Morgunblaðið - 06.12.2019, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2019
✝ Jakob Sig-finnsson var
fæddur 24. ágúst
árið 1936 í Græna-
nesi í Norðfirði.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu
í Neskaupstað 27.
nóvember 2019.
Jakob var sonur
hjónanna Sig-
fríðar Friðriks-
dóttur og Sigfinns
Þorleifssonar í Grænanesi.
Jakob var áttundi í röðinni
af tólf systkinum. Elst var Lilja
og á eftir henni komu Friðrik,
Þorfinnur, Þorgeir, Hannes,
Árni, Guðríður, þá Jakob, Guð-
veig, Sigfríð, Jón og Anna. Eft-
irlifandi úr systkinahópnum
frá Grænanesi eru Þorgeir,
Guðveig og Anna. Fóstursystk-
ini Jakobs eru Hulda og Jón
Þór Aðalsteinsbörn.
Tveggja ára
gamall fór Jakob í
fóstur að Orms-
stöðum og ólst þar
upp hjá afabróður
sínum, Jóni Jóns-
syni, og síðar syni
hans Jóni Aðal-
steini Jónssyni og
konu hans Maríu
Katrínu Guðjóns-
dóttur Ármann.
Jakob ólst upp
við hefðbundin sveitastörf.
Síðar sinnti hann samhliða
sveitastörfum ýmsum verkum
svo sem jarðvinnu á ýtu og
skólaakstri. Jakob gekk í
barnaskóla sveitarinnar en
stundaði síðar nám við Al-
þýðuskólann á Eiðum veturinn
1953-1954.
Útför Jakobs fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 6.
desember 2019, klukkan 14.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Elsku Jakob. Þessar ljóðlínur
eiga við í dag, því þú munt lifa í
hjarta og minni okkar allra enda
varstu einstakur.
Ég man lítið sem ekkert eftir
tímanum áður en ég flutti að
Ormsstöðum fjögurra ára gömul
og því man ég heldur varla eftir
öðru en að þú hafir verið hluti af
tilveru minni. Alltaf ljúfur, alltaf
stutt í brosið og kankvísina, allt-
af þolinmóður, hvers manns hug-
ljúfi.
Þolinmæðin sem þú sýndir
okkur systkinum var einstök og
þú virtist óþreytandi við að leyfa
okkur að skottast með þér.
Meðal dýrmætustu æsku-
minninga okkar Sigrúnar systur
eru allar ferðirnar sem við við
fórum með þér í heimsóknir í
Grænanes. Við fórum að kvöld-
lagi á Landrovernum. Stundum
var ekið yfir ána sem var alltaf
spennandi, við horfðum dáleidd-
ar ofan í árstrauminn á meðan
ekið var yfir. Í annan tíma var
ekið á ís yfir ána, sem var enn
ævintýralegra. Ég sé þetta alltaf
fyrir mér, aksturinn á Land-
rovernum í tunglskininu yfir ísi-
lagða ána. Svolítil svona „Árna í
Hraunkoti“-stemning. Ekki var
upplifunin síðri þegar rennt var í
hlað í Grænanesi. Þarna drukk-
um við öll saman te í einstöku
andrúmslofti gleði, kátínu og
hlýju. Þessum stundum gleymi
ég aldrei.
Tíminn leið, ég varð fullorðin
… en merkilegt nokk, þú breytt-
ist aldrei. Ég eignaðist börn og
þau upplifðu þig með sama hætti
og ég. Sérstaklega hann Jón Þór
„litli“ sem hvað mestum tíma
varði á Ormsstöðum af strákun-
um mínum. Við eigum öll saman
minninguna um þennan ein-
staka, ljúfa mann sem þú varst.
En þú varst meira en ljúfur.
Það lék allt í höndunum á þér og
þó þú hafir ekki setið langtímum
á skólabekk þá kunnir þú ótrú-
legustu hluti. Handverk og vélar
léku í höndunum á þér og það er
líklega vandfundinn sá einstak-
lingur sem betur er að sér í
Landrover-bílum.
Fyrir nokkrum árum dvaldi
ég viku á Ormsstöðum til að
standa vaktina í sauðburði í fjar-
veru foreldra minna. Ég verð að
játa að þetta verkefni tók á taug-
arnar. Hvað kunni ég í þessu?
