Morgunblaðið - 06.12.2019, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2019
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist
6. október 1926 í
Reykjavík. Hún
andaðist 27. nóv-
ember 2019 á Sól-
túni. Foreldrar
Guðrúnar voru Jón
Júníusson, f. 1895,
d. 1967, stýrimaður
og k.h. Jónína Jóns-
dóttir, f. 1900, d.
1983, húsfreyja.
Bróðir Guðrúnar var Jón Atli,
f. 1924, d. 1975, vélstjóri. Maki
Súsanna Halldórsdóttir.
Guðrún giftist 19. ágúst 1949
eftirlifandi eiginmanni sínum
Páli Sigurðssyni, f. 9.11. 1925,
bæklunarlækni og fv. ráðuneyt-
isstjóra. Hann var sonur Sig-
urðar Jónssonar sjómanns í
Reykjavík, f. 1894, d. 1959, og
k.h. Ingibjargar Pálsdóttur hús-
freyju, f. 1900, d. 1975. Börn
Guðrúnar og Páls eru tvíbur-
arnir Jónína tannlæknir og Ingi-
björg lyfjafræðingur, f. 14.12.
1949, Dögg hrl., f. 2.8. 1956, og
tvíburarnir dr.med. Sigurður
Páll geðlæknir og Jón Rúnar
hrl., f. 15.11. 1960.
Maki Jónínu er dr.med. Magn-
ús Guðmundsson, lyf- og gigt-
arlæknir. Börn: a) Guðrún Lilja
viðskiptafræðingur, f. 1974,
læknir, f. 1986, sem á með Peter
Christian Nielsen blaðamanni
Freyju Sif, f. 2012, og með Hilm-
ari Laxdal tölvufræðingi Ástu
Lilju, f. 2016; b) Sólrún Dögg heil-
brigðisverkfræðingur, f. 1991,
sem á með Þorra Jenssyni leikara
Jens Erik, f. 2019; c) Páll Steinar
háskólanemi, f. 1994; d) Sigrún
Björk háskólanemi, f. 1997.
Guðrún lauk stúdentsprófi
með ágætiseinkunn frá MR 1946
og var dúx skólans. Hún lauk
læknanámi í ársbyrjun 1955 og
fékk lækningaleyfi 1958. Árin
1958-59 og 1965-69 kenndi hún
líffæra- og lífeðlisfræði við
Hjúkrunarskóla Íslands. Vet-
urinn 1969-70 hóf hún sérnám í
geðlækningum í Bristol í Eng-
landi og fékk íslenskt sérfræði-
leyfi í geðlækningum í janúar
1976, fyrst kvenna. Hún skrifaði
sérfræðiritgerðina Sjálfsmorð á
Íslandi 1962-1973. Guðrún var
sérfræðingur í geðlækningum á
Borgarspítala frá 1976 til starfs-
loka 1996.
Guðrún hélt fjölmarga fyrir-
lestra um sjálfsvíg bæði hér á
landi og erlendis. Hún var í stjórn
Geðlæknafélags Íslands, sat í
Barnaverndarráði og ritaði og
ræddi í fjölmiðlum um geðheilsu
og kristna trú enda biblíulestur
og trúmál henni ætíð mjög hug-
leikin.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Neskirkju í dag, 6. desember
2019, og hefst athöfnin kl. 13.
maki Geirlaugur
Blöndal Jónsson
siglingafræðingur,
börn: Magnús Garð-
ar, f. 2000, og Nína
Dögg, f. 2002; b) Atli
Páll tölvufræðingur,
f. 1981, maki Mar-
lena Magnusson
leikskólakennari,
börn: Oliver Atli, f.
