Morgunblaðið - 06.12.2019, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2019
enn í dag og hittumst við reglu-
lega yfir bjór og hamborgurum,
heima hjá Bergi. Ég var líka svo
heppinn að kynnast hinni góðu
fjölskyldu Bergs sem hefur alltaf
tekið mér opnum örmum. Berg-
ur var fram að þrítugu mikill
íþróttamaður, en hann var nán-
ast góður í öllum greinum sem
hann prófaði, ég hins vegar hafði
lítinn áhuga enda aldrei kunnað
með bolta að fara, en okkur
skorti samt aldrei umræðuefni.
Bergur og Helena byrjuðu að
rugla saman reytum í lok grunn-
skólans og hafa átt gott samband
alla tíð síðan. Við áttum nokkra
samleið í barneignum og höfum
við fjölskyldurnar átt margar
góðar stundir saman. Þannig
héldum við saman upp á áramót
fyrir nokkrum árum þar sem við
áttum yndislega stund og nutum
þess að fylgjast með ungviðinu
okkar skemmta sér fram á ný-
ársnóttina.
Við töluðum reglulega saman
og þá töluðum við yfirleitt lengi.
Oft varð að taka pásur og
hringja aftur. Bergur sagði oft
við mig að það væri svo gott að
tala við mig og að við þekktumst
svo vel. Þessi orð eru lýsandi
fyrir samskipti hans við aðra og
hlýja nú að honum gengnum.
Í síðasta símtali sem ég átti
við Berg ræddum við um börnin
okkar. Hann sagði ljósa punkt-
inn við að hann væri mikið heima
við vera að hann væri alltaf
heima þegar börnin hans kæmu
heim og hann hefði alltaf tíma
fyrir þau. Ég hef hugleitt þessi
orð ásamt öðrum og vona að ég
nái að beina lífi mínu í þær áttir
sem vinur minn opnaði fyrir mér
með tilvist sinni.
Farðu vel, vinur minn Bergur.
Guðmann.
Fyrir nokkrum dögum feng-
um við þær fréttir að góður vin-
ur og liðsfélagi, Bergur Emils,
hefði kvatt okkur. Fréttirnar
tóku á og það var erfitt að með-
taka þær. Frá því að tíðindin
bárust höfum við rifjað upp og
yljað okkur við óteljandi minn-
ingar um Berg og þær stundir
sem við áttum saman í Val, þar
sem við æfðum saman körfubolta
frá unga aldri, allt upp í meist-
araflokk.
Fyrir okkur sem unga drengi
var körfubolti og allt sem honum
tengist lífið, hvort sem það voru
æfingarnar sjálfar, keppnisferðir
út á land eða til útlanda, klefas-
temningin, samveran, liðspartí
eða annað sem tengist því að
vera partur af liði. Og í okkar
hópi var Bergur fyrirliði liðsins.
Sögurnar eru óteljandi og fyr-
ir okkar hóp þarf ekki nema eitt
stikkorð eða eina setningu til að
rifja þær upp og framkalla bros.
Sögur af páskaegginu í Svíþjóð,
ófærð á Ísafirði eða Egilsstöð-
um, liðspartí í Seiðakvísl heima
hjá foreldrum Bergs auk margra
annarra sem fæstar eru prent-
hæfar. Sögurnar eiga það þó all-
ar sameiginlegt að í þeim var
Bergur miðpunkturinn og alltaf
hrókur alls fagnaðar. Bergur var
leiðtogi liðsins.
Inni á vellinum var Bergur
fremstur meðal jafningja. Hann
dreif liðið áfram og eigum við
báðir honum mikið að þakka því
ekki vildum við bregðast fyrirlið-
anum inni á vellinum. Þar var
Bergur mikil fyrirmynd sem
lagði hart að sér á æfingum og
hafði óbilandi keppnisskap og
metnað fyrir hönd liðsins. Berg-
ur var töffari sem við fylgdum í
gegnum súrt og sætt.
Þrátt fyrir mikið keppnisskap
naut Bergur sín best inni í klefa
með liðinu. Þar sátum við oft
löngum stundum eftir æfingar
þangað til Baldur og Ella þurftu
að læsa gamla salnum á Hlíð-
arenda. Þar var Bergur í essinu
sínu, ávallt laufléttur og
skemmtilegur. Bergur var góður
drengur.