Voru ekki mestar líkur á að
lambadauði yrði mikill á minni
vakt, þar sem ég kunni lítið sem
ekkert til verka? Þegar upp var
staðið var þetta einstakur tími,
einna dýrmætasti tíminn sem ég
hef átt með þér. Við vorum
meira og minna saman á vakt-
inni í „fjárhúsfjósinu“. Drukkum
saman kaffi að gegningum lokn-
um og spjölluðum um alla heima
og geima. Alltaf þegar ég hélt að
ég kynni ekki og gæti ekki þá
hafðir þú trú á mér! Oft hefur
verið sagt að trúin flytji fjöll.
Það sannaðist þarna. Trúin þín á
mér flutti fjöll og ég gat það sem
ég þurfti að geta. Lambadauði
var held ég barasta innan
skekkjumarka þetta vorið.
Það að geta veitt öðrum trú á
eigin getu er hæfileiki sem ekki
öllum er gefinn. Þetta gast þú,
með þinni einstöku hlýju og lít-
illæti.
Við Eysteinn Þór og strák-
arnir okkar kveðjum einstakan
mann með söknuði. Jakob á
Ormsstöðum mun lifa í minning-
um okkar um ókomna framtíð.
Kærleikskveðja,
Lilja Guðný Jóhannesdóttir.
Skjótt skipast veður í lofti.
Jakob Sigfinnsson er horfinn á
braut. Hann ekur ekki lengur
rólega í hlað, bankar ekki lengur
létt á dyr hjá ættingjum og vin-
um, gengur hljóðlega inn og býð-
ur góðan daginn lágum og stillt-
um rómi.
Það eru góðar minningar
tengdar órofa vináttu við hann.
Hann var sannkallaður heimilis-
vinur á Skorrastað 3 og í miklu
uppáhaldi hjá foreldrum mínum.
Kobbi á Ormsstöðum eins og
hann var oftast kallaður meðal
samferðafólks var stilltur, kurt-
eis og hæverskur í framkomu,
gætinn en bar höfuðið hátt í erli
hins daglega lífs og eins á góðum
stundum í mannfagnaði. Kobbi
var góður viðræðu en fylginn sér
í skoðunum. Hjálpsemi hans var
einstök og sveitungar hans nutu
hennar í ríkum mæli. Segja má
að Jakob Sigfinnsson hafi verið
sannur vinur síns byggðarlags.
Honum var margt einstaklega
vel til lista lagt. Segja má að allt
hafi leikið í höndunum á honum.
Alls konar vélaviðgerðir ber þar
hæst. En hann var einnig mjög
liðtækur við að veggfóðra, mála
og vel heima í öllum störfum til
sveita. Hann vann lengi á jarð-
ýtu og dráttarvél í Norðfjarðar-
sveit. Hann hugsaði um vélarnar
sínar eins og aðrir hugsa um
börnin sín. Samhliða vinnu átti
Kobbi sín áhugamál. Þar bar
hæst ást hans áFerguson og
LandRover. Stundum var hann
ekki ánægður með Bretann þeg-
ar hann var í erfiðum viðgerðum
en yrði mönnum á að taka undir
með honum þá brást hann illa
við og sagði gjarnan: „Það er nú
samt margt sniðugt hjá Bretan-
um.“ Hann vissi sjaldnast hvað
tímanum leið er hann var í véla-
viðgerðum á sveitabæjunum. Er
hann kíkti við í eldhúsinu að
verki loknu seint og um síðir
þáði hann gjarnan góðgerðir en
varð þá oft að orði: „Æ það er nú
skömm að halda vöku fyrir fólk-
inu.“ Kobbi ók börnunum í sveit-
inni árum saman í skóla. Aldrei
henti hann óhapp við þau störf.
Börnin höfðu mikið uppáhald á
honum. Þótti reyndar stundum
að hann æki of hægt.