2009, og Aurelia
Lilja, f. 2011. Maki
Ingibjargar er Helgi Þórhallsson
efnaverkfræðingur. Synir: a)
Páll eðlisverkfræðingur, f. 1970,
maki Karítas Gunnarsdóttir
hjúkrunarfræðingur, börn: Mel-
korka Ingibjörg, f. 2000, Re-
bekka Guðfinna, f. 2004, og Egill
Breki, f. 2009; b) Þórhallur kenn-
ari, f. 1977, maki Þórunn J. Júl-
íusdóttir heimilislæknir, börn:
Elín Dögg, f. 2009, Helgi, f. 2014,
og Stefán, f. 2016. Dögg var gift
dr. Ólafi Ísleifssyni, hagfræðingi
og alþingismanni. Sonur: Páll
Ágúst, f. 1983, lögmaður og
prestur, maki sr. Karen Lind
Ólafsdóttir, börn: Þórhildur
Katrín, f. 2007, Dögg, f. 2012,
Ólafur Páll, f. 2014, og Magnea
Sigurborg, f. 2015. Maki Sig-
urðar Páls er Ásthildur Sólborg
Þorsteinsdóttir grunnskólakenn-
ari. Börn: a) Guðrún Ágústa
Mamma var engin venjuleg
kona. Afburðagreind skaraði hún
fram úr í námi. Fyrir hvatningu
kennara og með dyggum stuðn-
ingi foreldra sem bæði höfðu þráð
að læra meira, en ekki átt þess
kost, gekk hún menntaveginn
þegar konur fengu almennt ekki
tækifæri til þess. Hún dúxaði frá
MR á aldarafmæli skólans.
Tæpum áratug síðar lauk hún
læknaprófi. Hvorki hún né pabbi
létu það stoppa sig þó þeim fædd-
ust tvíburar í miðju læknanámi og
nutu þar mikilvægs stuðnings
ömmu en milli þeirra mæðgna var
einstakt samband. Tveimur ára-
tugum eftir læknapróf varð hún
fyrst kvenna til að fá íslenskt sér-
fræðingsleyfi í geðlækningum.
Mamma var því brautryðjandi og
fyrirmynd.
Starfsframa og -metnað setti
hún þó til hliðar á annan áratug,
sinnti börnum og búi og sá til þess
með pabba að við systkinin kæm-
umst til manns. Aldrei lét hún í
ljós neina eftirsjá vegna húsmóð-
uráranna. Raunar talaði hún aldr-
ei um þann tíma öðruvísi en sem
sjálfsagðan, eðlilegan og gefandi.
Árið 1969 urðu þáttaskil. Pabbi
ákvað að afla sér meiri menntunar
og saman fóru þau með okkur
yngri systkinin til Bristol í Eng-
landi. Þar áttum við eftirminnileg-
an vetur. Mamma fór aftur að
sinna læknisfræði. Hún fór milli
geðdeilda í Bristol, hóf sérnám í
geðlækningum og varð geðlæknir.
Til geðlæknisstarfa hennar þekki
ég lítið. Vænt hefur mér því þótt
síðustu daga um kveðjur frá koll-
egum hennar og samferðafólki
sem rifja upp hversu frábær sam-
starfsmaður hún var og hve ein-
staklega vel hún reyndist sjúk-
lingum sínum.
Mamma var falleg kona og
smekkleg. Á húsmóðurárunum
voru Hagkaupssloppar hennar
heimafatnaður og hún átti þá
marga. Utan heimilis, ekki síst
eftir að hún fór að vinna, lagði hún
metnað í að klæðast fallegum, vel
sniðnum fötum úr vönduðum efn-
um. Í mörg ár hafði hún aðgang að
frábærri saumakonu, lét sauma á
sig og raunar okkur systur stund-
um líka, bæði dragtir og kjóla.
Hún valdi alltaf litrík efni því
henni fannst svart svo ljótt. Hún
var tónelsk, hafði fallega sópran-
söngrödd, söng lengi í kórum og
hafði unun af. Hún var oftast glöð
og kát en leyndi því illa ef henni
mislíkaði.