Eftir að Bergur veiktist fyrir
nokkrum árum og hafði ekki
þrek í að spila körfubolta með
okkur þótti okkur ómetanlegt
þegar hann kíkti á okkur eftir
æfingar þar sem við spjölluðum
saman, rifjuðum upp gömul af-
rek innan vallar sem utan. Auð-
velt var að sjá að Bergur naut
þessara stunda einnig því á Hlíð-
arenda var hann á heimavelli.
Bergur var Valsari inn að beini.
Við vottum Helenu og fjöl-
skyldu Bergs samúð. Minning
um góðan dreng og vin lifir í
hugum okkar allra sem spiluðum
körfubolta með Begga.
Ólafur Jóhannsson,
Guðmundur Björnsson
Skilgreiningin á orðinu goð-
sögn samkvæmt íslenski nútíma-
orðabók er: „Nafnkunn persóna
eða fyrirbæri sem ljómi leikur
um.“
Bergur Már Emilsson, eða
Bergur Emils eins og ég kallaði
hann alltaf, var algjör goðsögn í
mínum augum.
Á mínum táningsárum varð
Bergur Emils allt í öllu í körfu-
boltanum í Val, fyrirliði mfl.
karla 1998, þeirra helsti drif-
kraftur. Bergur hafði þann ein-
staka eiginleika að vera ekki að-
eins góður þjálfari heldur um
leið félagi og sannkölluð fyrir-
mynd yngri 15 ára körfubolta-
strákanna sem hann þjálfaði og
mættu á leiki til að styðja Val. Á
sama tíma hélt hann uppi mikl-
um og góðum aga í flokknum.
Bergur Emils gaf mér fyrsta
tækifærið í þjálfun um aldamótin
þegar ég fór að þjálfa minnibolta
í Val. Það hafði gríðarleg áhrif á
mig og ýtti mér út í frekari þjálf-
un og íþróttamenntun. Það fæ ég
honum aldrei almennilega þakk-
að.
Blessuð sé minning goðsagn-
ar, Bergs Más Emilssonar.
Ragnar Vignir.
Kæri Bergur. Síðustu daga
hef ég nokkrum sinnum ætlað að
hringja eða senda skilaboð, um
eitthvað í takt við húmor okkar,
eins og við gerðum svo oft.
Snörpu símtölin þegar ég var á
ferðinni eða gleðiríku föstudags-
símtölin. Ég er að átta mig á því
að það verður ekki aftur. Það
mun taka mig langan tíma að
skilja til fulls. En ég vona að ég
geti í nokkrum orðum rammað
inn myndina af þér í huga mér
og deilt með Helenu og börn-
unum, því það er mér mikilvægt
að fallegu börnin ykkar gleymi
aldrei stærstu þáttum persónu
þinnar.
Eins og ég sagði þér oft þá
ertu fyndnasti vinur minn, og
það er ekki vegna þess að aðrir
vinir mínir séu svo leiðinlegir.
Ég man bara ekki eftir að hafa
átt samskipti við þig án þess að
þú værir þar brosandi og hlát-
urinn ómaði. Það verður alltaf
sterkasta minningin um þig,
kæri vinur.
Það voru ekki til stór vanda-
mál í þínum huga, þótt þú værir
að glíma við svo erfiða hluti, allt
var leysanlegt og ekki ástæða til
að eyða samverustundum í leið-
indi, og aldrei vildir þú væla í
mér eða öðrum yfir þinni erfiðu
baráttu.
Ég man ekki hvort ég sagði
þér það en tónlistarsmekkur
þinn fannst mér stundum smá
hræðilegur, fyrirgefðu vinur en
það var bara ekki þitt svið, mað-
ur getur víst ekki haft allt
En ég man hvað þú talaðir vel
um allt fólkið þitt. Flest voru
orðin samt um Helenu þína og
fallegu börnin ykkar. Hvað þú
varst alltaf einlægt skotinn í og
stoltur af Helenu, ástinni þinni í
gegnum lífið, hve falleg hún væri
og frábær mamma. Og öll falleg-
ustu orðin um börnin þín, sem þú
varst svo óendanlega stoltur af.