Þegar fjölskylda mín hóf að
bjóða upp á langar hestaferðir
þá komu Kobbi og Land Rover-
inn til hjálpar að flytja vistir um
hálsa og dali á vegleysum. Þar
dugðu þeir vel félagarnir að
venju. Á hlið Land Roversins
var letrað: One life live it. Kobbi
og Roverinn voru vinsælt mynd-
efni reiðfólksins enda stjanaði
hann við hópana og það kunni
fólk að meta. Hann naut þess að
vera í samskiptum við gestina
þótt flestir væru þeir ekki mælt-
ir á íslenska tungu og Kobbi ekki
á útlenskuna. Ég held að Kobbi
hafi þarna á gamals aldri komið
sjálfum sér og okkur á óvart.
Jakob Sigfinnsson vildi helst
ekki láta hafa mikið fyrir sér og
hann hafði það í heiðri er hann
kvaddi eftir viku dvöl á sjúkra-
húsi. Blessuð sé minning Jakobs
Sigfinnssonar.
Þórður Júlíusson.
Elsku Kobbi frændi. Nú þeg-
ar þú ert farinn átta ég mig á því
að þrátt fyrir að vera löngu orðin
fullorðin hef ég alveg fram á síð-
ustu stundu í þínu lífi horft á þig
með augum barns. Augum sem
héldu að tíminn væri endalaus.
En enginn er eilífur og öll
fáum við takmarkaðan tíma með
þeim sem okkur er annt um.
Eftir sitja margar tilfinning-
ar. Sumar góðar en aðrar eilítið
erfiðari. Ég hugsa um allt sem
ég hefði viljað vita, en gaf mér
aldrei tíma til að spyrja að. Það
sem ég ætlaði að gera til að sýna
þér væntumþykju, en kom aldrei
í verk. Við könnumst víst of
mörg við þetta. Tíminn flýgur
áfram, dagar, vikur, mánuðir og
ár. Allt það sem við ætlum að
gera en „lífið“ er einhvern veg-
inn of plássfrekt til að hleypa
mikilvægu hlutunum að.
Jakob bar ekki tilfinningar
sínar á torg. En þeir sem hann
þekktu vita hvaða mann hann
hafði að geyma. Hæglátur, ljúf-
ur, duglegur og alltaf stutt í
brosið.
Alltaf, þrátt fyrir að fá orð
hafi verið um það höfð, fann ég
fyrir hlýju og væntumþykju frá
frænda mínum. Ég sannarlega
óska þess að hann hafi fundið
það sama frá mér.
Þolinmóðari og greiðviknari
maður er vandfundin. Ég get
ekki annað en hugsað til þeirra
ára þegar ég var í grunnskóla og
Kobbi keyrði okkur sveitakrakk-
ana í skólann. Við vinkonurnar
rétt að komast á unglingsárin og
maður minn, við vitum öll hvað
því fylgir. Hlátur, grátur og há-
vaði. Já lætin í skólabílnum hans
Kobba voru eflaust oft langt yfir
hávaðamörkum, hefðu hæglega
getað gert hvern mann brjálað-
an. En ekki Jakob.
Hann var alltaf þolinmóður,
alltaf umburðarlyndur, alltaf
góður.
Og allt skyldi hann láta eftir
okkur. Hvort sem það var að
skutlast eitthvað eða stoppa í
sjoppunni á leiðinni heima eftir
sund. Öllu var þessu tekið af
þessari einstöku ró og yfirvegun.
Nú þegar ég sit hér og horfi
yfir farinn veg með augum næst-
um fertugrar konu er þakklæti
mér ofarlega í huga. Þakklæti
fyrir að hafa haft þennan ljúfa
frænda í mínu lífi. Stundirnar
sem hann eyddi með mér og fjöl-
skyldunni minni og þá sérstak-
lega á jólunum. Aðfangadagur
án Kobba er döpur tilhugsun.
Elsku Kobbi, þess vildi ég
óska að ég hefði sagt þér hvers
virði þú varst mér. Vildi að ég
hefði sagt þér að þér verður
aldrei gleymt. Minningin þín
mun lifa hjá öllum sem þig
þekktu.
Þín mun vera minnst með
hlýju.
Þín frænka,
María Katrín Jónsdóttir
Ármann.
Jakob Sigfinnsson
✝ HólmfríðurJóna Arndal
Jónsdóttir fæddist
3. desember 1931 í
Múla í Þingeyr-
arhreppi, V-Ísa-
fjarðarsýslu. Hún
varð bráðkvödd
19. nóvember
2019.