Mömmu verður ekki minnst án
þess að nefna hversu trúuð hún
var. Amma var sterktrúuð frá
bernsku og gekk ung í söfnuð Sjö-
unda dags aðventista. Mamma
fékk því sterka trú með móður-
mjólkinni. Sjálf gekk hún löngu
seinna í söfnuðinn og var þar virk í
starfi. Mamma hafði óbilandi trú á
mætti bænarinnar. Hún kenndi
okkur bænir, bað með okkur og
var óþreytandi að brýna fyrir okk-
ur mikilvægi þeirra.
Mamma og pabbi voru einstök
hjón og hjónabandið farsælt. Þau
voru samrýnd, miklir félagar og
traustir vinir. Mamma sagði að
grunnur góðs hjónabands væri
ást, traust og síðast en ekki síst
virðing. Þau elskuðu, treystu og
virtu hvort annað, takmarkalaust.
Þegar heilsu mömmu hrakaði
annaðist pabbi hana af einstakri
ást og umhyggju þangað til verk-
efnið varð honum ofviða. Um tíma
voru þau aðskilin. En aftur sam-
einuðust þau á Sóltúni og pabbi
passaði upp á mömmu til hinsta
dags.
Guð blessi og geymi minningu
mömmu.
Dögg Pálsdóttir.
Í dag kveð ég tengdamóður
mína. Ég vil minnast hennar í
þakklætisskyni fyrir að hafa notið
þeirrar gæfu að kynnast henni.
Allt frá fyrstu stundu er við
Sigurður Páll felldum hugi saman
lét hún mig finna að ég var vel-
komin inn í fjölskylduna. Hún og
Páll tengdafaðir minn létu mig
finna að ég gæti leitað til þeirra
með þær spurningar sem brunnu
á mér. Þau voru alltaf ráðagóð og
hreinskilin.
Guðrún var merk kona í alla
staði, víðlesin, fróð, trúuð og heið-
arleg en einnig hispurslaus.
Guðrún var af bænda- og sjó-
mannafólki. Hún var svo heppin
að góðir kennarar hennar hvöttu
foreldra hennar til að hún fengi að
leita æðra náms. Í þá daga voru
það alls ekki örlög kvenna. Guð-
rún ákvað, þrátt fyrir að hafa var-
ið stórum hluta starfsævi sinnar í
barnauppeldi, um miðjan aldur að
helga sig geðlækningum. Í lækn-
isstörfum sínum og rannsóknum á
sjálfsvígum skein í gegn trú henn-
ar og köllun að líkna fólki. Það að
miðla von og kærleika var henni
mikilvægt.
Guðrún og Páll komu oft til
okkar Sigurðar Páls þegar við
bjuggum í Gautaborg. Þau komu
alltaf með einhverja visku og
skilaboð um að læra, kunna og
kenna börnunum okkar.
Ég lærði margt af henni og eitt
dæmi var að gera hinn fullkomna
rommbúðing sem er ómissandi
eftirréttur hjá fjölskyldunni um
jól og áramót. Guðrún og Páll
nutu þess að dvelja hjá okkur öll
áramót í Stigahlíð í húsinu sem
þau byggðu og við Sigurður Páll
síðan keyptum þegar þau minnk-
uðu við sig. Ég mun gera búðing-
inn í ár og nefni hann rommbúð-
ing tengdamömmu.
Elsku Páll. Öll syrgjum við en
missir þinn er mestur. Guðrúnu
kveð ég með virðingu og þökk í
huga. Blessuð sé minning hennar.
Ásthildur Sólborg
Þorsteinsdóttir.
Nú er amma farin. Við sitjum
eftir með söknuð í hjarta. Það er
huggun að á hennar nýja stað líð-
ur henni vel.
Það voru forréttindi að eiga
ömmu. Hún var svo lífsglöð, stað-
föst, athafna- og stjórnsöm. Vildi
aldrei missa af neinu.