Matthías, sami ljúflingurinn og
þú, Emil með grallarabros þitt
og Ísabella, fegursta litla prins-
essan þín. Þér var svo mikið
mikilvægt að þau væru umfram
allt hamingjusöm, annað skipti
litlu máli. Þú varst alltaf fyrsti
kostur þegar mig langaði að
segja frá einhverju fyndnu sem á
daga mína hafði drifið, og þótt ég
hringdi til að heyra í þér og af
líðan þinni var það meira ég sem
talaði, því þú bæði kunnir og
vildir hlusta, en aðallega sýna
áhuga þannig að maður fann svo
sterkt umhyggjuna. Ég skildi
alltaf við þig glaðari, sáttari en
ég var fyrir samtalið, eftir að þú
hafðir ausið yfir mann hrósi. Og
hvernig getur það verið svo, þeg-
ar maður veit í hverju þú varst
að berjast, að þú hafir alltaf vilj-
að láta öðrum líða betur – það er
einstakur hæfileiki.
Ég sakna þín svo innilega
mikið, kæri vinur. Í dag á ég
bara allar góðu minningarnar
um þig og myndina af góðum
vini, alltaf brosandi, með hár-
lokkinn fram á ennið að segja
mér skemmtilega sögu með
miklum handahreyfingum og af
og til í frásögninni brast fram
hlátur þinn. Ég held að þú hafir
aldrei sagt söguna um geitina
sem réðst á mig (eins og þú
kaust að kalla það) í dýragarð-
inum í Berlín án þess að springa
úr hlátri nokkrum sinnum, sama
hve oft sú saga var nú sögð. Þú
varst góður vinur sem vildi alltaf
aðstoða, og með þetta fallega
geðslag. Og þau sem eru svo
mikið heppin að eiga minningar
um þig vita að hér er engum orð-
um ofaukið, svona varstu, hvert
orð satt, þessi einstaki ljúfi vinur
og persóna.
Erlendur Þór Gunnarsson.
Mig langar með nokkrum orð-
um að kveðja vin minn hann
Berg.
Ég kynntist Bergi sumarið
2017 þegar ég fluttist til Reykja-
víkur frá Keflavík í gegnum
Kalla mág hans sem er einn af
mínum bestu vinum.
Við vissum hvor af öðrum í
gegnum Kalla og einnig mundi
ég eftir honum úr körfunni síðan
í gamla daga. Það leið ekki á
löngu þar til Bergur bauð mér
inn á heimili þeirra hjóna og því-
líkar móttökur. Sjaldan hefur
mér liðið eins og fjölskyldumeð-
lim eftir svo stutt kynni, en
þangað var ég síðan ávallt vel-
kominn. Grillboð, brunch, kaffi-
stopp, kaldur á kvöldin, þessum
stutta tíma mun ég aldrei
gleyma.
Bergur var alltaf hress, alltaf
jákvæður og brosandi og alltaf
stutt í grínið og sögurnar. En
það sem einkenndi hann, að mér
fannst, var hvað hann var upp-
byggjandi, hann talaði í lausnum,
taldi manni endalausa trú um að
maður gæti gert allt sem mann
langaði til. Svo jákvæður að það
var aðdáunarvert.
Við áttum oft gott spjall og
alltaf gat ég opnað mig fyrir hon-
um, ekkert var „off limits“ og
traustið var alltaf 100% og ég
vildi að ég hefði getað þakkað
honum meira fyrir þennan tíma.
Við Kalli smíðuðum körfu-
boltapall fyrir flottu strákana
hans tvo, Matthías og Emil, og
yndislegu dóttur, Ísabellu. Ég
var alltaf mjög þakklátur fyrir
að hann og Helena hefði fengið
okkur í verkið og treyst fyrir því,
en traustið var greinilega mikið
þar sem Bergur sá til þess að við
unnum aldrei lengi í senn án
þess að láta okkur nærast á Eg-
ils Gulli á milli.
Ég mun ætíð geyma þessar
minningar og vera þakklátur
Bergi og Helenu fyrir þessar
frábæru stundir.
