Morgunblaðið - 06.12.2019, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2019
þumal á öllum fingrum. Hann var
hins vegar minna fyrir pappírinn
gefinn. Að sumu leyti minnti
hann á Bjart í Sumarhúsum þeg-
ar neikvæðu hliðarnar eru
dregnar frá Sumarhúsabóndan-
um. Hann vildi bjarga sér og sjá
fyrir sér sjálfur.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Páli mági mínum samferðina að
sinni. Guð blessi minninguna um
hann og gefi fjölskyldu hans allri
styrk á erfiðum tímum.
Einar S. Hálfdánarson.
Elsku uppáhaldsfrændi. Þann-
ig hófust vanalega okkar sam-
skipti sem ég renni yfir nú þegar
elsku uppáhaldsfrændi er látinn,
langt um aldur fram. Mikið sem
það er dýrmætt að eiga þessi
samskipti, lesa þau yfir og hlæja
upphátt. Elsku uppáhaldsfrændi
minn var líka með einstakan
húmor. Hann var sömuleiðis eld-
klár og pólitískt rétthugsandi,
verandi mikill sjálfstæðismaður.
Síðasta símtalið sem við áttum,
fyrir aðeins nokkrum vikum, var
einmitt um pólitíkina sem við
höfðum svo gaman af að ræða.
Palli frændi er stór og mik-
ilvæg persóna í mínu lífi. Ég man
eftir mér pínulítilli í pössun hjá
Palla frænda sem þá átti vatns-
rúm og var mikill töffari og fyr-
irferðarmikill. Það rifjast upp
fyrir mér stundir í Depluhólun-
um þar sem hann föndraði fígúr-
ur fyrir okkur Susie systur milli
þess sem við stríddum honum,
uppveðraðar yfir athyglinni frá
uppáhaldsfrændanum. Listin og
afrekin hans Palla eru alltum-
lykjandi í minningum um hann.
Þegar Palli og Dísa fólu mér
ábyrgðarmikið hlutverk í skírn
Krumma varð ég upp með mér
og þykir óendanlega vænt um að
hafa fengið að passa þessi frænd-
systkin mín og fylgjast með þeim
vaxa úr grasi. Þegar við hittumst
síðast fyrir stuttu og áttum dýr-
mæta kvöldstund saman hafði ég
orð á því við mömmu hvað þau
væru lánsöm að hafa öll húmor-
inn hans Palla. Það var mikið
hlegið þetta kvöld.
Við áttum Palla líka að þegar
veikindi herjuðu á Susie systur
og ég gat aldrei þakkað honum
nægjanlega fyrir að hafa komið
eins og kallaður þegar ég þurfti
mest á honum að halda í erfiðum
aðstæðum. Hann verður að eiga
það inni hjá mér.
Guð geymi þig, elsku Palli,
uppáhaldsfrændi. Ég læt fylgja
með línur úr ljóðinu sem er ritað
á steininn hennar Susie Rutar,
listaverkið sem þú hannaðir fyrir
hana af þinni alkunnu og ein-
stöku snilld.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi
lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
...
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast æv-
inlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Diljá Mist Einarsdóttir.
Árin líða og drengurinn fer að
fara til frænku í sveitina og vera í
smá tíma hjá Gretu frænku sem
var forstöðukona á Skálatúni.
Páll var ljúfur drengur og lék sér
með þroskahömluðu börnunum
og leit á þau sem vini sína.
Listamannshæfileikar komu
fljótt í ljós. Árin liðu og mennta-
skólaárin voru við „Sundin“. Þar
málaði Páll mikið málverk í and-
dyri skólans sem lengi fékk að
lifa. Páll lauk námi frá Listahá-
skólanum, en á seinni árum fór
hann að uppgötva nýja mögu-
leika tölvunnar. Það vakti ekki
eingöngu athygli hér á landi.
Hann fékk mörg boð um að koma
og kynna þessar nýjungar er-
lendis.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Gréta Bachmann
(Gréta frænka).
Það er sárt að missa góðan
vin. Í dag horfum við í annað sinn
á eftir einum úr hópnum. Tóti –
Þórir Þorláksson – lést 2007 og í
dag kveðjum við Palla. Tóti var
aðeins 45 ára og Palli 57 ára. Við
héldum að við yrðum miklu leng-
ur saman í þessu jarðlífi öll sjö.
Dýrmætar minningar streyma
fram. Það má eiginlega segja að
við sjömenningarnir höfum eytt
saman unglingsárunum. Við
skruppum í skólann en vorum að
öðru leyti saman. Þannig er það
að minnsta kosti í minningunni.