Það eru í raun nokkur ár síðan
amma fór. Það byrjaði hægt.
Fyrst gleymdi hún barnabörnun-
um, svo börnunum. Síðast
gleymdi hún afa. Það var sárast.
Amma var ákveðin, greind, sér-
stök, í raun einstök kona. Hún var
góður námsmaður og naut þess að
læra. Henni gekk vel í námi, varð
dúx á stúdentsprófi, fór í læknis-
fræði, sérhæfði sig í geðlækning-
um meðfram því að giftast afa,
eignast með honum fimm börn á
11 árum og koma upp heimili.
En hún var lánsöm. Átti ynd-
islega móður sem studdi hana í
einu og öllu, valdi sér frábæran
eiginmann sem bar hana á hönd-
um sér eftir að hann náði í hana.
Amma sagði sjálf að afi hefði náð í
hana því hún var lítið að pæla í
hinu kyninu vegna metnaðar í
námi. Afi sá ekki sólina fyrir
ömmu. Ef hún vildi eitthvað þá
varð það þannig.
Þau eignuðust tvíburastelpur
stuttu eftir að þau giftu sig. Þær
hafa alltaf verið kallaðar Inga og
Nína. Afi vildi skíra þær það en
amma vildi að þær hétu ömm-
unöfnunum. Þær voru skírðar
Ingibjörg og Jónína og það ekki
rætt frekar.
Fyrst um sinn bjuggu þau sitt í
hvoru lagi, afi hjá foreldrum sín-
um í Mjölnisholti og amma hjá
sínum foreldrum í Meðalholti.
Amma fékk mikla hjálp með stelp-
urnar frá langömmu Jónínu. Þær
voru mjög nánar. Eftir að afi og
amma fóru að búa töluðust þær
við oft á dag. Síðar fæddist þriðja
stelpan, Dögg. Barnaskarinn var
fullkomnaður með tvíbura-
strákum, Jóni Rúnari og Sigurði
Páli.
Amma fékk ömmutitilinn í 44
ára afmælisgjöf þegar Inga átti
son sem var að sjálfsögðu skírður
Páll í höfuðið á afa. Það bættist í
barnabarnaskarann næstu árin og
þau urðu að lokum níu, fædd 1970-
1997. Flest okkar eru nú foreldr-
ar. Barnabarnabörnin eru orðin
17. Amma var ekki sérstaklega
sátt við langömmutitilinn árið
2000 og vildi að langömmubörnin
kölluðu hana ömmu Unnu.
Amma hafði sterka trú sem
varð enn sterkari eftir að hún
missti móður sína 1983. Ömmu
var annt um að afkomendur henn-
ar væru líka sterkir í sinni trú. Við
vorum ekki gömul þegar hún
kenndi okkur faðirvorið, Ó, Jesús
bróðir besti og kristin fræði.
Það var alltaf gaman að hitta
afa og ömmu og vera með þeim.
Þau fóru oft með okkur í sum-
arbústaðinn í Grímsnesi. Þá var
farið í sund á Selfossi og við feng-
um ís eftir sundið. Minningar frá
bernsku með afa og ömmu eru fal-
legar og sólríkar.
Þegar við urðum eldri urðu
samskiptin dýpri. Það var gaman
að ræða við þau. Amma lá ekki á
skoðunum sínum, trúði á hrein-
skilni og lét vita hvernig henni lík-
aði það sem við gerðum hverju
sinni. „Oft má satt kyrrt liggja“
var ekki til í hennar huga.
Fjölskyldan skipti hana miklu
máli. Við vorum alltaf í bænum
hennar. Hún bað til Guðs oft á dag
um að við villtumst ekki af leið
heldur fetuðum þann veg sem hún
taldi farsælastan.
Við erum þakklát fyrir að hafa
átt hana að, þakklát fyrir að hún
hefur fengið frið og er komin til
Föðurins á himnum.