Vil ég að lokum votta Helenu
og börnum, móðir hans Birnu og
fjölskyldum þeirra samúð mína.
Takk fyrir samfylgdina, Berg-
ur.
Guðmundur Vals.
Bergur Már Emilsson var
uppalinn Valsmaður og lék með
öllum flokkum félagsins í körfu-
bolta, ásamt því að spila ungur
fótbolta með Víkingi og hand-
bolta í Val. Hann lék 130 leiki
með meistaraflokki Vals og 27
yngri landsleiki fyrir Ísland. Það
kom fljótlega í ljós að Bergur
var mikið körfubolta- og leið-
togaefni. Hann var að jafnaði
fyrirliði í sínum hópi og var ann-
ar af fyrirliðum í yngra landsliði
Íslands í körfubolta (árg. 1976)
sem náði frábærum árangri, m.a.
í Tyrklandi 1993. Bergur var
skynsamur, sterkur og góður
skotmaður og traustur liðsmað-
ur. Hann var jákvæður, kapps-
fullur og stútfullur af gaman-
semi. Hann var afar
uppátækjasamur og því eftir-
sóknarvert að vera í kringum
hann til að vera nærri gleðinni.
Sögur af uppátækjum Bergs og
litskrúðugar lýsingar hans á at-
burðum eru mikið skemmtiefni.
Bergur þjálfaði einnig alla flokka
Vals í körfubolta og snilligáfa
hans til að ná til barna var mikil.
Hann er einn af fáum sem geta
með persónutöfrum sínum laðað
til sín börn og fengið þau til að
líða vel í íþróttum. Nú á síðustu
dögum hafa margir Valsarar
komið að máli við mig og sagt
mér sögur af því hvernig Bergur
fékk viðkomandi til að æfa
íþróttir og mótaði þannig líf, feril
og persónuleika þeirra. Erfitt er
að þakka að fullu fyrir slíkt.
Hann var með góða hæfileika í
samskiptum og gat bjargað sér
úr ólíklegustu aðstæðum. Þegar
öll sund virtust lokuð fann Beggi
leið til að komast áfram og tala
fólk til. Undirritaður þjálfaði
Berg í mörg ár og oft var mikil
eftirvæntingin hjá mér að hitta
Begga á æfingu til að segja hon-
um frá einhverju smáatviki eða
skondnum aðstæðum til þess
eins að fá viðbrögð hans. Þau
gátu verið svo stórsniðug. Berg-
ur lifði í núinu og hafði takmark-
aðar áhyggjur af fortíð eða fram-
tíð. Hann var farinn að lifa í
núvitund nokkru áður en fræði-
menn gerðu sér grein fyrir að
slíkt fyrirbæri væri yfirhöfuð til.
Bergur var einstakur eðaldreng-
ur og þannig einstaklingar auka
lífsgæði allra.
Á síðustu árum hafa samskipti
okkar verið minni, en þegar við
ræddum saman í síma var rifjað
upp og hlegið. Hann sagði mér
stoltur frá börnunum og hversu
þakklátur hann væri fyrir kær-
leika og styrk Helenu. Hann
vildi lítið ræða um veikindi sín.
Frekar vildi hann hlæja, gera
lauflétt grín að sjálfum sér, okk-
ur og vinahópnum. Það er með
djúpum söknuði sem við kveðj-
um kæran vin. Fyrir hönd Vals
vil ég þakka Bergi og fjölskyldu
hans fyrir alla þá miklu vinnu
sem hann, Emil faðir hans og
fleiri lögðu á sig fyrir félagið. Án
þátttöku Bergs væri Valur fá-
tækara og svipminna félag.
Minning um einstakan dreng
mun lifa með okkur um ókomna
tíð. Ég veit og vona að þegar
vinahópurinn hittist í ókominni
framtíð verði sögur frá Begga
sagðar. Þær eru einfaldlega of
skemmtilegar til að gleymast.
Við Valsmenn sendum fjölskyldu
Bergs okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Hvíl í friði kæri vinur
– við leikum allir saman.
F.h. körfuknattleiksdeildar
Vals,
Svali Björgvinsson.
Mann setur hljóðan. Yndisleg-
ur eiginmaður og faðir farinn.