Ella, Palli, Gunni, Svala, Anna
Sigga, Tóti og Jón Atli. Þessi
nöfn tilheyrðu hvert öðru og
mynduðu heild. Við áttum hvert
annað að. Í gleði og sorg.
Palli var gleðigjafi. Hann var
mikill húmoristi og sá til þess að
það væri fjör í kringum okkur.
Við rúntuðum um götur borgar-
innar, fyrst á bílum foreldra okk-
ar en síðan eignaðist Jón Atli
sína eigin sjálfrennireið. Þá
þurftum við ekki lengur að biðja
einn eða neinn að lána okkur bíl-
inn sinn heldur höfðum „eigin“
bíl til umráða. Oft var ansi
þröngt í aftursætinu hjá Jóni
Atla! Við eyddum löngum stund-
um í einni hrúgu inni í herbergi
einhvers úr hópnum, skoðuðum
bíóauglýsingar og hlustuðum á
plötur. Þetta voru góð ár.
Við vorum hópur ungmenna
sem naut samverunnar. Kærleik-
ur og samstaða ríkti í hópnum.
Við vorum skjól og stuðningur
hvert annars þegar á þurfti að
halda og saman spegluðum við
framtíðaráform okkar. Foreldrar
okkar og heimili léku stórt hlut-
verk. Við vorum velkomin hvert
heima hjá öðru og okkur var
treyst. Þetta traust skipti okkur
miklu máli, miklu meira máli en
við gerðum okkur grein fyrir þá.
Það skilaði sér í sjálfsmynd okk-
ar og sjálfstrausti.
Það er mikil gæfa að eiga ung-
lingsárin í því öryggi sem við
upplifðum í félagsskap hvert
annars. Góðvild og sönn vinátta
umlukti vinahópinn. Fyrir það
erum við þakklát.
Um leið og við kveðjum okkar
dýrmæta vin vottum við föður
hans, eiginkonu, börnum, systk-
inum og öðrum ástvinum okkar
dýpstu samúð. Minningin um
góðan dreng lifir.
Anna Sigríður Helgadóttir,
Elín J. Oddsdóttir,
Gunnar Oddsson,
Jón Atli Eðvarðsson og
Svala Ísfeld Ólafsdóttir.
„Þegar þið komið í Kaldársel
munuð þið kynnast Páli Heimi
sem er frændi hennar Gretu
Bachmann.“ Það var sumarið
1971 og við bræður vorum sendir
í sumarbúðir KFUM og kviðum
því að við þekktum þar engan.
Þegar við vorum komnir inn í
stórasal með sængurfatapokana
settumst við í neðstu koju eins og
flestir nýir drengir sem þangað
komu. Þeir sem höfðu verið þar
áður höfðu færst ofar í virðing-
arstiganum og voru í efri koju.
Þar sem við sátum þarna ný-
komnir gægðist ljóshærður
drengur ofan úr þriðju koju sem
spurði: „Eruð þið þessir tvíbur-
ar?“
Þannig hófst vinskapur okkar
bræðra við Palla og má segja að
við hefðum hist daglega upp frá
því í um átta ár. Hann var stór og
áhrifaríkur þátttakandi í æsku
okkar og þroska.
Það sem við kunnum strax að
meta við Palla var húmorinn.
Hann var fæddur listamaður sem
hafði hæfileika á mörgum sviðum
og næmleikinn eftir því. Allt lék í
höndunum á honum. Hann var
leiðandi í flestu og kynnti okkur
hluti sem við þekktum ekki áður.
Í Kaldárseli var umhverfið
örvandi fyrir skapandi leiki.
Hellakönnun, fjallgöngur, virkja-
gerð og berjamór í bland við bibl-
íusögur, söng, kakó og fransk-
brauð með smjöri. Hraunin,
móbergsfjöllin og áin sem hvarf
ofan í jörðina mynduðu umhverfi
sem minnti á sögusvið Biblíunnar
og Helgafell gnæfði yfir eins og
Zíonsfjall.
En þó að við hefðum kynnst í
Kaldárseli vorum við samt skóla-
bræður í Langholtsskóla og því
stutt á milli heimilanna. Við vild-
um eignast allt eins og Palli átti;
gúbbífiska, Kærnesteds-peysur,
copperhjól, sailorjakka og margt
fleira. Við vorum oft eins klæddir
allir þrír og hann á milli okkar
bræðra í symmetrískri mynd.