Páll Helgason,
Guðrún Lilja Magnúsdóttir,
Atli Páll Magnússon.
Elsku amma Unna. Það eru fá-
ir sem hafa haft jafn djúpstæð
áhrif á líf mitt og þroska og þú. Ég
fékk nafn þitt í vöggugjöf og var
sagt að ég héti í höfuðið á Guð-
rúnu Jónsdóttur dúx MR sem var
bráðgáfuð og fékk 16 í anatómíu-
prófinu í læknisfræði. Þú varst
kvenskörungur, eignaðist fimm
börn og varst fyrsta konan sem
fékk íslenskt sérfræðileyfi í geð-
lækningum.
Það var fyrst á fullorðinsárum
að mér fór að þykja þessi ferilskrá
merkileg. Þegar ég var yngri vor-
uð þið afi löngu komin á eftirlaun
og lifðuð lífinu lifandi. Þið voruð
einstök hjón, ætíð ástrík og sam-
rýnd, mínar fyrirmyndir í svo
mörgu. Þið nutuð stuðnings hvort
af öðru í lífi og starfi, fóruð í
spennandi ferðalög, voruð alltaf
sólbrún og sæt þegar við hittumst.
Heimili ykkar var fullt af myndum
og minjum frá framandi slóðum.
Þú sýndir stolt myndaalbúmin og
bauðst upp á gotterí með ferða-
sögunum. Þú varst gjafmild og
góð, brosmild og hjartahlý. Þér
þótti gaman að syngja. Þið afi gáf-
uð mér gítar, komuð píanói inn á
heimilið og fylltuð þannig líf okkar
tónlist.
Við vorum trúnaðarvinir, ég
treysti þér fyrir stóru sem smáu.
Við ræddum mikið um nám og
störf. Spurð um velgengni og
dugnað í námi bentir þú á að þér
hefði bara þótt svo gaman að læra.
Þú sagðist hafa verið lánsöm að fá
tækifæri til að læra og það hefði
verið svo skemmtilegt. Þú gafst
mér bækur eins og Önnu í Grænu-
hlíð og Pollýönnu. Pollýanna mót-
aði mig mikið sem barn. Ég finn
það núna hvað ég sakna hennar,
þessarar einstöku bjartsýni og
eiginleikans að sjá hið jákvæða í
hverju sem á gengur.
Þið afi byggðuð bústaðinn fyrir
austan og Stigahlíðina löngu áður
en ég fæddist. Báðir staðir römm-
uðu inn lífið á mikilvægum tímum.
Ég er óendanlega þakklát fyrir að
pabbi keypti af ykkur Stigahlíð-
ina. Ég vona að húsin haldist í fjöl-
skyldunni til að halda minningun-
um lifandi og fleiri kynslóðir njóti
góðs af. Ég hugsa að þér þætti
vænt um það.
Í fjölmörgum ferðum austur í
Grímsnes kenndir þú mér landa-
fræðina á leiðinni. Ég mun seint
gleyma heitum fjallanna og hvar
Sogið mætir Hvítá og myndar Ölf-
usá. Við fórum einnig í skemmti-
legar ferðir á þínar æskuslóðir á
Eyrarbakka og Stokkseyri og í
Selið í Öræfum, þar sem þú varst í
vist. Það var gaman að hlusta á
þig rekja ættfræði, þú gast talað
út í eitt og hafðir alltaf eitthvað
merkilegt að segja.
Ég mun halda áfram að minn-
ast þín á ferðalögum um Ísland og
í samræðum við dætur mínar um
lífið og tilveruna. Ég skal minna
þær á hvað þær eru lánsamar að
fá að læra og reyna að smita þær
með námsgleðinni og syngja með
þeim „það er leikur að læra“.
Þú lagðir mikið upp úr að við
lærðum faðirvorið og bænaversin.
