu aldarinnar.
Hann skrásetti svo vandlega akk-
úrat það sem var að gerast í heim-
inum á þeim tíma og hann gerir það
gríðarlega vel. Iðnvæðing heimsins,
popplistin, kvikmyndir, auglýsingar
og allt þetta sem er hluti af þessu
daglega áreiti er þarna. Umhverfið
allt hefur svo mikil áhrif á hann. Ég
tengi vel við það því ég er að sama
skapi mikið að sækja í mitt nærum-
hverfi, allt það sem er að móta okkur
núna á tuttugustu og fyrstu öldinni.
Við eigum það reyndar líka sam-
eiginlegt að það er mikið að gerast
í myndunum okkar og fólk er alltaf
að finna eitthvað nýtt.“
Úlfur segist talsvert hafa kynnt
sér Erró og hans verk. „Núna fannst
mér sérstaklega gaman að fá að
skoða þessi fyrstu verk, stúdera upp-
hafsárin aðeins. Þetta er stór sýning
sem allir sem hafa áhuga á myndlist
verða að sjá og það er þarna margt
sem fólk hefur ekki séð áður.“
Í dag kl. 16 verða opnaðar tvær sýningar í Hafnarhúsinu þar sem sextíu ár skilja á milli listamannanna tveggja sem hafa þó báðir fundið hug-
myndum sínum meginfarveg í mál-
verkinu. Stærri sýningin kallast Til-
urð Errós sem fjallar um mótunarár
þessa merka listamanns á árunum
1955 til 1964. Við sama tækifæri
verður opnuð sýning á verkum
eftir Úlf Karlsson í sýningaröð sem
kennd er við D-sal Hafnarhúss.
Þrátt fyrir að sextíu ár séu á milli
þessara tveggja listamanna, sem er
reyndar hvorki að sjá né heyra, þá
er að finna ákveðinn samhljóm á
milli verka þeirra tveggja. Á milli
upphafsverka Errós sem fyrir lá
að ná heimsfrægð fyrir list sína og
verka Úlfs sem er að feta sín fyrstu
spor í málaralistinni. Af því tilefni
er gráupplagt að fá þessa tvo lista-
menn til þess að skoða verk hvor
annars og segja um þau örfá orð,
smá samræðu kynslóðanna.
Erró um Úlf og Úlfur um Erró.
Við eigum það
reyndar líka
sameiginlegt að það er
mikið að gerast í
myndunum okkar.
6.nóv kl 20:00 UPPSELT
13.nóv kl 20:00 ÖRFÁ SÆTI LAUS
14.nóv kl 20:00 NÝ SÝNING
„Ég hef ekki hlegid svona mikið síðan
ég skildi vid manninn minn.”
erró um Úlf og
Úlfur um Erró
listamennirnir erró og Úlfur karlsson eru fulltrúar tveggja
kynslóða og báðir opna sýningu á verkum sínum í dag.
Hér segja þeir aðeins frá upplifun sinni á verkum hins.
erró um Úlf
„Þetta er framtíðin.“ Segir Erró
um verk Úlfs og bætir við að þetta
sem ungi maðurinn sé að gera hafi
byrjað í Kaliforníu. „Nánar tiltekið í
Kaliforníu í la Mission-hverfinu. Það
er mikið af Mexíkönum og fólki frá
Suður-Ameríku þarna í þessu hverfi.
Nú er þetta kallað götulist og mér
líst mjög vel á þetta og hefði reyndar
kosið að hann hefði fengið að gera
þetta verk beint á vegginn og að það
hefði svo fengið að standa.
Ég á marga vini sem vinna í þess-
ari stefnu og hef sérstaklega gaman af
því hvernig veggirnir við járnbrautar-
stöðvarnar í París eru skreyttir með
þessum hætti. En í samanburði við
það sem ég hef séð af þessari list
hérna heima þá er það sem Úlfur
er að gera það villtasta. Málið er að
þetta er helvíti vel byggð og falleg
mynd, vel hugsuð í alla staði. Stór-
fín mynd og skemmtilegt að skjóta
henni svona beint á vegginn.“
Erró segist reyna að fylgjast með
því sem er að gerast hérna heima og
segir að honum finnist vera margt
gott í gangi. En skyldi hann eiga
einhver ráð handa þeim sem eru,
eins og Úlfur, að stíga sín fyrstu
spor í myndlistinni? „Bara að vinna
tólf tíma á dag þá gengur þetta vel
seinna meir, þetta tekur sinn tíma
og svo á maður aldrei að fara á eftir-
laun því það eyðileggur fólk algjör-
lega.“
Úlfur um erró
Magnús
Guðmundsson
magnus@frettabladid.is
Fréttablaðið/Vilhelm
Fréttablaðið/Vilhelm
Dómkórinn ásamt kammersveit
og einsöngvurum flutti Messías
eftir Handel í Eldborg í Hörpu.