Við brutumst inn í lagerhús-
næði Rafmagnsveitunnar við
Gelgjutanga og stofnuðum
„Leynifélagið Háspennu“ sem
átti sér aðstöðu inn á milli há-
spennutækja. Félagsfundirnir
höfðu yfir sér dulúðugan blæ og
fundargerðir ritaðar með leyni-
skrift sem enn er til á gulnuðum
blöðum.
Við fórum með fjölskyldu
Palla í sumarbústað og í hjólhýs-
ið í Vatnaskógi og hann kom með
okkur í okkar bústað auk þess
sem við gistum hver heima hjá
öðrum með reglulegu millibili.
Susie og Páll voru okkur mikið
góð og við minnumst stunda með
þeim með þakklæti og hlýju.
Svo tóku við unglingsárin og
við færðumst upp í gaggó. Við
settum á svið leikrit á árshátíð-
um og gáfum út skólablaðið „Allt
er hey í harðindum“.
Að grunnskólanum slepptum
skildi leiðir og við höfum síðan þá
verið í litlu sambandi. Þegar við
hittumst á förnum vegi urðu
samt alltaf fagnaðarfundir. Þá
var innilega hlegið og haft orð á
því að við þyrftum að fara að
boða til fundar í Leynifélaginu
Háspennu.
Þeim mun hryggilegri voru
okkur fréttirnar af ótímabæru
fráfalli Palla. „Kenn oss að telja
daga vora“ segir í Davíðssálmum
sem við lærðum að þekkja í Kald-
árseli. Við trúum því að Palli
haldi nú á vit þeirrar birtu sem
umlukti okkur á yndislegum
æskuárum og við erum svo óend-
anlega þakklátir fyrir.
Við sendum Bryndísi, börnum
hans, systkinum hans og þeirra
fólki, Páli föður hans og Gretu
Bachmann okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Arinbjörn og Þórhallur
Vilhjálmssynir.
Góður og traustur vinur, Páll
Heimir, var búinn ríkum hæfi-
leikum; listrænn fram í fingur-
góma; einstaklega vel læs á tölv-
ur og tækni ásamt því að hafa
gott verkvit. Þessir þættir, með
hjálp góðrar greindar og viða-
mikillar menntunar, gerðu hon-
um kleift að fást við og leysa hin
ólíklegustu viðfangsefni. Kynni
okkar hófust þegar við unnum
saman nokkur ár. Eftir það héld-
um við blessunarlega alltaf góðu
sambandi – sem í æðra veldi má
flokka sem trúnaðarsamband.
Við hittumst nokkuð reglulega til
að ræða málin og kryfja. Minn-
ingar um húmoristann og heim-
spekinginn eru hlýjar og góðar.
Palli sagði mér ítrekað, eftir að
hann greindist með „skrímslið“,
að hann væri einstaklega hepp-
inn með stuðning fjölskyldu sinn-
ar – Dísu og allra hinna. Hann
skynjaði hversu miklu auðveld-
ara var að heyja baráttuna með
fulltingi slíkra bakhjarla.
Ég er sannfærður um að
þannig hafi það verið; fjölskyldan
var honum allt fram á síðustu
stundu.
Við Helga erum þakklát fyrir
ómetanlega og góða vináttu og
sendum þér, Dísa, sem og að-
standendum hlýjar kveðjur.
Sturlaugur Þorsteinsson
Í dag kveðjum
við kæran frænda
okkar, Ólaf E.
Magnússon.
Ólafur og Gunnar, pabbi okk-
ar, voru bræður, tveir af tólf
systkinum frá Seyðisfirði. Ólafur
var rétt rúmu ári yngri en pabbi
og þeir voru alla tíð mjög nánir
og fylgdust að í gegnum lífið.
Þegar þeir voru 9 og 10 ára
gamlir voru þeir sendir í vist í
Jökulsárhlíð á Héraði og voru ef-
laust spenntir þegar þeir lögðu af
stað, enda ferðalög ekki algeng
hjá börnum á þeim tíma. Þegar
það rann upp fyrir þeim að þeir
áttu að fara hvor á sinn bæinn,
féllust þeir í faðma og grétu
sáran. Þurfti að beita lagni við að
aðskilja þá bræður. Það var þó
bót í máli að þeir voru í sömu
sveit og gátu hist af og til og
nýttu til þess hvert tækifæri sem
gafst. Í Jökulsárhlíð voru þeir
fram undir tvítugt en héldu þá
suður og störfuðu saman á ýms-
um stöðum. Árið 1966 stofnuðu
þeir saman Glerskálann og ráku
hann með myndarbrag allt til
ársins 1998, þegar fyrirtækið var
selt. Verkaskipting var skýr á
milli þeirra bræðra, Óli sá um
skrifstofuna en pabbi sá um
framleiðsluna. Við systkinin hóf-
um öll okkar starfsferil í Gler-
skálanum og fengum þar gott
veganesti út í lífið.