Þú baðst fyrir friði á jörðu og að
allir í fjölskyldunni myndu eignast
reglusaman og traustan maka. Ég
skil bænirnar betur í dag og öf-
unda jafnvel þína óbilandi trú og
reglulega bænaiðkun. Það er mik-
ilvægt að þakka fyrir allt það góða
í lífinu. Trúin hjálpar fólki að tak-
ast á við veikindi, sorg og missi.
Trúin gerir dauðann bærilegri,
því auðvitað ertu loksins komin til
Guðs þíns og vakir yfir okkur.
Guðrún Ágústa
Sigurðardóttir.
Við kveðjum elsku ömmu Guð-
rúnu með bænaversunum sem
hún kenndi okkur.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Guðrún Á., Sólrún Dögg,
Páll Steinar og Sigrún Björk.
Með Guðrúnu Jónsdóttur er
gengin mikilhæf og eftirminnileg
kona, elskuð af fjölskyldu sinni og
dáð af skjólstæðingum sínum.
Guðrún var af alþýðufólki kom-
in en braust til mennta og náði að
skara fram úr á sviði læknisfræði
hér á landi. Hún stóð traustum
fótum í Bergsætt sem Guðni Jóns-
son gerði skil í ritum sínum um
ættir, bólstaði og búendur á Eyr-
arbakka og Stokkseyri. Segir
Guðni í formála Bergsættar tón-
listarhæfileika og kvenlega fegurð
meðal ættareinkenna. Guðrún átti
auk þess ættir að rekja til Vestur-
Skaftafellssýslu en þaðan var
móðurafi hennar, Jón Einarsson
bóndi, formaður og hreppstjóri
frá Heiði á Síðu, faðir Jónínu,
móður Guðrúnar, og hins kunna
menningarfrömuðar Ragnars í
Smára.
Guðrún lauk stúdentsprófi með
ágætiseinkunn frá MR 1946 og
var dúx skólans. Lauk hún lækna-
prófi 1955. Skaraði hún fram úr í
námi og aðdáun vakti afburðaár-
angur hennar í líffærafræði, an-
atómíu, sem hún lauk með hæstu
einkunn, 16 á Örsteðskvarða. Hún
hlaut sérfræðileyfi í geðlækning-
um 1976, fyrst kvenna hér á landi.
Hún braut blað með sérfræðirit-
gerð sinni um sjálfsvíg á Íslandi
1962-73. Sýndi hún áræði og kjark
með því að opna umræðu um við-
kvæmt svið sem áður hafði nánast
ekkert verið ritað um hér á landi.
Má telja hana meðal brautryðj-
enda í íslenskri læknisfræði. Guð-
rún var sérfræðingur í geðlækn-
ingum á Borgarspítalanum 1976
til starfsloka 1996. Óhikað sneri
hún aftur læknisstarfa eftir að
hafa verið húsmóðir á stóru heim-
ili.
Guðrún tjáði sig með hrein-
skiptnum hætti. Hún var einlæg í
iðkun á kristinni trú og var þraut-
lesin í Biblíunni. Hún trúði á mátt
bænarinnar og hefur hin sterka
trúarsannfæring hennar vafalaust
komið að góðu haldi við meðferð á
fólki í erfiðri andlegri glímu.
Guðrún bjó við hamingju í
einkalífi. Hún giftist skólabróður
sínum Páli Sigurðssyni, bæklun-
arlækni og ráðuneytisstjóra, og
nýlega fögnuðu þau 70 ára brúð-
kaupsafmæli. Börnin fimm bera
eðliskosti foreldra sinna, tvennir
tvíburar, Inga og Nína og Siggi og
Nonni, og Dögg á milli þeirra.
Guðrún og Páll áttu fagurt menn-
ingarheimili í Stigahlíð 89 og at-
hvarf í sumarhúsinu í Grímsnesi.
Þau voru höfðingjar heim að
sækja.