Foreldrar
Hólmfríðar voru
Jón Guðmundsson
frá Seljalandi, N-Ísafjarð-
arsýslu, f. 21. júlí 1900, d. 26.
september 1982, og Sigríður
Guðrún Guðmundsdóttir frá
Arnardal, N-Ísafjarðarsýslu, f.
16. mars 1900, d. 22. október
1988.
Systkini Hólmfríðar voru
Jón Ásgeir Gestsson, d. 2001,
Sigurborg Jónína Gísladóttir,
d. 2006, Ólöf Ragnheiður Jóns-
dóttir, d. 2016, Jóna Björg
Jónsdóttir, d. 1947, Bjarn-
fríður Edda Jónsdóttir, d.
1927, Guðmundur Jónsson, d.
1951, Andri Sigurður Jónsson,
d. 1997, Hulda Guðrún Dýr-
fjörð Jónsdóttir, d. 2007.
Hólmfríður giftist Þórmundi
Hjálmtýssyni, f. 13. apríl 1935,
d. 19. maí 2007, hinn 21. mars
1953. Börn Þórmundar og
María Björk, f. 22. maí 1989,
hún á eitt barn. 4) Jón Gunn-
ar, f. 21. september 1956, d.
17. desember 2002, börn a)
Hannes Sigurbjörn, f. 25. apríl
1975, hann á tvö börn, b) Hall-
dór Gunnar, f. 15. maí 1980,
hann á tvö börn, c) Heimir
Snær, f. 24. maí 1985, hann á
tvö börn. 5) Sóley Arndal, f.
24. desember 1958, börn a)
Hólmfríður Eygló Gunnars-
dóttir, f. 24. febrrúar 1977,
hún á tvö börn, b) Rósa Sjöfn
Gunnarsdóttir, f. 10. sept-
ember 1981, hún á tvö börn, c)
Þórey Ósk Arndal Gunnars-
dóttir, f. 3. apríl 1989, hún á
eitt barn, d) Ómar Þór Arndal
Gunnarsson, f. 2. maí 1996. 6)
Fanney, f. 12. maí 1961, börn
a) Árni Þór Hilmarsson, f. 5.
ágúst 1980, hann á þrjú börn,
b) Haukur Már Hilmarsson, f.
14. nóvember 1983, hann á tvö
börn, c) Hugrún Jóna Hilm-
arsdóttir f. 5. jan. 1988, hún á
tvö börn, d) Þórmundur Smári
Hilmarsson f. 13. júlí 1995. 7)
Sigurbjörn Jakob, f. 17. apríl
1965, börn a) Páll Ekensteen,
f. 11. desember 1990, b) Ísidór
Freyr, f. 8. maí 1998, c) Karen
Ýr, f. 15. janúar 2002. 8)
Bjarni Gaukur, f. 29. desember
1968, börn a) Ægir Hreinn, f.
25. mars 1993, b) Sóllilja, f. 13.
febúar 1995, c) Bjartur Freyr,
f. 23. janúar 2005.
Útför Hólmfríðar fer fram
frá Digraneskirkju í dag, 6.
desember 2019, klukkan 13.
Hólmfríðar eru: 1)
Óskar Herbert, f.
23. maí 1950 (kjör-
sonur Þórmundar),
börn a) Hólm-
fríður Þóra, f. 20.
nóvember 1971,
hún á þrjú börn,
b) Þorkell Jósef, f.
30. desember
1972, hann á þrjú
börn, c) Þorbjörg
Magnea, f. 8. jan-
úar 1975, hún á eitt barn, d)
Óskar Björn, f. 30. maí 1989.
2) Sigurjón Ingibjörn, f. 25.
júlí 1953, d. 8. febrúar 2018,
börn a) Ingibjörg Brynja, f.
14. mars 1973, hún á tvö börn,
b) Þórmundur Haukur, f. 15.
desember 1975, hann á þrjú
börn, c) Dagbjört Hlín Wyr-
wich, f. 2. desember 1976, hún
á fjögur börn og eitt barna-
barn. 3) Þórður Rúnar Mál-
finnur, f. 11. ágúst 1954, börn)
a) Jóhanna Þorbjargardóttir,
f. 1. janúar 1977, b) Rúnar
Snær, f. 12. janúar 1977, hann
á sex börn, c) Ingibjörg, f. 15.
janúar 1975, hún á þrjú börn,
d) Benjamín Hjörtur Annel, f.