Þegar þeir bræður byggðu sér
hús fyrir ungar fjölskyldur sínar
á árunum milli 1960 og 1970 var
innan við 5 mínútna gangur á
milli heimilanna, við í Litlagerði
en Óli með sína fjölskyldu aust-
ast í Langagerði. Það var mikill
samgangur milli fjölskyldnanna
á okkar yngri árum.
Minnisstæð eru skemmtilegu
ættarmótin og jólaböll stórfjöl-
skyldunnar þar sem Óli hélt uppi
fjörinu með harmonikkuleik og
söng. Óli og Villi Valli, mágur
hans, spiluðu á harmonikkur og
sungu, oft var græjað trommu-
sett úr pottum og dósum sem
Rúnar Vilbergsson frændi okkar
sló taktinn á. Alltaf var harm-
onikkan með í för hjá Óla og
hann hafði mikla unun af tónlist-
inni.
Óli frændi var glaðlegur mað-
ur, síbrosandi og skemmtilegur.
Hann hafði smitandi bros og hlý-
lega framkomu. Alltaf tók hann
vel á móti manni og var áhuga-
samur um lífið.
Óli kynntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Hlíf, fyrir um 30 ár-
um og það var gaman að sjá hvað
þau voru dugleg að fara í fjall-
göngur og aðra útivist, ásamt því
að hlátur, tónlist og söngur ein-
kenndi þeirra samveru. Það var
alltaf líf og fjör hjá þeim á meðan
heilsa Óla leyfði.
Eftir að aldurinn færðist yfir
fór að bera á heilsubresti hjá Óla,
eins og hjá pabba. Þrátt fyrir að
öldrun og alzheimer legði fjötra á
þá bræður síðustu árin, þá
spurðu þeir oft hvor um annan.
Hvar er Óli? spurði pabbi og Óli
spurði: Hvenær kemur Gunnar?
Það varð stutt á milli þeirra
hinstu ferða, pabbi lést í maí síð-
astliðnum svo það eru bara rétt
rúmir sex mánuðir á milli þeirra.
Við sjáum þá fyrir okkur fallast í
faðma í Sumarlandinu, lausir úr
fjötrum öldrunar og heilsubrests.
Með þakklæti og kærleika í
hjarta þökkum við Óla frænda
fyrir samfylgdina og alla
skemmtunina.
Hlíf, Sylvíu, Jóni og fjölskyld-
um þeirra sendum við okkar inni-
Ólafur Einar
Magnússon
✝ Ólafur EinarMagnússon
fæddist 26. júlí
1932. Hann lést 19.
nóvember 2019.
Útför hans fór
fram 3. desember
2019.
legustu samúðar-
kveðjur.
Megi hann hvíla í
friði.
Guðbjörg, Arnar,
Harpa og Magnús
Gunnarsbörn.
Vetrarsólin verm-
ir hafflötinn og him-
inninn er roðagyllt-
ur, íslensk kvöld-
fegurð sem á fáa sína líka. Allt er
tært og hreint, Snæfellsjökull
stendur í loga og bláma slær á
Esjuna. Ljósrák ber við sjón-
deildarhring. Ljósið, þetta him-
neska ljós sem við öll síðar hverf-
um í, hefur nú tekið til sín einn af
Íslands góðu sonum.
Ólafur kom inn í líf Hlífar vin-
konu okkar fyrir tæpum þrjátíu
árum, bæði orðin fullþroska fólk.
Vinahópurinn hefur staðið saman
síðan við vorum ung í Reykholti,
fimmtán og sextán ára unglingar
sem bundust órjúfandi böndum.
Við glöddumst svo við að sjá ást-
ina og væntumþykjuna hvort fyr-
ir öðru skína í gegn og mörg voru
sameiginlegu áhugamálin. Þegar
hópurinn fagnar áföngum er Hlíf
sjálfkjörin í skemmtinefndina,
enda haldið til haga öllu sem við-
kemur okkar stundum í hartnær
sextíu ár. Ólafur var sjálfkjörinn
með nikkuna og spilaði fyrir okk-
ur af mikilli list. Ferðalög, fjall-
göngur, gönguskíði, berjaferðir,
sund og hvers kyns útivist var
mikið stunduð og fyrr á árum var
Ísidór barnabarnið oft með í för.