HHHHH
Ekki er ljóst af hverju menn rísa úr
sætum sínum þegar hallelújakórinn
hefst í Messíasi eftir Handel. Hvað
myndi maður ekki gera ef himnarnir
opnuðust og sjálfur Guð almáttugur
opinberaði dýrð sína? En fólk stóð
einmitt á fætur á miðvikudagskvöldið
í Eldborg í Hörpu þegar hallelújakór-
inn hófst. Dómkórinn söng sem telur
venjulega um 50 manns. Hér hafði 30
verið bætt við. Það var ekki nóg. Karla-
raddirnar voru rýrar. Auðheyrt var að
stjórnandinn, Kári Þormar, hafði lagt
vinnu í að þjálfa raddirnar. Söngurinn
var þokkalega nákvæmur, en það
dugði ekki til. Karladeildin var svo
fámenn að það vantaði tilfinnanlega
botninn í heildarhljóminn. Kvenradd-
irnar voru vissulega nægilega sterkar,
en karlarnir engan veginn.
Þetta var gallinn við verkið í heild.
Messías tekur um tvo klukkutíma í
flutningi án hlés. Þar er að finna marga
kafla þar sem karlarnir syngja einir.
Hálfpínlegt var að heyra þá, sérstak-
lega þegar tenórarnir voru í aðalhlut-
verki. Þeir voru svo hjáróma. Konurnar
voru betri, enda fjölmennari, en samt
skorti ásættanlegan fókus í hljóminn
hjá þeim líka. Þetta olli vonbrigðum.
Fjórir einsöngvarar komu fram,
þau Hallveig Rúnarsdóttir sópran,
Sesselja Kristjánsdóttir alt, Benedikt
Kristjánsson tenór og Oddur Arnþór
Jónsson bassi. Hallveig var frábær. Ég
hef sjaldan heyrt hana syngja svona
vel. Söngurinn var dillandi og bjartur,
svo lifandi og ferskur að það birti alltaf
í salnum þegar hún hóf upp raust sína.
Oddur var líka magnaður. Lokaarían
hans var svo flott að maður fékk gæsa-
húð. Benedikt söng einnig fallega þótt
ekki hafi sópað eins mikið að honum.
Söngur Sesselju vakti hins vegar
spurningar. Hann var gríðarlega
þungur. Það var eins og hún væri fyrst
og fremst að hugsa um raddbeitinguna,
en ekki anda tónlistarinnar sem hún
átti þó að vera að miðla til áheyrenda.
Þetta var talsverður ljóður á tónleikun-
um. Fyrir bragðið var heildarmyndin á
einsöngnum ekki sterk. Kammersveit
lék á tónleikunum, hún var leidd af
Unu Sveinbjarnardóttur konsertmeist-
ara. Hljómsveitin var prýðileg, spilaði
feilnótulaust og af öryggi. Aftur á móti
voru kórinn og hljómsveitin ekki alltaf
alveg samtaka, og verður það að skrif-
ast á stjórnandann, sem var nokkuð
stífur lengi framan af.
Af ofansögðu er ljóst að þetta voru
ekki sérlega skemmtilegir tónleikar.
Messías er langt verk, og þegar svona
margir gallar eru á flutningnum, þá
kemst tónlistin aldrei á flug. Það gerði
hún svo sannarlega ekki hér. Jónas Sen
Niðurstaða Hljómsveitin var góð,
en einsöngurinn var ekki alltaf eins
og hann átti að vera og kórinn hefði
getað verið betri. Útkoman var
máttlaus.
Ósannfærandi Messías
3 1 . o k t ó b E r 2 0 1 5 L a u G a r D a G u r58 M E N N i N G ∙ F r É t t a b L a ð i ð
menning