5. mars 1978, hann á tvö börn,
e) Hörður Reynir, f. 17. janúar
1984, hann á tvö börn, f)
Elsku mamma.
Besta mamma og tengda-
mamma. Mikið höfum við gert
saman um ævina. Þú hafðir svo
gaman af að koma til okkar hér í
Kerhraunið, fylgjast með gróðr-
inum vaxa og dafna. Þú sast alltaf
í horninu þínu og prjónaðir.
Margt kemur upp í hugann þegar
svona tímamót verða. Alltaf
varstu að sauma á okkur krakk-
ana þegar við vorum að alast upp.
Þér var gefin náðargjöf í saumi,
list og allri handavinnu sem þú
tókst þér fyrir hendur. Eftir þig
liggja mörg listaverkin. Það var
svo gott að vita af þér í Gullsmár-
anum hjá vinkonum þínum, þér
fannst svo gaman að vera niðri að
föndra, mála og spila. Þú fórst á
mörg námskeið með þeim, út-
skurð, silfursmíði og margt fleira.
Það getur ekki hafa verið auð-
velt að ala okkur átta upp því
pabbi var aldrei heima. Það er svo
margt sem mig langar til að segja
en fátækleg orð mín geta eigin-
lega ekki lýst þér. Þú sást alltaf
það góða í fólki og varst með ein-
dæmum bjartsýn manneskja.
Alltaf vildir þú gott gera. Hvar á
ég núna að fá ráð með hitt og
þetta?
Elsku mamma, mikið held ég
að pabbi sé feginn, þú ert núna
komin til hans. Svo samrýnd vor-
uð þið meðan hann lifði. Ég end-
aði alltaf símtalið við þig með
þessari setningu: Þú passar hana
mömmu mína fyrir mig. Svo í síð-
asta skiptið: „Þú passar hana
mömmu mína fyrir mig.“ Hvíl í
friði.
Kveðja,
Sóley og Gunnar.
Það er sárt að kveðja mömmu,
en hún fékk að fara á þann hátt
sem hún hafði óskað sér, án
sjúkrahúslegu eða langvarandi
veikinda. Hún hafði verið að spila
botsía um morguninn, en átti
pantaðan tíma hjá lækni kl. 11.20
og gerði þá smá hlé á leiknum og
fékk tengdadóttur sína (Ingi-
björgu) til að skutla sér til lækn-
isins, en mamma sneri ekki aftur.
Hún varð bráðkvödd um hádeg-
isbil í heimsókninni á spítalann.
Minningar um einstaklega
góða, glæsilega og heiðarlega
manneskju lifa. Mamma var lista-
maður og handverkskona af Guðs
náð og allt lék í höndum hennar
og allt gerði hún af stillingu og
skipti sjaldan skapi, en gat þó
verið kappsöm á sinn rólega og
yfirvegaða hátt.
Mamma ólst aðeins upp í for-
eldrahúsum fyrstu æviárin, en
síðan hjá venslafólki vestur í
Dýrafirði, á Þingeyri og víðar, en
17 ára lá leið hennar til Reykja-
víkur. Æskustöðvarnar voru
henni mjög kærar og henni varð
tíðrætt um fallegu fjöllin og firð-
ina fyrir vestan og fólkið sem ól
hana upp.
Óljóst man ég fyrstu æviár mín
í Melabragganum í Vesturbæ
Reykjavíkur, en þar bjó fjölskyld-
an þar til við fluttum á Nýbýlaveg
44a í Kópavogi í byrjun árs 1957.
Foreldrum okkar fannst best að
við strákarnir, Siggi, Doddi og
Nonni, færum frekar í skóla í
Kópavogi en að fara sem „bragga-
börn“ í Melaskólann.
Mamma og pabbi undu sér vel í
Kópavogi og þar eignuðust þau
fjögur börn til viðbótar, Sóleyju,
Fanneyju, Bjössa og Gauka.
Komu hæfileikar mömmu við
saumavélina sér vel enda hand-
leggur að sauma föt á átta
krakka.