Þegar Ólafur varð sjötíu og fimm
ára var Esjan klifin til topps með
þeim Hlíf.
Ólafur var mikill söngmaður
og söng lengi í Óperukórnum
ásamt fleiri kórum. Kunni reið-
innar býsn af textum og þar var
Hlíf aldeilis með á nótunum og
ekki spillti hversu hagmælt hún
er. Já þetta voru góð ár en eftir
að Ólafur greindist með alzheim-
ersjúkdóminn fór að halla undan
fæti. Þá kom sér vel menntun
Hlífar en hún er sjúkraliði, nudd-
ari og mikill þekkingarbrunnur í
öllu því er viðvíkur heilsu fólks.
Alzheimerkaffið, sem haldið er
einu sinni í mánuði, sóttu þau og
þar var sko sungið og síðan dans-
að en það var einmitt dansinn
sem leiddi þau saman á sínum
tíma.
Að ganga með ástvini sínum
hina torfæru leið sem alzheim-
ersjúkdómurinn velur er erfitt
verk, reynir á alla þætti, líkam-
lega, andlega og félagslega.
Horfa upp á þann sem þér þykir
vænt um hverfa fyrir sjónum
þínum, hætta að þekkja þig og
allt sem ykkur var kært og verða
annar persónuleiki en hann var.
Já slíkt reynir á, meir en við get-
um ímyndað okkur.
Gnípa blá
gnæfir við ský.
Verður af dögginni
veröldin ný.
Kliðmjúk vötn
kalla til mín.
Vorsólin árrisul
vermandi skín.
Fjöllum á
friður mér gefst.
Utan við þjóðbrautir
eilífðin hefst.
(Helgi Sæmundsson)
Sendum Hlíf vinkonu okkar og
fjölskyldu ásamt börnum Ólafs
innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Ólafs
Magnússonar.
F.h. Reykholtshópsins,
Sigþrúður
Ingimundardóttir.
Mig langar að minnast Ólafs
Einars Magnússonar í fáum orð-
um. Ég bjó á heimili hans og fjöl-
skyldunnar í nokkur ár þegar ég
var unglingur, alls óskyld nokkr-
um á heimilinu. Óli var mikill
fjölskyldumaður og góður pabbi
og afi alla tíð. Hann átti einnig í
góðu sambandi við systkini sín og
vini og ræktaði samband sitt við
foreldra sína og fósturforeldra af
alúð. Óli var ljúfur maður með
gott skap, alltaf glaðvær og með
góðan húmor. Hann var mikill
útivistarmaður og hugsaði vel
um heilsuna. Hann stóð fyrir
reglulegum sundferðum fjöl-
skyldunnar og skíðaferðum á
veturna. Á sumrin var konu,
börnum og farangri pakkað í
Volguna og síðan haldið af stað í
ferðalög og útilegur. Fastur liður
hjá honum var að fara í sund og
gufu með vinahópnum á laugar-
dagsmorgnum þann tíma sem ég
bjó á heimilinu. Óli var mjög tón-
elskur og hafði gaman af söng.
Hann spilaði á hljómborð og
harmóníku og var í kór Bústaða-
kirkju í mörg ár. Aðrir kórar
fengu einnig að njóta söngelsku
hans. Síðari ár var Óli duglegur
að ferðast, utanlands sem innan,
með konu sinni. Þau voru líka
virk í lengri sem styttri göngu-
ferðum um fjöll og firnindi. Ég
minnist Óla með þökk fyrir þann
tíma sem ég átti með honum.
Konu hans og börnum sendi ég
samúðarkveðjur.
Kveðja,
Sigurbjörg Sigurðardóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÚLFAR HARÐARSON,
Straumi, Flúðum,
lést á Landspítalanum 28. nóvember.
Útförin fer fram 6. desember í kyrrþey að
ósk hins látna.
Guðríður Sólveig Þórarinsdóttir
Hörður Úlfarsson Anna María Gunnarsdóttir
Þórarinn Ingi Úlfarsson Þóra Sædís Bragadóttir
og fjölskyldur
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
JÓN HELGASON,
Holtsgötu 21, Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir sunnudaginn
1. desember. Útför hans fer fram frá
Neskirkju 19. desember klukkan 13.
Guðmundur Jónsson Rannveig Egilsdóttir
Kristín Jónsdóttir Ragnar Smári Ingvarsson
Ægir Thorberg Jónsson
barnabörn og barnabarnabörn