Við Rikki kynntumst Helenu og
Bergi árið 2008 þegar strákarnir
okkar voru tveggja ára grisling-
ar, hlaupandi um í flugvél á leið
til Berlínar, borgar sem var
heimili okkar allra næstu árin.
Við fundum fjölskyldu í þeim,
svona vini sem maður eignast
fjarri heimahögunum. Yndis-
legra fólk er ekki auðfundið,
svona fólk sem kann að sam-
gleðjast án þess að öfunda og
samhryggjast án þess að vor-
kenna. Elsku yndislega Helena
mín, þú ert mér óendanlega kær
vinkona, ég er þakklát almættinu
fyrir ferðina okkar í Legoland í
sumar þar sem ég kynntist betur
dásamlegu börnunum ykkar
þremur, Matthíasi Má, Emil Má
og Ísabellu. Það sem ég dáðist að
því hvernig þú komst fram við
þau, af yfirvegun virðingu og ást,
stórkostleg móðir hugsaði ég.
Mikið var ég líka glöð þegar þú
komst til Icelandair, fá að um-
gangast þig í starfi ekki síður en
leik. Við fjölskyldan sendum
ykkur öllum sem standa Bergi
og Helenu næst hjartans sam-
úðarkveðjur, ríkidæmið felst í
ykkur sem standið núna saman á
þessum erfiðu tímum.
Berglind Jónsdóttir.
Glaðlyndur, áræðinn, hlýr.
Það má lýsa Bergi Má Emilssyni
með mörgum orðum, sem öll eru
á þann veg að þau lýsa eiginleik-
um og mannkostum sem gera líf
okkar hinna bjartara og betra.
Samt er það svo að orðin öll
hrökkva skammt og merking
þeirra verður svo takmörkuð
þegar horft er á bak ástvinum í
blóma lífsins – orðin ein fanga
illa það sem er svo persónubund-
ið og einstakt. Eiginmaðurinn,
pabbinn, sonurinn, bróðirinn,
vinurinn og félaginn Bergur Már
Emilsson var mörgum kostum
gæddur og hann var örlátur á
sjálfan sig – þess vegna er sökn-
uðurinn mikill og margra.
Bergi kynntist ég þegar hann
var lítill og skemmtilegur
hnokki, rúmlega 10 ára. Við Sól-
veig systir hans fylgdumst með
honum, stundum í nánd og
stundum úr fjarlægð, breytast í
lífsglaðan ungling, íþróttagarp,
frekar áhugalítinn viðskipta-
fræðinema í háskóla – en þegar
því námi lauk þeim mun áhuga-
samari var hann um heilsufræð-
ina sem hann nam í Berlín, ham-
ingjusaman eiginmann, ástríkan
föður. Á allri þeirri vegferð
þroskaði Bergur með sér þá eig-
inleika sem gerðu hann að ein-
staklingi sem aðrir sóttu til:
stuðning, hvatningu, velvild,
besta félagsskap sem völ var á.
Sjónarhornið á hvort heldur
voru mál dagsins eða eilífðarinn-
ar var oft óhefðbundið, en
ígrundað og einkenndist af
æðruleysi hans gagnvart sjálfum
sér og almennum velvilja í garð
annarra. Það er lýsandi fyrir
Berg að á stundum tók hann
ákvörðun um að víkja sér alfarið
undan því að hlusta á almennan
fréttaflutning og dægurmálaum-
ræðu, sagði það beina athygli og
orku frá því sem meiru skipti
fyrir heilbrigði og hamingju ein-
staklingsins og inntakið í sam-
skiptum manna í millum, – því
sem Bergur taldi að skipti raun-
verulega máli í stóra samheng-
inu. Þau lífsgildi réðu því einnig
að þegar Emil faðir hans veiktist
af sjúkdómi, sem á endanum
lagði hann að velli eftir nokkurra
mánaða harða rimmu, ákvað
Bergur að gera hlé á náminu í
Berlín. Hann vissi að sú glíma
myndi bara enda á einn veg, kom
heim og tók sér stöðu við hlið
pabba síns og var þar um
margra mánaða skeið og allt þar
til yfir lauk. Það fallega og nána
samband átti sér síðar spegil-
mynd í sambandi Bergs við eigin
börn – hann var þeirra besti vin-
ur.