Mamma og pabbi áttu sér
draum um að flytja í sveit og sá
draumur varð að veruleika er þau
fluttu að Sóleyjarbakka í Hruna-
mannahreppi árið 1976 og kallaði
mamma sveitina sína alltaf „gull-
hreppinn“ sinn. Vegna veikinda
pabba þurftu þau að bregða búi
árið 1984 og fluttu þau þá aftur í
Kópavog, fyrst í Laufbrekku þar
sem þau ráku efnalaugina Hreint
og klárt og eftir það bjuggu þau í
Gullsmára 7 og hún ein eftir að
pabbi lést árið 2007.
Mamma var mikil félagsvera,
glaðlynd og skemmtileg og lét sér
ekki leiðast og kvartaði aldrei
undan neinu. Hafði unun af því að
dansa, spila bridge, föndra og
taka þátt í leik og starfi eldri
borgara í Kópavogi.
Ein af síðustu færslum
mömmu á Facebook lýsir henni
mjög vel og æðruleysi hennar:
Góði Guð, mig langar að taka
eina mínútu af tíma þínum. Ekki
til að biðja þig um neitt, heldur til
að þakka þér fyrir allt sem ég hef
og á.
Hvíl í friði.
Þinn sonur,
Óskar Herbert.
Þegar ákvörðunin var tekin að
flytja utan í janúar 2012 komu
upp blendnar tilfinningar. Til-
hlökkun, gleði, spenningur en
samt líka leiði og sorg. Þegar ég
kvaddi landið var það að kveðja
elsku ömmu eitt það erfiðasta. Ég
hef kviðið fyrir þessum degi síðan
ég flaug frá Íslandi, daginn sem
símtalið myndi koma: amma er
dáin.
Ég náði þó að heimsækja hana
nokkrum sinnum og heimsótti
hún mig og strákana 2016 þegar
Gunni minn fermdist. Ég gleymi
því aldrei! Ég er svo þakklát fyrir
að hafa deilt því með henni og að
sjá hana. Það var yndislegur tími
og ógleymanlegur fyrir alla.
Við hlökkuðum til að fá þann
heiður að vera með henni í ferm-
ingunni hans Óskars á næsta ári
en nú er það ljóst að amma verður
einungis hjá okkur í anda og vakir
yfir okkur. En ég veit að hún
verður hjá okkur, stolt eins og
alltaf með ríkidæmið sitt.
Amma var allt, amma gat allt
og amma gerði allt! Hún er ein af
fáum konum sem ég hef alltaf litið
upp til. Ég óskaði alltaf að ég gæti
gert hlutina eins og amma. Að ég
hefði þá hæfileika sem hún hafði;
þolinmæði, jákvæðni og hugarfar
sem var engu líkt. Hún gat töfrað
fram allt það fallegasta af hand-
bragði og alltaf með bros á vör!
Alltaf tókst henni að hrífa mann
upp úr skónum með einhverju
sem hún prófaði að gera; skera út
í tré … ekkert mál, hún bara rúll-
aði því upp. Mála á alls konar efni-
við … ekkert mál. Allt sem hún
gerði var svo fallegt að það hálfa
hefði verið nóg.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
þann tíma sem ég átti með henni.
Allar klippingarnar sem ég gerði
fyrir þig, ferðirnar sem við áttum
saman þegar afi var veikur, öll
samtölin, allar umræðurnar um
allt sem á vegi okkar varð og
ávallt verð ég þakklát fyrir það
sem þú kenndir mér sem barn og
fullorðin.
Þú varst og verður alltaf mín fyrirmynd.
Ég kveð þig með tárum, elsku amma,
með þakklæti í hjarta, elsku amma.
Ég kveð þig með faðmi, elsku amma.
Ég kveð þig í hinsta sinn, elsku amma.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
(Hólmfríður E.A. Gunnarsdóttir)
Takk fyrir allt elsku amma, ég
elska þig.
Við sjáumst seinna.
Þín
Eygló.
Elsku mamma mín, nú er kom-
ið að kveðjustund og margar
minningar sem eiga eftir ylja og
lifa með mér. Ég trúi að pabbi,
Nonni og Siggi hafi tekið vel á
móti þér. Ekki er hægt að hugsa
Hólmfríður Jóna
Arndal Jónsdóttir