Guðrún og Páll voru hvort öðru
allt, stóðu þétt saman allt frá ung-
lingsárum í menntaskóla, gegnum
lífið í starfi, á heimili og með börn-
um og öðrum afkomendum. Að-
dáun vakti sú umhyggja sem Páll
sýndi Guðrúnu eftir að heilsu
hennar tók að hraka. Pétur Kjart-
ansson, frændi Páls, rifjaði fyrir
skemmstu upp við mig þegar þau
Guðrún og Páll fóru saman í skól-
ann. Páll kom úr Mjölnisholti,
sótti Guðrúnu í Meðalholtið og
þaðan gengu þau saman niður í
Menntaskólann í Reykjavík. Síð-
an gengu þau saman langan ævi-
veg tengd órofa böndum.
Að leiðarlokum kveð ég Guð-
rúnu með alúð og þakklæti. Páli,
systkinunum fimm og öðrum ást-
vinum færi ég innilegar samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu
Guðrúnar Jónsdóttur.
Ólafur Ísleifsson.
Haustið 1970 kom ný stelpa inn
í 2. bekk Z í Kvennaskólanum í
Reykjavík og tók fljótt við for-
ystuhlutverki bekkjarins. Þarna
var komin Dögg Pálsdóttir, en
hún hafði dvalið fyrra skólaárið
með foreldrum sínum – Páli lækni
Sigurðssyni og Guðrúnu Jóns-
dóttur – í Bristol á Englandi, en
þar var Guðrún í sérnámi í geð-
lækningum.
Með okkur Dögg tókst fljótt
vinskapur sem styrktist enn frek-
ar þegar við urðum samferða í
Menntaskólann við Hamrahlíð að
loknu landsprófi.
Stigahlíð 89 var æskuheimili
Daggar vinkonu minnar og þar
hitti ég Guðrúnu móður hennar
fyrst. Í Stigahlíðina var gott að
koma og þar var öllum gestum og
gangandi tekið af mikilli rausn.
Heimilið var stórt og myndarlegt,
enda börnin mörg og fylgifiskarn-
ir því margir. Þegar ég kom þar
inn hafði bæði tengdasonur og
fyrsta barnabarnið bæst í hópinn.
Nóg var plássið. Samband þeirra
Guðrúnar og Páls auðkenndist af
gagnkvæmri virðingu og ást, sem
hafði ekki kulnað frá því í mennta-
skóla. Heimilisbragurinn bar þess
glöggt vitni.
Guðrún var sterkur persónu-
leiki, sem hafði mikil áhrif á allt
umhverfi sitt. Afburðagreind,
atorkusöm og kom skoðunum sín-
um á framfæri á einarðan hátt.
Hreinskiptin og kröfuhörð, en líka
hlý og umhyggjusöm. Hún talaði
við okkur unga fólkið tæpitungu-
laust og lét sig varða hvað við
höfðumst að, vildi að við stæðum
okkur vel og hafði metnað fyrir
okkar hönd. Hún var skemmtileg
kona. Naut sín vel í góðra vina
hópi, enda afar félagslynd. Svo
var það trúin sem var henni svo
mikilvæg. Hún hafði sína sterku
lífssýn, hvernig hún gæti bætt
sjálfa sig og miðlað öðrum.
Það er öllum nauðsynlegt í upp-
vexti sínum að eiga ættingja og
vini sem gefa manni með viðmóti
sínu og orðum uppörvun og vissu
um að maður sé metinn að verð-
leikum. Þannig var Guðrún ávallt
gagnvart mér.
Hún var heilsteypt kona til orðs
og æðis. Æðrulaus og róleg, með
frið í hjarta mætti hún sínu skapa-
dægri.
Ég þakka Guðrúnu samfylgd-
ina og þann velvilja sem hún sýndi
mér alla tíð.
Ragnhildur
Skarphéðinsdóttir.
Guðrún Jónsdóttir