Við fráfall Bergs Más Emils-
sonar er missir Helenu og fal-
legu ungu barnanna þeirra,
Matthíasar Más, Emils Más og
Ísabellu – og fjölskyldunnar allr-
ar, ekki síst Birnu Bergsdóttur –
mikill og sár. Sorgin ristir djúpt,
yfir örlögum sem eru sannarlega
óskiljanleg og ósanngjörn – en
það er ekki spurt um sanngirni
og fyrirvarinn enginn. Megi guð
auðsýna þeim mildi, sefa sökn-
uðinn og veita þeim stuðning og
þrek. Minningin um Berg Má
Emilsson, þann góða og fallega
dreng, sem brosti breitt við líf-
inu, mun lifa með okkur öllum.
Guðmundur Árnason.
Mér er þungt í
hjarta að kveðja
kæra móðursystur
mína, Hebu Júl-
íusdóttur. Þrátt
fyrir sorgina birtast mér margar
fallegar minningar af stundum
með henni. Ég minnist reglu-
legra heimsókna með foreldrum
mínum á heimili Hebu forðum
daga, á Hjarðarhaga og síðar í
Nóatúni, oft á jólum með börn-
Heba Helena
Júlíusdóttir
✝ Heba fæddist25. janúar
1937. Hún lést 14.
nóvember 2019.
Útförin fór fram
í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
um hennar og
barnabörnum. Sér-
staklega er mér
minnisstæður sá
góði tími sem hún
og Gísli seinni mað-
ur hennar áttu
saman, þegar þau
höfðu bæði heilsu
til að njóta samver-
unnar með ungum
barnabörnum og
voru höfðingjar
heim að sækja. Það var hlýleiki
og gleði í þeim samverustund-
um.
Þegar ég var barn sýndi
Heba mér eftirminnilega og sér-
staka hlýju, með einföldum leið-
um sem ná til barnsins. Þegar
ég varð eldri tók ég að skynja
betur hve áhugaverður og djúp-
ur persónuleiki Heba var. Heba
var lífsreynd og ég sótti mikla
ánægju í að spjalla við hana um
stór mál og smá, en í samræðum
naut einstök kímnigáfa hennar
sín vel. Hún sagði stundum sög-
ur af dvöl sinni í Bandaríkjunum
á yngri árum sem ég hafði unun
af. Hún var auðvitað líka á
heimavelli í bandarískri menn-
ingu, og þegar ég gutlaði við gít-
arspil á unglingsárum lánaði hún
mér forláta vínylplötu með blús-
aranum BB King. Ég held að við
Heba höfum bæði fundið kátínu
í blúsnum hans BB King og svo
einhvern húmor fyrir okkur
sjálfum í óvæntu sameiginlegu
áhugamáli. Þegar ég hélt sjálfur
til náms í Bandaríkjunum með
minni fjölskyldu seinna meir var
Heba sérstaklega áhugasöm,
styðjandi og miðlaði reynslu
sinni til mín af örlæti.
Þegar ég kom heim eftir þá
langdvöl hafði heilsu Hebu hrak-
að. Þar var sjónmissirinn hennar
versti fjandi, en vegna hans átti
hún erfiðara með að njóta sjálf-
stæðis og dægradvalar sem
skipti hana miklu. Þrátt fyrir
þetta hélt Heba alltaf sinni
reisn. Meðan hún gat gekk hún
hnarreist sjálf frá heimili sínu
niður í húsnæði Blindrafélagsins
og sótti þangað lesefni, aðstoð
og nauðsynlegan búnað. Í síð-
ustu skiptin sem ég hitti hana, í
heimsóknum með foreldrum
mínum heima hjá þeim og í sum-
arbústaðnum, var greinilegt hve
af henni var dregið, en samt sem
áður komu gleðileg augnablik
þar sem hennar sanna og góða
persóna skein í gegn.
Ég kveð hlýja og skemmti-
lega frænku, sómamanneskju og
húmorista. Ég sendi börnum
hennar, barnabörnum og ann-
arri fjölskyldu mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Viðar Þorsteinsson